Hallo iedereen,

’t Is zover, mijn stage in Polen (Jaszkotle) zit erop, en dus is dit mijn laatste blogbericht over mijn buitenlands avontuur, want dat was het ergens wel.

Vrijdag hadden mijn stagegenote, Melissa, en ikzelf een vrije dag, en daarvan hebben we gretig gebruik gemaakt. We hebben beiden onze stageverslagen ingediend. HOEZEE !!! ’t Was echt ‘gene kattepis’ om het allemaal bij tijd verwoord te krijgen. Het werd ‘stressen’, want er was even zeer slechte WiFi beschikbaar, waardoor onze documenten niet geüpload konden worden. Gisteren hebben we, met een beetje pijn in het hart, afscheid van de kindjes genomen. Benieuwd hoe er verder voor ze zal worden gezorgd. Deze keer was het een vrij lange stageperiode, want ze startte op 04 februari laatstleden in het AZ Sint-Maria te Halle en liep tot de dag van vandaag in één ruk door.

Vrijdadagnamiddag ben ik nog eens (na 1 maand!) gaan joggen. Het was zeer aangenaam weer en wou nog even genieten van het ‘Poolse Pajottenland’ (onderweg een schattige kat tegegekomen, hihi). Gisterenavond werden de valiezen ingepakt.. om ze deze avond, in mijn heimat, weer uit te pakken. Voor de rest van de dag wordt het mijmeren over de voorbije periode die we hier hebben meegemaakt en uitkijken naar deze avond… CARNAVAL in HALLE! “Chjawel”, zei Toon Hermans! Het zal een leuk weerzien met mijn vrienden worden. Over timing gesproken! 😉 Bij het avondeten van gisteren, viel ons een aangename verassing te beurt! Een dikke knuffel van het personeel en lekkere chocolade!  Al bij al was het een leuke afsluiter van onze stageperiode.

De komende 3 weken heb ik ‘vrij’. Tijd om aan taken voor de school en bachelorproef te werken. Aanstaande zondag heb ik dansrepetitie. Het weekend wordt zeker druk en vermoeiend. De komende maanden zullen voorbij VLIEGEN. Hopelijk haal ik de deadlines en kan ik mijn 3 jaar durende opleiding, in Odisee te Brussel, met een goed gevoel èn succes afsluiten. Maar eerst volgt nog een stage in basischool ”t Populiertje’ te Sint-Pieters-Leeuw. Nog even zwoegen en zweten, maar vooral genieten van deze periode. Deze avond terug Belgische kost op het menu. Om ECHT naar uit te kijken, want de gerechten waren hier niet altijd om over naar huis te schrijven. Het was vooral zeer vettig. Melissa en ik zijn zelfs enkele keren naar een winkel gestapt, omdat we overdag niet voldoende aten.

Het was een kort maar krachtig avontuur! Initiatief nemen en zelfstandig leren werken was hier ‘de-niet-mis-te-verstane-boodschap’. Reflecteren over mijn therapeutisch handelen is hierdoor zeer veel aan bod gekomen. Gelukkig werd ik de eerste week door medestudenten opgevangen. De eerste dagen heb ik ze veel vragen gesteld, maar al gauw kon ik mijn ‘plan trekken’ en heb ik er mij ingesmeten. Mijn gedachten zullen nog vaak bij ze zijn.

Dat het ze goed gaat !

Bedankt om mijn blog te lezen en misschien (voor sommigen) tot gauw!

Lieve groetjes vanuit Jaszkotle,

Ellen

Hallo iedereen,

Een dag als geen andere !

Het was hier deze week zoooo druk dat er amper tijd was om een blog te schrijven. Vorige week vrijdag heb ik, noodgedwongen, een dag in m’n eentje gewerkt en … die verliep behoorlijk chaotisch. Ondanks het feit dat mijn stagegenote, Melissa, en ikzelf meermaals hadden gemeld dat zij die vrijdag niet aanwezig zou zijn, hadden de medewerkers toch op haar steun gerekend. Je kunt het al raden: ‘bibi’ stond er alleen voor. Wat een gedoe ! Therapieën hier, therapieën daar, en … iedereen had nog eens honger tegelijkertijd ook. Jeetje Mina! Gekreun links, gekreun rechts, geschreeuw voor, geschreeuw achter. Handen te kort, mensen ! Verstand op nul, blik op oneindig en je taak vervullen, zal nooit een balerina van je maken. Weet ik nu wel zeker.

