Week 9 is van start gegaan, wat betekent dat we nog slechts 4 weken stage voor de boeg hebben. Het lijkt wel of de tijd plots sneller gaat dan eerder. Ondertussen zijn Silke en ik ook officieel gewisseld van stageplaats. Ik heb mijn eerste dagen in het gezondheidscentrum gehad, en Silke op de vrouwenafdeling in Sint Patricks. Na 8 weken je helemaal te hebben ingewerkt is het dus even een nieuwe start, wat opnieuw weer wat variatie brengt in onze ervaringen hier. Verder werken we beide ook nog steeds in het Anfoega ziekenhuis, waar Silke nu reeds twee weken op spoedgevallen staat. Dit bevalt haar heel erg. Ze overweegt namelijk om na haar bachelor verpleegkunde misschien voor een specialisatie spoed te gaan. Ze heeft reeds zelfstandig allerlei wondzorgen uitgevoerd, perifere infusen geplaatst en ze heeft bovendien een grote variatie aan patiënten cases. Zo had ze onder andere een patiënt die een ernstig motorongeluk had doorgemaakt. Hij had een diepe snee in zijn kin die genaaid moest worden. Ook was zijn been op verschillende plaatsen gebroken, en bovendien was er sprake van een openbeenbreuk. Het been werd ingespalkt en pijnmedicatie werd gegeven. Hoewel procedures hier misschien niet altijd hetzelfde verlopen dan in België, vindt Silke het heel leuk om op deze manier toch al eens te proeven van het werken op een dienst spoedgevallen.

Ik sta momenteel op het operatiekwartier in Anfoega. Veel operaties zijn er momenteel niet, aangezien de hoofdchirurg op bijscholing is. Wel komen hier heel veel patiënten langs, al dan niet ambulant, voor allerlei wondzorgen. Ook ik aanschouw dus een hele grote variatie aan patiënten, en dus ook een grote variatie aan wondzorgen. Zo zag ik onlangs een skingrafting wonde. Het ging namelijk om een man van middelbare leeftijd met een grote wonde op zijn voet/onderbeen. Ze hebben vervolgens huid weggenomen op zijn bovenbeen, om over de wonde te kunnen plaatsen. Zo hopen ze de chronische wonde toch nog te laten toegroeien. Dit is een operatie dat heel zelden voorkomt hier, zodanig zelfs dat de accountant van het ziekenhuis de prijs die aan de patiënt moet aangerekend worden nog moet berekenen.

Ook heb ik, net zoals Silke enkele weken geleden, een besnijdenis van een jongetje van 3 maand oud mogen assisteren. Het meest indrukwekkende is dat mijn hoofdverpleegkundige deze ingreep heeft uitgevoerd. Ze is gewoon verpleegkundige van opleiding, maar is altijd heel assertief van aard geweest. Zo heeft ze de neiging om veel vragen aan artsen te stellen, waardoor ze haar al snel allerlei zaken hebben aangeleerd. In die mate dat ze haar nu zelfs ingrepen als een besnijdenis toevertrouwen. Als verpleegkundige in Ghana is het heel normaal om te hechten, vandaar dat het hier misschien ook een minder grote drempel is om ook kleine ingrepen als bovenstaande uit te voeren. Ik vond het alleszins heel knap om te zien. Het kindje heeft ook absoluut niet geleden, mits een intramusculaire injectie Ketamine voor de nodige verdoving zorgde. Stiekem hoop ik dat ze mij hier binnenkort ook eens gaan leren hechten.

Verder hebben we ook nog wat te vertellen over vorige week. We hebben vorige week vrijdag ons eerste project hier, namelijk het First Aid Project, afgerond. Met gemengde gevoelens weliswaar. Het is namelijk heel voldoening gevend om zoiets te kunnen afronden, maar langs de andere kant gaan we onze studentjes erg missen. Zowel Silke als ik vonden het heel fijn om les te geven, en voelden onszelf hierin ook groeien naarmate de lessen vorderden. We kunnen jullie met trots mededelen dat onze studenten, stuk voor stuk met glans geslaagd zijn voor het examen. En heel gemakkelijk was het niet, dus we zijn echt heel fier op hun. Het examen bestond zowel uit een schriftelijk, als uit een praktisch gedeelte waar ze gepast moesten handelen binnen een bepaalde situatie. Achteraf was er nog even tijd voor een feedback moment, en een verfrissend flesje frisdrank als beloning. Binnenkort zullen we de first aid boxes klaarmaken, en de studenten hun certificaten overhandigen op hun scholen. We kijken er al naar uit om hun allemaal terug te zien.

