Salve!

Wat een bewogen week heb ik weer achter de rug.

Mijn week begon met het trieste nieuws in Brussel. Ik was net op stage toen een van de verpleegkundigen op de afdeling het mij voorzichtig kwam vertellen. Ze gebaarde mij naar de kamer van een patiënt waar ik het nieuws kon volgen via de televisie. Ik moest mij er even bij gaan zetten. Gelukkig vernam ik al snel dat iedereen in orde was. Het hele team was bezorgd over mij en het nieuws. Ook in Italië zijn er terroristen aanwezig en men vreesde voor een aanslag in Rome op Pasen. Che porca miseria! (Mooi vertaald wat een hoopje miserie). Hoe erg ik het ook vind, toch zag ik een regenboog bij de regen. De solidariteit die mensen in deze situaties nog steeds voor elkaar tonen, de posts op facebook, slachtoffers helpen en opvangen, vrijwilligersacties, herdenkingsbijeenkomsten,… België is in rouw, maar wel samen. Op een manier brengt het de mensen toch wat meer bij elkaar. Samen tegen terrorisme, kleine dingen die onze wereld toch weer wat mooier maken. Gisteren nam ik een foto die ik hier symbolisch goed aan kon linken.

Overal ter wereld vind je plaatsen waar mensen slotjes hangen om te bidden voor hoop en liefde. Ook hier in Bologna. Prachtig om te zien dat mensen er in deze donkere dagen nog steeds voor elkaar zijn, het zit nog steeds in ons hart, ook al lijkt het de dag van vandaag nog steeds zoek.

Op stage verloopt alles intussen vlotjes. ik had nooit gedacht dat ik op 1 maand tijd zo vlotjes zou kunnen meedraaien op een anderstalige afdeling. In het begin leek ik wel een eerstejaartje, de verpleegkundige achtervolgen, niet weten wat ze van plan zijn. Nu heb ik zelfs al zelfstandig een opname en anamnese in het Italiaans afgenomen. Bloedafnames en het plaatsen van een infuus begint ook eindelijk te lukken, wat altijd al een zwakte is geweest bij mij, maar In België had ik altijd veel stress omdat het zo snel moest gaan, bijgevolg panikeerde ik en miste ik steeds, waardoor ik er echt onzeker over werd.Hier kreeg ik de tijd die ik nodig had en werd ik gerustgesteld. Ik had geen stress en deze week zijn ze allemaal van de eerste keer gelukt, waar ik natuurlijk heel fier op was. Ik begin de handeling echt te voelen.

Beloproepen beantwoord ik zelfstandig, en het assisteren van de dokter verloopt vlot. Ik ken de termen en kan op voorhand de benodigde materialen klaarleggen. De dokter vroeg mij zelfs al of ik de dag erna ook niet wou helpen. En de verpleegkundigen hebben zelfs al gevraagd of niet terugkom om hier te komen werken. Ik voel mij echt op mijn plaats in deze afdeling. Het afscheid zal mij zwaar vallen. Ondertussen lijkt het Italiaans zodanig een gewoonte te worden dat ik sneller geneigd ben Italiaans te spreken dan Frans. Het is niet onmogelijk in 1 maand. Het team is ontzettend blij dat ik hiervoor zoveel moeite gedaan heb en dit levert mij uiteraard bonuspunten op 😉

Met het topteam!

Met mevrouw Boucqué,  capo sala Francesca en sig. Mercuri mijn stagebegeleider.

Insième con il altro studenti,siamo un po fuori di testa, (Samen met de andere studenten, we zijn een beetje gek) ti amo Rosella en Gaia xx

Wat ik nog gedaan heb deze week is mijn eerste Italiaans verjaardagsfeestje. Dit was op kot van een van de studenten. Ik werd uitgenodigd door Lorenza, op de foto linksboven, een andere leuke studente van op de afdeling. Er waren veel studenten die ik nog niet gezien had, maar het was heel leuk om zoveel interessante mensen te leren kennen, De ene jongen, Aldo, was zelfs ook een belg! Maar na 2 jaar hier studeren heeft hij hier werk gevonden en verblijft hier intussen al 7 jaar. Leuk om zoveel culturen door elkaar te leren kennen!

De vrijdag na de stage zijn we samen Japans gaan eten met Rosella, Gaia, Valentina en Lorenza. voor 15 euro konden we daar 30 menu’s à volonté eten. Ik dacht dat ik veel kon eten, maar Italianen verslaan mij zonder moeite!! Daarna hebben we nog de passetto bezocht en de grotti azzuri (links onder). Het was een aangename uitstap, maar het afscheid viel zwaar. In bocca di luppa!

Om een changé de décors te doen, ben ik gisteren met Marie op daguitstap geweest naar Bologna. Onze gids ter plaatse was Heidi, de Erasmusstudente die we vorige week leerden kennen in de koffiebar.

Weer nog eens pizza gegeten! Bologna is een prachtige stad, vooral als je graag veel kerken bezoekt. Geloof is hier enorm aanwezig, vooral nu het net sabato di pasqua is. Overal waren er net misvieringen bezig en de pastoor? op de foto was net een baby aan het zegenen. In een gedeelte van een klooster is er een grote muur waaraan foto’s hangen van soldaten die voor het vaderland gestorven zijn. Ook deze worden nu extra herdacht. Vele gebouwen hebben overdekte bogen voor het gebouw. Dit dateert van vroeger. Omdat Bologna wou dat mensen droog bleven tijdens de regen, vroeg men aan de bewoners deze bogen te bouwen voor hun huis. In ruil hiervoor kreeg men een belastingsvermindering. Een wistjedatje van ons Heidi

Er is ook veel streetart in Bologna. Veel hiervan gaat over oorlog en terrorisme. Heide vertelde ons dat er op 12 Maart een protestmars was tegen de oorlog. Vele mensen kwamen roepend op straat met vuur. Ze had wel een beetje schrik. Ook zie je veel tekeningen van Anonymous.

Nog wat sfeerbeelden van Bologna. Het was een prachtige uitstap. Heidi heeft ons zelfs uitgenodigd om haar deze zomer eens te gaan bezoeken in Noorwegen, waar we zeker geen nee op hebben gezegd! Zo zie je maar wat een simpele cappuccino hier kan doen in Italië.

Vandaag is het Pasen en viert iedereen dit samen met hun familie. er wordt veel gegeten. Iets heel typisch is het kaasbrood, en de colomba cake. Je hebt er verschillende smaken, deze was met suikerparels, glazuur, amandelen en gekonfijt fruit. Ik ben fan! De cake van 750 gram is dan ook bijna op 😉 Ook de uovi di pasqua worden hier door iedereen gekocht. je hebt ze in kleine formaten voor 5 euro tot de gigantisch grote (zie wijnfles) die meer dan honderd euro kosten! Mamma mia troppo costo!

bonna pasqua! ciao!