Na acht weken hard doorgewerkt te hebben, brak de vakantie aan voor ons! Een weekje schiet ons nog over om nog wat op te snuiven van dit mooie land. Omdat we niet voldoende tijd hebben voor een echte trekking, stelde Narayan voor om samen met hem een stevige wandeling te doen. De wandeling leidde ons naar het mooiste uitzicht over de witte toppen van de Annapurna. Om zes uur ’s ochtends stonden we klaar om te vertrekken naar Dampur. Van daaruit wandelden we naar een klein dorpje waar we rustig thee dronken en genoten van het uitzicht. Vervolgens leidde onze tocht ons naar Australian Kamp en eindigden we terug in Dampur waar ons een stevige portie Dal Bath stond te wachten.
Onze laatste avond had een erg druk schema gekregen. Allereerst waren we uitgenodigd om bij Rheena, één van onze favoriete collega’s, te gaan eten. Ze is trotse moeder van de zes maand oude Rosalia. Voor haar kochten we een schattig kleedje als bedankje. Narayan wou ook persé nog met ons een biertje (of whisky) gaan drinken waardoor we tot Rheena’s grote spijt al om half 8 moesten vertrekken. Ook Narayan kreeg maar een uurtje van onze tijd want onze goede vrienden Subas, Dharma en BJ hadden het nodige afscheid verdiend. Na deze laatste uurtjes goed lachen, was het tijd om van onze vrienden afscheid te nemen. Dit verliep met de nodige tranen bij onze Nepalese vrienden, ze waren best gehecht aan ons geworden.

Om zeven uur de volgende ochtend stonden we klaar om de bus te nemen naar het national park Chitwan. Dit is het grootste park van Nepal met het hoogste aantal tijgers en neushoorns. De busrit nam zowat heel de dag in beslag en in de vroege avond konden we nog net genieten van een mooie zonsondergang aan de rivier van het national park.

De volgende ochtend startte we al vroeg met een olifant safari. Op de rug van de tientonners trokken we de jungle in voor 2 uur. We hoopten zo een neushoorn of tijger te zien maar zagen enkel een 20 tal herten. Toch een erg aparte en fantastische ervaring om op een olifant te zitten! Het tweede item op de agenda was de ‘elephant shower’, genieten van de olifanten die zich baden in de rivier. Voor twee euro konden we op de rug van de olifant mee het water in! Een kans die we niet konden laten liggen. De olifant nam je eerst mee in het water en spoot met zijn slurf water op ons. Daarna rolde hij om waardoor we gezamenlijk in het water terecht kwamen. Hier konden we de olifant echt goed bewonderen. Een gigantisch beest dat naast ons dreef en genoot van het verfrissende water.

Het laatste punt op de agenda was  te voet de jungle in. Aan de voet van de jungle vertelde de gids ons enkele vluchtregels. Bij aanvallende beren was het noodzakelijk veel lawaai te maken, bij tijgers moest je in de ogen blijven kijken, wilde olifanten werden gewoonweg vermeden en bij neushoorns moest je zigzaggend lopen en zo snel mogelijk in een boom klimmen. Bij deze mededelingen werd mijn hartje al kleiner. Het eerste half uur was er echter geen teken van een dier te bespeuren tot we plots heel erg stil naar een poeltje moesten wandelen. Daar zat een neushoorn rustig te baden. Na de nodige foto’s vertrokken we weer verder. Opeens moesten we stokstijf blijven staan. Ik wist niet goed wat er gebeurde tot ineens de gids ‘RHINO’ brulde. Één van de neushoorns vond dat we wat te dicht in zijn buurt kwamen en stormde op ons af. Ik heb nog nooit zo snel gespurt. Gelukkig wisten de drie begeleiders het enorme beest af te schrikken en bleef het op een tiental meter van ons staan. We hadden geluk. Achteraf kregen we te horen dat er in Chitwan alleen al elk jaar drie tot vier mensen gedood worden door de neushoorns. Na deze aanval liepen we nog anderhalf uur verder door de jungle en zagen we in totaal bijna 10 neushoorns. Erg uitzonderlijk en ik had liever eens een lief aapje gezien.

De laatste dag bracht een tocht met de kano over de rivier. Éen krokodil was hier de buit van! Gelukkig hadden we er al meerdere gezien bij de zonsondergang. Rond 10uur vertrok de bus die ons naar Kathmandu bracht. Waar ik nu op het dak van ons hotel verslag uitbreng van onze avontuurlijke eerste vakantie dagen!

23/03

Werkedag.

