Hallo iedereen,
Onze eerste stageweek is voorbij gevlogen! We leerden heel veel mensen kennen en voelen ons hier steeds meer thuis.
Zondag werden we hartelijk ontvangen door ons gigantische gastgezin. Tot op de dag van vandaag blijft het voor ons een raadsel wie nu echt bij het gezin hoort en wie niet. De voordeur staat hier namelijk altijd open. Familie of niet, iedereen is altijd even vriendelijk en vraagt hoe het met ons gaat.
Maandag vertrokken we voor het eerst naar onze stageplaats: Centre Aminata Mbaye. Dit is een centrum voor kinderen en jongvolwassenen met een mentale beperking. Na een kennismaking met het personeel, vertrokken we zelfstandig op ontdekking doorheen de school. Na een week vol observaties zijn we klaar om maandag te starten met individuele therapie.
Tijdens deze week merkten we dat Toubabs (= blanke mensen), een uniek fenomeen zijn in Senegal. We werden al vaak aangekeken, nageroepen, nagetoeterd en aangesproken. Bovendien zijn we beiden al enkele malen ten huwelijk gevraagd. Hier passen we altijd voor, met een glimlach. Het valt ons ook op dat het idee hier heel erg leeft dat wij rijke blanke meisjes zijn. Taxichauffeurs en marktkramers durven ons vaak een veel hogere prijs voorschotelen dan aan hun landgenoten.
Over het algemeen verliep deze eerste week heel erg vlot. Toch hebben we al enkele keren voor hete vuren gestaan. Na enkele kakkerlakvrije nachten werden we dinsdagochtend opgeschrikt door een eerste bezoek van een kakkerlak tussen onze schoenen. Na enkele angstige en stressvolle minuten waarbij we ons niet meer op de grond durfden begeven, raapten we onze moed bij elkaar en gingen we de kakkerlak te lijf met een sportschoen. De volgende dagen merkten we dat de kakkerlakkenfamilies qua grootte niet moeten onderdoen voor Senegalese families. Langzaam maar zeker leren we omgaan met deze beestjes, maar toch zijn we blij dat er steeds een familielid klaarstaat om ons te redden.
Hieronder zien jullie nog enkele sfeerbeelden van de voorbije week:
