Hej hej!

Het is al even geleden dat ik iets heb laten weten, het is druk geweest de laatste dagen! De stage zit er intussen al op, ik ben dit bericht aan het schrijven in mijn hostel in Stockholm. Morgen vertrek ik naar huis maar eerst wou ik nog even de toerist uithangen in Stockholm J. Daarover heb ik ook veel te vertellen maar dat zal voor een andere keer zijn: eerst verslag uitbrengen over de laatste stagedagen.

Zoals je al kon lezen: ik spreek ondertussen fluent Swenglish. Op mijn stage praat ik Engels met de ergo’s/fysio’s maar vaak zijn er woorden die moeilijk te vertalen zijn of niet echt klinken in het Engels. Soms proberen ze woorden te vertalen in het Engels en lukt het niet, dan zeggen ze het gewoon in het Zweeds. Dan versta ik het meestal wel omdat zo vaak hetzelfde klinkt! (Bijv. rollator, hjälmedel, självständig, …). Ondertussen hebben we dus zowat een eigen taaltje ontwikkeld: Engels waar af en toe wat Zweedse woorden worden tussen gegooid. We moeten er vaak zelf mee lachen maar zo is het gemakkelijk om elkaar te verstaan! Ik merk ook bij mezelf dat ik alles door elkaar begin te halen en soms zowel in het Engels als het Nederlands aan het praten/schrijven ben. Dat wordt alleen maar erger hoe langer ik hier ben, echt raar!

Vorige week en deze week heb ik enkele keren therapie mogen geven aan mijn volgpatiënt, M. Ik heb vooral ‘duschtraining’ gegeven en we zijn ook eens gaan wandelen bij haar in de buurt omdat ze bang is om terug alleen naar buiten te gaan. Het is echt een hele toffe mevrouw om mee te werken. Ze is iemand die zoveel mogelijk wil proberen om alles zelf te doen, ze vindt zelf van alle soorten strategieën om zich te kunnen behelpen en staat open voor advies. M. doet ook heel erg haar best om Engels te praten en wil alles juist zeggen. Ze heeft altijd haar woordenboek klaarliggen op de keukentafel wanneer ik langskom, voor wanneer ze niet op een woord kan komen. M. is mee met haar tijd en liet zo fier als een gieter foto’s zien van haar kleinkinderen op Facebook en Instagram. Ondertussen mag ik ook telkens kort verslag uitbrengen over de therapie in ‘Journalen’, het dagboeksysteem dat ze hier gebruiken. En dat moet dan dus in het Zweeds hé! Niet gemakkelijk: lang leve Google translate en mijn beginnend (maar lang niet altijd correct) Zweeds buikgevoel.

Dinsdag mocht ik voor de eerste keer mee naar een ‘vårdplanering’ in het Akademiska Sjukhuset, dat is een soort vergadering waarbij de verdere zorg voor een patiënt na het ontslag in ziekenhuis wordt gepland. Op zo’n vergadering is altijd de patiënt zelf, familie, de hoofdverpleegster en iemand van het rehabteam aanwezig. Interessant om eens mee te maken, de grote lijnen van de vergadering kon ik meestal wel verstaan.Het was ook ook een hele rare dag, door het vreselijke nieuws over Brussel. Ik kwam net terug van de vårdplanering en we stonden op het punt om naar de ‘Påsklunch’ (paaslunch) te gaan, toen ze kwamen vertellen dat er iets aan de hand was in Brussel. Omdat het niet meteen duidelijk was wat er aan de hand was en hoe ernstig het was, mocht ik even op het internet kijken. Ik was toch even serieus onder de indruk en er stond ineens veel volk rond mij mee te kijken, wat het nog raarder maakte. Gelukkig was iedereen heel lief en begripvol, ze vroegen zelfs of niet vroeger door wou gaan. Maar alleen gaan zitten piekeren op mijn kamer ging mij ook niet echt vooruit helpen, de patiëntbezoeken gaven juist wat afleiding. Al zitten mijn gedachten ook bij België en de slachtoffers.