Anekdote van de dag: Toen ik vijf minuten voor middagpauze Jonas en Noemi ging opzoeken bij Dr. Ilia deed ik alsof ik een Nepalese patiënt was. Ik klaagde van jeukende, waterige en tranende ogen. Daar had ik voor alle duidelijkheid dus geen last van, ik deed maar alsof. Maar de dokter speelde met veel genoegen het spelletje mee en onderzocht me met de spleetlamp. Wat bleek, ik had droge ogen en als gevolg daarvan had ik trichiasis (het naar binnen groeien van enkele wimpers). Dus heeft ze die wimpers meteen verwijderd met pincet en me oogdruppels voorgeschreven tegen droge ogen.

24/03

Werkedag.

Anekdote van de dag: Ik woonde deze dag de grote operatiezaal bij. Hier had ik al eens gestaan maar deze keer zag ik een wel heel opmerkelijke operatie. Tussen het oog en de neus werd een gat tot op het bot gemaakt. En met een soort tang kraakte de dokter deeltjes van het bot af, dit was noodzakelijk daar het traankanaal volledig verstopt zat. Om het bloeden tegen te gaan werd alvorens het gat te maken een ellenlange draad in de patiënt haar neus gepropt.

25/03

Werkedag.

Voor het eerst kennis gemaakt met protese ogen.

Een nieuwe automatische topsterktemeter heeft een plaatsje gekregen in screeningslokaal 3. Daar was menig optometrist heel gelukkig mee, eindelijk niet meer die manuele topsterktemeter. Desalniettemin gebruiken enkele optometristen toch nog steeds de manuele daar ze deze betrouwbaarder vinden.

Twee gevangenen kwamen deze dag op screening, begeleid door twee zwaarbewapende cipiers.

 

26/03

Werkedag.

Ik heb voor de eerste keer het toestel om de axiale lengte van het oog te meten mogen bedienen.

We troffen de grootste spin die we tot op heden gezien hebben in Nepal aan in onze guesthouse.

27/03

Werkedag.

Na de laatste dag van de werkweek werden we uitgenodigd om bij Subaas Nepal, een optometrist, thuis te gaan eten. Zijn vrouw had voor ons gekookt. Hij is een van de weinige optometristen die goed engels spreekt en naast optometrist in het Himalaya Eye Hospital runt hij ook een apotheek. Hij heeft een zoontje Slogue, daar hebben we onze badmintonracketten en pluimen aan cadeau gedaan. Jonas speelde wat blokfluit om de menigte te bekoren, helaas was Slogue daar geen fan van. Subaas toonde ook het schema van wanneer ze in pokhara elektriciteit hebben. Gelukkig hebben ze in het hospitaal een eigen generator, zo hebben wij altijd elektriciteit.

28/03

Vrije dag.

Noemi en jonas genoten van deze mooie zonnige dag door met een bootje te gaan varen op Phewa Lake, een cocktail te drinken en een monsterlijk grote burger te gaan eten.

Ik had deze dag een scooter gehuurd om de valei van pokhara nog een laatste keer uitgebreid te bezichtigen. Dharma en Kommel vergezelden mij bij deze trip, Kommel zat achterop de motto bij Dharma. Pokhara wordt ook wel ‘land of the seven lakes’ genoemd, dus besloten we eens bij alle meren een kijkje te gaan nemen. Bij het derde meer maakten we kennis met twee vissers. De ene was zoetwatergarnalen aan het vangen terwijl de andere met een net die hij uitsmeet op grote vissen aan het azen was. Dharma probeerde dit ook en na drie worpen had hij beet. Ten slotte bezochten we nog de Mahendra Cave in het noorden van pohara.

29/03

Werkedag.

 

30/03

Werkedag.

‘S avonds vertrokken we op kamp. Daar het 5 uur rijden was, werd dit een kamp met een overnachting. Na een ellenlange rit werden we zoals gewoonte weer heel hartig ontvangen met bloemenkransen. Later op de avond was er nog een klein feestje en werd er gretig gedanst.

31/03

Kamp.

Dit was niet alleen een eye screening camp, het werd gecombineerd met algemene gezondheid door dokters en verpleegters. Dit gebeuren vond plaats in een straatje bovenop een berg waar je een adembenemend zicht in alle richtingen had. Noemi en Jonas namen terug de visus voor hun rekening terwijl ik een handje hielp met Dharma en Kommel bij de screening van de patiënten. Dilaterende oogdruppels en bloeddruk meten was ook steeds mijn taak. Noemi voelde zich geroepen om die druppels eens te proberen, dit met een brandend gevoel en oncomfortabel zicht voor een dikke twee uur tot gevolg. Na de screening en de eindeloos lange fotosessies bij het speechen en geven van de ’token of love’ keerden we eindelijk terug huiswaarts. Aangekomen om iets voor 22u gingen we nog snel eten in restaurant Moondance waar we met Mirthe en Eline, die net terug waren van hun trekking, nog een allerlaatste keer afspraken.

