We hebben de afgelopen twee weken rond het thema “Carnaval” gewerkt.
Als échte Aalstenaar ben ik natuurlijk door het dolle heen met zo’n thema.
Knutselen, spelletjes spelen, samenwerken,… en als kers op de taart: een écht carnavalfeestje!!!!
Voor deze gelegenheid hadden Céline en ik onszelf geschminkt. De kinderen vonden dit fantastisch!
De voorbereidingen en foto’s van het feestje zelf zijn hieronder terug te vinden:
X Lana
We hebben sinds kort een nieuwe doelgroep: de niet-schoolgaande kinderen. Ik heb me laten vertellen dat de instapklasjes voor anderstaligen in Brussel nogal vol zitten waardoor sommige kinderen niet naar school kunnen gaan. Ook het moment van aankomst in België bepaalt of een kind al dan niet nog invoegen in een klas of school.
We hebben 4 kinderen, uit Syrië afkomstig, die geen woord Nederlands of Frans praten. Zij gaan niet naar school omwille van het reeds eerder vermelde probleem. De ouders hebben ons gevraagd om de kinderen Franse woorden of cijfers aan te leren zodat de overstap naar een school in Brussel gemakkelijker verloopt.
Ben ik een juf? Neen. Zou ik een juf kunnen zijn? Bwoa, mits enige improvisatie ja. :p
We hadden een bordschema gemaakt met daarop cijfers in het Arabisch en in het Frans. In onze eerste sessies leren de kinderen tot 10 tellen. Eerst aan de hand van het bord, daarna met een telraam en vervolgens met tastbaar materiaal. Er worden voorwerpen verspreid doorheen de ruimte bijvoorbeeld: 1 bal, 2 beren, 3 potloden,… . Wanneer ik een cijfer in het Frans zeg moeten de kinderen opzoek gaan naar het bijhorende materiaal.
Spel en educatie worden regelmatig afgewisseld aangezien de kinderen het moeilijk hebben om zich gedurende een langere periode te concentreren. Toch is het echter zo dat je hier en daar spel en educatie kan mixen met elkaar. We hebben meermaals “Une, Deux, Trois, PIANO” gespeeld. Dit spel leent zich uitstekend voor onze doelgroep omdat ze zich enerzijds kunnen uitleven in het lopen en aannemen van posities en anderzijds herhalen ze keer op keer de cijfers. Herhaling is de beste manier om iets te onthouden.
De kinderen vertellen tussendoor heel graag verhalen maar vergeten keer op keer dat ik geen Arabisch spreek. Het is dus bijzonder moeilijk om op een duidelijke manier te communiceren met de kinderen. Bestaat er ergens een boek “Arabisch voor dummies?” 😀
Tot slot hebben de kinderen schriftjes gekregen waarin hun vooruitgang kenbaar gemaakt wordt aan de ouders. Dit doen we om de kinderen te motiveren en belonen wanneer zij iets goeds doen (aan de hand van stickers) en om het gevoel van “school gaan” te creëren.
P.S: de tekst in het boekje is in het Engels aangezien de kinderen beter Engels dan Frans kunnen en ik geen Arabisch spreek.
X Lana
Hallo,
Hier ben ik weer. De titel omvat de activiteit die ik nu ga beschrijven. Voetbal. Voetbal, een woord dat in vele talen anders geschreven wordt maar toch een universeel gegeven bevat. Iedereen kent namelijk die ene sport waarbij 22 (knappe) mannen achter een bal lopen op een veld. Ook onze jongens spelen graag voetbal.
Aangezien het binnenplein van het Klein Kasteeltje te klein is om echt te kunnen voetballen zijn we naar het Sint-Katelijneplein getrokken. Langs de kant van de weg hebben we kegels gevonden die konden dienst doen als goals. Céline had voor Capri-sun gezorgd om te drinken en de zon scheen. Wat een wondermooi moment!
