BADGE-LOCKDOWN

Op een maandagochtend, wandelde ik van ‘the office’ naar de OT-room. Ik scande mijn badge, maar de deur opende niet. Ik hoorde stemmen binnen dus ik klopte op de deur. Iemand deed open en ik liep naar binnen. “Ik zal het misschien niet goed voor de scanner gehouden hebben,” dacht ik. Maar wanneer ik over de middag mijn eten ging halen en een andere therapeut voor de deur van de OT-room aantrof, vermoedde ik al wat er aan de hand was. Haar badge werkte niet. We klopten op de deur en iemand deed open. Wij vroegen wie er nog problemen had. Iemand ging naar buiten met al onze badges om ze allemaal uit te proberen. We hoorden geklop op de deur, m.a.w. de badges werkten geen van allen.

De vraag was nu of dat het probleem bij onze deur lag of bij onze badges. Na de middag kon de ‘assistive technologist’ ons een antwoord geven. Ze kwam terug van de afdeling waar ze een sessie zou hebben, maar ze geraakte niet binnen. We gebruiken onze badges namelijk om binnen te geraken in therapieruimten, afdelingen, personeelstoiletten… en ook om te printen! (handig systeem, want je kan op print klikken en naar eender welke printer in heel het ziekenhuis lopen om je badge te scannen en je document te printen, maar als je badge dan niet werkt…)

We belden IT op (mijn beste maatjes sinds het begin van de stage, heb er in totaal al een paar uur mee aan de telefoon gehangen). We moesten van hen naar de receptie van A&E (spoed) komen. Omdat alle therapeuten sessies moesten geven en ik een uurtje geen patiënt had, besloten ik en de assistive technologist, die haar sessie gewoonweg niet kon geven, om naar daar te trekken. Eenmaal aangekomen op spoed aan de andere kant van het ziekenhuis (gelukkig is het niet zo groot als Gasthuisberg), werd het mysterie meteen opgelost. Er was een corrupt document in het systeem geraakt waardoor het systeem zich helemaal had platgelegd ter bescherming. Bleek dat het vals alarm was, maar heel het ziekenhuis zat wel zonder badges. Ze zouden beetje bij beetje de badges terug activeren. Maar omdat wij naar daar waren gekomen, werden onze badges handmatig geactiveerd. Dat maakte van ons de enigen in onze OT-room met werkende badges. Gevolg: mijn badge zag ik die dag niet meer terug. Iedereen leende hem uit om ergens te geraken of om te printen.

Maar eind goed al goed, want de dag erna werkte alles weer naar behoren.

SNEEUWOVERLAST

Donderdag zouden na het werk we gaan muurklimmen in High Wycombe (30 minuten rijden) met een aantal collega’s. Ik had dit nog nooit gedaan en heb het helaas nog steeds niet gedaan. Het was namelijk die week dat ‘the beast from the east’ even dag kwam zeggen. Het had heel de dag gesneeuwd. Van lang voordat ik opstond tot lang nadat ik ging slapen, had het continu gesneeuwd. Vrij snel hadden we door dat we niet in High Wycombe zouden geraken. We zouden het dan maar moeten doen met een film in de cinema in Aylesbury.

De auto stond in een parkeertoren. Geen ‘krabwerk’ achteraf dachten we, maar we hadden het mis. Omdat de sneeuw zeer atypisch was (geen dikke sneeuwvlokken die uit te lucht vielen, maar ‘snowdust’ die door de lucht zweefde en op de grond belandde), was het binnen in de parkeertoren geraakt en lagen alle auto’s vol met een laag sneeuw. Vreemd, maar goed. Na wat krabben konden we onze 10-minuten-rit-die-30-minuten-werd veilig beëindigen op de parking van de cinema. Een lekkere maaltijd in een lege Noodle Nation (waar je NHS-korting kan krijgen! Had ik dat maar eerder geweten), maakten onze dag af.

Geen muurklimmen, maar we hebben wel onze cultuur verbreed door naar een Oscarwinnende film te kijken: The Shape of Water. Een nieuwe poging tot muurklimmen stond op de planning, maar er bleek geen tutorial geboekt te zijn… Dan maar in België eens uitproberen.

KLEREN WASSEN ZONDER WASMACHINE

Omdat ik de wasmachine in het studentenverblijf nog steeds niet heb gevonden, maar het toch wel tijd werd om mijn kleren eens te wassen, koos ik voor een andere optie. Mijn mama stuurde me eerder een zalige link door: https://www.ourlaundryhub.co.uk. Een wasserij (20 minuten stappen) waar je jouw kleren kan laten wassen en ze de dag erna terug kan ophalen! Het enige probleem: op vrijdag had ‘the beast from the east’ nog geen zin om te vertrekken. Het zou dus een wandeling door de sneeuw worden, met mijn kleren in een plastiek zak. Na een half uur stappen (alles duurt langer als het sneeuwt) en met een laagje sneeuw op mijn kap, liep ik de wasserij binnen. Heel vriendelijke mensen! Ze wogen mijn waszak en ik moest maar £13(!) betalen. Veel minder dan ik had verwacht. De dag erna kon ik het terug ophalen. Zaterdag had iemand ‘the beast from the east’ eindelijk gezegd dat het tijd was om te vertrekken. Ik kon mijn was gaan halen en er droog mee thuis geraken.

