MAANDAG 04.03.2019

Maandag, nieuwe stageweek en of!

Deze ochtend stonden opnieuw 15 studenten voor de opleiding ’terapeuta fizykoterapeuta’ ofwel fysio/kinesitherapie, ons op te wachten in de revalidatieruimte. Onze stagementor Agnieszka geeft ook nog les aan de vakgroep kinesitherapie, aan de Universiteit van Wroclaw, en ook vandaag waren studenten mee aanwezig tijdens de therapie. Helaas, niet altijd handig want dan vermindert ons stagewerk en nemen ze ook onze volgkindjes mee.

Deze voormiddag stond Sherborne op de planning. Samen met de andere studenten konden we in de speelzaal het effect ervan ondervinden. Hier werd Sherborne-therapie toegepast bij de iets ouderen kinderen met een mentale beperking (CP, Syndroom of Down, Syndroom of Duchenne, …). Hierbij is het ons doel dat de kinderen hun eigen lichaam (meer) leren bewust worden tot zichzelf, tegenover anderen en tegenover de ruimte. Deze worden bereikt doordat we werken aan: lichaamsbewustzijn, ruimtebewustzijn en relaties. Mogelijke resultaten bij het kind is een grotere communicatiedrang, een verhoogd zelfbeeld en zelfvertrouwen, aandachtsverbetering, betere relatievorming, verbeterde psychomotorische ontwikkeling, verhoogde concentratie, emotioneel stabieler en expressiever en het kind kan meer genieten van soepelere bewegingen. Dit wordt opgebouwd en nadien overgegaan naar een rustige relaxatie om de interventie volledig af te ronden. Wij en ook de kinderen zijn hier ontzettend enthousiast over. Ook in België wordt deze vorm van therapie gegeven, maar de wijze waarop varieert, ook naargelang de leeftijd van het kind. Samen met Melissa blijven we hierop oefenen en trachtten we dit nog eens uit te voeren met één van ons volgcliëntjes omdat het past binnen onze vooropgestelde doelstellingen. Ook voor ons is het een grote uitdaging.

Later op de avond bestelde we pizza via de Poolse Take Away (Pyszne), al zochten we eerst 1h naar licht, want die was een tijdje uitgevallen. Dat gebeurt hier sinds deze week wel vaker. Tot slot werkte ik verder aan mijn stagerapportering van mijn volgcliënt en schreef ik enkele brieven naar onder andere 9840, 8552, 9300, 9500 en 9572. Ideaal ontspanningsmomentje.

DINSDAG 05.03.2019

Gisteren waren er opnieuw enkele studenten van de vakgroep fysio/kinesitherapie van de Universiteit van Wroclaw (vrotswaf) maar het verliep vlot aangezien we de groep verdeelden in twee of vier studenten per kinderkamer. Op één van die kamers mochten wij aansluiten bij een groepje van twee studenten om twee kindjes therapie te geven. Niet gemakkelijk want een kinesitherapeut en een ergotherapeut zijn twee verschillende paramedici, en ook verschillend van elkaar, maar toch vroeg Agnieszka, onze stagementor, ons om uitleg te geven over Shantala-massage en enkele revalidatieprincipes. Een van onze kindjes is geboren met Spina Bifida of ook wel een open rugje genoemd. Bij Spina Bifida sluiten de ruggenwervels niet goed rondom het ruggenmerg, maar kan deze wel chirurgisch worden gesloten. Helaas leidt Spina Bifida meestal tot verlamming, en hierdoor heeft Z. een paraplegie ofwel verlamming aan beide benen, vanaf de lumbale wervels. Het andere kindje heeft sinds de geboorte hydrocephalie of een waterhoofd. Dit is een ziektebeeld waarbij er een stoornis ontstaat in de productie, de afvoer of de opname van het hersen-of ruggenmergvocht. Het overtollig vocht beschadigd op die manier de hersencellen en zorgt voor mentale beperkingen. Ook merkten we harde oneffenheden op haar schedel, wat dit zou zijn weten we niet, maar andere kindjes die ook een hydrocephalie hadden hebben ook deze harde oneffenheden op hun schedel.

Elke dag proberen we creatief te zijn met de weinige ergotherapeutische middelen die ze hier voor handen hebben. Dat we een lach kunnen bezorgen bij de kinderen die we behandelen, is een stimulans om het beste van onszelf te geven.