01/04

Werkedag.

Nabin toonde me eens al zijn materiaal voor low vision patiënten.

Wanneer we gedaan hadden met werken nam Jonas een douche, klaarblijkelijk heeft hij zich niet al te goed afgedroogd daar hij 30 seconden later uitgegleden was van de trap en hierdoor stekende pijn had in zijn rechterbeen. Dit deed geweldig veel zeer, werd al snel blauw en het zag er echt niet goed uit. Met de jeep van het hospitaal werd hij samen met directeur Narayan naar het dichtsbijzijnste hospitaal gebracht, the namaste hospital. Een uur later stond ons arm schaap terug aan onze guesthouse met zijn rechterbeen in de gips. Derdelaatste werkdag van je stage, dan kom je dit tegen.

02/04

Werkedag.

Wat een normale werkdag zou worden voor mij bleek al snel niet het geval te zijn. Dharma kwam me zeggen dat ze onverwachts toch op kamp gingen gaan en ik mocht hen hierbij vergezellen. Gelukkig was het maar een half uurtje rijden. Deze keer niet gesponserd door de lions club, maar door de rotaryclub. Ik was ditmaal verantwoordelijk voor het opmeten van de visus. Slechts 130 patiënten dus erg lang heeft het niet geduurd. Tegen 16u was ik terug in het hospitaal. Op dit eigenste moment zit ik in de tuin van de guesthouse dit blogbericht te schrijven.

03/04

Allerlaatste werkedag.

Morgen gaan we eerst nog werken van 9u tot 11u30, dan gaan we onze kleren die we niet meer zullen meenemen naar huis gaan schenken aan het weeshuis van Pokhara. ‘S middags zullen we pannekoeken bakken voor het personeel van het hospitaal. En afscheid nemen van al deze vriendelijke mensen die ons twee maanden lang veel bijgeleerd en geholpen hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ps: 1 april

Zaterdag:

Eindelijk zijn we gaan paragliden. Dit wilde we al 3 weken doen maar het weer hielt ons elke keer tegen. Om kwart na 7 liep onze wekker af. We keken door het raam en zagen dat de witte sneeuwtoppen alweer niet zichtbaar waren door de vele wolken die er voor hingen.  Alle 3 zeer teleurgesteld wilde Lander het paragliden afbelle, maar toen hij de manager aan de telefoon kreeg wist hij ons te vertellen dat de wolken tegen 9 uur wel zouden weggetrokken zijn. Dat te horen gekregen begonnen we snel aan het ontbijt en om 8u50 stond ons busje klaar om te vertrekken. Om 10u30 stonden we alle 3 boven op de berg klaar om te springen, om een half uur lang van het prachtige uitzicht over heel Pokhara te kunnen genieten. Jonas en Lander vonden het fantastisch en hebben er vollop van genoten. Ik daarintegen… ik werd misselijk van elke beweging die me maakten met als gevolg dat mijn maag het lekkere ontbijt heeft terug gegeven toen we geland waren.

Na een uurtje te bekomen was ik weer zo gezond als een vis en klaar om met onze 2 Hollandse vriendinnetjes een leuk dagje te beleven. ’s Middags zijn we gaan eten in een nieuw restaurantje vlak buiten het hospitaal. Hier moesten we voor 5 maaltijden maar 3 euro betalen, hiervan vielen letterlijk onze monden open.

Na onze zeer goedkope lunch zijn we naar Fish Tale Lodge gegaan, een hotel op het schiereilandje van het meer. Dit was niet zo maar een hotel maar een hotel met een prachtig buitenzwembad aan, waar buitenstaanders voor 5 euro heel de dag konden gaan zwemmen. Daar was het heel gezellig en hebben we ons rot geamuseerd.

’s Avonds zijn we in een Koreaans restaurant in Dam Side gaan eten om deze dag leuk en gezellig af te sluiten.

 

Zondag:

Vandaag konden we nog eens gezellig met 3 op kamp. De afstand viel deze keer goed mee en de weg was deze keer ook goed te doen. Om 7u ’s morgens moesten we klaarstaan om uiteindelijk een kwartiertje later te vertrekken. Aangekomen op onze bestemming kregen we uiteraard weer een hartelijk welkom met bloemen en een speech, ook een ontbijt werd er voor ons klaargemaakt. Rond 11 uur konden Jonas en ik beginnen met de visussen te testen om de patienten daarna door te sturen naar Lander en Darma die de anamnese stelden, de bloeddruk opmeette en voor de oogdruppels zorgden indien nodig. Om 3 uur waren alle mensen gescreend en konden we naar huis vertrekken.

