Deze week zijn we 2 keer op kamp mogen gaan, dinsdag en woensdag. Het jammere aan het kamp van dinsdag was dat we maar met 2 personen konden gaan. Jonas offerde zich meteen op om in het hospitaal te blijven om daar wat te werken.

Lander en ik moesten dinsdag ochtend om 6u30 klaarstaan. Zo gezegd zo gedaan en om 7u stonden we allemaal klaar om te vertrekken. Het was een rit van 3 uur, maar na een uur rijden bleek het geen gewone rit te worden. 2 uur lang op een hobbelweg met diepe putten en gigantische stenen. Uiteindelijk na 3 uur kwamen we helemaal door één geschud aan op een schooltje waar we een warm ontvangst kregen. Natuurlijk waren de prachtige bloemenkransen ook weer aanwezig. Het opmeten van de visus was onze taak. Nadat Lander en ik de visus hadden opgemeten, stuurden we de patiënten door naar Darma en Comol. Deze twee mannen waren de optometristen van het hospitaal met wie we mee mochten. Het kamp was niet alleen voor de schoolkinderen bedoelt maar ook voor andere mensen die in de buurt woonden zodat zij niet helemaal naar het Eye Hospital moesten komen. Wat voor deze mensen ook in het voordeel speelde was dat zij voor deze screening maar 10 roepies (10 eurocent) moesten betalen in plaats van 15 roepies (15 eurocent) wat de prijs is in het hospitaal. Na 4 uur waren we klaar en konden we weer huiswaarts gaan. De terugrit was heel leuk doordat we Darma en Comol die dag goed hebben leren kennen. 3 uur lang in de auto gek zitten dansen op Nepalese muziek. Ja ja we hebben goed gelachen.

Woensdag moesten we om 7u klaarstaan om terug met Darma en Comol een rit van 3 uur te doen. Lander en ik dachten dat we de ergste rit dinsdag al hadden meegemaakt. Het kon in onze ogen niet bestaan dat er nog een meer gehobbelde weg bestond als die van de dag er voor. We hadden duidelijk verkeerd gedacht en nog meer door één geschud en vol blauwe plekken kwamen we aan op het schooltje. Ook hier kregen we bloemenkransen en werd er vrolijk voor ons gezongen. We kregen zelfs een “token of love”, een soort van medaille. Ook dit kamp was voor iedereen die zich wilden late testen en deze screening was zelfs gratis. Na 6 uur de visus te testen konden we weer aan de helse rit naar huis beginnen. Deze keer zaten we niet gezellig met 6 in een jeep, zoals in de heenrit, MAAR MET 20!! Patiënten waarbij cataract gevonden was, moesten naar het hospitaal gebracht worden om de dag erna geopereerd te worden. Iedereen vloog op en tegen elkaar. Door al dat geschud dacht Jonas dat hij de heup van het oude vrouwtje naast hem had gebroken. Dit was al een geluk niet gebeurd, het was nog een sterk vrouwke.

Het werk in het hospitaal loopt nu ook allemaal van een leien dakje. Ook ons Nepalees vordert met de minuut waardoor we nu vrijwel alles alleen mogen doen. De anamnese stellen, de visus testen en de refractie en skiascopie uitoefenen, en dit alles in het Nepalees. Ziezo, week 4 zit er weer op voor ons, tijd om van het zonneke te genieten!

(Geschreven door Noemi Simoens)

Onze eerste werkweek zit er bijna op. Morgen nog een laatste dagje werken en dan is het weer zaterdag, onze vrije dag. Tegenover Lander en Jonas ging mijn eerste week wel snel voorbij. Ik stond bij de pediatrie en kreeg dus heel de dag door kindjes over de vloer met verschillende oogklachten. Lander en Jonas daarintegen kregen elke dag oude mensen over de vloer waarbij meestal enkel de refractie moest gedaan worden. Ik had ook wel het voordeel dat de optometrist die bij de kindjes stond, Nabin, onze stagebegeleider was. Hij betrok mij bij elke patiënt en ik mocht sommige testen ook uitvoeren. Jonas en Lander hadden dat geluk niet. Zij stonden bij optometristen die niet wisten wat we juist studeerden en wat we juist allemaal konden. Door deze onwetendheid vertrouwden de optometristen Lander en Jonas niet en hebben zij de eerste week meestal doorgebracht op een stoeltje naast de optometrist. Als de mannen het echt beu waren niets te doen kwamen ze naar de pediatrie omdat daar toch altijd iets te beleven viel.