WOENSDAG 06.03.2019

Vandaag is het de laatste dag dat ik Agnieszka heb gezien, want vanaf volgende week vertrekt zij naar België voor enkele dagen. Omdat ze niet werkt op donderdag, noch vrijdag werden er vandaag praktische afspraken gemaakt omtrent mijn stage-uren en evaluatie. Ik vind het jammer dat ze er niet meer zal zijn, want via haar konden we gemakkelijker contact leggen met de andere personeelsleden van het weeshuis en had ze ook kennis over Bobath, Sherborne, … Méér en méér valt op dat er hier absoluut geen sprake is van multidisciplinair samenwerken of eender welk overleg. Dit valt des te meer op wanneer wij bij één van onze volgkindjes werken op functionele zitbalans en dit willen overbrengen naar het verzorgend personeel die hen eten heeft of met hen op andere momenten bezig is, dan doen ze maar wat. Op die manier is er geen consequente manier van werken, noch voor het kind, noch voor ons en is alles voor niets.

Eveneens viel me iets op dat me diep vanbinnen toch geraakt heeft: ik zag in het medisch dossier van één van mijn volgcliëntjes dat hij vandaag jarig was. In België vieren we deze verjaardag, hoe dan ook, klein of groot, met taart of zonder, met drie kussen en een lied. Hier: niets, nada, noppes, een dag zoals een ander. Mijn verstand kon dat niet bij, dus een kroon voor zijn drie jaar, kon niet ontbreken. Dat ze zijn verjaardag gewoon laten passeren, lijkt me enerzijds jammer misschien omwille van financiële redenen of omdat de tijd het niet toelaat voor een klein feestje, maar anderzijds hebben ze hier een speelruimte, waar er geen interventies wordt uitgevoerd en waar A. absoluut zijn verjaardag kon vieren. De speelruimte is een ruimte waar de kinderen in een open aanbod van speelmateriaal (onder toezicht: lees iemand die op sommige momenten op haar gsm zit en af en toe de kinderen eens vastneemt, of zoals vandaag de kinderen laat schilderen. Maar zij is wel één van de enige die zoveel inzet toont naar de kinderen, dus het is voor ons niet altijd goed in te schatten of de kinderen daar iets of niets doen) kunnen ‘spelen’. Helaas spelen sommige kinderen (nog) niet met elkaar, maar naast elkaar, of is het leeftijdsverschil tussen de kinderen soms te groot om met elkaar te spelen, omwille van differentie is interesse. Vanuit ergotherapeutisch denkkader ben ik rotsvast van overtuigd dat deze ruimte beter zou kunnen gebruikt worden, dan de dag van vandaag, maar sinds het gesprek deze middag met Agnieszka is het duidelijk dat de directie het hier allemaal oké vindt. Dat er een grote snoezelruimte en hydrotherapie-ruimte ter beschikking is, maar die sinds januari met valse leugens en redenen wordt gesloten, is jammer. Dat zorgt ervoor dat ons aanbod aan therapieën nog verminderen, maar met de nodige creativiteit trachten we het beste uit deze stage-ervaring te halen.

Blijkbaar werkt er hier een ergotherapeut van opleiding, maar heeft zij sinds begin 2019 besloten vooral coördinerende taken op zich te nemen, en wil ze geen contact met de studenten. We dachten tot op vandaag dat er geen ergotherapeut was, in het ’team’, maar deze is er wel, alleen wilt ze weinig tot geen ergotherapeutische taken en interventies (meer) uitvoeren. Dat is jammer voor ons. Nadat we dit hadden besproken met Agnieszka kwam er véél meer uit het gesprek dan verwacht. Agnieszka vroeg ons wat er kan verbeteren opdat we meer uit deze stage-plaats zouden kunnen halen. Daarop maakte we vergelijkenissen met onze voorbijgaande stage-ervaringen, zowel in ontwikkelingsdysfuncties als in andere domeinen. Ze benoemde deze stageplaats als ‘worst internship ever’ en excuseerde haar oprecht. Blijkbaar zou zij na de periode van Melissa en Ellen, op 1 april stoppen omdat het haar teveel wordt. Ook Justyna stopt in april. In dit gesprek kwam ook voort dat Agnieszka en Justyna ons verzekerde dat ze deze informatie absoluut zouden delen met mevrouw De Koker.

Laat me toch even wat duiden: ik ben hier graag & doe mijn interventies die ik grotendeels zelf opbouw en zelfstandig uitwerk met véél plezier. Dat deze stage omwille van structurele problemen, know-how en expertise ontbreekt, merken we zeker op en dit werd eveneens besproken met onze stagementor. Maar de tijd die we hebben benutten we zeer praktisch, ordenen van de fijne motoriek kast, andere studenten mee uitleg geven over ergotherapie en Shantala-massage, de Sherborne methode ons eigen maken.

Keep up the good work, zou ik zeggen!

