Na 27 uur onderweg te zijn, zijn we eindelijk aangekomen in Estelí. De vluchten sloten goed op elkaar aan waardoor we ons niet moesten haasten maar ook niet te lang moesten wachten. De technische snufjes van het vliegtuig waren een grote verrassing voor ons: we konden met live camerabeelden de omgeving bekijken waarover we vlogen, er was filmkeuze aan overvloed en we hielden ons fit met hulp van airsport. Ook waren we verbaasd over de catering want we kregen het gevoel dat het vliegtuigpersoneel ons wou vetmesten, we kregen namelijk de ene maaltijd en snack na de andere. Even ontstond er paniek omdat Heleen op de vlucht naar Houston ontdekte dat ze haar schaar door de Belgische douane had kunnen meesmokkelen. Uiteindelijk hebben we dit kunnen oplossen door deze snel voor de bagagecontrole in Houston uit de handbagage te verwijderen.

Eenmaal aangekomen in Managua, de hoofdstad van Nicaragua, begon het spannende deel van de reis pas echt. Een 2u45 durende rit met taxichauffeur Juan bracht ons via de snelweg naar ons gastgezin in Estelí. De wegen liggen er goed bij maar de mensen rijden er als gekken. Hier lijken de mensen de verkeersregels aan hun laars te lappen: het rood licht wordt genegeerd, de toeter wordt vaak gebruikt, de grote lichten staan altijd aan waardoor je als tegenligger de baan niet meer kan zien en ze steken op alle onmogelijke momenten voorbij.

Vervolgens hadden we een heel korte kennismaking met de moeder van het gastgezin. We hebben ons kort voorgesteld en zijn meteen gaan slapen want we konden onze ogen nog amper openhouden.