Ik heb alles terug, alles is proper, niets is gekrompen of verkleurd en het ruikt heerlijk. Al vind ik het toch beter ruiken als het door de mama wordt gedaan.

TRIPJE NAAR AMERSHAM HOSPITAL

Per county bestaat er in de UK een Wheelchair Service. Die van Buckinghamshire (mijn county) bevindt zich in het Amersham Hospital in Old Amersham (daar waar Midsomer Murders wordt opgenomen). Met de auto is dit 22 minuten tijden volgens Google Maps. Met het openbaar vervoer daarentegen…

Omdat de bus die ik kon nemen, maar om de 2 uur reed, moest ik donderdagochtend de bus nemen om 6u40 terwijl ik pas om 8u30 in het ziekenhuis aanwezig moest zijn! Ik kwam weliswaar een uur te vroeg aan en heb me dan in een gezellig theehuisje gezet met zich op de kerk (die mooier is dan die van Aylesbury): https://www.seasons-cafe.co.uk. Na een uurtje ontbijten vertrok ik naar het ziekenhuis.

De reden dat ik hiernaartoe kwam is om het reilen en zeilen van de Wheelchair Service te leren kennen. Ondanks dat het een rustige dag was op de afdeling, was het wel zeer interessant. Omdat ik eerder in het jaar op bezoek ben geweest bij Vigo in België kon ik zeer goed de verschillen herkennen. Zo moet je in de UK geen 6 jaar wachten vooraleer je een nieuwe rolstoel kan krijgen. Als je een nieuwe nodig hebt, krijg je er een. In België moet je eerst 6 jaar met je rolstoel rijden eer je weer in aanmerking komt voor een nieuwe. Voor kinderen is dit heel vervelend, want zij moeten het groeiaspect ook nog eens in rekening nemen bij de zoektocht naar de goede rolstoel. Daarnaast moet men in de UK natuurlijk ook aan een aantal voorwaarden voldoen zoals ik België, een rolstoel krijg je namelijk niet zomaar. In de UK kan men ook, indien goed onderbouwd met argumenten, een tweede rolstoel krijgen. Een renting-systeem voor de WZC’s bestaat er echter niet. In België worden in dit systeem rolstoelen aan WZC’s uitgeleend. Wanneer de patiënt overlijdt, wordt de rolstoel teruggestuurd en ‘gewassen’ om daarna terug door een nieuwe patiënt in een WZC gebruikt te worden. Dit proces gaat door totdat de rolstoel versleten is na 6 jaar. Daarna komen er weer nieuwe in het systeem.

De reis naar huis was nog omslachtiger dan de heenweg. Omdat er verschillende busmaatschappijen zijn in Engeland, en niet 1 zoals in Vlaanderen, moest ik uiteindelijk met 3 verschillende busmaatschappijen rijden én een trein nemen. Alleen zo kon ik terug geraken zonder al te veel tijd te verliezen, al is dat natuurlijk wel relatief gezien, want de reis duurde 1,5 uur.

Door mijn avontuur en de bus- en treinreizen was ik zeer moe wanneer ik ’s avonds in het huis aankwam. Ik dacht van even Temptation Island te kijken en daarna vroeg in mijn bedje te gaan liggen, maar dat was buiten het volgende gerekend…

BRANDALAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARM!

Donderdagavondavond. Moe van mijn avontuur naar Amersham, maar toch nog zin in een aflevering van Temptation Island. Om 22 uur stond mijn muis klaar op de play-knop, toen plots een heel luid alarm klonk. Eerste gedacht: Huh? Tweede gedacht: WAT? BRAND! LOPEN! Derde gedacht: rustig, wat is dat ene dat je absoluut mee wilt nemen? Gsm, geloof het of niet. Zelfs niet mijn laptop met ál mijn schooltaken en stageverslagen. Nee gsm. Om aan meer te denken heb je gewoon geen tijd, want al snel komt het tweede gedacht terug) Herhaling tweede gedacht: LOPEN! (toch nog snel jas van de deurklink genomen).

Daarna komt de onzekere periode wanneer je met heel het studentenhuis buiten staat te wachten op de brandweer, sommigen in pyjama, anderen met een badjas en natte haren. De eerste vragen aan elkaar zijn allemaal hetzelfde: heb jij iets gezien, iets geroken? Niemand had iets opgemerkt dus dan was het maar wachten op de brandweer. Uiteindelijk kwamen ze dan toe met hun blauwe zwaailichten. 1 wagen, 4 brandweermannen. 3 gingen het huis binnen op inspectie. Wanneer ze binnen en buiten liepen zonder een waterslang mee te nemen, kregen we al het vermoeden dat het niet erg was. Er was wel even commotie rond kamer 4 op de begane grond. Die deur kregen ze niet open. Na een hele tijd, lieten de brandweermannen dan weten dat het in orde was. Het was vals alarm, waarschijnlijk veroorzaakt door de stoom uit de douche. Het huis was goedgekeurd en iedereen mocht naar binnen.