Geen tijd om veel na te denken over hoe dit of hoe dat, maar de dag verliep snel. Omstreeks 16:00 vroeg de kinesitherapeut om met enkele kindjes in het park te wandelen. Dat zag ik volledig zitten, want het is hier onverwachts zeer goed weer! Vrijdag 20 °C en zaterdag maar liefst 22°C. Wat loop ik hier, in godsnaam, te doen met mijn wollen mutsen en winterhandschoenen? De zeer aangename wandeling nam ongeveer 2 uur in beslag. ’t Was de gelegenheid bij uitstek om te ontsnappen aan stageverslagen schrijven.

Vorige zaterdag zijn Melissa en ik gaan wandelen in Jaszkotle, hier vlak in de buurt. Dachten we! En we bleven maar stappen en stappen, tot op zeker moment wij ons afvroegen waar we waren. In de verste verte geen kerktoren meer te bespeuren ! Blijkbaar waren we reeds enkele dorpen doorwandeld. In totaal zijn we meer dan 2 uur onderweg geweest en hebben enkele inkopen in een kleine supermarkt ‘Dino’ gedaan. Wat me opviel, was het feit dat de wegen zeer slecht zijn aangelegd of in slechte staat verkeren. In de bermen liggen veel glazen flessen wodka. LEGE !!! Voor mezelf kan geconcludeerd worden dat Polen niet erg veel aandacht aan het milieu schenkt (ten minste niet hier in de buurt). En wij, in België, op donderdagen met duizenden scholieren, maar aan millieuspijbelen doen!

Twee dagen geleden, hebben Melissa en ik, aan een kindje dat zowel blind als doof is, sensorische integratie gegeven. Het was een zeer leerrijke ervaring! De stagementoren lieten ons op eigen houtje begaan. Wel degelijk een uitdaging omdat dit één van de eerste keren was dat wij sensorische integratie gaven. Daarom moesten we tijdens de interventie steeds kritisch nadenken over ons eigen therapeutisch handelen. Dit was voor mij een werkpuntje, maar hieraan werd gretig gewerkt. Niet enkel tijdens deze interventie, maar eveneens tijdens mijn gehele stageperiode. We hebben hier geleerd initiatief te nemen, want, zonder sta je ‘r maar bij als meubilair.

Het feit dat de medewerkers nauwelijks een paar woorden Engels kunnen praten, werkt vlot communiceren niet in de hand. De voorbije weken heb ik veel contact gehad met een lieve vrouw, zij kent geen woord Engels, maar wil maar al te graag met mij praten. Veel moet met gesticuleren duidelijk worden gemaakt, maar het leuke eraan is, dat wij allebei ons best doen om ons verstaanbaar te maken. Staan kletsen ? Dàt doen de meeste vrouwen nu eenmaal graag. Toch ?

Ondertussen is het al woensdag en vandaag hebben Melissa en ik onze evaluatie gehad. Het was een zeer spannend moment. Over de evolutie van de doelstellingen waaraan gewerkt werd hebben wij een presentatie moeten geven. Voor ons beiden is de evaluatie goed verlopen. We zijn met glans geslaagd.

Eén van de volgpatiëntjes bevindt zich momenteel in een ‘down’-periode, waardoor basaal gewerkt werd. Het andere meisje was vandaag ziek (overgeven en diarree), waardoor geen therapie werd uitgevoerd. Morgen zal er afscheid van de kindjes genomen worden. Eventueel kunnen we vrijdagavond nog even boven naar de kindjes ‘piepen’. Deze avond, donderdagavond en vrijdag zullen worden benut om onze stageverslagen af te ronden en na te lezen.

Kortom, vandaag, aan het bijna einde van onze Poolse stage, kunnen Melissa en ik besluiten dat het volmaakte evenwicht enkel te vinden is als je je hart inschakelt ! En dat hebben we hier met volle overgave gedaan.

Een ervaring als geen andere !

Hallo iedereen,

Ondertussen is het weeral donderdag!

Vorige maandagmiddag heb ik Agniezska (stagementor) gedurende een poosje ontmoet, waarbij de praktische regeling van de stageperiode werd besproken. Tot op heden hebben we met mekaar slechts 2 x contact gehad. Eergisteren hebben Melissa en ik bij haar een voorstel ingediend. In de instelling is er een meisje dat zowel blind als doof is, maar er worden amper sessies bij/met haar uitgevoerd. Dit betreuren we ten zeerste en stelden voor om sensorische integratie bij het meisje aan te bieden. Dit zag Agniezska helemaal zitten en liet ons hun sensorisch-integratielokaal bekijken. Eergisteren werd beslist dat we vandaag met onze therapie konden starten. We hebben aan het voorbereiden van onze sessie lang en hard gewerkt. Spijtig genoeg vernamen we deze ochtend dat Agniezska, in de Universiteit waar zij ook tewerkgesteld is, les moest geven. Je hoort mij, op mijn sokken, al aankomen… het heeft niet mogen zijn..