Op weg naar huis wilde Darma ons nog iets moois laten zien. We stopten bij een boeddhistisch klooster waar we een tempel bezochten en een prachtig uitzicht hadden over de bergen.

Om 18u kwamen we weer aan bij de guesthouse. We kropen op tijd ons bedje in om onze voorlaatste werkweek fris en monter te starten.

 

Aangezien we vorige week plotseling niet meer gingen paragliden, hadden we beslist om het meer helemaal rond te lopen. Op de kaart stond er met rode lijnen aangegeven dat er wandelpadjes rond het meer liepen, alleszinds dat dachten we. Uiteindelijk bleken de rode lijnen hoogtelijnen te zijn en moesten we niets anders dan stijle bos en rotswanden, kloven en dichtbegroeide jungle trotseren.

Na een uurtje wandelen beseften we dat onze voeten vol hingen met bloedzuigers. Bij Lander en ik waren ze al door onze sportschoenen gekropen en zaten ze al lekker aan onze voeten te zuigen. Jonas was ongedeerd maar dit was toch voor hem de druppel om terug te keren. Lander en ik hielden wel van wat uitdaging dus gingen we met ons 2 verder. Echt zwaar hebben we het daarna niet meer gehad. Nog 1 keer een vrij gevaarlijk stuk langst bomen en rotsen naar boven moeten klimmen maar dat was voor 2 aapjes zoals ons geen enkel probleem. Op een gegeven moment kwamen we aan een overstromingsgebied. Nu stond er bijna geen water zodat we zonder problemen aan de overkant konden geraken. Nu ja, zonder problemen is veel gezegd. Op een bepaald moment moesten we over een plasje van nog geen 1 meter breed springen. Ik liep aan, stote mij af en kwam over het water terecht IN MOERAS. Mijn hele been zonk weg in het slijk. Ik probeerde mijn andere been snel iets verder te zetten en mij uit het moeras te sleuren met als gevolg dat mijn been wel uit het slijk was maar mijn schoen een meter diep achter bleef. Lander en ik hebben gebruld van het lachen maar daarmee was mijn schoen niet terug en we zaten nog maar in de helft van onze tocht. Achja, ik hing toch al vol met slijk dus wat maakte het uit. Ik terug het moeras ingegaan en ja hoor mijn schoen terugevonden.

Tegen de avond kwamen we pas terug aan in Lake Side waar we hadden afgesproken met Jonas. Hongerig als we waren besloten we om kebab te gaan eten want dat hadden we zeker wel verdiend (Lander en ik toch haha).

 

 

 

 

 

 

 

 

Alweer een week met veel bewogen dagen achter de rug. Op dit eigenste moment ben ik dit blogbericht aan het schrijven in de cinema van Pokhara. Studenten verpleegkunde van het hospitaal hadden ons uitgenodigd, het was slecht 1€ voor een ticket dus daar konden we moeilijk nee op zeggen. Op het ticket staat dat de film ging beginnen om 8u. Wat we echter pas later te weten kwamen is dat ze 8u in de morgen bedoelden. Dus hier zitten we dan. Na de film onmiddellijk terug naar ons werk in het hospitaal!

             

Zaterdag 28/02

Deze dag zouden we het noorden van Pokhara verkennen en de Bat’s cave bezichtigen. Voor we vertrokken uit het hospitaal kwamen we twee nieuwe Nederlandse studentes tegen, Mirte en Eline en we werden meteen overdonderd met honderden vragen. Maar daar we een lange wandeling voor de boeg hadden besloten we om die avond samen te gaan eten en dan pas te antwoorden op al hun vragen. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een wandeling van 3 uur. Heel wat mooie gebouwen, tempels en markten tegengekomen. Enkele kilometers voor de grot stapten we een restaurantje binnen, helaas hadden ze hier geen engelse kaart en konden ze ook enkel nepalees praten dus was het voor ons gokken wat we op ons bord gingen krijgen. Pikant, maar het viel wel mee. De Bat’s cave bestond uit 1 grote kamer met een paar 100-tal vleermuizen, dat was wel indrukwekkend. We namen de taxi terug naar het hospitaal om op tijd in het restaurant ‘Don’t pass me by’ te zijn, waar we afgesproken hadden met de 2 nieuwe Nederlanders.

