Categorie archieven: De cultuur

We zitten in de helft… De tijd vliegt voorbij!

Geplaatst op door

Dit weekend was het groot feest bij ons thuis. Het was niet alleen de verjaardag van Lucia (onze gastoma), maar ook die van haar twee kleinkinderen. Voor deze gelegenheid bleven we graag een dagje thuis, omdat we gehoord hadden dat verjaardagen hier uitbundig gevierd worden. En het beantwoordde volledig aan onze verwachtingen. Het feest werd ingezet met een piñata voor elk kleinkind. Telkens wanneer de piñata openbarste vlogen niet alleen de kinderen, maar ook de volwassenen naar het snoepgoed. Door onze verbazing van het hele gebeuren waren we te laat om snoepjes te rapen, maar geen getreur er volgde nog een stroom aan zoetigheden en lekkernijen.

Ieder weekend proberen we toch even een klein vakantiegevoel te creëren door Nicaragua steeds een beetje beter te leren kennen.  Daarom maakten we deze maandag een uitstap naar Cascada Blanca. Na twee overvolle busritten kwamen we aan in het natuurreservaat van Cascada Blanca. Het weer zat ons niet helemaal mee, maar dit had ook zijn voordelen want hierdoor hadden we het park voor ons alleen. Onze eerste stop was bij een prachtige waterval waar we bovendien ook achter konden lopen en dit leverde adembenemende beelden op. Daarna begon het weer op te klaren en maakten we een wandeling van 2 km door het reservaat. We volgden de stroming van de rivier die zijn weg baande door een tropisch woud. De route was niet altijd even gemakkelijk, we sprongen van rots naar rots, er waren steile afdalingen en moesten de rivier enkele keren oversteken. Laurane hield er zelfs natte voeten aan over. Omdat Laurane toch al nat was, besloten we om een duik te nemen in het frisse water.

Ook al voelt het zo niet aan, we beginnen al aan het tweede deel van onze stage. Woensdag volgt onze evaluatie en met deze feedback zullen we zeker aan de slag gaan, zodat het  zowel voor ons als Corazones Unidos een onvergetelijk ervaring zal zijn.

Leerrijke stage op verschillende vlakken

Geplaatst op door

De afgelopen week werd er veel van ons verwacht. Normaal moeten we niet werken op maandag maar we werden uitgenodigd om een bijscholing te volgen over geestelijke gezondheidszorg gegeven door een dokter in de Neuropsychologie. Op dit aanbod konden we geen nee zeggen. Het eerste deel werd maandag en dinsdag gegeven. De thema’s die ter spraken kwamen, waren depressie, zelfmoord en alcoholmisbruik. We hebben veel bijgeleerd over de kijk en de organisatie van de geestelijke gezondheidszorg in Nicaragua. We merkten op dat er nog een groot stigma is rond psychiatrische patiënten en dat er voor hun nog een tekort is aan zorg en begeleiding. De volgende twee lesdagen zullen over twee weken plaatsvinden. Dan zullen we niet enkel passief op de schoolbanken zitten maar wordt van ons verwacht dat we een presentatie geven over psychosociale revalidatie bij psychose en dementie. Het zweet breekt ons al uit bij de gedachte om een Spaanse les te geven. Een goede voorbereiding zal dus zeker nodig zijn!

Toen we woensdag aankwamen in de therapiezaal was het verbazend rustig. Nog niet 1/3 van de normale hoeveelheid patiënten was aanwezig. Dit kwam doordat het “miércoles de ceniza” was, beter gekend als Aswoensdag. Dit bleek een zeer belangrijke dag te zijn voor de katholieke gemeenschap in Nicaragua. De moeders kunnen het huis niet uit omdat ze de hele dag in de keuken staan om speciale gerechten te bereiden. De typische “sopa de queso” (soep met kaas) en “Buñuelo” (gefrituurd deeggerecht) worden alleen op deze dag gegeten. Omdat Eduardo ons wou laten kennismaken met deze traditie nam hij ons mee naar een comedor waar we konden genieten van deze heerlijke gerechten. 

