Ola!
We hebben bewogen dagjes achter de rug waardoor het moeilijk was om te bloggen. Het weekend hebben we rustig gehouden om ons aan te passen aan onze omgeving. Daarom zijn we onze buurt een beetje gaan verkennen en hebben we onze zoektocht gestart naar metrotickets. We zijn gaan eten in het parkje dat dicht bij ons huisje is gelegen. In het parkje hebben we genoten van de zon en zijn we tot rust kunnen komen. We hebben boodschappen gedaan zodanig dat we een paar dagen verder kunnen. Wat opvalt is dat het eten een beetje goedkoper is dan in België. Lekker luchtig brood kunnen ze hier wel niet maken spijtig genoeg. Ze hebben namelijk ook de gewoonte om twee maal per dag warm te eten en ook iedereen doet dit (op de stageplaats hebben we dit al gemerkt). We hebben ons dit weekend ook voorbereid op onze aankomende stage waar we in spanning naar uitkeken. Na lang onderzoeken wat het beste metroticket is voor ons is het ons uiteindelijk gelukt om dit te kopen. Ook het systeem van openbaar vervoer is niet makkelijk maar na veel vragen stellen aan de infobalie snappen we het helemaal.
Op dit moment zitten we aan onze derde stagedag. Maandag werden we in de ochtend uitgenodigd op de school ESS (P.P. Porto) waar onder andere de studenten ergotherapie studeren. We hadden afgesproken met onze contactpersoon waar we al maanden mee aan het mailen waren. Eindelijk konden we elkaar eens ontmoeten! Tijdens de rondleiding kregen we veel informatie omtrent de richting en konden we veel vragen stellen. In Portugal zit de studierichting anders in elkaar. Je studeert er vier jaar in plaats van drie en je werkt met casussen die 8 weken duren. De studenten moeten er enkel examens afleggen wanneer ze niet slagen voor de casus. Herexamens in de zomer bestaan hier niet (WAAAAAAT??!). Na de kennismaking met de contactpersoon en rondleiding op de school zijn we vertrokken naar stage. Onze eerste indruk was niet geweldig: de onaangename geur uit de toiletten die ons tegemoet kwam, het snelpratend Portugees (en het niet begrijpen van Engels) en het “take it easy” tempo (men komt vaak te laat). Hierdoor steeg de spanning nog meer bij ons. Eerst kregen we een rondleiding door onze mentoren in het Engels. Dit is was aan een snel tempo aangezien de werkdruk hier hoog ligt. Ze lieten ons het hele gebouw zien, dit was interessant! En we zagen ook dat ze veel materiaal ter beschikking hebben (vooral spelletjes voor de kinderen). Het centrum behandelt elke leeftijdsgroep maar wij zullen onze therapieën geven bij kinderen met CP tussen 0 en 8 jaar. Na de rondleiding mochten we de verwachtingen en opdrachten van de school toelichten. Deze matchten niet met de verwachtingen van de mentoren. We waren helemaal van onze melk en hierdoor ontmoedigd. Daarom hebben we deze vrijdag een gesprek gepland, hopelijk krijgen we na dit gesprek meer duidelijkheid in verband met de stage(opdrachten). Een beetje down gingen we maandag naar huis en zagen het niet meer zitten. We hoopten dat dag twee beter ging verlopen. Dag twee was een langere dag (we liepen stage van 8u tot 17u). We mochten therapieën bijwonen, observeren en rondneuzen in het materiaal. Het werd ons helemaal duidelijk dat het leren van Portugees onbegonnen werk is en dat de meeste Portugezen geen Engels kunnen. Yenthe heeft kaartjes gemaakt met pictogrammen, een vertaling in het Portugees en Engels. Dit kunnen we gebruiken tijdens de sessies om te kunnen communiceren met de ouders, kinderen en de leden van het multidisciplinaire team. We kregen tijdens onze tweede dag ook een rondleiding samen met Portugese studenten in het centrum. Deze rondleiding was volledig in het Portugees en we begrepen hier niet veel van. Gelukkig was dit niet enkel een presentatie maar werd er ook materiaal getoond. De moeders van de kinderen wonen meestal de sessies bij dus om zelfstandig een therapie in het Portugees te geven, zien we niet echt zitten en lijkt ons niet echt mogelijk. We hebben na deze tweede dag al meer moed gekregen in het verdere verloop van de stage. We gaan het gewoon op ons laten afkomen en het beste er van maken. Er zijn ook drie stagiaires kiné aanwezig die wel Engels kunnen, hier hebben we al veel vragen aan kunnen stellen over de instelling en Portugal. Deze kennismaking was aangenaam, ze zullen hier nog twee weken stage lopen. Ook leren ze ons wat Portugese woorden aan.
Dit is onze stageplaats
Kasten met therapiemateriaal
Kaarten om makkelijker te communiceren op stage
In het algemeen kunnen we stellen dat het ijskoud is in de gebouwen waar we stage lopen omdat ze geen centrale verwarming hebben (al onze topjes en shortjes zullen in de valies blijven 😉 ). Portugezen kunnen niet veel Engels maar zijn wel super vriendelijk en behulpzaam! Ook ontdekten dat we snel woorden Portugees oppikken tijdens de stage. Silke haar voet is aan de betere hand! We hebben onze telefoontjes naar het thuisfront toch nodig om even te ventileren en ons rechtop te houden. We kijker er wel naar uit om ons nog meer de verdiepen in hoe ze in Portugal ergotherapie geven en hun cultuur!
BRRR!! Zo koud op stage!
Até à próxima vez!