 

Zondag 01/03

Vandaag is het de 22ste verjaardag van het hospitaal! Deze dag ziet er als volgt uit: in de voormiddag een bloeddonatie, gevolgd door een normale werkdag en ’s avonds een avondmaal met feest. Jonas en ik gaven in de voormiddag bloed. In België wordt het bloed met behulp van een elektrisch machientje uit ons getrokken maar hier laten ze het gewoon in een zakje lopen, naast dit feit verliep alles wel op dezelfde manier als we in Begië bloed geven. Hierna kregen Jonas en ik nog een bordje vol fruit om terug op kracht te komen. Hierna volgde een normale werkdag. Deze week zit, volgens het schema, Jonas in de operatiezalen en Noemi en ik in respectievelijk lokaal 4a en 4b, waar de biomicroscopen staan. Maar al snel was duidelijk dat we hier geen hele week wilden staan omdat we er niet veel mogen doen. En daar we het zo goed doen in de screeningslokalen keren we vaak terug naar daar. Ik heb een woordenlijst gemaakt dat we kunnen gebruiken voor een screening volledig in het nepalees (zie foto). Dit is vooral handig bij de oudere mensen want de jonge Nepalezen kunnen wel engels. ‘S avond was er een bedankingsmoment voor iedereen, daar kregen Jonas en ik een premie voor de bloeddonatie. Daarna werden we uitgenodigd om met alle personeelsleden en familieleden te dineren. Er was een uitgebreid buffet maar geen tafel om aan te eten. Het was superlekker, dus we bleven maar opnieuw ons bord vullen. Mensen waren al raar aan het kijken dat we zo veel aten. Wat we echter niet wisten is dat dit buffet enkel het voorgerecht was en dat daarom de mensen ons zo bedenkelijk aankeken. We werden verplicht door Narayan om bij het hoofdgerecht ook nog eens aan het buffet aan te schuiven, toen namen we allen enkel een lepeltje rijst in ons bord. De gezellige avond werd afgesloten met een vleugje muziek en een ‘dansspektakel’. Wat op en neer springende en in het ronddraaiende Nepalezen, veel dansen was er niet aan, maar dit was voor ons geen probleem daar we zelf geen danstalenten zijn. Zo vonden ze elke move van ons spektaculair en werden we telkens nageaapt door iedereen. Grappig was ook dat iedereen 1 of hoogstens 2 glazen op had en dat alle Nepalezen dronken waren.

 

Maandag 02/03

Na een normale werkdag zijn we naar Lakeside geweest om wat inkopen te doen en souvenirs te kopen. We hebben ook geleerd hoe we moeten afdingen in het Nepalees en dat lukt al bijzonder goed. We hadden ook vernomen dat Qi-qi en Yet door weersomstandigheden in de bergen hun trecking moesten annuleren. Dus spraken we s’ avonds met alle Hollanders samen af om te gaan eten in de Buzzy Bee. Yet en Qi-qi namen ook nog twee mannen dat ze op hun trektoch hadden ontmoet mee, een Canadees en een Duitser.

 

Dinsdag 03/03

Normale werkdag.

 

Woensdag 04/03

Na opnieuw een normale werkdag werden we door BJ uitgenodig om deel te nemen aan zijn les voor de studentes verpleegkunde over glaucoom. De powerpoint was in het engels, het was een goede presentatie, het meeste wisten we wel al maar het was wel goed om het nog even op te frissen. Daarna vroeg Darma mij om samen met hem op de motto naar Begnaas Lake te rijden, dat leek me wat onwennig maar toen BJ zei dat hij ook mee ging zag ik het wel zitten. Ondertussen gingen Noemi en Jonas inkopen doen voor Holi de dag erna. Pokhara is gekend voor ’the 7 lakes’, Begnaas Lake is daar 1 van. En wat voor een. We hebben er een korte wandeling gemaakt en bootje gevaren. Net voor de donker was ik terug in de guesthouse. Dan samen met Jonas en Noemi gegeten en een film bekeken.

 

Donderdag 05/03

Mo yes é, Holi Color Festival! Waterballonnen gemaakt, zakken volgepropt met verschillende kleuren en een witte T-shirt, nu zijn we klaar om er in te vliegen. Het personeel van het hospitaal vierde dit in het hospitaal zelf. Er werd gedanst op muziek en vooral met veel kleur en kleurwater gesmost. Tegen de middag gingen we allen samen eten net buiten het hospitaal. Daarna verlegden we ons naar Lakeside. Op de baan naar Lakeside werden we regelmatig aangevallen door andere feestgangers met kleuren, waterpistolen, lucht- en waterbalonnen. Zolang je er maar ‘Happy Holi!’ bij roept kan en mag alles. De weergoden waren ons ook goed gezind waardoor ik me aan een plonsje heb gewaagd in het meer bij Lakeside. Tenslotte zijn we nog een lassi (soort milkshake) gaan drinken met zen allen om dan als prachtige kleurboeken terug te keren naar het hospitaal.