Het einde van de week was weer volgens het normaal stramien. We gingen zelfstandig aan de slag met enkele patiënten. We gaven fijne motoriek oefeningen aan kinderen en jongeren met cerebrale parese en gaven rekentaal aan een jongen met een leerachterstand. Ook werden we weer geconfronteerd met de gevolgen van beperkte therapietrouw bij sommige patiënten. Een jongen met een elleboogfractuur kon zijn arm niet meer dan 100° strekken doordat zijn ligamenten verkort waren door gebrek aan oefening na de operatie. Al spelenderwijs hebben we hem opdrachten gegeven waarbij hij uitgedaagd werd om zijn arm steeds verder te strekken. De andere stage-uren werden opgevuld met huisbezoeken. We vinden het steeds leuk als we mee mogen gaan naar de afgelegen gehuchtjes omdat de natuur er adembenemend is.

De week werd nog met een uitdaging afgesloten. We mochten voor het eerst het wekelijks team overleg bijwonen. Maar we moesten dan wel ook een inbreng hebben in deze vergadering. In het Spaans legden we uit wat we al allemaal had verwezenlijkt in Corazones Unidos en wat onze eerste indrukken waren. Dit was al een goede oefening voor de presentatie over twee weken. Spannend!

Miraflor

Geplaatst op door

Ondanks dat het weekend was, waren we weer vroeg uit de veren. Om de bus naar het natuurreservaat Miraflor te halen, moesten we om 5u opstaan. Even leek het er op dat we niet meer bij op de bus zouden passen. Maar naar onze verbazing slagen ze hier in Nicaragua er toch altijd in om voor iedereen nog ergens een plaatsje te vinden. Al betekent dit dat men zich in alle mogelijke posities moet wringen en geen rekening meer kan houden met andermans persoonlijke ruimte. We logeerden, in een klein gehucht, bij een familie die een “cabaña” verhuurde en voor ons typisch Nicaraguaans eten maakte.

De man van de familie was onze gids die ons meenam naar de mooiste plekken van Miraflor. Zo kwamen we na een kleine wandeling door bossen en plantages aan bij een prachtige waterval. Het water was ijskoud maar toch hebben we enorm genoten van een frisse duik.

Daarna maakten we voor het eerst kennismaking met een van de regenwouden in Nicaragua. In het woud stond een mengelmoes van tropische vegetatie. Gigantische bomen van 200 jaar oud waren omringd door bamboeplanten, bananenbomen en palmen. Op onze weg lag een omgevallen boom met een doorsnede zo groot dat we er zelfs konden doorkruipen. Doordat het woud zo dichtbebost was, hebben we geen tropische dieren gezien maar konden we wel genieten van de prachtige geluiden.

Vamos a visitar a Léon

Geplaatst op door

Na de eerste week stage waren we toe aan een weekendje ertussenuit. Impulsief besloten we om de koloniale stad Léon te bezoeken. Zonder enige voorbereiding sprongen we zaterdagochtend vol goede moed de bus op. Deze bleef naar Nicaraguaanse gewoonte staan tot elke mogelijke plaats bezet was. Zo bleven we anderhalf uur wachten voor we effectief vertrokken. In Léon aangekomen werden we overweldigd door de enorme drukte die er heerste in de kleine marktstraten rond de busterminal. In een “taxi en bicicleta” werden we naar het centrum gereden. Aangekomen in het centrum van Léon gingen we op zoek naar een hostel dat nog plaats vrij had voor drie personen. Daar werden we voor het eerste geconfronteerd met het feit dat we hals over kop vertrokken waren. Bij de check-in bleek dat Laurane en Charlot hun paspoort niet bij hadden en dit was noodzakelijk bij de administratie. Even leek het er op te lijken dat we de nacht op straat zouden doorbrengen. Maar na het inroepen van een hulplijn in België lukte het hen uiteindelijk om een kopie van het paspoort vast te krijgen.

Eenmaal geïnstalleerd, besloten we om de stad te gaan verkennen. Na even rondlopen in de stad, hadden we genoeg gezien en namen we de bus naar la playa Las Peñitas om ons af te koelen. We keken er naar de zonsondergang met een cocktail in de hand. Een betere ontspanning konden we ons niet inbeelden! Tegen de avond keerden we terug naar de stad om nog een glimp van een plaatselijk festival op te vangen. De volgende ochtend boekten we een trip naar Cerro Negro die nog geen 10 minuten later aanving. Het was een uur omhoog stappen met ons board op onze rug om er later op 1 minuut van af te glijden. Maar het was zeker de moeite waard want het zicht bovenop de vulkaan was adembenemend en de snelle afdaling gaf ons een zalig gevoel!