Jammer!

Onze sessie, sensorische integratie, wordt normaliter aanstaande maandag uitgevoerd. Gisteren zijn Melissa en ik met een drietal kindjes in het dorp op wandel geweest. Hieronder een mooie foto van het landschap dat mij aan het vertrouwde Pajottenland laat denken! Gezien de ernst en de aard van de probleemgevallen is het normaal dat verwacht wordt dat stagiaires, binnen het team, actief en efficiënt werk leveren. Het is een grote uitdaging èn avontuur tegelijk! Het grootste verschil met België is, dat hier NOOIT multidisciplinaire vergaderingen worden gehouden, laat staan dat er in de gangen van de instelling onderling informatie wordt doorgegeven.

We werden geconfronteerd met het feit dat men de kindjes geen tijd geeft om ze zelfstandig (met eventuele begeleiding) te laten eten. Paar dagen geleden wou een van de meisjes niet eten omdat ze ziek was, waardoor de medewerkers van de instelling haar handjes onder tafel hebben vastgebonden, en het voedsel, met een veel te grote lepel, in haar mond propten. Dit was afschuwelijk om te zien. We durfden niet ingrijpen, maar vroegen wel waarom ze dit deden. Naar hun zeggen doet het meisje tegendraads omdat ze het eten niet lustte. We hadden het gevoel dat het niet klopte , dat het maar een smoesje was om sneller ‘hun ronde’ verder te zetten. We kozen dus partij voor het meisje.

Tijdens mijn stagelopen staat ‘reflecteren over mijn therapeutisch handelen’ centraal. Dit was een werkpunt dat ik tijdens mijn vorige stagelopen meekreeg. Aan de indruk ‘aan ons lot worden overgelaten’ is niet te ontkomen. De afwezigheid van de stagementor tijdens de eerste stageweek, speelt hier zeker mee. Ons optreden en het nemen van initiatieven moest daardoor op eigen houtje gebeuren, maar … al doende leert men.

Omdat tijdens mijn vorige stageperiode, in AZ Sint-Maria te Halle, mijn vinger werd gekneusd (dank u Leonardo), moet nu, tijdens mijn Poolse stage, de 2 revalidatiedagen, worden ingehaald. Aanstaande vrijdag geef ik mijn ‘huiswerkdag’ af en nadien  moeten dus overuren worden geklopt. Momenteel is het hier wikken en wegen naar een verhouding tussen stagelopen, stagerapporteringen schrijven, blog schrijven, vrije tijd en slapen 😉

Ik hou jullie verder op de hoogte!

Ellen

Dzień dobry (lees: hallo)

Zoals reeds eerder werd aangekondigd, lag een weekendje Krakau in ’t verschiet en er werd flink naar uitgekeken. Net als in België had de trein, natuurlijk, vertraging. Nee, geen 4 of 5 lange minuten, maar … jawel … liefst 45 minuten in ons geval! Het werd een lange, warme rit. De medepassagiers waren zeer vriendelijk en hielpen ons met het plaatsen van de zware reiskoffers in de bagagerekken van de trein. Aangekomen in het treinstation van Krakau, zijn we meteen naar ons appartement gestapt, en dank zij Google Maps waren we na een kwartiertje ‘snelwandelen’ reeds aan ’t uitpakken. Het appartement was helemaal tip-top en kraaknet. Na een poosje begon onze maag te grommen en hadden we zin in een lekkere, gegratineerde ovenschotel. Hop, op een drafje naar de Carrefour die in het winkelcentrum ‘Krakowska’ z’n stekje heeft. Geraspte kaas en gehakt ??? Oeche , nergens te bespeuren ! “Welke supermarkt heeft dat nu niet ?” zal je wellicht denken.

DEZE !

Dan maar macaroni met hesp en een luchtig, zelfbereid kaassausje en dat viel ook best mee. ’s Avonds hebben we nog een spelletje ’time’s up’ gespeeld en nadien heeft ieder zijn eigen ‘ding’ gedaan. Omstreeks middernacht lag iedereen tussen de veren, maar ‘k heb bijna geen oog dicht gedaan wegens veel te warm en de vroege zonsopkomst (+/- 05:40). Bovendien, gordijntjes kent men hier blijkbaar niet. Terloops, in het weeshuis hangen evenmin gordijnen aan de ramen. Of zijn gordijnen een typisch Belgisch verschijnsel ??? Sinds mijn aankomst in Polen nog geen enkele goede nachtrust gehad, en dat begint z’n tol te eisen.

Een aangrijpende dag stond ons te wachten:

AUSCHWITZ en  BIRKENAU & Zoutmijn van Wieliczka bezoeken ! 