De jongens spelen over het algemeen niet voor het plezier maar om te winnen. De teams werden verdeelt en er werd gespeeld op leven en dood. Ik zat op een bankje met een jongen die niet kon meespelen omwille van een blessure. Hij wou toch graag de sfeer opsnuiven en daarom was hij meegekomen. Plotseling stond er echter een andere man naast mij. Dit bleek een student fotografie te zijn die aan Narafi te Brussel studeert. Hij maakt een reportage over straatfotografie en wou graag dit unieke moment vastleggen op beeld. Hij heeft beloofd de beelden te komen afgeven in het Klein Kasteeltje zodat de jongens een aandenken hebben aan hun match en de bijhorende fotoshoot want ja hoor, sommige jongens hebben zich écht van hun beste kant laten zien. Zoals deze bijvoorbeeld:
Na de toevallige ontmoeting met de student fotografie kwam er een groep jongens voorbij. Onze jongens vroegen of ze mee wouden voetballen en zij stemden hiermee in. De jongens bleken van een school uit Tervuren te zijn en waren op bezoek in Brussel. Later op de dag zouden zij zelfs nog een bezoek brengen aan het Klein Kasteeltje. Uiteindelijk werden er twee teams gevormd: teams Tervuren en team Fedasil (originele namen, ik weet het… :p). Onze jongens bleken niet te stoppen en hebben uiteindelijk de match gewonnen. Team Fedasil for the win!!!
Ik vind dit een uniek moment dat ik zeker wil koesteren. Voor het eerst heb ik toevallig bereikt wat ik heel graag wil. Mijn doel is om de Belgen bewust te maken van het feit dat er asielzoekers rondlopen en de vooroordelen weg te nemen. Achter iedere ruwe bolster schuilt een blanke pit. De jongens van Tervuren hebben zich geamuseerd, de fotograaf nam foto’s,… Iedereen leek uit het niets te verschijnen maar het plaatje klopte zo mooi. Ik ben echt blij dat ik hiervan deel mocht en kon uitmaken.
X Lana
Er is een verhaal van een jongeman dat ik maar niet kan loslaten. Daarom vond ik de tijd rijp om hierover iets neer te schrijven.
Vorige week donderdag heb ik een jongeman ontmoet. Hij zag er netjes en verzorgd uit en spreekt goed Engels. Hij lachte de hele tijd naar mij maar achter die glimlach schuilt een vreselijk verhaal.
Zijn verhaal:
Hij is afkomstig uit Irak en kind van een welgestelde familie. Ze hebben een mooi groot huis en iedereen woont vredig samen. Op een dag vinden er bombardementen plaats en wordt zijn huis van de kaart geveegd. Hij probeert mij duidelijk te maken dat de slechte mannen die wij kennen uit Syrië ook in Irak vertoeven. Zijn moeder laat bij deze vreselijke, onrechtvaardige aanval het leven, zijn broer is al geruime tijd vermist. Hij heeft mij foto’s getoond van zijn huis of moet ik zeggen: van wat daar nog van overschiet? Het enige dat je ziet is een hoop stenen en veel huilende mensen. Exact dezelfde beelden die wij dagelijks te zien krijgen op TV of in de krant. Hij kwam alleen naar België, zonder familie of vrienden. Als je vraagt waarom zijn familie nog in Irak zit, is het antwoord duidelijk. Vluchten kost handenvol geld en na de bombardementen was er geen geld meer om iedereen in veiligheid te kunnen brengen. Hij hoopt in België asiel te kunnen verkrijgen, geld te verdienen en met dat geld zijn familie naar België te halen. Het liep echter niet zoals gehoopt. Zijn asielaanvraag werd twee keer geweigerd..