 

Vrijdag 06/03

Momentueel zit ik dus nog steeds in de cinema. Het geluid staat er oorverdovend luid en om de vijf minuten zijn die jonge Nepalezen hier aan het fluiten en brullen als een bende apen. Zal blij zijn als de film over is. Hierna gaan we terug werken en na het werk zou ik met de directeur Narayan naar een klerenwinkel gaan om een deftige broek voor mij te kopen. Want ik heb voornamelijk korte broeken mee en twee zware jeansbroeken en dat vindt hij niet deftig voor in een ziekenhuis te werken.

 

Hieronder nog enkele sfeerbeelden van op de werkvloer:

Deze week zijn we 2 keer op kamp mogen gaan, dinsdag en woensdag. Het jammere aan het kamp van dinsdag was dat we maar met 2 personen konden gaan. Jonas offerde zich meteen op om in het hospitaal te blijven om daar wat te werken.

Lander en ik moesten dinsdag ochtend om 6u30 klaarstaan. Zo gezegd zo gedaan en om 7u stonden we allemaal klaar om te vertrekken. Het was een rit van 3 uur, maar na een uur rijden bleek het geen gewone rit te worden. 2 uur lang op een hobbelweg met diepe putten en gigantische stenen. Uiteindelijk na 3 uur kwamen we helemaal door één geschud aan op een schooltje waar we een warm ontvangst kregen. Natuurlijk waren de prachtige bloemenkransen ook weer aanwezig. Het opmeten van de visus was onze taak. Nadat Lander en ik de visus hadden opgemeten, stuurden we de patiënten door naar Darma en Comol. Deze twee mannen waren de optometristen van het hospitaal met wie we mee mochten. Het kamp was niet alleen voor de schoolkinderen bedoelt maar ook voor andere mensen die in de buurt woonden zodat zij niet helemaal naar het Eye Hospital moesten komen. Wat voor deze mensen ook in het voordeel speelde was dat zij voor deze screening maar 10 roepies (10 eurocent) moesten betalen in plaats van 15 roepies (15 eurocent) wat de prijs is in het hospitaal. Na 4 uur waren we klaar en konden we weer huiswaarts gaan. De terugrit was heel leuk doordat we Darma en Comol die dag goed hebben leren kennen. 3 uur lang in de auto gek zitten dansen op Nepalese muziek. Ja ja we hebben goed gelachen.

Woensdag moesten we om 7u klaarstaan om terug met Darma en Comol een rit van 3 uur te doen. Lander en ik dachten dat we de ergste rit dinsdag al hadden meegemaakt. Het kon in onze ogen niet bestaan dat er nog een meer gehobbelde weg bestond als die van de dag er voor. We hadden duidelijk verkeerd gedacht en nog meer door één geschud en vol blauwe plekken kwamen we aan op het schooltje. Ook hier kregen we bloemenkransen en werd er vrolijk voor ons gezongen. We kregen zelfs een “token of love”, een soort van medaille. Ook dit kamp was voor iedereen die zich wilden late testen en deze screening was zelfs gratis. Na 6 uur de visus te testen konden we weer aan de helse rit naar huis beginnen. Deze keer zaten we niet gezellig met 6 in een jeep, zoals in de heenrit, MAAR MET 20!! Patiënten waarbij cataract gevonden was, moesten naar het hospitaal gebracht worden om de dag erna geopereerd te worden. Iedereen vloog op en tegen elkaar. Door al dat geschud dacht Jonas dat hij de heup van het oude vrouwtje naast hem had gebroken. Dit was al een geluk niet gebeurd, het was nog een sterk vrouwke.

Het werk in het hospitaal loopt nu ook allemaal van een leien dakje. Ook ons Nepalees vordert met de minuut waardoor we nu vrijwel alles alleen mogen doen. De anamnese stellen, de visus testen en de refractie en skiascopie uitoefenen, en dit alles in het Nepalees. Ziezo, week 4 zit er weer op voor ons, tijd om van het zonneke te genieten!