‘Auschwitz’ is de verzamelnaam voor verschillende sites waar ooit concentratie-, werk- en uitroeiingkampen gelegen waren die door de Duitsers werden gebouwd ten tijde van de Tweede Wereldoorlog” (Euro trips, 2017). Om 7:30 kwam een vriendelijke man ons met zijn camionettebusje ophalen. De rit naar Auschwitz nam bijna anderhalf uur in beslag en we kregen ter plekke een rondleiding in het concentratiekamp. Ik was sprakeloos, helemaal van m’n melk. zelfs al heb ik er veel over gehoord en op TV gezien (National Geographic) … ik stond perplex van de gruwelijke, onmenselijke taferelen die zich hier hebben afgespeeld. Ondanks m’n dikke jas, lange broek, sjaal en pull, had het bar koud tijdens de drie uur durende rondleiding. Niet te vatten dat op diezelfde plaats ooit mensen rondliepen in een dunne, vuile gestreepte pyjama en zonder schoeisel aan de voeten. Het was even slikken. Op bepaalde plaatsen mocht niet gefotografeerd worden. Hierbij enkele foto’s van deze rondleiding. Na het macabere bezoek hadden we 15 min. vrij. Een warme chocolademelk deed deugd. De chauffeur bracht ons daarna (met de camionettebus) naar het concentratiekamp in Birkenau. Ook hier had ik geen woorden voor. Dit is allemaal zo emotioneel aangrijpend!

Het is een aanrader – beslist voor de jeugd – om deze rondleiding te ervaren. Wat me echt choqueerde was het feit dat dit concentratiekamp dicht bij een woonwijk gelegen is/was. Aan de ingang van de kamp lag een weg. Een redelijk drukke weg voor de plaatselijke bevolking. Dit had ik me nooit kunnen inbeelden! De mensonwaardige feiten die zich in deze concentratiekampen hebben afgespeeld zijn genoegzaam gekend en daarom wil ik afronden met de volgende conclusie :

Op het paneel hieronder geïllustreerd staat in grote letters ‘VORSICHT’, wat betekent: voorzichtig of opgepast. Kan het nog cynischer?

Na deze zeer aangrijpende rondleiding hadden we één uur pauze en ‘onze’ chauffeur voerde ons daarna naar de zoutmijnen van Wieliczka, een werelderfgoedmonument. De zoutmijn ligt 15 kilometer buiten Krakau, een van de oudste zoutmijnen ter wereld die gedurende 700 jaar in gebruik is geweest . De ondergrondse gangen hebben een totale lengte van 300 kilometer. Tijdens de W.O. II gebruikten de Duitsers ze als opslagruimte. Sinds 1992 is de mijn buiten gebruik (Bezienswaardigheden Krakau, 2019). Vooraleer de rondleiding begon, moesten we 330 treden (!) afdalen. We zullen onze 10.000 stappen voor vandaag zeker gehaald hebben! Op deze site mocht evenmin gefotografeerd worden. De gids was Engelstalig (te beluisteren via hoofdtelefoon) en de rondleiding duurde 2:30. In de plaatselijke shops hebben we cadeautjes voor familie en vrienden gekocht. De mijn is eveneens een echte aanrader en de verplaatsing zeker waard.

Melissa en ik vertrokken  zondagmiddag naar het treinstation van Krakau en gaan weer ‘huiswaarts’ richting Wroclaw en nemen daarna de bewuste ‘bus’ richting het weeshuis. Alien nam een andere trein richting Warschau. Daar wachtte ze haar vriend op aan de luchthaven. Het wordt beslist een spannende 2e week voor mij, zeker omdat ik dan met mijn stagementor, Agniezska, zal kunnen kennis maken.

Nog een grappig weetje: voorbije woensdag, op mijn stageplek, gooide een kindje met speelgoed en ’t belandde in m’n aangezicht. Het deed pijn, maar ik schonk er niet veel aandacht aan. De volgende ochtend, toen ik voor de spiegel stond, was het net alsof Muhammad Ali was langs geweest! Op de foto met Melissa zijn de sporen nog zichtbaar 😉. Aanstaande maandag een nieuwe week, een nieuwe start van het avontuur.

Groetjes vanuit Jaszkotle,

Ellen

DONDERDAG 14 MAART 2019

Hallo iedereen,

Vandaag konden we uitslapen omdat we onze wekker wat later hebben kunnen zetten. Normaal staan wij op rond 6:50 maar vandaag werd dit 8:00. Ellen heeft beter geslapen en Alien slaapt hier altijd heel goed. Ze zal haar bed hier nog missen!