Woensdag maakte ik kort een verslag over de wandeling die ik ’s ochtends had gedaan met M., daarna riep Karin (stagementor) me naar de bureau van Ann (een van de andere ergo’s). Ik dacht al: ‘Oei, wat nu?’. Blijkbaar hadden ze een kadootje gekocht, superlief! J Het is zo een kartonnen paasei waar ze van alle soorten snoepjes hadden ingestoken en ….. dé Universal Grip waar ik het vorige keer over het had! Echt grappig, Ann had onthouden dat ik het zo interessant vond en wou mij perse één mee geven. Dus vanaf nu kan ik alle sloten, draaiknoppen, … met gemak opendraaien, u bent gewaarschuwd!

Donderdag was het al mijn laatste stagedag en het was ook maar een halve dag, door de Paasfeestdagen. Eerst ging ik nog een laatste keer langs bij mijn volgpatiënt en daarna was het tijd voor de eindevaluatie. Die was goed en het was ook heel relaxed, ik was dus superblij! Daarna hebben we nog even fika gedaan, ik had pannenkoeken en Nutella meegedaan. Pannenkoeken eten ze hier meestal met confituur en slagroom, dus ze kenden het niet echt maar ze vonden het wel superlekker! Dan werd het tijd om afscheid te nemen van iedereen, ik ga ze toch wel missen hoor! Iedereen gaf spontaan een knuffel wanneer ik dag ging zeggen, dat zie ik ook niet overal gebeuren. 😉 Het toont goed hoe de sfeer hier is: warm en gemoedelijk. Ik heb ook de indruk dat er hier minder stress en druk heerst dan op andere plekken. Niet dat er hier minder gewerkt moet worden, want er zijn ook wel dagen dat je van de ene patiënt naar de andere moet lopen en vlug vlug middagpauze moet nemen. Dus wees gerust, het is hier niet alleen maar ‘Fika’. Maar had ik trouwens al gezegd dat er hier een slaapkamer, massagestoel en sauna aanwezig is? Blijkbaar is dat niet zo ongewoon in Zweden, zo een slaapkamer zo bijna overal aanwezig zijn. Het wordt wel bijna zo goed als nooit gebruikt bij ons, er wordt hier ook nog gewerkt uiteraard! ’ s Avonds ben ik nog eens bij Kaat geweest en heb ik de ‘Flogsta-scream’ mee gemaakt. Dat kan ik dus al van mijn Bucket-list schrappen, wihoew! Flogsta is zowat de studentenbuurt in Uppsala en ze hebben er de eigenaardige gewoonte om elke avond om 22u uit hun raam open te doen en de longen uit hun lijf te roepen. Wel geweldig om eens mee te maken! Vrijdag mocht ik gaan eten bij Carola (van wie ik de fiets mocht lenen), ze wou mij wat typisch Zweedse gerechten leren kennen. Echt super sympathiek en het eten was ook heel lekker, ik blij dus!

Zo, het zit erop. Het is hier echt voorbij gevlogen! Ik had hier gerust wat langer willen blijven maar ben toch ook blij om naar huis te gaan. Ik heb hier veel gezien en bij geleerd. Bij mensen thuis kunnen werken is echt iets uniek. Ik vraag me af waarom dat we dat in België eigenlijk zo weinig helpen, je ziet zoveel meer en kan zoveel meer oefenen! Misschien moet ik maar gewoon mijn eigen rehabteam opstarten in België, mét fika. Ik ben echt blij dat ik dit gedaan heb en zal het niet gauw vergeten!

Hej då,

Nele

Het begint hier stilletjes aan lente te worden, de meeste sneeuw is verdwenen. ‘T is hier een beetje een mix tussen winter en lente: de zon schijnt en de vogeltjes fluiten maar tegelijkertijd kan je ook nog een muts en handschoenen gebruiken. Eén van de ergo’s zei: spring is trying to win over winter. 🙂 Het is wel grappig om te zien hoe iedereen hier wat zon probeert mee te pikken. De mensen beginnen op hun balkon te zitten of gaan op speciale ‘ligbankjes’ liggen naast de Fyrisån.

Op stage heb ik ondertussen al zowat met alle ergo’s mee patiëntbezoeken gedaan, iedereen doet zijn best om me mee te nemen naar interessante therapieën! Vrijdag ben ik bijv. mee geweest naar Anna voor een bustraining met een mevrouw die boodschappen wou doen. Het viel mij op de bussen hier veel toegankelijker zijn dan in België. Bij ons is het zo dat je als rolstoelpatiënt bijv. een busrit op voorhand moet reserveren zodat ze een oprijplaat kunnen voorzien. De bussen in Uppsala zijn voorzien van een oprijplaat die automatisch uitgeschoven wordt, de bus kan ook verlaagd worden. De patiënte kon dus vlot met haar rollator de bus op, de chauffeur wachtte ook galant tot ze veilig neerzat. Die rollators zijn hier ook wel grappig! Al van in het begin was het mij opgevallen dat iedereen hier dezelfde ‘röd rollator’ rondloopt. Bij velen staat er vooraan ook een mandje op, waardoor het iets van een winkelkar weg heeft. Waarom iedereen hier met hetzelfde winkelkarretje rond rijdt leg ik verder nog uit. 🙂

Het was trouwens ook ‘Fredagsfika’ (Fika 2.0). Elke vrijdag is er iemand aan de beurt om een ontbijt te voorzien voor hele team. Gezellige boel hier! Er was vers brood, kaas, groentjes, croissants, … voorzien. Echt zot, in België zouden ze dat bijv. enkel met een verjaardag doen maar hier doen ze dat gewoon elke vrijdag!  ’s Avonds ben ik gaan joggen omdat ik nog wat van het mooie weer wou genieten. Tegen dat ik terug was, was het al bijna donker, het duurde iets langer dan ik voorzien had (Oh mooi uitzicht, dat is wel een foto’ke waard, oeps ik ben precies mijn weg kwijt, …).

Zaterdagavond was ik uitgenodigd bij mijn stagementor (Ann-Charlotte, aka A-C): ‘for dinner and to watch the final of Melodifestivalen’. Melodifestivalen is hier de tv-show rond het Eurovisiesongfestival, dat is echt een big thing in Zweden! A-C heeft 2 dochters, ze zijn allebei superschattig! Na het eten speelde we samen een spelletje. Het was een soort kaartspel met dieren en ze stonden er zowel in het Engels als het Zweeds op, goed om mijn Zweeds te oefenen dus. Daarna speelden we ook nog een Memory spel. A-C haar jongste dochter kon het supergoed, niet normaal. Ik ben afgedroogd door een vierjarige en het was niet eens expres! Melodifestivalen was plezant om naar te kijken, de show was in een zaal vergelijkbaar met het sportpaleis. Het leek wel alsof al het echt Eurovisiesongfestival was. Toen ik terug thuiskwam kon ik niet meteen de slaap vatten en daar zaten de onderburen voor iets tussen. Onder ons woont een Indische familie en op zaterdagavond nodigen ze graag vrienden uit om een karaokeavond te doen, samen met Melodifestivalen. Ze waren nog volop aan het zingen, kattengejank is er niets tegen. Maar bon, ik kan er wel mee lachen!

Zondag was niet zo spannend: ik heb mijn kamer opgeruimd, gestofzuigd en de was gedaan (perfect housewife in wording). De was heeft trouwens heel de namiddag in beslag genomen. In het appartementsgebouw zijn ‘tvättstugan’ (vrije vertaling: waskelderding) met een wasmachine een ook speciale ‘droogkamer’ (waskot met warmteblazer). Mijn host moest ook haar was doen dus ze heeft alles wat kunnen uitleggen. Alles is goed afgelopen: geen gekrompen kleren of verdwaalde kousen!

Maandag heb ik mijn volgpatiënt ontmoet: een 69-jarige mevrouw met een linker humerusfractuur. Ze is vrij zelfstandig en wil zoveel mogelijk zelf doen. Door de bewegingsbeperkingen in haar arm heeft ze wel hulp nodig om zich af te drogen en aan- en uit te kleden, douchen doet ze vrijwel zelfstandig. Gisteren mocht ik alleen bij haar bezoek gaan om mijn intake te doen. Ik mocht één van de elektrische fietsen gebruiken van Uppsala Kommun omdat ze wat verder weg woont. Dat is echt superplezant om mee te rijden, al was het in het begin wel raar. Het was mooi weer en ik moest door de bossen rijden dus het was echt fijn. Het voelde ook goed om wat zelfstandiger te kunnen werken en alleen naar een patiënt te gaan. Morgen ga ik haar voor de eerste keer een therapie geven: duschtraining en een duschstol installeren. Het is een hele sympathieke mevrouw dus ik kijk er naar uit!

Op dinsdag mocht ik mee met iemand van de ergo’s om handhulpmiddelen uit te testen. Sommige hulpmiddelen kende ik nog niet dus dat was wel interessant. Ze had een ‘Universal grip turner’ mee waarmee je kranen, draaiknoppen, … kan opendoen (zie foto’s onderaan). Toen ik ’s avonds thuiskwam was ik van plan om aardappelsalade met rode biet en ‘Sill’ (haring) eten. De haring viel tegen, na 2 hapjes heb ik het aan de kant laten liggen (zo zout, is dat wel normaal?). Toen ik aan mijn host vroeger of zij dat graag at, begon ze te lachen: ‘Oh no you poor thing, you’re not supposed to eat it like that!’. Blijkbaar had ik iets van gepekelde haring gekocht, die je zelf nog moet opleggen in een mengsel van azijn, water, suiker, … . Anders is het redelijk oneetbaar, wat ik dus ondervonden heb. Ik dacht weer eens Zweeds te doen, again, niet dus … Maar zoals mijn host zei ‘it’s part of the experience’, ze was me wel wat aan het uitlachen (maar ik zelf ook). No more sill for me!

A-C was op maandag en dinsdag naar een cursus over Bobath (behandelmethode voor neurologische aandoeningen), woensdag heeft ze het mij wat proberen uit te leggen. Ze wou het ook meteen toepassen op een patiënt (D.) die we gingen bezoeken. Het superinteressant en het heeft mij anders doen nadenken over hoe je iemand met een CVA therapie kan geven. Het is veel om allemaal op te noemen. Ze had het o.a. over de ‘light touch’ techniek waarbij je de patiënt altijd licht contact laat houden (zonder volop te steunen) met een tafel/muur omdat dit de rompbalans zou stimuleren. Ze probeerde samen met D. een manier te zoeken om dit toe te passen: tijdens het scheren kan hij zijn linkerhand op de lavabo leggen. Super om te zien hoe zoiets meteen in iemand zijn dagelijks leven kan toegepast worden!

Vandaag mocht ik een dag meevolgen met één van de consulenten in HUL (uitspreken als hjuuuuul). HUL is het Hjälpmedel Uppsala Län, de hulpmiddelencentrale van de regio rond Uppsala. Iedereen die boven de 21 jaar is en recht heeft op een hulpmiddel, krijgt dit via HUL. De patiënten krijgen dit volledig gratis en mogen de hulpmiddelen in feite ‘lenen’. HUL heeft een vast assortiment van hulpmiddelen dat om de 3 jaar wordt aangepast. Er wordt vanuit gegaan dat iedereen het recht heeft op dezelfde hulpmiddelen en corruptie wordt zoveel mogelijk vermeden. De leveranciers worden zorgvuldig en objectief uitgekozen. Iedereen krijgt dus meestal dezelfde douchestoel, grijptang, enz. HUL heeft een 4-tal soorten rollators in aanbod, de bekende ‘röd rollator’ is hiervan het populairste. Er kunnen wel uitzonderingen gemaakt worden wanneer je een aanpassing nodig hebt naar functionaliteit toe. Maar wanneer je bijv. liever een blauwe rollator hebt omdat het beter bij je living past, heb je pech: dan moet je de rollator zelf betalen. HUL is dus een soort van ‘hulpmiddelenparadijs’, waar duizenden soorten hulpmiddelen gestockeerd/hersteld/gemaakt worden. Vandaag heb ik enkele rolstoelaanpassingen mogen meevolgen en ook een consultatie voor een ‘gewichtsdeken’ dat gebruikt wordt voor mensen met slaapproblemen of onrust (vandaag kwam er bijv. een meisje met ADHD langs). Het gewicht zou een gevoel van ontspanning en veiligheid moeten geven, er is blijkbaar al veel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Ik had er nog nooit van gehoord, wel interessant dus! De consulente die ik vandaag meevolgde was trouwens ook supervriendelijk! Haar kinderen waren al het huis uit dus ik denk dat ik wat mama-gevoelens opwekte, haha. 🙂 Ze heeft ook al een paar uitwisselingsstudenten in huis gehad. Ze was wat bezorgd omdat ik verkouden begin te worden en gaf mij haar nummer omdat haar man dokter is. ‘Call me if you feel sick or there’s anything else’, schattig.

Ik ga afronden want de tekst wordt wat lang. De tijd vliegt hier dus ik ga er nog zoveel mogelijk van genieten!

Hej då!

Universal gripper

Patiëntbezoek 🙂

HUL

Hej hej!

Intussen zijn we al even verder. In het weekend heb ik de toerist uitgehangen in Uppsala en de eerste stagedagen zijn ook achter de rug! Het weer was hier de laatste dagen niet om over naar huis te schrijven (mopje flauw mopje), maar sinds gisteren is de zon hier voor het eerst beginnen schijnen!

Zaterdag heb ik zowat heel de dag rond gestapt en ben ik ‘highlights’ van Uppsala gaan bezoeken. Het was raar om alleen rond te lopen maar tegelijkertijd ook eens iets anders. Gewoon beginnen rondstappen en dan zien waar je uitkomt, kan ook nog plezant zijn! Hieronder wat foto’s:

Zondag ben ik in de voormiddag mijn fiets gaan ophalen bij Carolina (vanop mijn stage) thuis. De fiets is oud maar mooi, ik was er superblij mee! Ik noem haar Bieke 🙂 Het is een typische Zweedse fiets. Blijkbaar heeft geen enkele fiets hier een achterrem, enkel een voorrem rechts aan je stuur (super verwarrend!). Om te remmen moet je dan naar achter trappen.

In de namiddag heb ik afgesproken met Kaat (Een Belgische studente pedagogie die hier op erasmus is. Een vriendin van Sanne voor de ergo’s onder ons 😉 ) en ook nog Alice (die hetzelfde doet als Kaat) en enkele andere erasmus-studenten van Australië, Frankrijk en Turkije. Ik voelde mij dus ook even een beetje erasmus-student! 🙂 Samen zijn we naar Gamla Uppsala geweest. Daar vind je de bekende grafheuvels, het blijft tot op de dag van vandaag iets mysterieus. In de 6e eeuw zouden er belangrijke mensen begraven zijn, maar wie juist is niet duidelijk. Vanuit Gamla Uppsala hebben we dan een mini-hiking gedaan naar het centrum Uppsala en daarna hebben we nog een ‘fika’ gedaan. Het was echt fijn!

Maandag was het tijd voor mijn eerste stagedag! Het had wat gesneeuwd dus ik moest extra voorzichtig zijn onderweg. Spijtig genoeg heeft Bieke het onderweg wat laten afweten. Plots schoot er iets los aan de pedaal waardoor ik niet echt deftig kon fietsen, het maakte ook superveel lawaai. Toen ik wou remmen voor een rood licht schoot mijn voorrem dan ook nog eens los! Ik heb dan maar verder geremd met mijn voeten op de grond en ben net op tijd van mijn fiets gesprongen. Het was dus nogal stressy. Ik kwam iets te laat aan op mijn stageplaats en stond helemaal in het zweet (bijna met een ‘d’ geschreven, volledig gebrainwasht :p) van de stress/inspanning. Gelukkig vond mijn stagementor het niet erg en kon ze wel lachen met mijn verhaal en ’the shitty bike’. Eerst mocht ik me omkleden (ik mag de kledij het rehabteam dragen: een zwarte broek en polo) en kreeg ik ook een naamkaartje. #gelijkeenechte

