We zitten in de helft… De tijd vliegt voorbij!

Dit weekend was het groot feest bij ons thuis. Het was niet alleen de verjaardag van Lucia (onze gastoma), maar ook die van haar twee kleinkinderen. Voor deze gelegenheid bleven we graag een dagje thuis, omdat we gehoord hadden dat verjaardagen hier uitbundig gevierd worden. En het beantwoordde volledig aan onze verwachtingen. Het feest werd ingezet met een piñata voor elk kleinkind. Telkens wanneer de piñata openbarste vlogen niet alleen de kinderen, maar ook de volwassenen naar het snoepgoed. Door onze verbazing van het hele gebeuren waren we te laat om snoepjes te rapen, maar geen getreur er volgde nog een stroom aan zoetigheden en lekkernijen.

Ieder weekend proberen we toch even een klein vakantiegevoel te creëren door Nicaragua steeds een beetje beter te leren kennen.  Daarom maakten we deze maandag een uitstap naar Cascada Blanca. Na twee overvolle busritten kwamen we aan in het natuurreservaat van Cascada Blanca. Het weer zat ons niet helemaal mee, maar dit had ook zijn voordelen want hierdoor hadden we het park voor ons alleen. Onze eerste stop was bij een prachtige waterval waar we bovendien ook achter konden lopen en dit leverde adembenemende beelden op. Daarna begon het weer op te klaren en maakten we een wandeling van 2 km door het reservaat. We volgden de stroming van de rivier die zijn weg baande door een tropisch woud. De route was niet altijd even gemakkelijk, we sprongen van rots naar rots, er waren steile afdalingen en moesten de rivier enkele keren oversteken. Laurane hield er zelfs natte voeten aan over. Omdat Laurane toch al nat was, besloten we om een duik te nemen in het frisse water.

Ook al voelt het zo niet aan, we beginnen al aan het tweede deel van onze stage. Woensdag volgt onze evaluatie en met deze feedback zullen we zeker aan de slag gaan, zodat het  zowel voor ons als Corazones Unidos een onvergetelijk ervaring zal zijn.

Eindelijk aangekomen!

Na 27 uur onderweg te zijn, zijn we eindelijk aangekomen in Estelí. De vluchten sloten goed op elkaar aan waardoor we ons niet moesten haasten maar ook niet te lang moesten wachten. De technische snufjes van het vliegtuig waren een grote verrassing voor ons: we konden met live camerabeelden de omgeving bekijken waarover we vlogen, er was filmkeuze aan overvloed en we hielden ons fit met hulp van airsport. Ook waren we verbaasd over de catering want we kregen het gevoel dat het vliegtuigpersoneel ons wou vetmesten, we kregen namelijk de ene maaltijd en snack na de andere. Even ontstond er paniek omdat Heleen op de vlucht naar Houston ontdekte dat ze haar schaar door de Belgische douane had kunnen meesmokkelen. Uiteindelijk hebben we dit kunnen oplossen door deze snel voor de bagagecontrole in Houston uit de handbagage te verwijderen.

Eenmaal aangekomen in Managua, de hoofdstad van Nicaragua, begon het spannende deel van de reis pas echt. Een 2u45 durende rit met taxichauffeur Juan bracht ons via de snelweg naar ons gastgezin in Estelí. De wegen liggen er goed bij maar de mensen rijden er als gekken. Hier lijken de mensen de verkeersregels aan hun laars te lappen: het rood licht wordt genegeerd, de toeter wordt vaak gebruikt, de grote lichten staan altijd aan waardoor je als tegenligger de baan niet meer kan zien en ze steken op alle onmogelijke momenten voorbij.

Vervolgens hadden we een heel korte kennismaking met de moeder van het gastgezin. We hebben ons kort voorgesteld en zijn meteen gaan slapen want we konden onze ogen nog amper openhouden.