Vandaag hebben we een universiteit in Wroclaw bezocht, genaamd: Akademia Wychowania Fizyncznego. Om 11:00 werden we ontvangen door Dr. Dorota Wojtowicz, een collega fysiotherapie van Agnieszka onze stagementor. Zij is een zeer sympathieke vrouw en gaf ons uitleg over de werking van de opleiding fysiotherapie, maar eveneens de ‘plaats’ die ergotherapie inneemt in de sociale structuren van de gemeenschap. Zij wist ons te vertellen dat ergotherapie nog een onbekend beroep. Een voorbeeld hiervan is dat de Poolse bevolking eerst zelf hun problemen willen oplossen, zonder steun of hulp van buitenaf. Hun mindset hierover is nog in verandering. Dit gaat samen met de verandering die de Overheid aanbrengt in dit land. Ze proberen ergotherpie evenwaardig op te stellen, gelijk aan andere paramedische beroepen. Op die manier komt de bevolking méér en méér in aanraking met ergotherapie, en krijgen ze een beter beeld dat ergotherapie een meerwaarde kan zijn.

Nadien kregen we een rondleiding van twee laatstejaars studenten fysiotherapie, super leuke madammen. Zij wisten veel over de cultuur van Wroclaw, het onstaan van de universiteit, hoe de opleidingen financieel geregeld werd, welke sport er kan beoefend worden,… Ze wisten alles over het reilen en zeilen van hun school. Deze rondleiding nam 2 u in beslag. Vervolgens zijn we gaan eten (ergens in een bos) in een Italiaans restaurantje, er stond pizza op het menu. Nadien hebben we de metro genomen richting de binnenstad van Wroclaw, waar we in de plaatstelijke supermarkt (Biedronka) enkele inkopen hebben gedaan. Na 45 minuten wachten op onze ‘Anita’ aka ons busvervoer, dat slechts 4,50 sloty p.p. kostte, kwamen we terug aan in het weeshuis. Alien werkte haar stagerapportering af en ook werkte Ellen verder aan haar stagerapporting van deze stageperiode.

De treintickets richting Krakau zijn gereserveerd en betaald, nu enkel onze valiezen nog en we kunnen vertrekken op cirytrip. Dit zijn de laatste dagen met ons drietjes, Alien vertrekt zondagmiddag naar luchthaven van Warschau om haar vriend op te halen. Zij zullen nog een kleine week Warschau verkennen.

We houden jullie verder op de hoogte,

Do widzenia,

Ellen & Alien

MAANDAG 11 MAART 2019

Hallo iedereen,

Ellen is goed geland zoals je wel las in de vorige post, al schrok ze zich wel een bult. (alhoewel, hare bult toch niet ver weg is). Het weeshuis had Ellen véél kleiner ingeschat, meer bepaald een huisje, maar niet veel meer dan dat.

Voor Ellen zitten de eerste stagedagen er reeds op. Onze stagebegeleidster, Agnieszka Ptak, is niet aanwezig deze week, omwille van het TAPAS-congres in het stormachtige België. Pas volgende week maandag zullen Ellen en Agnieszka kennis met elkaar nemen. Om die reden heeft Ellen van Alien en Melissa een korte rondleiding gekregen in de instelling. Op deze stageplek is het zeer belangrijk dat we zelf initiatief nemen als ergotherapeut(en) en om actief en gericht te werken met de kindjes. Ook heeft Ellen uitleg gekregen over bepaalde technieken die ergotherapeuten gebruiken tijdens therapeutische sessies met de kindjes (Sherborne, BOBATH-principe, sensorische integratie, Shantala-massage,…). Ellen haar eerste dag was hoofdzakelijk een observatie-voorbereidingsdag en op die manier maakte ze kennis met de kindjes en ook haar twee volgpatiëntjes. Voor Ellen was dit de eerste keer dat ze stage liep in het interventiedomein OD. Tot op vandaag zijn de dagen behoorlijk zwaar en vermoeiend, de kinderen eisen véél aandacht. Het is aanzienlijk dat de kindjes energieker zijn na het weekend. Voor Alien zijn het al haar laatste dagen, waarna ze vanaf vrijdag ‘vakantie’ neemt én haar vriend opwacht in de luchthaven van Warschau.

Als student geven wij voornamelijk onze eigen voorbereide interventies, terwijl de andere kinesiste Agatha haar eigen werk heeft. Ze praat niet véél tegen ons, maar door de taalbarrière doen we beide ons best. Omdat Agnieszka en Justyna naar België zijn om daar het TAPAS-congres bij te wonen, kunnen en mogen we enkel therapie geven in de ‘sala rehabilitacyjna’ of revalidatiezaal. Dat best jammer want de nieuwe blok bevat een sensorische integratiekamer die voor sommige kinderen veel te bieden heeft. Samen staan we ter hulp om kinderen eten te geven tijdens het ontbijt en het middagmaal. Wat we daar zien is soms wel confronterend. Kinderen die in principe zelfstandig eten, worden gedwongen om sneller te eten. Lukt dit niet, dan duwt de verzorgkundige of andere medewerker (soms zelfs poetsvrouw) een volle lepel in de mond van het kind.