Elke dag begint met een teamvergadering waarop ze de verschillende patiënten voor die dag bespreken. Ik mocht me even voorstellen en heb mijn beste Zweeds mogen boven halen (Jag är Nele och jag kommer från Belgien. #onetrickpony). Na de vergadering  is er altijd even tijd voor ‘fika’ (koffie, koekse, boterhammeke, …) en daarna beginnen ze aan de patiëntenbezoeken ofwel papierwerk als er geen patiënten zijn. Met mijn andere stagementor (ik heb er 2!) mocht ik mee naar de ‘Hjälpmedelscentralen’, waar ze hun bestellingen voor hulpmiddelen gaan ophalen. Daarna ben ik mee een toiletverhoog gaan installeren bij een mevrouw die een heupprothese had. In de namiddag ging ik mee op huisbezoek bij een meneer die een beroerte heeft gehad en juist thuiskwam na zijn opname in het ziekenhuis. En toen zat het er al op. Toen Carolina hoorde dat mijn fiets stuk was, zei ze dat ik hem mocht afzetten aan haar huis om hem te repareren. Dit deed ik dus op de weg naar huis, haar stiefzoon deed de deur open toen ik er was. Nadat ik alles uitgelegd had en we wat gebabbeld hadden, ging ik te voet verder naar huis. Plots zag ik dat hij achter mij reed met zijn fiets. Hij vertelde dat hij deze maand zijn fiets niet nodig heeft omdat hij moet studeren voor zijn examens, dus ik mag hem lenen. Hoe vriendelijk kan je zijn! Bieke heb ik moeten achterlaten maar er is al vervanging! 🙂

Gisteren was het heel rustig in de voormiddag. Na de teamvergadering was er nog een vergadering met de ergo’s rond welk meetinstrument ze het best kunnen gebruiken voor de ADL van patiënten in kaart te brengen en verslaggeving ervan. In het begin verstond ik er niet al teveel van omdat er wat door elkaar gepraat werd. Nadat ze het mij even hadden uitgelegd in het Engels kon ik wat mee volgen. Het ging over de ‘ADL-taxonomie’ een meetinstrument waarmee bijna alles van ADL wordt nagegaan (wassen, transfers, mobiliteit, aan-en uitkleden, …). Het is een beetje vergelijkbaar met de KATZ-schaal maar dan uitgebreider. Ze waren ook benieuwd naar hoe we dit in België doen. Ik vertelde dat we de KATZ-schaal gebruiken maar dat elke ergotherapeut zowat zijn eigen systeem/manier heeft om iemand zijn ADL-vaardigheden te bespreken. Na de vergadering zou ik meegaan op patiëntenbezoek met iemand van de ergo’s/kine’s maar de ene na de andere patiënt belde af, waardoor iedereen enkel papierwerk kon doen. Daarom heeft Mads (de teamchef) mij wat uitleg gegeven over de werking van Uppsala Kommun. ‘ s Middags keek mijn stagementor verbaasd toen ik terug met mijn krisproll broodjes  met kaas afkwam. ‘Only a sandwich?’, vroeg ze. Het was mij al opgevallen dat iedereen hier zijn warm eten mee brengt of een slaatje eet. Bijna elke Zweed eet dus 2 x per dag warm. Boterhammen vinden ze hier eerder een tussendoortje en geen volwaardige maaltijd. En ik dacht eens Zweeds te doen met mijn Krisproll broodjes, niet dus! In de nammidag ging ik mee op patiëntenbezoek bij S., zij heeft enkele weken geleden een heupprothese gekregen. Ze heeft ook reuma en de ziekte van Bechterew. Ze heeft heel wat hulpmiddelen, die ze allemaal getoond heeft: een speciale rollator waar je met je voorarmen kan op steunen, een kousenoptrekker, een grijptang, trippelstoel, drempels aan opstapjes, … . Na een wandeling met haar rollator en enkele oefeningen aan het aanrecht was het tijd voor een fika. Er stond een blok kaas en een soort van cracotte-brood op tafel. Ze stonden erop dat ik er van zou proeven en ik maar klungelen met die kaasrasp, maar het was wel lekker!