(Geschreven door Noemi Simoens)

Onze eerste werkweek zit er bijna op. Morgen nog een laatste dagje werken en dan is het weer zaterdag, onze vrije dag. Tegenover Lander en Jonas ging mijn eerste week wel snel voorbij. Ik stond bij de pediatrie en kreeg dus heel de dag door kindjes over de vloer met verschillende oogklachten. Lander en Jonas daarintegen kregen elke dag oude mensen over de vloer waarbij meestal enkel de refractie moest gedaan worden. Ik had ook wel het voordeel dat de optometrist die bij de kindjes stond, Nabin, onze stagebegeleider was. Hij betrok mij bij elke patiënt en ik mocht sommige testen ook uitvoeren. Jonas en Lander hadden dat geluk niet. Zij stonden bij optometristen die niet wisten wat we juist studeerden en wat we juist allemaal konden. Door deze onwetendheid vertrouwden de optometristen Lander en Jonas niet en hebben zij de eerste week meestal doorgebracht op een stoeltje naast de optometrist. Als de mannen het echt beu waren niets te doen kwamen ze naar de pediatrie omdat daar toch altijd iets te beleven viel.

Gisteren vertelde Nabin ons dat we mee mochten op screening in een basisschooltje in de buurt. We sprongen alle drie een gat en de lucht en dan vooral Jonas en Lander. “Eindelijk eens wat anders dan heel der dagen stilzitten en kijken hoe oude mensen passeerden”.
Om 9uur werden we normaal gezien opgehaald, uiteindelijk was het 10.20u toen we konden vertrekken. Tja, die Nepali-time hé. Ookal mochten we zelf de kindjes niet screenen was het toch een hele leuke dag. Niet alleen voor ons maar ook voor de kindjes. Toen we wilden vertrekken werd ons toch nog gevraagd om even te blijven. Alle kindjes gingen ons nog op de lokale manier bedanken. Dit gebeurde niet alleen met een luid applaus maar we kregen ook een sjaaltje en gekleurde stippen op ons gezicht.

Na het hartelijk afscheid stelden Dharma en Tsandra, de optometristen die de screening hadden uitgevoerd, voor of we met hen naar het International Mountain Museum wilden gaan. Deze kans konden we niet laten liggen. Echt veel was er niet te zien in het museum maar Lander wist zich natuurlijk weer goed te vermaken. Al snel had hij een klimmuur gevonde waarop hij het aapke kon uithangen. Echt hoog geraakte hij niet omdat er geen beveiliging was om aan te doen. Doch heeft hij de volle 3 meter gehaald, de lefgozer.

 
P.s. Vandaag hebben we ook ontdekt dat het hier niet 2015 is maar dat we al in 2071 leven.

Himalaya Eye Hospital Facts

 

Het hospitaal bestaat uit enkele gebouwtjes verspreid over een mooi domein. Ieder gebouw heeft een functie:

 

• ROOM 1: visus test, refractie en anamnese
• ROOM 3: refractie, drukmeting, biometrie en keratometrie
• ROOM 4: biomicroscopie
• ROOM 5: operatiezalen
• ROOM 15: pediatrie, low vision en contactlenzen
• ROOM 6 – 7 – 13: allerlei andere toestellen
• Guesthouse
• Cantine
• Slaapzalen
• Huizen van enkele dokters
• Optiekwinkel
• Apotheek
• Administratie
• Receptie

 

Iedere week van onze stage worden we aan andere ROOM toegewezen. We staan nooit samen in 1 ROOM. We werken van 8u tot 16u met een half uur middagpauze. Dat zijn ook de uren voor het personeel van het hospitaal, maar voor noodgevallen is het hospitaal wel 24u op 24u open.

 

De eerste dagen van onze stage zijn goed verlopen. We mogen wel nog niet veel doen. We moeten wel telkens om uitleg vragen, ze gaan niet snel zelf uitleg geven. Ook om eens te kijken of het zelf eens te mogen doen moeten we zelf telkens voorstellen. Veel kunnen we ook nog niet zelf doen vanwege het taalverschil. Maar daar wordt aan gewerkt, we kregen vandaag onze eerste les ‘Nepalees’. Vooral de woorden die we zullen nodig hebben bij het screenen. Tot daarvoor kenden we enkel de woorden ‘Namasté’ (=hallo) en ‘Danjébad’ (=dankuwel).

 

De klassen zijn opmerkelijk aanwezig. Zo betalen de lagere klassen 25 roepies (€0,25) voor een consultatie terwijl de hogere klassen 250 roepies (€2,5) moeten betalen. Zij hebben dan het voordeel dat ze niet moeten aanschuiven en dat ze privacy hebben tijdens de consultatie. Na de consultatie moet iedereen dan gelijk betalen voor de aangepaste behandeling. Ook bij het personeel van het hospitaal zijn de verschillende klassen duidelijk aanwezig, zo verdient een optometrist (Navin) ongeveer €350/maand en iemand als Narayan van de administratie €400/maand, terwijl een dokter tot €1800/maand verdient.