Eerste stageweek

Geplaatst op door

Maandag maakten we kennis met het project ‘Corazones Unidos’ waar we de komende twee maanden stage zullen lopen. We kregen een rondleiding in het nieuwe gebouw van ‘Pro Salud’ (onder deze organisatie zijn een heel aantal projecten ondergebracht, waaronder ook Corazons Unidos). Ook werden alle formaliteiten met Eduardo en Magali, de kinesisten waar we mee zullen samenwerken, in orde gebracht. Wanneer alles besproken en geregeld was, zijn we met hen uniformen en schoolmateriaal gaan kopen dat gratis aan schoolgaande kinderen met een beperking wordt gegeven. ’s Avonds kwam Eduardo ons onverwachts uitnodigen om mee te gaan naar een klein festival ter ere van Ruben Darío. Dit is een zeer bekende dichter die geboren is in dit stadje en waarnaar het later ook vernoemd is. De bevolking is zeer trots dat Ruben zijn roots in Darío liggen en dit was duidelijk merkbaar door de emotionele speeches, voordrachten en dansen. 

 

 

 

 

Dinsdag werden we opgepikt om naar de polikliniek in Terrabona te gaan. Onderweg naar Terrabona hield de Jeep soms halt zodat collega’s konden instappen. Tot onze grote verbazing bleven er maar mensen bijkomen. Uiteindelijk zaten we met zoveel (15!) in de Jeep dat we zelfs op elkaars schoot moesten zitten. En dat allemaal op een zeer hobbelige weg die ongeveer een uur duurt. Eenmaal aangekomen zaten de patiënten al te wachten in de polikliniek. Toch kregen we nog een korte rondleiding en werden we aan de rest van het team voorgesteld. Gedurende de dag hebben we vooral de therapieën geobserveerd en kennisgemaakt met de kinderen en hun pathologieën. Onze eerste indruk van de omgeving was zeer positief, mooie therapiezalen en een grote hoeveelheid aan materiaal. Ook merkten we op dat het in de voormiddag veel drukker is dan in de namiddag. Na navraag kwamen we te weten dat dit komt omdat de patiënten de laatste bus naar huis moeten halen. Er zijn echter ook enkele verschillen met de Belgische manier van werken. Mensen komen en gaan tijdens de therapiesessies waardoor er weinig privacy is en het redelijk druk kan worden. Ook nemen de kinesisten hier de rol op van zowel fysiotherapeut, logopedist als ergotherapeut. Ze moeten dus een zeer grote waaier aan kennis bezitten.

 

 

 

 

 

 

Woensdag zijn we een halve dag de therapieën gaan mee volgen in Los Pepitos. Dit is een project waarmee een functioneel samenwerkingsverband met Corazones Unidos is uitgebouwd. Magali en Eduardo werken er samen met twee kinesisten die voor een andere organisatie werken. Ook hier merken we op dat er weinig privacy is, aangezien dat de wachtzaal zich in de therapieruimte bevindt. Een groot verschil met de polikliniek in Terrabona is dat er in Darío zwaardere vormen van beperkingen voorkomen maar dat er helaas heel wat minder therapiemateriaal beschikbaar is. In de namiddag hebben we Magali geholpen bij het afwerken en versieren van zelfgemaakte zitortheses. Deze dienen om een juiste zithouding bij de kinderen te stimuleren. 

Donderdag zijn we weer naar Terrabona gegaan. Laurane heeft opnieuw een dag de therapieën in de polikliniek mee gevolgd. Ze kwam tot de vaststelling dat er heel wat andere kinderen aanwezig waren voor de therapie. We verwachten dat dit helaas een grote invloed zal hebben op de opvolging van onze volgpatiënten. Ook zal het moeilijk zijn om therapieën voor te bereiden omdat we op voorhand niet weten wie er allemaal aanwezig zal zijn. Dit zal onze creativiteit zeker op de proef stellen. Maar we gaan de uitdaging graag aan! Heleen is mee huisbezoeken gaan doen in de regio rond Terrabona. Ze maakte een eerste kennismaking met de meest arme bevolking van Nicaragua en hun leefomstandigheden. Het doel van de bezoeken was om potentiële patiënten te leren kennen, hun omgeving te analysen en hen uit te nodigen om naar de polikliniek te komen.