Vandaag moest ik om 7 u beginnen voor een patiënt te bezoeken die verder weg op het platteland woonde. Het was een meneer van 90 jaar met een heupprothese, maar hij was nog heel fit! Hij kreeg begeleiding voor het ochtendtoilet en het ontbijt, maar ik eigenlijk deed hij bijna alles zelf. Bij het afscheid nemen was hij wat emotioneel, hij vertelde dat hij zich eenzaam voelt sinds zijn vrouw gestorven is. Ik had er echt mee te doen. Daarna zei hij ook nog iets in de aard van bedankt voor het bezoek en doe de groeten aan België. Dus iedereen in België, ge hebt de groeten van O. 😉 Tijdens de middagpauze had ik een overschotje mee van mijn pasta van gisterenavond. Warm eten, like a Swede! Mijn stagementor was fier, you’re well adjusting to the culture 😉 . In de namiddag was er nog een ander bezoek, terug op het platteland. Ik heb vandaag dus wat meer van de Zweedse natuur gezien. 🙂 De taal blijft toch wel moeilijk. Op mijn stage zeggen ze nochtans dat ze ‘impressed’ zijn omdat ik maar 6 weken avondles heb gevolgd. Ik heb zowat mijn standaardzinnetjes die ik kan zeggen en waarmee ik kan ‘stoefen’ maar echt Zweeds praten zit er nog niet in. Op de stage probeert iedereen wat af te wisselen tussen Engels en Zweeds (heel traag en simpel). Ze zijn er heel begripvol en ze doen hun best om alles zo duidelijk mogelijk te maken, wat fijn is. Ze vroegen zelf ‘How much Swedish can you handle in a day?’ omdat ze bezorgd waren dat het te vermoeiend werd, grappig. Morgen ga ik voor de eerste keer mee boodschappen doen met een patiënt, ben benieuwd!

Groetjes van Néehlaa.

Hej!

Ik zit intussen achter mijn bureau hier in Uppsala. Ik zal precies niet direct in slaap vallen, dus dan zal ik maar al een bericht schrijven. 😉

Deze ochtend is de vlucht goed verlopen. Aan de luchthaven heb ik de bus naar Uppsala genomen. Ik had afgesproken met mijn stagementor om al eens langs te komen omdat ik nog niet meteen naar het appartement van mijn host kon gaan. Daarna zou zij me dan naar het appartement brengen. Maar blijkbaar stond ze me dus al op te wachten aan de bushalte, wat ik eigenlijk niet wist. Ik stap van de bus en zie iemand lachen naar mij. Ik lag eens vriendelijk terug en stap verder, blijkt dat het dus mijn mentor was. Goede eerste indruk dus! Maar het was rap vergeten, ze is echt supervriendelijk!

Op de stageplaats heeft ze mij dan al wat rondgeleid en voorgesteld aan iedereen. Ze zijn er ook allemaal heel vriendelijk, ik mag zelfs al een fiets lenen van één van de kinesitherapeuten (of sjukgymnasten zoals ze dat hier zeggen)! Met een paar mensen van het rehabteam hebben we dan koffie gedronken in een soort ‘salonnetje’ waar ze hun koffiepauze nemen. De eerste ‘fika’ (soort van Zweedse ‘koffieklets’), is dus al achter de rug. Iedereen probeerde ook al wat Zweeds te praten met mij, wat toch nog moeilijk is. Meestal moest ik dan zeggen: Euhm, jag talar lite Svenska (ik praat een beeeetje Zweeds). Het zal dus een mengeling tussen Zweeds, Engels en Google Translate worden. 🙂

Eens het 16u was heeft mijn mentor me dan naar het appartement van mijn host gebracht (weeral, supervriendelijk!). Ik moest nog even op mijn host wachten en heb dan intussen mijn valies naar het 3de verdiep gesleurd via de trap, niet om te lachen! 😉 Zij heeft me meteen wat wegwijs proberen maken en heeft me een paar dingen aangeraden die ik zeker moet gaan bezoeken. Deze avond ben ik nog naar de lokale supermarkt geweest, hier is dat de Willys (Uitspreken als vwilly’s, een v of en w kennen zie hier niet echt. Je spreekt beiden uit als iets ‘vw’-achtig). Grappig om te zien wat er hier allemaal in de winkel ligt: duizend soorten melk, caviaar in tubes (ook met kaas erbij, rare eetgewoontes die Zweden) en hele rayon met van die ‘Krisp broodjes’.

Zo, dat zal het zowat zijn. 🙂

Vi ses!