DINSDAG 12 MAART 2019

Op Ellen haar tweede dag hebben we in de avond een sessie schrijfdans gegeven. Deze werd reeds voorbereid door Melissa en Alien, maar met ons drie konden we effectiever werken. Schrijfdans is volkomen onbekend bij de Poolse jeugd en therapeuten, ze kennen dit niet, én daarom was dit een uitdaging voor ons. We merkten héél veel op, en ook een kleine dank aan de logopediste die ons bijstond als tolk.

Ellen: “Wat mij de eerste dagen vooral is opgevallen is, dat de gebruikte therapiematerialen nooit ontsmet worden. Zeer verontrustend omdat deze doelgroep ook zeer kwetsbaar is voor microben en ziektes.

Het communiceren met andere werknemers in deze instelling is niet makkelijk én ook al ben je hier bijna drie weken, de taalbarrière blijft aanwezig. Sommige medewerkers doen écht hun best, andere slaan er hun pet naar. Er zijn niet veel medewerkers die Engels begrijpen en/of kunnen spreken. Hierdoor moet ik het soms letterlijk en figuurlijk met mijn handen en voeten uitleggen. Dit resulteert geregeld in hilarische toestanden. Ook ben ik tevreden en zeer dankbaar dat het vertaalprogramma ‘Deepl’ ons uit de nood helpt. Hiermee vertalen we informatie in het Pools zodat zij ons kunnen verstaan. Zo moest Alien doorschijnende plakband hebben en dan hebben we onze vriend Deepl die ons uit de nood helpt. Niet bang zijn om vragen te stellen is hier de boodschap!

WOENSDAG 13 MAART 2019

Nieuwe dag, de laatste stagedag van deze week, aangezien we morgen naar de Universiteit van Wroclaw gaan. We krijgen een rondleiding, maar hoeven geen presentatie te geven. Omdat er reeds voorbijgaande groepjes uitleg zijn gaan geven over ergotherapie in België, telkens aan dezelfde groep studenten hebben wij geen nieuwe informatie meer te bieden. We hadden dit wél graag gedaan, natuurlijk!

Ellen: “Ik ben enigszins verbaasd dat de te verwachte temperatuur in Jaszkotle aanstaande zondag zal oplopen tot 20 °C, ongelofelijk! Een warme dag in Krakau (want dan zitten we met ons drie in Krakau). Ondertussen lees ik op sociale media dat het in België zeer slecht weer is. Mijn verwachting dat het in Polen minder mooi weer was, klopt niet. Eergisteren kregen we een potje hagel, maar die bleef ook niet lang liggen. De wind die waait hier wél hard en luid, en Ellen kan hier niet door slapen. Eveneens heeft Ellen moeite met het feit dat onze kamer geen rolluiken heeft, en wordt ze meteen wakker bij de eerste zonnestralen. Ergominded: een handdoek in het kiepsysteem van het raam geplaatst.

Alien plaatst eendaags nog een laatste berichtje met het reilen en zeilen in Jaszkotle, daarna neemt Ellen het hier van haar over.

Groetjes van ons twee! Salut, salaat do widzeniaaa!

PS: Ellen en vliegend kinderspeelgoed zijn geen goede match, een blauw oog heeft ze er gratis bij gekregen. Sorry not sorry! We gaan dat goed verzorgen, al hopen we dat het blauw niet verder zakt, want anders wordt het een blauwe wang.

MAANDAG 04.03.2019

Maandag, nieuwe stageweek en of!

Deze ochtend stonden opnieuw 15 studenten voor de opleiding ’terapeuta fizykoterapeuta’ ofwel fysio/kinesitherapie, ons op te wachten in de revalidatieruimte. Onze stagementor Agnieszka geeft ook nog les aan de vakgroep kinesitherapie, aan de Universiteit van Wroclaw, en ook vandaag waren studenten mee aanwezig tijdens de therapie. Helaas, niet altijd handig want dan vermindert ons stagewerk en nemen ze ook onze volgkindjes mee.