Ik heb me laten vertellen dat er een verdrag van Dublin werd opgesteld voor de Europese landen. In dit verdrag staat dat alle Europese landen hetzelfde asielbeleid moeten hanteren. Iemand die in België twee keer geweigerd wordt, zal in principe ook geweigerd worden in Frankrijk, Spanje of Italië. Het is ook zo dat je na die twee weigeringen niet meer opnieuw asiel kan aanvragen.
Deze goedlachse man staat dus voor de moeilijkste beslissing in zijn leven: teruggaan naar Irak waar het gevaarlijk is of in België op straat gaan leven… Het is namelijk zo dat je 10 dagen na de tweede weigering het opvangcentrum moet verlaten. Indien je weigert terug te gaan, kom je dus op straat terecht. Hij ziet het leven niet meer zitten en weet niet meer wat hij moet doen. Hij zegt dat teruggaan absoluut geen optie is omdat het daar te gevaarlijk is en alles verwoest is. Anderzijds heeft hij het ook erg moeilijk met het gegeven dat hij dan op straat moet gaan wonen.
Ik vind deze situatie ronduit afschuwelijk. Ik begrijp volkomen dat je niet iedereen asiel kunt verlenen maar er moeten toch andere opties bestaan? Moet er niet gezocht worden naar een menswaardig bestaan voor iedereen? Iemand die ooit een goed en rijkgevuld leven had, vliegt weldra in België op straat.
Beste Meneer Theo, hoe zou u zich voelen op zo’n moment? Wat als iedereen plots uit België zou moeten vluchten? Wat als u zou vluchten, geweigerd zou worden en op straat gezet zou worden? Ik neem aan dat u dat ook niet zomaar zou aanvaarden..
Hoe kan u ingodsnaam nog in de spiegel kijken wetende dat honderden mensen in de vergetelheid van het straatleven terechtkomen dankzij uw miserabel asielbeleid?
Heeft niet iedereen recht op een veilig en gezond bestaan? Op een goede toekomst? Op een zorgeloze jeugd?
Ik nodig u uit om één week te komen meedraaien in een opvangcentrum. Misschien opent dat u de ogen en krijgt u een meer realistische kijk op het échte leven. Deze mensen zijn evenveel waard als iedere Belg dat hier rond loopt. Ik hoop dat u dat ooit eens zal beseffen.
Lana X
Vandaag wil ik graag enkele mooie momenten van de afgelopen week met jullie delen.
Zoals jullie reeds weten, werken wij met diverse doelgroepen. Bij de tienermeisjes (12-17 jaar) is het voornamelijk de bedoeling te werken rond de eigen identiteit, de talenten, de kwaliteiten,… zichzelf als het ware te herontdekken. Deze week hebben wij met deze doelgroep een dromenvanger gemaakt. De dromenvanger heeft eigenlijk een meervoudige functie. Enerzijds is het een creatief product waarbij ieder meisje naar hartenlust kan experimenteren met verschillende materialen, anderzijds is het een opening om een dialoog aan te gaan. Er werd gepraat over moeilijke momenten in het leven en over (eventuele) nachtmerries. Soms hadden de meisjes het zichtbaar moeilijk maar toch gaven zij aan dat dit voor hen wel een meerwaarde was. In een ongedwongen, veilige context je verhaal kunnen doen lucht op!
Vorige week hebben Céline en ik een initiatie les “PING PONG” georganiseerd voor de jonge mannen. Heel wat mannen gaven immers aan heel graag te willen ping pongen maar niet te weten hoe je dat precies moet doen. Ik heb uitleg gegeven over de spelregels waarna we twee uurtjes gespeeld hebben. Iedereen heeft zich kunnen uitleven! Deze week hebben we daar een vervolg aangebreid: een PING PONG TOERNOOI. Enkele mannen kwamen hier op af en hebben zich kostelijk geamuseerd! Black (een bijnaam) heeft het toernooi gewonnen. Een beetje ping pong spelen lijkt meer iets voor een animator dan voor een ergotherapeut. Het is echter zo dat er veel meer achter deze activiteit schuil gaat dan dat je op het eerste zicht zou denken/zien. Via laagdrempelige activiteiten proberen wij structuur aan te brengen in het leven van deze mensen. Via spelactiviteiten kunnen wij regels, afspraken en engagement aanleren. In het dagelijkse leven moet iedereen zich immers houden aan bepaalde regels en afspraken.