Gisteren vertelde Nabin ons dat we mee mochten op screening in een basisschooltje in de buurt. We sprongen alle drie een gat en de lucht en dan vooral Jonas en Lander. “Eindelijk eens wat anders dan heel der dagen stilzitten en kijken hoe oude mensen passeerden”.
Om 9uur werden we normaal gezien opgehaald, uiteindelijk was het 10.20u toen we konden vertrekken. Tja, die Nepali-time hé. Ookal mochten we zelf de kindjes niet screenen was het toch een hele leuke dag. Niet alleen voor ons maar ook voor de kindjes. Toen we wilden vertrekken werd ons toch nog gevraagd om even te blijven. Alle kindjes gingen ons nog op de lokale manier bedanken. Dit gebeurde niet alleen met een luid applaus maar we kregen ook een sjaaltje en gekleurde stippen op ons gezicht.

Na het hartelijk afscheid stelden Dharma en Tsandra, de optometristen die de screening hadden uitgevoerd, voor of we met hen naar het International Mountain Museum wilden gaan. Deze kans konden we niet laten liggen. Echt veel was er niet te zien in het museum maar Lander wist zich natuurlijk weer goed te vermaken. Al snel had hij een klimmuur gevonde waarop hij het aapke kon uithangen. Echt hoog geraakte hij niet omdat er geen beveiliging was om aan te doen. Doch heeft hij de volle 3 meter gehaald, de lefgozer.

 
P.s. Vandaag hebben we ook ontdekt dat het hier niet 2015 is maar dat we al in 2071 leven.

Himalaya Eye Hospital Facts

Het hospitaal bestaat uit enkele gebouwtjes verspreid over een mooi domein. Ieder gebouw heeft een functie:

• ROOM 1: visus test, refractie en anamnese
• ROOM 3: refractie, drukmeting, biometrie en keratometrie
• ROOM 4: biomicroscopie
• ROOM 5: operatiezalen
• ROOM 15: pediatrie, low vision en contactlenzen
• ROOM 6 – 7 – 13: allerlei andere toestellen
• Guesthouse
• Cantine
• Slaapzalen
• Huizen van enkele dokters
• Optiekwinkel
• Apotheek
• Administratie
• Receptie

Iedere week van onze stage worden we aan andere ROOM toegewezen. We staan nooit samen in 1 ROOM. We werken van 8u tot 16u met een half uur middagpauze. Dat zijn ook de uren voor het personeel van het hospitaal, maar voor noodgevallen is het hospitaal wel 24u op 24u open.

De eerste dagen van onze stage zijn goed verlopen. We mogen wel nog niet veel doen. We moeten wel telkens om uitleg vragen, ze gaan niet snel zelf uitleg geven. Ook om eens te kijken of het zelf eens te mogen doen moeten we zelf telkens voorstellen. Veel kunnen we ook nog niet zelf doen vanwege het taalverschil. Maar daar wordt aan gewerkt, we kregen vandaag onze eerste les ‘Nepalees’. Vooral de woorden die we zullen nodig hebben bij het screenen. Tot daarvoor kenden we enkel de woorden ‘Namasté’ (=hallo) en ‘Danjébad’ (=dankuwel).

De klassen zijn opmerkelijk aanwezig. Zo betalen de lagere klassen 25 roepies (€0,25) voor een consultatie terwijl de hogere klassen 250 roepies (€2,5) moeten betalen. Zij hebben dan het voordeel dat ze niet moeten aanschuiven en dat ze privacy hebben tijdens de consultatie. Na de consultatie moet iedereen dan gelijk betalen voor de aangepaste behandeling. Ook bij het personeel van het hospitaal zijn de verschillende klassen duidelijk aanwezig, zo verdient een optometrist (Navin) ongeveer €350/maand en iemand als Narayan van de administratie €400/maand, terwijl een dokter tot €1800/maand verdient.

In tegenstelling tot het Belgische systeem waar de opticien ons doorverwijst naar en oogarts en die ons dan in bijzondere gevallen doorstuurt naar een specialist, gebeurt alles hier op één dag. De mensen melden zich hier aan met een probleem, worden diezelfde dag gescreend en geholpen en kunnen diezelfde dag terug naar huis. Tenzij ze geopereerd worden, dan houden ze die hier nog een nachtje. De procedure voor de patiënten ziet er als volgt uit:

1. Ze melden zicht aan bij de receptie met hun visueel probleem, ze krijgen hun medisch dossier mee en gaan dan wachten in de grote wachtzaal.
2. Patiënten worden eerst volledig gescreend.
3. Volgens de resultaten van de screening worden ze naar het juiste gebouw doorverwezen voor de behandeling.