Ze hadden enkel één probleem: ze kregen het alarm niet af… Er zou iemand van het ziekenhuis moeten komen om het af te zetten met een speciale sleutel. Ik kan de afstand van hier tot aan het ziekenhuis op minder dan 10 minuten stappen, dus ‘dat zal wel snel zijn’ dacht ik. Fout gedacht. Geen idee waarom het zo lang duurde voor die persoon om naar hier te komen, maar na 2 uur (sinds het begon) ging het alarm nog steeds af. Voor zover de regels: stilte na 23 uur. Vermits ik niets kon horen en dus geen Temptation Island kon kijken én vermits ik zo ook niet kon slapen, begon ik mijn avontuur maar neer te schrijven. Het alarm stopte uiteindelijk om exact 00u03. Eindelijk!! Te moe voor Tempation Island, kroop ik in bed… maar niet voor lang…

…want om 1u45 ging het alarm weer af! Met slaperige gezichten wandelde iedereen, dit keer op het gemak, de trap af naar beneden. Het lampje op het paneel dat brandde was net hetzelfde als de vorige keer. Dat wilde zeggen dat dezelfde sensor was die het alarm had getriggerd. Maar toch gingen we flink wachten op de brandweer. “Good Morning”. Dat is wat dezelfde brandweermannen zeiden als ze toekwamen. Na een snelle check was de conclusie van de brandweer dezelfde als de onze. Het was dezelfde sensor die het alarm, weeral om geen enkele reden, triggerde. Ze zouden een ingenieur sturen om de sensor te repareren, want er lag duidelijke een technisch probleem aan de basis van het herhaaldelijk afgaande alarm. Hij zou ook het alarm kunnen afzetten, want net zoals de vorige keer kon de brandweer dit niet doen. “It is safe, you can go back inside… if you want to…” Mits het buiten vroor zat er voor ons niets anders op dan terug naar binnengaan. Na nog een uur in dat helse lawaai (tegen 3 uur), kon de ingenieur het alarm afzetten en kon het huis eindelijk naar dromenland vertrekken.

E-MAILADRESMIGRATIE

De NHS, heel de openbare gezondheidszorg in de UK, zou veranderen van e-mailadres. Reden? Een betere beveiliging en zo ook de mogelijkheid om vertrouwelijke informatie door te sturen via e-mail. Het idee klinkt zeer vooruitstrevend, maar de dag van de migratie was dat allerminst. IT moest een apart telefoonnummer aanmaken voor zij die belden over de e-mailadresmigratie omdat de telefonische wachtrij op het normaal nummer te lang werd, namelijk meer dan 20 mensen. Een OT-assistant die na 3 keer de afspeellijst van muziekjes gehoord te hebben, eindelijk iemand aan de lijn kreeg, heeft 2 uur lang aan de telefoon gehangen. Het probleem kon men maar niet oplossen. Ik kreeg ‘gelukkig’ een e-mail om te zeggen dat ik de migratie voorlopig niet ging doen. Daar was ik blij mee omdat ik dan niet door heel die miserie moest.

Een week later kwam er iemand van IT langs in de OT-room en die probeerde de laatste problemen dapper op te lossen. Na zo’n 3 uur, een hele voormiddag, in de OT-room, leek iedereen succesvol te zijn gemigreerd. Hij liet me weten dat ik ook was gemigreerd, de week ervoor al, ik was er alleen niet van op de hoogte gebracht. Hij legde me uit hoe het werkte en dat ik mijn mailadres mocht houden, zelfs na mijn stage! Hoe cool is dat!

Als ik een prijs moet uitreiken voor het avontuur met het meeste adrenaline, is het toch het brandalarm. Die eerste minuut worden je gedrag en gedachten zo instinctief, ‘red je leven’, de minuten daarna sta je in onzekerheid te wachten terwijl de adrenaline nog als trillingen door je lijf loopt, de hele tijd dat het alarm afgaat (ondanks dat de brandweer toestemming gaf om terug naar binnen te gaan), blijf je onrustig. De tweede keer ben je helaas al voorbereid en veel minder haastig (wat eigenlijk niet de bedoeling is). Ik nam vanaf dan elke avond een back-up op mijn externe harde schijf waarna ik die in mijn jaszak stak samen met mijn bankkaart. Zo moest ik, zou het alarm nog eens afgaan, enkel denken aan mijn gsm en mijn jas die aan de deur hing én had ik toch heel wat meer bezit mee dan toen het alarm de eerste keer afging. Gelukkig bleef het bij die twee keer en kon ik de andere nachten zonder storen doorslapen.