Om even weg te zijn uit de drukte van de hoofdstad Dublin, had ik een weekendje gepland met een vriendin in Glendalough. Zij zit op erasmus in Dun Laoghaire (een kuststadje in Dublin). Met haar heb ik samen een avontuurlijk, ontspannend weekendje gehad tussen de Wicklow Moutains. Dit was dus een leuke afsluiter van een drukke week.

Donderdag heb ik het lokale kinderziekenhuis, Temple Street Childrens University Hospital, bezocht. Hier werd ik vriendelijk ontvangen door 2 ergotherapeuten, de ene is gespecialiseerd in neuro en de andere in orthopedie en geestelijke gezondheid. Bij de rondleiding wist ik dat ik mijn medelijden aan de kant moest zetten, zeker op de neuroafdeling.

Ik vond het heel interessant om te zien hoe ze werken op de mental health afdeling (de psychiatrische afdeling). Psychische problemen bij kinderen aanpakken is zeer complex, maar hun werking is zeer effectief. Meestal hebben deze kinderen een lichamelijke ziekte (bijvoorbeeld epilepsie) of nemen ze medicatie waar de psychosociale problemen uit verder komen.

In het algemeen werken ze hier met dezelfde assessments (bijvoorbeeld Movement ABC) en met dezelfde modellen (bijvoorbeeld MOHO) als in België.

Ik was ook heel benieuwd naar het bezoek in het St John of God Hospital, wat een psychiatrisch ziekenhuis is, dat in de top 5 van beste psychiatrische ziekenhuizen in Europa staat. Ook wil ik heel graag in de psychiatrie werken later, specifiek in de ‘mobiele teams’ die patiënten die langdurig zijn opgenomen terug begeleiden in het dagelijks leven. Zij doen ook begeleiding na het ontslag van de patiënten, dus hiervoor heb ik veel uitleg gekregen, wat heel interessant was.

Ik kan dus zeggen dat ik 4 geslaagde bezoeken heb gehad, die allemaal heel veel moeite hebben gedaan om mij een boeiende dag te bezorgen. Ik heb dan ook veel bijgeleerd.

Na de meer dan 2 uur lange rit kwam ik doorweekt en moe aan in The National Rehabilitation Hospital deze ochtend. Gelukkig werd ik er vriendelijk ontvangen, en kreeg ik al snel mijn dagschema. Ik mocht doorheen de dag met verschillende ergotherapeuten gaan praten en even meelopen. Elke ergotherapeut heeft een andere taak.

Zo heb ik gezien hoe ze werken met ‘Electronic Assistive Technology’ (dit is bijvoorbeeld het aanzetten van een radio met een programma via hoofdbesturing), met spalken, met ‘Education Groups’ (bijvoorbeeld voor patiënten met een hersentrauma), ‘Vocational Assessment'( wat assessment zijn die meten of een persoon klaar is om te gaan werken, of aan wat nog gewerkt moet worden), … Elke ergo heeft zijn eigen domein waarin hij gespecialiseerd is.

Op het einde van de dag had ik nog de kans om met studenten te praten. Deze waren heel geïnteresseerd en tegelijkertijd verwonderd over de richting ergotherapie in België (bijvoorbeeld dat we geen ingangsexamen hebben, dat het op hogeschool niveau is,…).

Kortom was dit een heel vermoeiende maar leerrijke dag, vol met heel interessante mensen.

Na een lange en regenachtige rit naar dit ziekenhuis, kwam ik deze ochtend aan in The Royal Hospital of Donnybrook. Hier had ik afgesproken met één van de ergotherapeuten, Maureen. Met haar heb ik het eerste uurtje mee gelopen (de observatie van het ontbijt, the ‘seating clinic'(= alle advies in verband met rolstoelen),…). Daarna heeft ze mij een rondleiding gegeven door haar afdeling van het ziekenhuis (the Brain Injury departement) en had ik de kans om vragen te stellen.

Tijdens de middag had ik de kans om met de andere ergotherapeuten in het ziekenhuis te praten en met 3 derdejaars studenten ergotherapie uit het Trinity College.

Wat me opviel bij dit bezoek is dat ze met veel ergotherapeuten zijn (12 ergo’s voor 110 patiënten) en dat ze met de zogenoemde ‘OT-assisstants’ werken. Dit zijn hulpverleners die de ergotherapeut ondersteunen. Ze hebben een diploma in avondonderwijs en kunnen bijna alle vaardigheden die een ergotherapeut kan.

Ook is ergotherapie een opleiding op universitair niveau, en is dit een studie van 4 jaar. Alle ergotherapeuten in dit ziekenhuis zijn experten in de FIM en FAM assessments. Deze gebruiken ze bij elke opname en bij elk ontslag.

Zo zag ik dat ergotherapie al heel ver staat. Ook is het heel bekend, het is een discipline geworden die niet meer weg te denken is in een multidisciplinair team.

Naast deze puntjes heb ik niet veel verschillen opgemerkt met de ergotherapie zoals ik het ken. Ze werken bijvoorbeeld met dezelfde assessments , met dezelfde modellen (PEO, MOHO,…), met dezelfde doelgroepen,…

Dit was al een heel leerrijke ervaring voor mij, dus ik kan zeggen dat dit een geslaagd eerste bezoek was in de gezondheidszorg van Dublin.

Met hulp van de vriendelijke inwoners van Dublin, ben ik gisteren aangekomen in mijn Airbnb in Crumlin. Hier ben ik met open armen ontvangen door mijn gastvrouw Elva. Bij haar thuis verblijf ik in een klein maar gezellig kamertje.

Vandaag had ik een vrije dag, dus ik besloot om de buurt te gaan verkennen en rond te wandelen in het centrum van Dublin. Hier heb ik een paar bezienswaardigheden bezocht.

Omdat ik niet goed ben in het vinden van de weg, heb ik me vandaag goed voorbereid op de route die ik morgen moet nemen naar mijn eerste bezoek in The Royal Hospital of Donnybrook. Ik heb er alvast zin in 🙂