Na de verfrissende cocktail gisterenavond fietsten we op ons gemak (Surinaams ritme hé ;-)) naar huis. Op een gegeven moment werden we echter opgeschrikt door een roedel honden. s’ Avonds zorgen deze dieren als waakhond voor een perceel. De meeste blijven in hun territorium en jagen schrik aan door te blaffen. Gisteren gingen de honden wel heel ver (letterlijk en figuurlijk ;-)). Glenn merkte dit als eerste op en schakelde een versnelling hoger. Lore en Jolien volgden dit initiatief vlijtig op. Achterom kijkend, zagen we dat de honden ons ‘op het wiel’ volgden. Fietsen voor ons leven deden we even (die honden gaven echt niet af –> PANIEK!). Eens we ons in veiligheid hadden gebracht (uiteindelijk gaven ze het toch op), barsten we in een lachbui uit (nog nooit zo hard gefietst voor honden :-p). Bezweet en hijgend kwamen we ons appartementje (veilige bodem) binnengewandeld.

Nadat we al meerdere pogingen ondernomen hadden om naar de vreemdelingendienst te gaan (geen goesting :-p), konden we niet anders dan er vandaag langs te gaan, aangezien ook deze dienst maar open is tot 14u (handig hoor!). Vol goede moed hadden we de avond voordien onze wekker gezet. Om een of andere reden (vraag ons niet dewelke :-p) is deze niet afgelopen, of toch wel?? Resultaat: 8u30 wakker (oepsie, en dat op deze gevulde dag). De ochtend verliep nogal hectisch en gehaast, maar we zijn er in ieder geval geraakt. Aangezien alles daar zo duidelijk is (niet dus!) stonden we al aan het foute loket. De heel gedreven dame (ook niet dus!) stuurde ons naar een andere ingang. Eens deze gevonden te hebben, wachtten we gespannen af op onze stempel. Yes, zonder problemen gekregen (en dit op maar 45min tijd –> sneller dan gedacht :-D). We kunnen dus op onze twee oren slapen en legaal in het land verblijven tot 14 april!

In de taxi kwamen we een interessant nieuwtje te weten van onze taxichauffeur (ook zijn naam weten we nog niet :-p, alleszins een hele vriendelijke man). Hij bleek Mr. Vercruysse (een oud-docent van ons) te kennen. Dit onderwerp kwam ter sprake omdat hij volgend jaar op bezoek gaat naar Nederland en België (naar zijn twee zwagers –> we weten nog niet goed wat de betekenis hiervan is :-p). Hij omschreef hem als Luc, een slimme professor uit België met een rond brilletje (daar viel onze SRD ;-)).

Aangezien onze ochtend nog niet gevuld genoeg was, moesten we ook nog naar het postkantoor om postzegels (ook deze zijn maar open tot 14u –> tijdens stage geraken we daar dus niet op tijd). Jolien had al een brief geschreven (was deze thuis vergeten ;-)), maar bleek dat deze pas gepost kan worden nadat zij hem gewogen hebben. Pech, Jolien mocht de fietsrit dus twee keer afleggen. Eens opnieuw aangekomen, werd de weegschaal niet eens gebruik. Een stempeltje i.p.v. een postzegel was voldoende (logica??). Verder kochten we de nodige postzegels aan om op postkaartjes te kleven. Verwacht maar een kaartje in de bus (als de post even snel is dan het werktempo hier, zal dit wel niet voor direct zijn ;-))!

Na al dat heen en weer gezwier, moesten we om 12u30 klaarstaan. We hadden namelijk een uitstap gepland naar de plantage ‘Rust en Werk’ met aansluitend een dolfijnentocht. De gidsen konden zeer interessant en enthousiast vertellen (soms wel iets te snel, van enthousiasme gesproken ;-)). We hebben kunnen proeven van verschillende lokale vruchten (plaatselijke bananen, kokosnoot, mango, kersen en awara (iets oranje :-p)). Ook nuttigden we een typische Surinaamse maaltijd in het plantagedorpje. Verder genoten we van de mooie uitzichten, de vriendelijke bewoners, de interessante uitleg, … EN kregen we bladeren mee die zouden helpen tegen de jeuk van muggenbeten (Jolien haar been zag er niet zo goed uit volgens de gids ;-)). Na deze stop, gingen we op dolfijnenzoektocht in de Surinamerivier. Ons geduld werd even op de proef gesteld, maar het loonde de moeite zeker en vast. We konden enkele mooie exemplaren spotten (al zwemmend, springend, vlakbij en veraf). Onze laatste stop op het schiereiland zonder naam (deze naam zou dit jaar nog gekozen worden) bracht ons naar een primitief bestaan. Naast enkele huisjes (eerder ‘barakken’), vissersboten, een strand, honden en een klein ‘vissersbedrijfje’ was er niets. De enkele bewoners leken dan ook verrast en enthousiast over onze komst. Eén van de vissers vroeg zelfs om een foto van hem te nemen (zo fier dat hij was over ‘zijn’ foto :-D). De man liet ons de garnalen die ze aan het bakken waren en de gedroogde vissen zien (van back to basic gesproken :-)). Wat een topdag!

Dol-fijne groetjes!