De vele maaltijden met bonen werden Laurane vrijdag wat te veel waardoor ze niet meekon naar de laatste stagedag van de week. Heleen is naar een bergdorpje geweest, genaamd Ocote. Hier wordt therapie aangeboden aan 5 kinderen met een beperking. Om de twee weken gaat Eduardo naar hen omdat zij te afgelegen wonen om naar de polikliniek te komen. De therapieën vinden allemaal in hetzelfde huis plaats. Tijdens de behandeling van het eerste kind kwam de huismoeder een kip tonen. Heleen wist niet goed wat er aan het gebeuren was. Later hoorde ze gekrijs vanuit de keuken afkomstig van de kip. Toen werd het allemaal wat duidelijker. Als middageten kreeg ze dan ook diezelfde kip voorgeschoteld. Verser kan het niet! 

We kunnen besluiten dat het een zeer leerrijke en vermoeiende week was. Vanaf volgende week zullen we al wat meer doen dan alleen observeren. We kijken er naar uit maar zijn ook blij dat we een weekend kunnen ontspannen.

 

De laatste vrije dagen

Geplaatst op door

Estelí staat bekend om zijn vele sigarenfabrieken. Daarom kon een bezoek eraan niet ontbreken. Meteen wanneer we binnenkwamen werden we overweldigd door de sterke geur van tabak die er hing. We volgden het proces van de oogst tot het eindproduct, en tot onze verbazing verliep de hele productie nog steeds handmatig. Op het einde van de tour passeerden we nog een kleine winkel met sigaren die gemaakt waren in de fabriek. Om ons echt helemaal in het proces te verdiepen besloten we om op het einde van de dag één van onze gekochte sigaren aan te steken.

Om ons laatste vrije weekend in stijl af te sluiten, zijn we met lokale bevolking naar een discotheek gegaan. In België kunnen ze nog veel leren van de manier waarop hier wordt uitgegaan. De hele nacht door kan je voor een spotprijs maaltijden bestellen aan de toog, er worden eet- en drinkwedstrijden gehouden om het publiek te entertainen en er wordt op een sensuele manier gedanst maar de mensen blijven steeds respectvol naar elkaar toe.

Eenmaal uitgerust van het nachtleven zijn we een canyoning gaan doen in Somoto. Een tour van 6 uur waarin er een afwisseling was tussen wandelen, zwemmen en springen in het water leidde ons door de prachtige natuur. Helaas was het voor Nicaraguaanse normen slecht weer. Het was slechts 25°C en licht bewolkt. Op het einde van de dag kregen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld.


Op verkenning

Geplaatst op door

Dinsdag leek het beter te gaan met Heleen dus besloten we om nog eens wat van de omgeving rond Estelí te gaan verkennen. Het was behoorlijk spannend want het was de eerste keer dat we de bus moesten nemen. We voelden ons een beetje onwennig op de bus want wanneer we opstapten waren bijna alle plaatsen al bezet en iedereen keek ons raar aan. Uiteindelijk vonden we toch een plaats en werden we verrast door de vele verkopers die met zware hoeveelheden voedsel op de bus rond kwamen en bedelaars die om een centje kwamen vragen. Op de bus werden we geëntertaind door luide muziek. We verschoten ervan dat de bus op de rurale steile wegen kon rijden. Wanneer we aan onze halte afstapten begonnen we aan de wandeltocht door het platteland tussen de velden en boerderijen. Voor we het beseften waren we al op onze bestemming. We konden nog verder tot aan een uitkijkpunt maar helaas hadden we niet veel tijd meer en keerden we terug zodat we zeker onze bus niet zouden missen.

