Ik denk dat wintersport de grootste trekpleister is als je denkt aan Zwitserland. Voor mij is dit dus ook het geval en ook wel stiekem een duwtje in rug geweest om deze stageplaats te kiezen. In het weekend staart mijn snowboard me ook wel heel verleidelijk aan en is het erg moeilijk om te weerstaan. Ik heb al enkele mooie skigebieden gezien zoals: Flumserberg, Pizol, Lenzerheide en Säntis. Het enige wat hier niet zo leuk aan is, is de prijs. Gelukkig wordt ik betaald voor deze stage, anders zou dit helemaal onbetaalbaar geweest zijn, aangezien het algemene leven hier ook niet van de poes is.
Vorig weekend heb ik de grote tocht naar Lenzerheide gemaakt, samen met mijn collega’s van het rehabilitatie centra. Deze tocht begon namelijk om 5uur in de ochtend, mijn niet zo favoriete deel van de dag. Met mijn slaaphoeveelheid van welgeteld 0 uur die nacht was ik misschien niet het meest aangename gezelschap. Maar dit was vooral doordat mijn lieve huisgenoten een feestje hadden gegeven die nacht en hier niet aan deelnemen ook niet echt een optie was. Dus daar stond ik dan op het station met mijn snowboard en gigantische thermos koffie en collega’s die mijn slaapkop heel grappig vonden. Ik keek vooral uit naar de lange bustocht die 3 uur duurde, maar ook dan was slaap me niet gegund. Iedereen had natuurlijk goed geslapen en had de genen geërfd die ik blijkbaar tekort kom. De genen van een ochtendpersoon. Hoewel ik een zeer verdraagbaar persoon ben en gewoon ben aan luide mensen denk ik wel dat deze groep de richting ergotherapie een kopje kleiner hadden gemaakt op de geluidsmeter. Wanneer de muziekbox op het hoogste volume staat en een gewoon gesprek boven de schlagermuziek uit komt begin ik me toch zorgen te maken.
Na een zeeeeerrr lange tocht kwamen we aan in het skigebied net onder Lichtenstein. Het weer was de hele dag perfect, zon met geen wolkje te bespeuren. Gelukkig was er de kine die ook snowboard en mijn pijn deelde wanneer de skiërs besloten om te stoppen op vlakke stukken of wanneer we te weten kwamen dat er veel liften waren zonder voetsteunen. Na een hele dag snowboarden was het tijd voor het personeelsfeestje waar alle ziekenhuizen en revalidatiecentra van Sankt-Gallen aanwezig waren. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zoiets gezien heb. Ik heb nog nooit zoveel verantwoordelijke mensen die zo onverantwoordelijk doen bij elkaar gezien. Zo zag ik de kine met twee flesjes bier in de handen bijna een skilift afbreken. Dit is zeer grappig wanneer je twee dagen later elkaar weer terug ziet in een professionele setting en iedereen doet alsof er niets gebeurd is.
Gelukkig was alles betaald door het ziekenhuis, inclusief de skipas, het eten, drank en reiskosten en heeft deze trip met niets gekost anders dan mijn fysieke gezondheid.