 

In tegenstelling tot het Belgische systeem waar de opticien ons doorverwijst naar en oogarts en die ons dan in bijzondere gevallen doorstuurt naar een specialist, gebeurt alles hier op één dag. De mensen melden zich hier aan met een probleem, worden diezelfde dag gescreend en geholpen en kunnen diezelfde dag terug naar huis. Tenzij ze geopereerd worden, dan houden ze die hier nog een nachtje. De procedure voor de patiënten ziet er als volgt uit:

 

1. Ze melden zicht aan bij de receptie met hun visueel probleem, ze krijgen hun medisch dossier mee en gaan dan wachten in de grote wachtzaal.
2. Patiënten worden eerst volledig gescreend.
3. Volgens de resultaten van de screening worden ze naar het juiste gebouw doorverwezen voor de behandeling.

 

De screening moet heel snel gaan want er passeren hier gemakkelijk 200 tot 300 Patiënten op een dag.

 

1. anamnese
2. met een zaklamp wordt vlug eens in de ogen gekeken
3. visus wordt monoculair bepaald
4. skiacsopie duurt slecht een halve minuut.
5. met pasbril wordt vervolgens de refractie bepaald
6. bloeddruk wordt opgemeten met de stethoscoop (dat hebben we gisteren geleerd)
7. soms doen ze bij de screening ook al tonometrie, biometrie en/of keratometrie
8. dan worden de patiënten doorverwezen.

 

 

Narayan werkt bij de administratie en zorgt voor onze papieren van ons verblijf en stage. Onze stagebegeleider is Navin. (zie foto)

   

Er zijn ook regelmatig screeningskampen. Hier trekken ze met enkele personeelsleden in jeeps de bergen in om in ver afgelegen bergdorpjes mensen te screenen. Dit wordt vaak samen gedaan met dokters en tandartsen om ook de rest van hun gezondheid te screenen. Als er mensen moeten geopereerd worden dan worden die meegenomen naar het hospitaal. Voor de arme gezinnen wordt zit zelfs volledig gratis gedaan. We kijker er al naar uit om mee te gaan op screeningskamp!

 

zaterdag 6 februari ’15

We kregen een eerste rondleiding doorheen de gebouwtjes van het hospitaal. Het was er moderner dan we hadden verwacht. Wel slijpen ze nog de brillenglazen met de hand en gebruiken ze geen foropter maar een skiascoop en geen autorefractie. In de operatiezaal ontmoetten we Chi-Chi, een nederlandse studente geneeskunde. Zij was er al enkele weken en bleef nog een week. We spraken af om ’s middags samen te eten in het restaurantje van het hospitaal. Daar ontmoetten we ook nog Jet en Joliene. Zij hadden een half uur middagpauze  dus nodigden we hen uit om ’s avonds bij ons in de guesthouse wat bij te kletsen. Jonas, Noemi en ik zijn dan naar Demside gegaan om inkopen te doen. We gingen naar de slager om twee kippen, maar die begrepen ons niet, ondanks de uitstekende imitatie van een kip door Noemi begrepen ze het nog niet, maar ze vonden het wel grappig. Gelukkig bestaat er iets als google translate op de smartphone en zo konden we twee kippen kopen. Op deze manier deden we ook de rest van onze inkopen, boontjes, uien, patatten en wat drank.

Buiten in het zonnetje aan onze guesthouse gingen we meteen aan de slag om onze kooktalenten te ontplooien. Noemi nam de kip voor haar rekening, Jonas bereidde de boontjes en ik de patatten. Om 16u30 kwamen de Nederlandse meisjes aan. Eerst wat gezellig buiten aperitieven om vervolgens de overheerlijke maaltijd binnen in de living op te eten.

De meisjes vertelden ons hun verhalen en hadden handige tips voor ons. Zo hebben zij de eerste dag al een aardbeving meegemaakt, maar alles bleef gelukkig onbeschadigd. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker. Chi-chi haar Iphone was al gestolen, op klaarlichte dag werd die blijkbaar uit haar jaszak genomen. En Joliene haar trui was gestolen. Zij verbleven in een appartementje ten noorden van Lakeside waar het blijkbaar ook de moeite is om te gaan. Ze gaven ons ook nog enkele tips over welke locale specialiteiten we zeker eens moesten proberen.

Maandag vertrekt Joliene wat verderop in Nepal voor vrijwilligerswerk en ze zal daar verblijven in een gestgezin. Dus hebben we met hen afgesproken om zondagavond nog een laatste keer allemaal samen te gaan eten.

Wanneer de meisjes vetrokken waren deden wij nog de afwas en keken we nog gezellig naar de film In Bruge om dan ons nest in te kruipen.