Pożegnanie!

DONDERDAG 28.02.2019

Back to the blog, de laatste dag van februari.

Na een dag Wroclaw te gaan verkennen, terug op de zetelbank. Het is vandaag beter weer dan gisteren én dus droog, minder bewolkt en een beetje zon #belgischeweertje. Vandaag in deze blog: therapiemateriaal – wandelen in Jaszkotle – Anita – kabouters – en dan maar terug naar “huis”.

Hier in het weeshuis hebben ze ontzettend veel materiaal. Vaak gulle schenkingen van particulieren of andere revalidatiecentra in Polen of vanuit België. Niet alleen therapiemateriaal maar ook kleding, bedden(goed), buggy’s, rolstoelen, staplanken, knuffels en speelgoed. Rolstoelen en buggy’s zijn hier in grote aantallen aanwezig maar helaas niet op maat gemaakt en daarom zitten sommige kinderen verkeerd in ‘hun’ stoel, of omwille van hun houding (kromming in de rug) niet ergonomisch of pijnvrij. Ze trachtten zich hier te reden met de middelen die ze hebben. Dat er geen controle wordt gehouden op deze mobiliteitshulpmiddelen, merk je wel. Dat probleem heb ik mogen ondervinden tijdens onze wandeling in Jaszkotle. Stroeve wieltjes en de remmen werkten niet. Vier straten Jaszkotle-town en dat is het, maar de open velden hebben wel wat weg van Geraardsbergen of zoals vrienden het me zeggen, ’t is precies Skembeek. Met onze vier volgcliëntjes een wandeling op de kasseien, de heerlijke zon op ieders gezicht en op die manier zijn wij ook eens buiten. Ontzettend genoten van dit uurtje, en ik niet alleen, want na het uurtje lagen ze alle bijna alle vier in dromenland.

VRIJDAG 01.03.2019

Vrijdag liep ik alleen stage want Melissa had haar ’thuiswerkdag’ en kon op die manier haar vriend opwachten aan de luchthaven, want die kwam op bezoek. Het was een drukke maar leerrijke dag met aan het begin een observatievoormiddag sensorische integratie, iets wat we ook toepassen in België. Hierbij wordt het tast-, evenwichts–, en bewegingsgevoel geprikkeld. Dus alles wat je voelt, hoe je beweegt en in welke houding je je bevindt, nemen een belangrijke plaats in deze vorm van integratie. Hier wordt dit zoveel mogelijk gestimuleerd bij de oudere kinderen hier. Daarna nam ik de volgcliëntjes van Melissa tot mij, een bezige en interessante stagedag. In de avond kon ik via Messenger mee mijn balletles volgen en op die manier iedereen nog eens zien en iets zeggen. Hoogtepunt van mijn dag! ♡ ♡ ♡ Want eerlijk: als hier niemand langs komt of ze praten hier uitsluitend Pools, dan praat je ook tegen niemand. Ik heb nog nooit in mijn leven zo weinig gezegd.

ZATERDAG 02.03.2019

Gisteren na de middag vertrok ik in mijn eentje naar Wroclaw. Met Anita, het busvervoer. Een donker klein busje waar zo’n 15 personen konden plaatsnemen en waar je kon meezingen met The Spice Girls. Niemand deed dit natuurlijk, maar de muziek stond luid genoeg om me innerlijk ferm te amuseren. De bus zat goed vol, dus stond ik in de middengang recht. We reden nog maar vijf meter of een jonge gast stond zijn plaats af. Very gentle! Eenmaal aangekomen in Wroclaw, ben ik wat beginnen stappen en zo in één van de grote winkelcentra belandt. De koude viel goed mee, maar om toch wat op te warmen ben ik in een Frans café Vincent een biertje gaan drinken.

Het middeleeuwse marktplein van Wroclaw is gelegen in het hart van de stad. Dit plein is één van de grootste marktpleinen van Europa en bezit het grootste stadhuis van Polen. Het stadhuis (Ratusz) is gebouwd in een gotische-stijl en is zeker de blikvanger van het marktplein. Op de rechterhoek heb ik er enkele postkaartjes betaald, en schuin daar tegenover is het postkantoor dat 24/7 open is. Wat zonder mijn postzegels geraken mijn kaartjes niet ver. Zowat alle shops blijven langer open, ontzettend toeristvriendelijk.