Deze voormiddag stond Sherborne op de planning. Samen met de andere studenten konden we in de speelzaal het effect ervan ondervinden. Hier werd Sherborne-therapie toegepast bij de iets ouderen kinderen met een mentale beperking (CP, Syndroom of Down, Syndroom of Duchenne, …). Hierbij is het ons doel dat de kinderen hun eigen lichaam (meer) leren bewust worden tot zichzelf, tegenover anderen en tegenover de ruimte. Deze worden bereikt doordat we werken aan: lichaamsbewustzijn, ruimtebewustzijn en relaties. Mogelijke resultaten bij het kind is een grotere communicatiedrang, een verhoogd zelfbeeld en zelfvertrouwen, aandachtsverbetering, betere relatievorming, verbeterde psychomotorische ontwikkeling, verhoogde concentratie, emotioneel stabieler en expressiever en het kind kan meer genieten van soepelere bewegingen. Dit wordt opgebouwd en nadien overgegaan naar een rustige relaxatie om de interventie volledig af te ronden. Wij en ook de kinderen zijn hier ontzettend enthousiast over. Ook in België wordt deze vorm van therapie gegeven, maar de wijze waarop varieert, ook naargelang de leeftijd van het kind. Samen met Melissa blijven we hierop oefenen en trachtten we dit nog eens uit te voeren met één van ons volgcliëntjes omdat het past binnen onze vooropgestelde doelstellingen. Ook voor ons is het een grote uitdaging.

Later op de avond bestelde we pizza via de Poolse Take Away (Pyszne), al zochten we eerst 1h naar licht, want die was een tijdje uitgevallen. Dat gebeurt hier sinds deze week wel vaker. Tot slot werkte ik verder aan mijn stagerapportering van mijn volgcliënt en schreef ik enkele brieven naar onder andere 9840, 8552, 9300, 9500 en 9572. Ideaal ontspanningsmomentje.

DINSDAG 05.03.2019

Gisteren waren er opnieuw enkele studenten van de vakgroep fysio/kinesitherapie van de Universiteit van Wroclaw (vrotswaf) maar het verliep vlot aangezien we de groep verdeelden in twee of vier studenten per kinderkamer. Op één van die kamers mochten wij aansluiten bij een groepje van twee studenten om twee kindjes therapie te geven. Niet gemakkelijk want een kinesitherapeut en een ergotherapeut zijn twee verschillende paramedici, en ook verschillend van elkaar, maar toch vroeg Agnieszka, onze stagementor, ons om uitleg te geven over Shantala-massage en enkele revalidatieprincipes. Een van onze kindjes is geboren met Spina Bifida of ook wel een open rugje genoemd. Bij Spina Bifida sluiten de ruggenwervels niet goed rondom het ruggenmerg, maar kan deze wel chirurgisch worden gesloten. Helaas leidt Spina Bifida meestal tot verlamming, en hierdoor heeft Z. een paraplegie ofwel verlamming aan beide benen, vanaf de lumbale wervels. Het andere kindje heeft sinds de geboorte hydrocephalie of een waterhoofd. Dit is een ziektebeeld waarbij er een stoornis ontstaat in de productie, de afvoer of de opname van het hersen-of ruggenmergvocht. Het overtollig vocht beschadigd op die manier de hersencellen en zorgt voor mentale beperkingen. Ook merkten we harde oneffenheden op haar schedel, wat dit zou zijn weten we niet, maar andere kindjes die ook een hydrocephalie hadden hebben ook deze harde oneffenheden op hun schedel.

Elke dag proberen we creatief te zijn met de weinige ergotherapeutische middelen die ze hier voor handen hebben. Dat we een lach kunnen bezorgen bij de kinderen die we behandelen, is een stimulans om het beste van onszelf te geven.

WOENSDAG 06.03.2019

Vandaag is het de laatste dag dat ik Agnieszka heb gezien, want vanaf volgende week vertrekt zij naar België voor enkele dagen. Omdat ze niet werkt op donderdag, noch vrijdag werden er vandaag praktische afspraken gemaakt omtrent mijn stage-uren en evaluatie. Ik vind het jammer dat ze er niet meer zal zijn, want via haar konden we gemakkelijker contact leggen met de andere personeelsleden van het weeshuis en had ze ook kennis over Bobath, Sherborne, … Méér en méér valt op dat er hier absoluut geen sprake is van multidisciplinair samenwerken of eender welk overleg. Dit valt des te meer op wanneer wij bij één van onze volgkindjes werken op functionele zitbalans en dit willen overbrengen naar het verzorgend personeel die hen eten heeft of met hen op andere momenten bezig is, dan doen ze maar wat. Op die manier is er geen consequente manier van werken, noch voor het kind, noch voor ons en is alles voor niets.