Ook waren mijn laatste twee dagen in Sint Patricks de moeite om over te schrijven. Mijn voorlaatste dag heb ik namelijk een workshop rond ‘emergency triage’ mogen meevolgen. Er werd ons geleerd om de ernst van een situatie snel en efficiënt te herkennen, en bovendien de patiënt vervolgens goed door te verwijzen naar de juiste afdeling. Want dit laatste is waar triage allemaal over gaat, de juiste patiënt in de juiste categorie onderverdelen en hem/haar correct doorverwijzen. Dit kan de wachtruimte zijn maar ook het operatiekwartier of spoedgevallen of naar bijvoorbeeld de kraamafdeling. Hiervoor maakten we gebruik van een bepaalde tool. Hier in Ghana baseren ze zich op het Zuid-Afrikaans model voor emergency triage. De tool maakt logischerwijs een onderscheid tussen kinderen, pasgeborenen en volwassenen.
Ik vond het alleszins heel interessant om hiermee in aanraking te komen. We hebben hieromtrent namelijk nog niet echt veel over geleerd in onze opleiding. Ben dus heel benieuwd om te weten welke vorm van triage tool dat wij in België het meest hanteren.
De volgende dag werd er een aanvullend praktijkgedeelte georganiseerd, namelijk een simulatie van een ‘mass cassualty accident’ (= massaslachtoffer ongeval). Sommige verpleegkundigen werden aangeduid om slachtoffer te spelen, anderen moesten hun job als verpleegkundigen uitvoeren en twee personen specifiek werden als triage verpleegkundigen aangeduid. Ik speelde een patiënte met een ernstige astma-aanval, dit terwijl er net een hele auto aan gewonden was toegekomen op spoedgevallen. Het was dus de uitdaging als triage verpleegkundigen om de ernst van onze toestand in te schatten en iedereen efficiënt aan het werk te zetten zodat er genoeg aandacht was voor de heel kritieke patiënten, maar dat patiënten zoals ik met een astma-aanval zeker niet verwaarloosd werden.
Het Sint-Patricks ziekenhuis had voor deze tweedaagse niet echt een spoedgevallendienst, ze hebben er dus in twee dagen tijd eentje moeten opzetten. De injectieruimte werd dus omgetoverd in een bescheiden emergency ward. Ik hoop, maar heb hier ten volle vertrouwen in, dat ze deze spoedgevallendienst ook gaan onderhouden.
Ik ben zeer blij dat ik hier als stagiair een klein deel van heb mogen uitmaken. Het was heel mooi om te zien hoe mijn collega’s dit, eens de simulatie begon, het heel serieus namen en hun best deden om ons als ‘patiënten’ zo goed mogelijk op te vangen en zorg te verlenen.

Verder hebben we afgelopen weekend ook weer volop kunnen genieten van het culturele aspect dat Ghana te bieden heeft, we hebben hier namelijk Pasen mogen vieren. Pasen duurt hier van vrijdag tot maandag, en heel het weekend zijn er allerlei activiteiten waar het hele dorp aan participeert. Zo begon het op vrijdagochtend met een grote opruimactie, waarbij de straten van vuilnis werden ontruimd. Aangezien wij werkten, konden we hier jammer genoeg niet aan deelnemen, maar we vonden het wel een heel leuk initiatief. Verder worden er op verschillende sportterreinen allerlei wedstrijden en toernooien georganiseerd, zoals voetbal of volleybal maar ook dancebattles. Tegen de avond werd er dan weer ruimte gemaakt voor live concerten of traditionele borborbor dancing. Dit is een dans waar je rondom mannen die op trommels spelen en zingende mensen in een soort kring rondom op de maat gaat dansen. Als je geluk hebt komt er zelf een trompet bij kijken, die het gehele klankenspel prachtig aanvult. Ghanese vrouwen die de dans echt ten volle beheren, schudden hun billen op een ritme dat je haast niet kan volgen. Silke en ik vonden het gehele tafereel fantastisch om te aanschouwen. Op zo een momenten voel je echt dat je aan het kennismaken bent met de cultuur. In Europa zal je dit namelijk niet snel tegenkomen, aangezien het hier echt gaat om een traditionele Afrikaanse tribal dans.
Verder hebben we op zaterdag ook deelgenomen aan een grote Easter Healthscreening, in het centrum van het dorpje. Volledig gratis kon men langskomen om te laten screenen voor hypertensie, diabetes, hepatitis B, … er waren zelf testen beschikbaar om na te aan hoe het met je zicht gesteld is. Bovendien waren er ook dokters aanwezig en gratis medicatie beschikbaar indien nodig. Het was een heel succesvol event, waarbij meer dan 550 personen gescreend werden. We zijn blij om hier een klein deel van uitgemaakt te hebben, en op deze manier een steentje bij te dragen.

Easter Health Screening

Easter Health Screening

Easter Health Screening

Foto’s genomen tijdens het Paas diner dat elke jaar georganiseerd wordt door het kindertehuis voor alle vrijwilligers.

Update omtrent vorige week; in ons vorige blog bericht kon je lezen over het outreach-project dat we in Bame hebben georganiseerd. Hier vernamen we dat het lokale gezondheidscentrum gewoon niet het materiaal heeft om wondzorgen uit te voeren, zelfs al zou men een ziekteverzekering hebben. Aangezien we net enkele inwoners hadden tegen gekomen met chronische wonden, hebben we ons hart wat laten spreken en met een deel van het geld dat we hebben ingezameld wat materiaal aangekocht. Dit is meer dan hartelijk in ontvangst genomen, waardoor wij nog meer het gevoel kregen dat dit echt broodnodig was. We hopen echter dat dit ook een motivatie voor hun is om nog meer aan te dringen bij de overheid, om alsnog het nodige materiaal te verkrijgen.

Volgende week meer over de start van een gloednieuw project!

Enkeke enyo,

Silke & Suzie