Iedere week organiseren wij een koffie/thee uurtje voor de oudere mannen. Het is de bedoeling dat zij van hun kamer komen en even zorgeloos kunnen genieten van een kop koffie/thee in combinatie met een goede babbel. Vorige week werd er vrij gepraat, deze week hebben we de onderwerpen zelf afgebakend. We hebben gepraat over muziekstijl, favoriete muziekinstrument, lievelingseten, het land van herkomst en de familiale situatie. Tijdens de ronde over de favoriete muziekstijl heeft iemand me zo diep geraakt dat ik het hier graag wil neerschrijven. De man naast mij antwoordde het volgende op deze vraag:
“Ik heb geen favoriete muziekstijl. Ik hou van iets helemaal anders. Ik hou van de stem van de mens. Iedereen heeft een uniek stemgeluid en daar hou ik van. De stem en muziek in het algemeen zijn een manier om een boodschap over te brengen zonder dat je de taal hoeft te begrijpen. Ik kan er zo van genieten om gewoon te luisteren naar gesprekken en verschillende taalklanken te ontdekken. Ik hou van de mens, ik hou van de stem.”
Je zou er haast stil van worden he…
Twee keer per week geven wij creatieve therapie aan de schoolgaande kinderen. Tijdens voorgaande therapiesessies hebben wij opgemerkt dat de kinderen het heel moeilijk hebben om regels te hanteren en op een respectvolle manier om te gaan met elkaar. Om niet steeds boos te moeten worden wanneer de kinderen het te bont maken, hebben wij ervoor gekozen een beloningsbord te maken. Via dit beloningssysteem kunnen wij het positieve gedrag stimuleren.
De kinderen starten allemaal onderaan het bord, in het gras. Wanneer de kinderen goed luisteren, opruimen, elkaar niet pijn doen,… kunnen zij op het einde van de therapiesessie stijgen. De eerste mijlpaal is de luchtballon, de tweede het vliegtuig. De kinderen krijgen tot aan de luchtballon kleine beloningen zoals snoepjes. Wanneer iedereen tot in het vliegtuig is geraakt, is het tijd voor een grotere beloning! Een uitstapje? Of misschien wel een aquarium met visjes zoals de kinderen heel graag zouden willen?
Om in te spelen op de verlangens van de kinderen, ze willen namelijk graag visjes, zijn we gestart met het ontwerpen van een héél groot aquarium. De kinderen mochten één voor één enkele visjes bij mij komen halen, Céline plakte deze in het aquarium en dan mochten de kinderen deze inkleuren. Daarnaast mochten ze ook zelf visjes tekenen. De bedoeling van deze activiteit is de samenwerking stimuleren. Iedereen werkte aan zijn eigen visjes maar deze werden wel in een gezamenlijk aquarium geplaatst. Tot mijn grote vreugde heb ik kunnen vaststellen dat het beloningsbord zijn effect niet gemist heeft. Iedereen was poeslief en bijzonder behulpzaam. Dit resulteerde dan ook in een eerste stijging richting de luchtballon.
Tot slot hebben Céline en ik besloten de peuters niet langer als doelgroep te aanzien. Het is niet mogelijk om die kleintjes een adequate begeleiding aan te bieden als ze steeds aan het huilen zijn omdat hun mama weg is. In samenspraak met onze stagementor hebben we besloten deze doelgroep dan ook te vervangen door een andere: de niet-schoolgaande kinderen. Er zijn enkele kinderen in het Klein Kasteeltje die nog maar net in België zijn toegekomen en geen Frans of Nederlands praten. De instapklasjes in Brussel zitten nogal vol dus wij gaan deze kinderen voorbereiden op het schoolgebeuren. 6 uur per week, verdeeld in blokken van 2 uur, zullen de kinderen Franse of Nederlandse les krijgen. Telkens is er ook ruimte om de theorie te koppelen aan de praktijk door middel van educatieve spelletjes.
