BUSMAATSCHAPPIJEN

Vlaanderen heeft maar 1 busmaatschappij, De Lijn. Zij hebben monopoly en kunnen hun prijzen dan ook makkelijk verhogen zonder dat concurrenten hen hierin hinderen. In Engeland daarentegen zijn er heel veel busmaatschappijen. “Dat is beter voor de prijzen, want als concurrenten willen ze de beste service voor hun klanten,” denk je. Maar niets is minder waar. Veel busmaatschappijen hebben hun eigen routes waardoor veel mensen toch maar op één maatschappij aangewezen zijn. Gevolg is dat de prijzen zeer duur zijn én dat voor een lange reis één busmaatschappij niet genoeg is. Zo moest ik naar Amersham gaan. Er was maar één busmaatschappij die helemaal van Aylesbury tot ginder reed en dat enkel om de 2 uur. Daardoor was ik voor de terugweg aangewezen op een bus-trein-bus-verbinding. Beide bussen waren van andere maatschappijen, want de busmaatschappij in Amersham reed niet in Aylesbury. Om een lang verhaal kort te maken. In Engeland duurt het plannen van de reis even lang als de reis zelf. Om je reis te plannen, moet je op zo veel verschillende sites de busuren gaan opzoeken en zelf nadenken over je verbindingen en mogelijkheden. In België is dit een stuk gemakkelijker: 1 site, alle informatie. Ook heb je bij De Lijn het voordeel dat een tweede busrit binnen het uur gratis is. Dat heb je niet als je met meerdere busmaatschappijen rijdt. Dit is toch wel een verschil dat het vermelden waard is, want naast busmaatschappijen zijn hier ook verschillende treinmaatschappijen. Gelukkig deed ik geen rondreis door Engeland met het openbaar vervoer, want dat zou pas een lange voorbereiding gevraagd hebben!

LINKS RIJDEN OP DE BAAN

Een verschil waar werkelijk iedereen aan denkt, is de plaats op de rijbaan. Ondanks dat ik zelf niet reed, ben ik wel vaak passagier geweest (voor huisbezoeken, uitstapjes en zelfs bij mijn eigen papa). Links een scherpe bocht nemen, rechts een brede bocht nemen en een rondpunt in de richting van de klok oprijden… het blijft allemaal vreemd, dacht ik. Wanneer ik in Engeland in de auto zat, bleef alles zeer onwennig en dacht ik dat zoiets meer tijd zou nodig hebben om gewoon te worden. Maar nu ik terug thuis ben, merk ik dat ik het toch meer gewoon was dan ik dacht. We reden na mijn aankomst nog maar de parking in Brussel-Zuid uit en ik betrapte mezelf op een aantal gedachten: “Waar komt die auto vandaan” (hij kruiste ons gewoon links), “Waarom is dit een moeilijke bocht, het is toch gewoon afdraaien naar links, geen enkel voertuig in de weg” (vroeg ik omdat mijn mama een bocht naar links op een kruispunt gevaarlijk vond), “Mag een auto nu wel of niet rechts inhalen op de autosnelweg” (ik twijfelde omdat ik niets meer zeker wist), “ik zal het volgend rondpunt maar gewoon ondergaan” (daar wou ik al helemaal mijn hoofd niet over breken)… Veel situaties die bij mij toch niet meer vanzelfsprekend waren, deden me realiseren dat ik het links rijden op de baan toch meer gewend was dan ik had gedacht. Ik weet nu ook dat ik eerst even passagier zal moeten zijn om de ‘rechtse’ regels weer gewoon te worden vooraleer ik terug zelf de baan op ga.

TOETSENBORD

Ik had het dit verschil pas door toen ik mijn paswoord moest ingeven om mijn account te activeren. QWERTY… Dit zou het begin zijn van een lange en vermoeiende worsteling met het toetsenbord.  Wanneer ik aan mijn stageverslagen wou werken tijdens een dood uurtje, moest ik extra nadenken over het typen, want blindtypen ging niet meer. Deed ik dit wel, kwam ik een zin als de volgende uit:

Er zordt veel belqng gehecht qqn de pqti{ent en wijn zens< Hij is ook qqnzewig op de Goql Plqnning :eetingsm iets zqqrbij in Belgi{e enkel het teq; qqnzewig is<

Deze moest natuurlijk zo geschreven worden:

Er wordt veel belang gehecht aan de patiënt en zijn wens. Hij is ook aanwezig op de Goal Planning Meetings, iets waarbij in België enkel het team aanwezig is.