Woensdag hebben we een tour gedaan met gids naar el salto de Colocondo. Ze hadden ons op voorhand gewaarschuwd dat het een zware tocht zou worden. Toch begonnen we er met goede moed aan. We namen de bus naar een hoger, in de bergen gelegen, gehuchtje en van daaruit vertrokken we richting de waterval. We passeerden veel verschillende soorten vegetaties. We stapten door uitgestrekte vlaktes maar ook door dichtbebost woud. Hierdoor kwamen we veel verschillende dieren tegen zoals koeien, varkens en paarden die overal gewoon los rondliepen. Meerdere keren hoorden we ook kreten van apen die we zeer graag wilden zien. Maar we moesten geduld hebben tot op de terugweg om een kleine glimp van hen op te kunnen vangen. Ook zagen we een slang waarvan de gids zelfs verschoot van zijn grootte. Na drie uur te hebben gewandeld kwamen we eindelijk aan de waterval aan waar we op adem kwamen, iets aten en ons verfristen. De terugweg was het zwaarste gedeelte van de wandeling met veel steile beklimmingen. We moesten elkaar aanmoedigen om de top te bereiken, het was zelf zo erg dat Charlot dacht dat ze ging sterven en op een van de kleurrijke kerkhoven terecht zou komen. Om energie op te doen, gingen we langs een kleine boerderij waar we mandarijnen van de bomen mochten plukken. Gedurende de hele wandeling kwamen we niemand anders tegen. Wat een verschil met de drukte in Estelí! Omdat hier slechts enkele bussen per dag rijden moesten we een tijdje wachten op de bus terug. Ook maakten we kennis met de snelle weersveranderingen in Nicaragua. We hadden de hele dag volle zon en plots werd het bewolkt en begon het uit het niets te miezeren. Dit was een toffe verfrissing na de inspanning. 


El salto de la estanzuela

Geplaatst op door

Gedurende onze eerste nacht merkten we meteen dat het in Estelí nooit stil is. Er speelt 24u op 24 en 6 dagen op 7 muziek (alleen zondag is het relatief stil want dan is het “rustdag”). De muziek komt uit bars en discotheken, van auto’s waarop gigantische boxen in de kofferbak staan maar is ook afkomstig uit de kerken waarin de hele dag door liederen worden gezongen en preken worden gegeven. En tegen dat de zon op komt beginnen er grote vrachtwagens te rijden die al eens graag hun toeter gebruiken. Bovendien worden we elke ochtend om 6u gewekt door een sirene. De eerste nacht werden we hiervan in paniek wakker omdat we dachten dat het een waarschuwing was voor een aardbeving of dat er brand was uitgebroken. Aangezien niemand ons kwam waarschuwen zijn we maar gewoon blijven liggen. De volgende ochtend kwamen we te weten dat dit een dagelijkse oefening is van de brandweer.

Laurane en Charlot zijn zondag op ontdekking gegaan buiten Estelí naar een waterval genaamd el salto de la estanzuela. Het was een heus avontuur want bij aankomst aan het busstation bleek dat er slechts 1 bus per dag reed die pas in de namiddag vertrok. Daarom besloten ze om de weg van 5 km te voet af te leggen. Bovendien konden ze de afslag die ze moesten nemen niet meteen vinden. Eenmaal de afslag gevonden, moesten ze de weg volgen omhoog op de berg. Op een gegeven moment stopte er een auto die hen wou meenemen tot aan de waterval. Maar omdat ze hierbij niet helemaal op hun gemak waren, besloten ze om toch te voet verder te gaan. Al snel kregen ze spijt van hun keuze omdat het warm en steil was. Wanneer een tweede auto stopte moesten ze niet lang nadenken en klommen ze in de achterbak van de Jeep. Na de zware tocht besloten Laurane en Charlot om zich af te koelen in de waterval. Wanneer ze helemaal op adem waren gekomen en zich hadden afgekoeld, besloten ze om de weg terug te stappen naar Estelí. Om hun terugkomst in Estelí te vieren zijn ze nog iets gaan drinken in café Luz. Helaas kon Heleen niet mee met dit avontuur omdat ze de nacht van zaterdag op zondag wakker werd met koorts en ziek in bed moest blijven liggen.

Hopelijk wordt Heleen snel beter zodat ze volgende keer mee kan op avontuur!