Net als week 1 vloog ook week 2 razendsnel voorbij. Het was een enorm drukke week met amper tijd voor pauzes, maar wel een echte uitdaging. Net als vorige week gaf ik zelfstandig therapieën en kreeg ik steeds meer en meer patiënten op mijn lijst. Deze week vroegen enkele patiënten meer dan één sessie ergotherapie per dag aan bij de dokter waardoor ik meer uren kreeg.

Zoals altijd begonnen mijn dagen met een tasje thee en een multidisciplinaire teamvergadering. Mijn mentor had het deze week vrij druk, omdat er bezoek en controle kwam van hogeruit. Ik kreeg dus nog meer zelfstandigheid. Ik kreeg een lijst met namen en kamernummers. Ik zocht de dossiers van de patiënten op en ging kennis maken op de kamer. Hierna gaf ik ieder patiënt een bepaald tijdstip om bij mij te komen voor therapie. Omdat mijn uurrooster volledig vol stond heb ik deze week ook langere dagen stage gelopen.

Maandag heb ik een ganse dag zelfstandig gewerkt en verschillende soorten therapieën gegeven in het ergotherapielokaal. Op vrije momenten ging ik helpen bij de kinesitherapie en zag ik dikwijls nieuwe dingen.

Op woensdag en donderdag gingen we naar de afdeling intensive care om met enkele patiënten te werken. Er was een soort fiets die je aan het bed van de patiënt schuift (MOTOmed movement therapy). Deze kon zowel passief als actief ingezet worden. De benen en de armen werden op deze manier getraind. Ook hebben we enkele patiënten rechtgezet op bed en ademhalingsoefeningen gedaan. Verder gaven we advies aan het personeel van intensive care welke positief aangeraden zijn om bijkomende letsels te voorkomen. Hier kon ik zeker mijn kennis gebruiken! Deze afdeling was volledig nieuw en uitgerust met luxe apparaten. Helaas heb ik geen foto kunnen nemen, omdat alles steriel moest blijven en we speciale pakken droegen.

vrijdag voormiddag had ik een vrij moment omdat er een patiënt wegviel. Ik mocht nog eens de virtuele realiteit uittesten. Het was gewoonweg fantastisch! Mijn stagementor en ik zijn bezig met het uitwerken van een nieuwe programma in virtuele realiteit. Ik zet de virtuele bril op en voer de opdrachten van het spel uit. Ondertussen doet mijn mentor verschillende aanpassingen en stelt ze mij vragen. Op deze manier passen we het programma aan en maken we verschillende graderingen in het spel zodat we dit kunnen inzetten voor therapieën.

Vrijdag namiddag heb ik een sessie bijgewoond bij de psycholoog. De werking leek me helemaal anders dan bij ons. De mensen zijn niet gemakkelijk te overhalen en vertellen ook niet alles eerlijk. Dit viel echt op. Ook is er een enorm verschil over prognose van het ziektebeeld in Rusland. Het is hier niet de norm om tegen een patiënt (bv dwarslaesie) te zeggen dat hij nooit meer zal kunnen stappen. Er zijn meer en meer artsen die dit proberen uit te leggen, maar dan gaat de patiënt gewoonweg naar een andere kliniek en je zal altijd wel ziekenhuizen vinden waar ze herstel beloven en veel geld vragen. De patiënten leven jaren in afwachting van iets en geven enorm veel geld uit. Ze nemen hiervoor verschillende leningen en schulden, omdat ze blijven geloven dat ze gaan verbeteren. Zo hadden we vrijdag een patiënt die in de laatste twee jaar maar 2 maanden thuis is geweest, omdat ze van het ene ziekenhuis naar het andere gaat, in de hoop dat ze beter wordt. Het leek wel alsof ze in een soort illusie leefde…
Investeren in huisaanpassingen of hulpmiddelen wil ze niet, omdat ze niet kan aannemen dat ze nooit meer zal kunnen stappen. Gelijkaardige situaties komen veel voor.

In het algemeen heb ik al veel bijgeleerd en ook verschillende methodes en therapieën hier kunnen aanbrengen wat me zeker een gevoel van voldoening geeft☺️.

Dit is een Johnstone spalk die ik zelf heb gemaakt, omdat de echte Johnstone spalken er niet zijn. Het is de bedoeling dat de hand van de patiënt plat op het stukje hout word gelegd en stevig wordt vastgebonden. Deze heb ik gemaakt in verschillende afmetingen in mijn vrije tijd. Zowel voor de hand als lange arm.

Verder waren mijn stagedagen goed gevuld met grove-en fijne motoriek.

Dit toestel neemt onze ‘mobilisaties van de arm’ volledig over en biedt nog veel meer.

Hier werd de patiënt geblinddoekt. Ze moest alle voorwerpen uit het zand vinden en in een doosje leggen.

Op dit toestel worden de hand en de vingers zowel passief als actief bewogen. Het is een soort spel op je scherm. Er kunnen verschillende gradaties ingesteld worden, maar ook meer trainen van bepaalde vingers is mogelijk.

Tot slot vind ik het hier nog steeds geweldig, ben ik positief ingesteld en bevroren van de kou!

groetjes en tot snel!