De screening moet heel snel gaan want er passeren hier gemakkelijk 200 tot 300 Patiënten op een dag.

1. anamnese
2. met een zaklamp wordt vlug eens in de ogen gekeken
3. visus wordt monoculair bepaald
4. skiacsopie duurt slecht een halve minuut.
5. met pasbril wordt vervolgens de refractie bepaald
6. bloeddruk wordt opgemeten met de stethoscoop (dat hebben we gisteren geleerd)
7. soms doen ze bij de screening ook al tonometrie, biometrie en/of keratometrie
8. dan worden de patiënten doorverwezen.

Narayan werkt bij de administratie en zorgt voor onze papieren van ons verblijf en stage. Onze stagebegeleider is Navin. (zie foto)

Er zijn ook regelmatig screeningskampen. Hier trekken ze met enkele personeelsleden in jeeps de bergen in om in ver afgelegen bergdorpjes mensen te screenen. Dit wordt vaak samen gedaan met dokters en tandartsen om ook de rest van hun gezondheid te screenen. Als er mensen moeten geopereerd worden dan worden die meegenomen naar het hospitaal. Voor de arme gezinnen wordt zit zelfs volledig gratis gedaan. We kijker er al naar uit om mee te gaan op screeningskamp!

zaterdag 6 februari ’15

We kregen een eerste rondleiding doorheen de gebouwtjes van het hospitaal. Het was er moderner dan we hadden verwacht. Wel slijpen ze nog de brillenglazen met de hand en gebruiken ze geen foropter maar een skiascoop en geen autorefractie. In de operatiezaal ontmoetten we Chi-Chi, een nederlandse studente geneeskunde. Zij was er al enkele weken en bleef nog een week. We spraken af om ’s middags samen te eten in het restaurantje van het hospitaal. Daar ontmoetten we ook nog Jet en Joliene. Zij hadden een half uur middagpauze  dus nodigden we hen uit om ’s avonds bij ons in de guesthouse wat bij te kletsen. Jonas, Noemi en ik zijn dan naar Demside gegaan om inkopen te doen. We gingen naar de slager om twee kippen, maar die begrepen ons niet, ondanks de uitstekende imitatie van een kip door Noemi begrepen ze het nog niet, maar ze vonden het wel grappig. Gelukkig bestaat er iets als google translate op de smartphone en zo konden we twee kippen kopen. Op deze manier deden we ook de rest van onze inkopen, boontjes, uien, patatten en wat drank.

Buiten in het zonnetje aan onze guesthouse gingen we meteen aan de slag om onze kooktalenten te ontplooien. Noemi nam de kip voor haar rekening, Jonas bereidde de boontjes en ik de patatten. Om 16u30 kwamen de Nederlandse meisjes aan. Eerst wat gezellig buiten aperitieven om vervolgens de overheerlijke maaltijd binnen in de living op te eten.

De meisjes vertelden ons hun verhalen en hadden handige tips voor ons. Zo hebben zij de eerste dag al een aardbeving meegemaakt, maar alles bleef gelukkig onbeschadigd. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker. Chi-chi haar Iphone was al gestolen, op klaarlichte dag werd die blijkbaar uit haar jaszak genomen. En Joliene haar trui was gestolen. Zij verbleven in een appartementje ten noorden van Lakeside waar het blijkbaar ook de moeite is om te gaan. Ze gaven ons ook nog enkele tips over welke locale specialiteiten we zeker eens moesten proberen.

Maandag vertrekt Joliene wat verderop in Nepal voor vrijwilligerswerk en ze zal daar verblijven in een gestgezin. Dus hebben we met hen afgesproken om zondagavond nog een laatste keer allemaal samen te gaan eten.

Wanneer de meisjes vetrokken waren deden wij nog de afwas en keken we nog gezellig naar de film In Bruge om dan ons nest in te kruipen.