Het is dus duidelijk: een ergotherapeut moet overal in thuis zijn, een ergotherapeut moet alles kunnen! 😉
Tot volgende week,
Lana X
Zoals gewoonlijk draait de eerste dag voornamelijk rond het regelen van de praktische zaken. Enkele documenten werden ingevuld en we kregen een rondleiding. Tijdens die rondleiding ben ik enkele leuke dingen te weten gekomen die ik graag met jullie wil delen.
Op bovenstaande foto zijn muurschilderingen te zien. Deze werden aangebracht door een Peruviaan die, zoals je kan zien, heel creatief is. De man deed er maar liefst 6 jaar over en heeft alle muren van de trappenhal van felle kleuren voorzien. Na zijn verblijf in België trok de man naar Spanje waarna hij terug ging naar zijn land van herkomst, Peru.
Tijdens één van de sessies met de bewoners werd er gevraagd naar wat ze leuk vinden en wat niet aan de hand van foto’s. De medewerkers van het Klein Kasteeltje hadden onder andere een foto van een hoop duiven. Er zitten namelijk heel wat duiven in het opvangcentrum, zowel binnen als buiten. Vanuit het opvangcentrum worden de duiven aanzien als een overlast. Tot hun grote verbazing reageerden de asielzoekers echter heel positief op deze beestjes. Ik heb me laten vertellen dat de duif een belangrijke rol speelt in de Islam en vaak gelinkt wordt aan Mekka, Mohammed en Allah. Daarnaast is één van de asielzoekers gek op de duiven op de binnenplaats, vandaar deze foto. Iedere dag maakt hij speciale geluiden waardoor hij kan “communiceren” met de duiven.
Ik wil afsluiten met enkele percentages. Ik vroeg me namelijk af hoeveel asielzoekers effectief in België worden toegelaten en hoeveel mensen terugkeren, al dan niet gedwongen. Voor de vluchtelingencrisis werd bij een kleine 10 procent de asielaanvraag goedgekeurd. Sinds de vluchtelingencrisis is dit cijfer echter opgetrokken naar 50 procent. Op dit moment verblijven er 705 asielzoekers in het Klein Kasteeltje. Allen wachten zij in spanning af op een (positief) antwoord!
Als ik leuke weetjes heb, post ik deze zeker!
Tot gauw,
Lana
Mijn eerste blog bericht, spannend! Het is de eerste keer dat ik een blog beheer, dus dat wordt even zoeken.
Maandag is het zover. Maandag start mijn stage in het Klein Kasteeltje. Ik vind het echt spannend om kennis te maken met andere culturen zo dicht bij huis want in tegenstelling tot anderen hoef ik enkel mijn valies te maken om naar mijn kot te gaan.
De laatste tijd kreeg ik vaak de vraag waarom ik niet naar een ander land ga of naar de andere kant van de wereld. Ze vragen zich af waarom ik naar het Klein Kasteeltje wou gaan en niet naar het buitenland. Wel, ik heb bewust voor een internationale ervaring dicht bij huis gekozen. De laatste maanden komen vluchtelingen en asielzoekers vaak in het nieuws. In mijn ogen zijn deze mensen een vergeten doelgroep. Zij hebben heel veel meegemaakt en hebben dringend nood aan ondersteuning. Ik vind het dan ook fantastisch dat ik kan bijdragen aan deze ondersteuning. Ik wil tonen aan zij die zoveel vooroordelen hebben dat deze mensen wel goed zijn en dat zij absoluut een meerwaarde zijn aan onze maatschappij. Ik hoop dat ik veel kan leren van deze mensen en zij van mij.