Verspreid over Wroclaw vindt je meer dan 400 kleine bronzen beelden van dwergen. Deze sprookjesfiguren werden er voor het eerste geplaatst in 2001 ter ere van de ludieke verzetsbeweging Oranje Alternatief, die de kabouter als symbool voerde. In 1980 ging Polen nog gebukt onder de communistische tirannie. De Orange Alternative Movement begon in Wroclaw als een anonieme geweldloze protestbeweging tegen de dictatuur. De groep was geniaal in het vinden van bizarre protestuitingen, meestal op de rand van het absurde. Leden verkleden zich onherkenbaar in kabouter of dwerg en voerden. Zij waren een weerstand brigade tegen de communisten die aantonen dat kunst op een simpele manier ook propaganda kan zijn van mensen die droomden van een beter leven. Nu, anno 2019 zijn de dwergen een absolute toeristische attractie, want ik ging ook eventjes op dwergenjacht, van brandweerlieden tot een gevangen dwerg, tot eentje die het afval opruimt.

ZONDAG 03.03.2019

Vandaag de laatste dag van een stil weekend want mijn stembanden hebben niet zoveel moeten werken dit weekend, maar er staat een nieuwe frisse stageweek ready. Melissa is zopas terug van de luchthaven, waar ze afscheid nam van haar vriend. Zo een weekendje zonder mijn wekelijkse activiteiten of de auto waarmee ik zonder pardon overal naartoe kan, mis ik toch. Het ‘mij – zo – stil – horen – zijn’ maakt mij niet gelukkig, en ook al zet ik mijn muziek op, Whatsapp of praat ik af en toe tegen mezelf, het wordt er niet beter op. Ik doe met véél enthousiasme de kinderen zoveel mogelijk lachen en bijstaan met de doelen die ik vooropgesteld heb, maar terug praten doen ze ook niet. Note: het is niet dat ik hier weg wil, zeker niet, maar de sociale activiteiten, mijn vrienden, mijn collega’s van mijn studentenjob’s, mijn vriend, mijn familie, mijn huisdieren, … zijn door hier stil te staan bij héél wat, echt belangrijk.

Deze week is de laatste week dat ik Agnieszka en Justyna zie, want daarna vertrekken zij naar België. Praktisch proberen we deze week alles te regelen, mijn bezoek met Ellen naar de Universiteit voor onze presentatie over ergotherapie in België, maar ook mijn stage-evaluatie, want zonder hen heb ik geen evaluatie.

Slaapwel & tot een volgend blogbericht!

MAANDAG 25.02.2019

Dzień dobry!

Op de drums van Golden Earring (Radar Love) in mijn oren, schrijf ik dit blogbericht.

Maandag vertrok ik met 30 kg aan bagage, een rugzak, mijn handtas en een portie stress, heimwee en enthousiasme vanuit Geraardsbergen naar Zaventem-Luchthaven. “De trein is het middel bij uitstek om je vlucht zorgeloos te halen.” Bij het kopen van mijn Diabolotoeslag lichtte de loketbediende me in dat de trein van 11h25 naar Brussel slechts tot Edingen bediend zal worden wegens een personenongeval. Daar stond ik dan… Maar geen paniek! Via Denderleeuw en een overstap in Brussel-Zuid moest het ook lukken, en gelukt was het! Fantastisch hoe twee oude vrouwtjes na een gesprekje over ‘chance dat zo een valies wielekes heeft hé?‘ mij volle moed gaven om er volledig voor te gaan. Beide vluchten verliepen fantastisch en de schrik om mij alleen te voelen, was er niet. De laatste vlucht was behoorlijk spectaculair, we vlogen juist op het moment dat de avond viel en het leek wel rode mist. Een filmpje over de rode mist kan ik via deze blogsite niet uploaden, excusi. Andere sfeerbeelden? No problemo!

In de luchthaven van Wroclaw (Nicolaus Copernicus) (WRO) even spannend afwachten wanneer je aan de bagageband staat. Euforie want beide valiezen waren mee aan boord. Melissa stond aan de aankomsthal me op te wachten en samen betaalden we een ritje naar Jaszkotle. Voor nog geen 5 euries stonden we niet veel later (lees: 20′) aan het weeshuis John Paul II Health Care and Treatment Centre for Children.

DINSDAG 26.02.2019

Een blogbericht toegewijd aan mijn eerste stagedagen. Mijn allereerste stagedag startte om 07h. Ik had niet goed geslapen, enkele keren wakker geworden, ookal is de matras best oké. Na zelf mijn kleren aan te trekken meteen gestart met de ADL. Hier houdt dit in begeleiden met het ontbijt van je volgcliëntjes, de tanden poetsen, het gezicht en de handen wassen, de haren kammen (eventueel vlechten of staartjes bij de girls) en een goede wreef gezichtscrème want ieder gezichtje is hier ontzettend droog. Hoe dat komt? Geen idee, te weinig hydratatie of de luchtvochtigheid?