  Dinsdag 3 februari ’15

De vlucht van Mumbai naar Kathmandu duurde 2,5 uur. Eenmaal we aankwamen, onze valiezen hadden en door de douanes waren moesten we nog kijken voor onze binnenlandse vlucht van  Kathmandu naar Pokhara. Dit hadden we beter op voorhand vastgelegd want er was geen plaats meer op het vliegtuigje van vandaag. Dus kregen we de keuze, ofwel een dag in Kathmandu wachten en de dag erna vliegen, ofwel meteen vertrekken met de auto. Maar Kathmandu-Pokhara is 200km door de bergen en met de auto 6 uur rijden terwijl we met het vliegtuig er in een half uur zouden staan. Het was nog vroeg in de morgen dus als we met de auto gingen gaan dan waren we nog voor donker aan het hospitaal, het was ook goedkoper dan het vliegtuig en zo hadden we al een eerste kijk op Nepal. De eerste indruk die we hadden van Kathmandu terwijl we erdoor reden was dat we content waren dat we er geen dag zijn gebleven. Vuile en overbevolkte stad. Het verkeer is ook niet te doen, ze claxonneren evenveel als ze gas geven en steken voor en rijden op het andere rijvak alsof het niets is. Toch kon ik enige structuur in de chaos herkennen. Ze claxonneren om andere bestuurders, fietsers of voetgangers te waarschuwen als ze een manoeuvre gaan maken. Maar als iedereen dat doet in zo’n grote drukke stad als Kathmandu dan kan je wel geloven welk tuutconcert dat er hele dagen is.

We hadden een vriendelijke chauffeur die helaas geen Engels kon dus veel uitleg kregen we niet. Eerst dachten we dat hij een slechte en onverantwoordelijke chauffeur was, maar dan zagen we dat iedereen zo reed dus viel het nog wel mee. Het was beter om je niets aan te trekken van het verkeer of je hebt de ene bijna-doods-ervaring na de andere. Hij reed heel snel in de bochten en waagde het ook veel om in bochten voor te steken. We hebben verscheidene keren ons hart vastgehouden. Het was eigenlijk beter om te slapen, maar de een kan dat al beter dan de ander. Eenmaal we Kathmandu uitreden was alles al veel mooier. Het was ook heel zonnig. Maar plots begon het te regenen, helaas ging onze chauffeur door de regen zijn rijstijl niet aanpassen, met alle gevolgen van dien. Hij ging nog steeds in de bochten heel snel. Het lag op het puntje van mijn tong om de andere twee te zeggen dat ik de chauffeur echt gevaarlijk vond, maar voor ik dat had gezegd waren we al aan het slippen in een bocht. BOENK PATAT, tegen een rotsblok. Ik zag het al aankomen dus heb me stevig kunnen vasthouden. Noemi en Jonas zagen het niet aankomen en werden tegen de zetel voor hen gesmakt. Gelukkig bleef iedereen ongedeerd. De autogordels hebben wel een afdruk nagelaten in Noemi haar schouder en zij en Jonas was aan het slapen en heeft door de klap op zijn tong gebeten. Maar het stelde gelukkig allemaal niet zo veel voor. De auto was er erger aan toe, deze was père total. Onze chauffeur waagde nog enkele pogingen om de auto op gang te krijgen maar dit was verloren moeite. Hij had nog wel een reserveband liggen in de koffer en probeerde deze te vervangen, maar ook dat was verloren moeite daar het karkas van de auto rond het rechter wiel ook volledig ingedeukt was. Het was gedaan met regenen en de zon was aan het ondergaan, maar het was nog 30km naar het hospitaal. Vele Nepalese bestuurders passeerden en vertraagden wel, sommige stapten uit maar dat was altijd om gewoon te kijken of er zelfs mee te lachen. Erg behulpzaam zijn ze er dus niet. Plots passeerde er een taxi, die heeft onze chauffeur dan tegengehouden en ons met onze bagage met de taxi de laatste kilometers laten gaan. Dus zo zijn we toch veilig en wel, al was het wel al donker, aangekomen in the Himalaya Eye Hospital in Pokhara.

In Kathmandu hebben we kunnen bellen naar Baral Narayan, onze contactpersoon van het hospitaal, om hem te laten weten dat we er later zouden aankomen. Het hospitaal was zelfs al gesloten wanneer we er aankwamen, maar Narayan had de security al ingelicht van onze komst dus de security heeft ons dan binnen gelaten en leidde ons dan naar onze guesthouse. Dat was een aangename verrassing: 4 slaapkamers met telkens een badkamer met warm water, keuken met al het nodige kookmateriaal, living, balkons en een mooi tuintje. We waren allemaal doodop van de lange reis (ongeveer 30 uur), dus zijn we vroeg in ons bed gekropen.