Ik geloof in diversiteit en multiculturaliteit en kijk ontzettend uit naar deze stage.
Iets over de reis / het verblijf
Céline en ik hebben een weekplanning opgesteld op basis van onze doelgroepen.
Vandaag op onze planning:
10:00 – 11:00 uur: Peuters
11:00 – 12:30 uur: Jongens/mannen
14:00 – 16:00 uur: Tienermeisjes
Vanmorgen zijn we, om 9:30, vol goede moed vertrokken op onze “ronde.” De bedoeling van deze “ronde” is het bewustmaken van de asielzoekers dat er activiteiten gepland zijn, wanneer deze zullen plaatsvinden en waar. Gisteren waren Céline en ik door het dolle heen. Heel wat jonge gezinnen vonden het wel interessant om hun kindje een uurtje naar de “peuterklas” te sturen. Waarom nu net een peuterklasje? Het is voor de ontwikkeling van de kinderen van levensbelang dat zij in contact komen met andere mensen en andere kinderen. Daarnaast is het ook een moment waarop de ouders even tot rust kunnen komen of praktische zaken kunnen regelen. Vanmorgen waren deze gezinnen echter veel minder enthousiast. Na veel enthousiaste praatjes in het Engels en Frans hebben we uiteindelijk 4 kindjes gevonden wiens ouders het zagen zitten om hen met ons mee te geven.
4 kindjes tussen 1 en 4 jaar. 2 talen en nationaliteiten. En geen enkele dat ik begreep, wat een uitdaging! Eerst ging alles goed. Al gauw lag de hele ruimte vol met speelgoed, kleurpotloden en water (Ja, Céline gaf de kinderen iets om te drinken, oeps!). Maar plots had een klein jongetje door dat zijn mama weg was. Hij begon te huilen en liep bang weg toen ik hem wou benaderen. Ik was ten einde raad toen Céline plots zei dat ik op de piano moest gaan spelen. Het proberen waard, toch? Na enkele noten stopte het huilen en keek hij vol verwondering naar de piano. Een halfuur lang heb ik telkens opnieuw de soundtrack van de “Titanic” moeten spelen. Ik vind het fantastisch om te zien welke helende werking muziek kan hebben op mensen, zelfs op de allerkleinsten. Deze avond hoorde ik een accordeonspeler op de metro zeggen: “Viva La Musica.” Hij heeft geen idee hoe dicht hij bij de waarheid zit. Ik kan zijn visie alleen maar beamen.
P.S: Ook dino’s leveren uitstekend werk om kinderen te troosten.
Na de kleintjes was het tijd voor wat actie: Baseball met de jongens/mannen.
Ook voor deze activiteit ben ik mensen gaan “ronselen.” We zijn met 5 begonnen, inclusief Céline en mezelf, en we zijn geëindigd met een groep van 15 sportieve enthousiastelingen. We zijn gestart met een korte kennismakingsronde. Ik denk dat dit zeer effectief geweest is want toen ik deze namiddag langs de binnenplaats liep, zag ik jongens met elkaar spelen die elkaar hebben leren kennen op de sportactiviteit. Ik speelde mee voor mijn plezier, de mannen speelden op leven en dood. Hoog en ver de bal kunnen wegslaan en sneller dan de wind lopen zijn hierbij, volgens de mannen dan toch, essentiële kwaliteiten. Daarnaast is de puntentelling ontzettend belangrijk voor hen! Deelnemen was in dit geval echter belangrijker dan winnen maar achja, als er dan toch een winnaar moet zijn dan is het wel mijn team uiteraard. Team Lana for the win!