Na deze korte sessie van een halfuurtje konden wij ontbijten. Geen opmerkingen, lekker brood net zoals bij ons, charcuterie, confituur van aardbeien en rode biet, verschillende soorten thee, choco, fruitsap en appelsap, cornflakes.

Na het ontbijt verwelkomde Agnieszka, mijn Poolse stagementor, mij en kon de eerste observatie beginnen. Ik kreeg twee volgpatiënten toegewezen. Bij hen wordt er binnen de therapie gewerkt op actieve zitbalans, het optimaliseren van de sta -en/of stapfunctie. Ook leren zelfstandig eten met een kleine lepel wordt een doel de komende weken. Helemaal verbaasd was ik toen ik in de eerste slaapkamer de drie allerkleinste kindjes zag liggen, ieder in hun bedje. De jongste is drie maand jong en sinds de geboorte in het weeshuis. Dat is ontzettend irreëel, maar toch de pure waarheid. Ook de snotvallingen of lopende neuzen zal ik er de komende weken bij moeten nemen. Medicatie en antibiotica zullen waarschijnlijk nog van pas komen. In het volledige weeshuis voel je een ontzettend tranquille (lees: loom) werktempo. Vaak zie je ook dezelfde personen goed doorwerken én enkele personeelsleden die meer op hun gat zitten, dan rechtstaan. Soit, ik heb iets meer nodig dat dit maar door de vrijheid kan je zelf bepalen waarin je energie steekt & wat je uit deze stageperiode wil halen. Tot slot én niet onbelangrijk te vernoemen: de taalbarrière is enorm maar toch helpt het praten tegen je kind om haar/hem rustig te houden.

WOENSDAG 27.02.2019

Gisteren werd mij de Shantala-massage aangeleerd. Deze van oorsprong Indische vorm van totale lichaamsmassage voor baby’s wordt tijdens de dagelijkse verzorging toegepast. Het is een zeer liefdevolle én ontspanningsmassage en wordt toegepast in de interventies omdat het een betere veilige situatie biedt voor het kind. De geestelijke en emotionele ontwikkeling komen ten goede en het versterkt de band tussen verzorger en kind met de volgende uitgangspunten: de kwaliteit van aanraking, het in volle aandacht zijn en continue contact houden met de ander, het vertragen van uw handelen, het ritme en de herhaling, het opbouwen en afbouwen van contact. Sommige waaronder één van mijn volgkindjes, vindt het fantastisch. Op naar stagedag drie en vier! Na een korte yoga-break in de revalidatieruimte, het doornemen van medische dossiers en het schrijven van dit blogbericht is het genieten van een warme douche en terug slaapjes-tijd.

Do widzenia!

♥

Hallo iedereen, lieve familie en vrienden,
Welkom op onze blog!

Binnen enkele weken vertrekken wij op internationale stage en via deze blog houden wij jullie graag op de hoogte van onze grote ervaring in Wroclaw (uitgesproken als vrotswaf), Polen.

Alien vertrekt op maandag 25 februari naar Wroclaw, waarna ze vanaf 17 maart haar vriend zal opwachten aan de luchthaven voor een citytrip Warschau. Samen met Ellen en Melissa hebben ze een weekendje Krakow geboekt temidden van de stageweken. Ideaal ontspanningsmoment, met interessante dagtrips naar Auschwitz-Birkenau, de zoutmijnen in Wieliczka nabij Krakow en misschien een bezoekje aan het Schindler’s-list museum. Andere must-sees of heerlijke eetgelegenheden zijn altijd welkom.

Ellen vertrekt na haar laatste dag stage in het AZ Maria Halle op 9 maart richting Polen. Daar vergezelt ze Alien en Melissa (zij loopt er acht weken stage) dit avontuur.  Op 30 maart neemt zij het vliegtuig terug naar ons ‘Belgenlandje.

Via een gecoördineerd project vanuit Odisee hogeschool en TAPAS (Therapy for All Patients in All Situations) nemen Alien en Ellen deel aan deze stageplaats. John Paul II Health Care House For Children is een weeshuis in het zuidwesten van Polen, meer bepaald in Jaszkotle een buitenwijk van Wroclaw. Kleine kinderen van enkele maanden jong met zeer uiteenlopende pathologieën zoals CP (Cerebral Palsy), Syndroom van Down en FAS (Foetaal Alcohol Syndroom) wonen er tot er naar adoptie kan overgaan worden. Wij zullen ons uiterste best doen om de kindjes te ondersteunen met onze ergotherapeutische kennis en hoogstwaarschijnlijk doen we dit met veel liefde.