Eveneens viel me iets op dat me diep vanbinnen toch geraakt heeft: ik zag in het medisch dossier van één van mijn volgcliëntjes dat hij vandaag jarig was. In België vieren we deze verjaardag, hoe dan ook, klein of groot, met taart of zonder, met drie kussen en een lied. Hier: niets, nada, noppes, een dag zoals een ander. Mijn verstand kon dat niet bij, dus een kroon voor zijn drie jaar, kon niet ontbreken. Dat ze zijn verjaardag gewoon laten passeren, lijkt me enerzijds jammer misschien omwille van financiële redenen of omdat de tijd het niet toelaat voor een klein feestje, maar anderzijds hebben ze hier een speelruimte, waar er geen interventies wordt uitgevoerd en waar A. absoluut zijn verjaardag kon vieren. De speelruimte is een ruimte waar de kinderen in een open aanbod van speelmateriaal (onder toezicht: lees iemand die op sommige momenten op haar gsm zit en af en toe de kinderen eens vastneemt, of zoals vandaag de kinderen laat schilderen. Maar zij is wel één van de enige die zoveel inzet toont naar de kinderen, dus het is voor ons niet altijd goed in te schatten of de kinderen daar iets of niets doen) kunnen ‘spelen’. Helaas spelen sommige kinderen (nog) niet met elkaar, maar naast elkaar, of is het leeftijdsverschil tussen de kinderen soms te groot om met elkaar te spelen, omwille van differentie is interesse. Vanuit ergotherapeutisch denkkader ben ik rotsvast van overtuigd dat deze ruimte beter zou kunnen gebruikt worden, dan de dag van vandaag, maar sinds het gesprek deze middag met Agnieszka is het duidelijk dat de directie het hier allemaal oké vindt. Dat er een grote snoezelruimte en hydrotherapie-ruimte ter beschikking is, maar die sinds januari met valse leugens en redenen wordt gesloten, is jammer. Dat zorgt ervoor dat ons aanbod aan therapieën nog verminderen, maar met de nodige creativiteit trachten we het beste uit deze stage-ervaring te halen.

Blijkbaar werkt er hier een ergotherapeut van opleiding, maar heeft zij sinds begin 2019 besloten vooral coördinerende taken op zich te nemen, en wil ze geen contact met de studenten. We dachten tot op vandaag dat er geen ergotherapeut was, in het ’team’, maar deze is er wel, alleen wilt ze weinig tot geen ergotherapeutische taken en interventies (meer) uitvoeren. Dat is jammer voor ons. Nadat we dit hadden besproken met Agnieszka kwam er véél meer uit het gesprek dan verwacht. Agnieszka vroeg ons wat er kan verbeteren opdat we meer uit deze stage-plaats zouden kunnen halen. Daarop maakte we vergelijkenissen met onze voorbijgaande stage-ervaringen, zowel in ontwikkelingsdysfuncties als in andere domeinen. Ze benoemde deze stageplaats als ‘worst internship ever’ en excuseerde haar oprecht. Blijkbaar zou zij na de periode van Melissa en Ellen, op 1 april stoppen omdat het haar teveel wordt. Ook Justyna stopt in april. In dit gesprek kwam ook voort dat Agnieszka en Justyna ons verzekerde dat ze deze informatie absoluut zouden delen met mevrouw De Koker.

Laat me toch even wat duiden: ik ben hier graag & doe mijn interventies die ik grotendeels zelf opbouw en zelfstandig uitwerk met véél plezier. Dat deze stage omwille van structurele problemen, know-how en expertise ontbreekt, merken we zeker op en dit werd eveneens besproken met onze stagementor. Maar de tijd die we hebben benutten we zeer praktisch, ordenen van de fijne motoriek kast, andere studenten mee uitleg geven over ergotherapie en Shantala-massage, de Sherborne methode ons eigen maken.

Keep up the good work, zou ik zeggen!

Pożegnanie!

Hallo iedereen,

Dit is mijn eerste bericht op deze blog! Momenteel loop ik stage in België (AZ Maria te Halle), in de doelgroep ‘geriatrie’. Deze is gestart sinds 4/02 en zal eindigen op 8/03. Op 9/03 vertrek ik naar de luchthaven van Charleroi en neem ik het vliegtuig naar Wroclaw. Medestudenten (Alien en Melissa) zullen mij opwachten in de luchthaven en wij gaan samen het eerste weekend doorbrengen in Wroclaw. Zondagavond vertrekken we naar het weeshuis dat gelegen ligt in Jaszkotle. Stilletjes aan kan ik beginnen aftellen naar de start van mijn buitenlands avontuur! Ik ben zeer benieuwd wat ik allemaal zal meemaken en ondervinden in Polen. Hoe zijn de mensen daar? Zijn er voldoende therapiemogelijkheden? Zijn er bepaalde beperkingen waar wij in België niet of nauwelijks in contact meekomen? …

Nog 2 dagen… spannend…