En tot slot, de tienermeisjes! Voor hen hadden we “nailart” en “henna” in petto. Een 9 tal meisjes hadden voldoende vertrouwen in ons, ook al had ik stiekem al eerlijk toegegeven dat ik nog nooit gewerkt had met henna. Céline nam de nailart voor haar rekening, ik de henna. Na veel gesukkel heb ik toch enkele meisjes ontzettend blij gemaakt. Ik heb complimenten gekregen als “waw, jij kan dat echt super goed” en “je liegt, dat is niet je eerste keer.” Ach, kinderen zijn toch zo’n dankbare doelgroep hé! Ik heb tijdens deze activiteit drie zusjes leren kennen uit Macedonië. De meisjes zijn al 7 jaar in België en spreken tot mijn grote verbazing beter Nederlands dan sommige Belgen. Samen met hun broertje, mama en papa gaan zij weldra in Kortrijk wonen. Ze kijken enorm uit naar hun, naar eigen zeggen, “nieuwe thuis.” Wondermooi hoe deze kinderen zich, ondanks de situatie, perfect hebben aangepast. Veel volwassenen zouden hier nog iets van kunnen leren. Ondanks het feit dat het leven soms zo sober en uitzichtloos kan zijn, gaan zij onverwoestbaar door. Respect!
Jammer genoeg zijn niet alle verhalen even rooskleurig. Een ander meisje vroeg me het volgende: “Do you have a home? Do you have a place with your family? I stay here.” Zo’n momenten brengen mij op een pijnlijke manier terug naar de realiteit. Ik ben van nature een emotioneel type dus zulke verhalen grijpen mij natuurlijk enorm aan. Toch probeer ik sterk te zijn, voor mezelf en de kinderen. Zij hebben niets aan iemand die uitsluitend medelijden toont. Neen, ik onderneem actie. Het verleden is onveranderbaar maar het heden, het heden kan ik wel opfleuren.
Daarnaast nog een grappig weetje: de mama van een van onze tienermeisjes vertelde me dat ze zeer goed is in het aanbrengen van henna. Goedgelovig als ik ben, liet ik haar begaan. Dit is het resultaat:
Achja, ik zal er maar het positieve van inzien zeker? Hoe erg kan het zijn om minimaal 4 weken met een “I LOVE YOU” op je handen rond te lopen? Er zijn immers veel ergere dingen op de wereld en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor het vertrouwen dat deze mensen me nu al schenken.
X Lana
Vandaag was het tijd voor onze eerste grote uitdaging: contact leggen met de asielzoekers.
Samen met Céline heb ik een 8-weken-planning opgesteld. Deze planning zal overal ophangen en is constant doorheen de tijd. Daarnaast zal er iedere week een concrete planning opgemaakt worden. De 8-weken-planning omvat bijvoorbeeld “sporten met de mannen.” De concrete planning geeft dan weer welke activiteit op dat moment zal plaatsvinden, bijvoorbeeld voetballen. De dagen van de week werden in vijf talen vermeld op de planning: Nederlands, Frans, Engels, Arabisch en Afghaans. De activiteiten werden geïllustreerd aan de hand van cartoons. Het is namelijk ontzettend moeilijk om contact te leggen met de asielzoekers omwille van de variëteiten aan talen.
We hebben 6 doelgroepen: peuters, lage schoolkinderen, tienermeisjes, oudere vrouwen, oudere mannen en jonge mannen.
En zogezegd zo gedaan, we gingen op stap met onze papieren. We hebben heel wat asielzoekers aangesproken. De meesten reageerden nieuwsgierig maar terughoudend. Sommige mensen vertrouwen “vreemden” niet en wachten liever tot andere interesse tonen of ingaan op onze uitnodigingen. Door de taalbarrière kwamen we soms in grappige situaties terecht. Zo spraken we iemand aan die uitsluitend Chinees praat. Aangezien Chinees voor mij letterlijk Chinees is, dan maar vindingrijk zijn en google translate gebruiken? Google translate heeft voor ons de uitleg gedaan en hij leek het te begrijpen. Voor alles bestaat er een oplossing, als je maar goed genoeg zoekt.
X Lana