Onze laatste week gaat van start en dit toch met een dubbel gevoel. We zijn blij dat we terug naar België kunnen komen maar aan de andere kant verdrietig dat we het hier moeten achter laten. We voelen ons hier zo thuis dat het afscheid moeilijk gaat worden.
Dit weekend hebben aan voor het eerst thuis therapie mogen gaan aan een 9 jaar met CP en dit zonder mentor of ouders. Dit was voor ons een hele uitdaging want hij kan niet praten waardoor de communicatie moeilijk verloopt. Dat dachten we… aan de hand van ja/nee vragen of vragen waar hij twee opties heeft. waarom zou je denken? De jongen communiceert aan de hand van zijn handen of zijn hoofd naar de juiste kant de brengen. Zo is ja naar rechts en nee naar links.
We waren al enkele keren mee geweest met onze mentor en hier hebben we gezien dat het kind kan communiceren met een bord waar letter op plakken die hij kan vastgrijpen. Het kind zit ook in een rolstoel omdat het niet kan stappen en wanneer hij enthousiast wordt gaat hij in extensie met heel zijn lichaam. De rolstoel houd deze extensie ook voor een deel tegen.
We zijn samen gaan wandelen, maar omdat we niet gekend in zijn buurt heeft hij ons de weg moeten wijzen. Hij was heel enthousiast tijdens de wandeling en we hebben goed kunnen communiceren met hem.