Ik kon kiezen of ik ofwel gewoon blindtypte en later alles verbeterde ofwel me tijdens het schrijven van mijn stageverslagen ook nog eens concentreerde op de toetsen. Zeer vermoeidend en tijdrovend dus. De ‘a’ ging nog om gewoon te worden (maar 1 toets naar beneden), maar alle andere letters en tekens die niet hetzelfde waren, lagen op een compleet andere plaats op het toetsenbord waardoor het gedoemd was om fout te lopen. Je moet ook weten dat ik in mijn kamer nog steeds om mijn eigen AZERTY-toetsenbord werkte dus ik moest de hele tijd afwisselen. Na 9 weken kan ik zeggen dat ik nog altijd automatisch met AZERTY schrijf. Om dit verschil te overkomen, zijn dus wel meer dan 9 weken nodig.

STOPCONTACTEN

Een adapter is nodig om de stopcontacten hier te kunnen gebruiken. Zoals ik in een van mijn eerdere blogs heb geschreven is een verlengkabel de ideale oplossing. Met maar één adapter kan je zo meerdere bruikbare stopcontacten creëren. Vergeet wel niet de schakelaar aan te zetten. Elk stopcontact heeft in Engeland zijn aparte schakelaar. Als deze niet aanstaat, heb je geen elektriciteit.

ACCOUNT SERVER

In Engeland heeft men het openbaar gezondheidszorgsysteem NHS. Dit is onderverdeeld in verschillend county’s (zoals het land). Als je een account op de server krijgt, kan je in heel je county op je account inloggen. Ik kon zo zowel in Stoke Mandeville Hospital als in Amersham Hospital inloggen op mijn account van Buckinghamshire. Ook op het IMS platform voor het patiëntendossier kon ik nog steeds inloggen, al had ik wel enkel toegang tot die patiënten die voor mij van belang waren, namelijk die van het National Spinal Injuries Centre (ook al zat ik in een ander ziekenhuis). In België daarentegen is inloggen op dezelfde server, laat staan inloggen in het patiëntendossier in verschillende ziekenhuizen absoluut niet mogelijk, zelfs niet denkbaar. Ik kreeg als student zelfs geen account op de server of op het platform voor het patiëntendossier. 

NHS MAIL

Iedere werknemer van de NHS krijgt een NHS-mailadres. Dit is een enorm netwerk van over heel de UK. In het begin van mijn stage was deze mail verdeeld per county, maar recent migreerde ze naar een algemene NHS mail, nog steeds verdeeld per county, maar makkelijker terug te vinden en contacteerbaar door iedereen. Wat extreem cool is: ik mag mijn mailadres houden!

Wanneer bijvoorbeeld verpleegdkundestudenten stage lopen is het zeer waarschijnlijk dat zij naar een NHS-instelling terugkeren. Het is dus makkelijker dat zij hun mailadres behouden dan het te verwijderen om het wat later terug aan te maken. Ik mag, zelfs als buitenlandse student, mijn adres behouden. Ik kan het raadplegen vanaf mijn laptop in België en sta zo nog steeds in contact met alle NHS-medewerkers. Heel handig als ik iemand nodig heb voor een vraag in verband met mijn afgelopen stage. Ik kan hun mailadres gewoon in het adresboek vinden. Als ik over een paar jaar beslis dat ik absoluut nooit meer bij de NHS ga werken, dan kan ik mijn mailadres laten verwijderen. Maar stel dat ik verhuis en er toch ga werken, heb ik alvast mijn adres klaar. Ik moet alleen even checken of mijn county overeenkomt en dit desnoods laten aanpassen.

In België heb ik op stage nooit een e-mailadres gekregen. Maar ik ben er zeker van dat deze wordt verwijderd zodra men niet meer werkzaam in is in een bepaald ziekenhuis.

UNIFORM NHS

In elk openbaar ziekenhuis worden dezelfde NHS-uniformen gedragen. Dit in tegenstelling tot in België, waar ieder ziekenhuis zijn eigen uniformen heeft. Voor patiënten is dit zeer verwarrend, want nooit weet je wie je moet aanspreken als je voor de eerste en zelf 10^e keer in een ziekenhuis komt. Tenzij je zeer lang in eenzelfde verblijft, ken je hoogstens die uniformen wel. In Engeland daarentegen is het elke keer hetzelfde in eender welk ziekenhuis. Zeer snel zijn patiënten gewoon wie wie is en weten ze perfect wie ze kunnen aanspreken met hun vraag. Ook is het handig voor het personeel, want als ze van ziekenhuis veranderen, kunnen ze hun uniform gewoon behouden. Voor OT’s is het uniform een flessengroene broek met een witte tuniek die een aantal flessengroene accenten heeft. Nooit worden ze verwisseld met kinesitherapeuten, wat ik al vaak heb zien gebeuren in België (Gasthuisberg om precies te zijn, daar dragen ze namelijk hetzelfde uniform).