23/03

Werkedag.

Anekdote van de dag: Toen ik vijf minuten voor middagpauze Jonas en Noemi ging opzoeken bij Dr. Ilia deed ik alsof ik een Nepalese patiënt was. Ik klaagde van jeukende, waterige en tranende ogen. Daar had ik voor alle duidelijkheid dus geen last van, ik deed maar alsof. Maar de dokter speelde met veel genoegen het spelletje mee en onderzocht me met de spleetlamp. Wat bleek, ik had droge ogen en als gevolg daarvan had ik trichiasis (het naar binnen groeien van enkele wimpers). Dus heeft ze die wimpers meteen verwijderd met pincet en me oogdruppels voorgeschreven tegen droge ogen.

24/03

Werkedag.

Anekdote van de dag: Ik woonde deze dag de grote operatiezaal bij. Hier had ik al eens gestaan maar deze keer zag ik een wel heel opmerkelijke operatie. Tussen het oog en de neus werd een gat tot op het bot gemaakt. En met een soort tang kraakte de dokter deeltjes van het bot af, dit was noodzakelijk daar het traankanaal volledig verstopt zat. Om het bloeden tegen te gaan werd alvorens het gat te maken een ellenlange draad in de patiënt haar neus gepropt.

25/03

Werkedag.

Voor het eerst kennis gemaakt met protese ogen.

Een nieuwe automatische topsterktemeter heeft een plaatsje gekregen in screeningslokaal 3. Daar was menig optometrist heel gelukkig mee, eindelijk niet meer die manuele topsterktemeter. Desalniettemin gebruiken enkele optometristen toch nog steeds de manuele daar ze deze betrouwbaarder vinden.

Twee gevangenen kwamen deze dag op screening, begeleid door twee zwaarbewapende cipiers.

 

26/03

Werkedag.

Ik heb voor de eerste keer het toestel om de axiale lengte van het oog te meten mogen bedienen.

We troffen de grootste spin die we tot op heden gezien hebben in Nepal aan in onze guesthouse.

27/03

Werkedag.

Na de laatste dag van de werkweek werden we uitgenodigd om bij Subaas Nepal, een optometrist, thuis te gaan eten. Zijn vrouw had voor ons gekookt. Hij is een van de weinige optometristen die goed engels spreekt en naast optometrist in het Himalaya Eye Hospital runt hij ook een apotheek. Hij heeft een zoontje Slogue, daar hebben we onze badmintonracketten en pluimen aan cadeau gedaan. Jonas speelde wat blokfluit om de menigte te bekoren, helaas was Slogue daar geen fan van. Subaas toonde ook het schema van wanneer ze in pokhara elektriciteit hebben. Gelukkig hebben ze in het hospitaal een eigen generator, zo hebben wij altijd elektriciteit.

28/03

Vrije dag.

Noemi en jonas genoten van deze mooie zonnige dag door met een bootje te gaan varen op Phewa Lake, een cocktail te drinken en een monsterlijk grote burger te gaan eten.

Ik had deze dag een scooter gehuurd om de valei van pokhara nog een laatste keer uitgebreid te bezichtigen. Dharma en Kommel vergezelden mij bij deze trip, Kommel zat achterop de motto bij Dharma. Pokhara wordt ook wel ‘land of the seven lakes’ genoemd, dus besloten we eens bij alle meren een kijkje te gaan nemen. Bij het derde meer maakten we kennis met twee vissers. De ene was zoetwatergarnalen aan het vangen terwijl de andere met een net die hij uitsmeet op grote vissen aan het azen was. Dharma probeerde dit ook en na drie worpen had hij beet. Ten slotte bezochten we nog de Mahendra Cave in het noorden van pohara.

29/03

Werkedag.

 

30/03

Werkedag.

‘S avonds vertrokken we op kamp. Daar het 5 uur rijden was, werd dit een kamp met een overnachting. Na een ellenlange rit werden we zoals gewoonte weer heel hartig ontvangen met bloemenkransen. Later op de avond was er nog een klein feestje en werd er gretig gedanst.

31/03

Kamp.

Dit was niet alleen een eye screening camp, het werd gecombineerd met algemene gezondheid door dokters en verpleegters. Dit gebeuren vond plaats in een straatje bovenop een berg waar je een adembenemend zicht in alle richtingen had. Noemi en Jonas namen terug de visus voor hun rekening terwijl ik een handje hielp met Dharma en Kommel bij de screening van de patiënten. Dilaterende oogdruppels en bloeddruk meten was ook steeds mijn taak. Noemi voelde zich geroepen om die druppels eens te proberen, dit met een brandend gevoel en oncomfortabel zicht voor een dikke twee uur tot gevolg. Na de screening en de eindeloos lange fotosessies bij het speechen en geven van de ’token of love’ keerden we eindelijk terug huiswaarts. Aangekomen om iets voor 22u gingen we nog snel eten in restaurant Moondance waar we met Mirthe en Eline, die net terug waren van hun trekking, nog een allerlaatste keer afspraken.

01/04

Werkedag.

Nabin toonde me eens al zijn materiaal voor low vision patiënten.

Wanneer we gedaan hadden met werken nam Jonas een douche, klaarblijkelijk heeft hij zich niet al te goed afgedroogd daar hij 30 seconden later uitgegleden was van de trap en hierdoor stekende pijn had in zijn rechterbeen. Dit deed geweldig veel zeer, werd al snel blauw en het zag er echt niet goed uit. Met de jeep van het hospitaal werd hij samen met directeur Narayan naar het dichtsbijzijnste hospitaal gebracht, the namaste hospital. Een uur later stond ons arm schaap terug aan onze guesthouse met zijn rechterbeen in de gips. Derdelaatste werkdag van je stage, dan kom je dit tegen.

02/04

Werkedag.

Wat een normale werkdag zou worden voor mij bleek al snel niet het geval te zijn. Dharma kwam me zeggen dat ze onverwachts toch op kamp gingen gaan en ik mocht hen hierbij vergezellen. Gelukkig was het maar een half uurtje rijden. Deze keer niet gesponserd door de lions club, maar door de rotaryclub. Ik was ditmaal verantwoordelijk voor het opmeten van de visus. Slechts 130 patiënten dus erg lang heeft het niet geduurd. Tegen 16u was ik terug in het hospitaal. Op dit eigenste moment zit ik in de tuin van de guesthouse dit blogbericht te schrijven.

03/04

Allerlaatste werkedag.

Morgen gaan we eerst nog werken van 9u tot 11u30, dan gaan we onze kleren die we niet meer zullen meenemen naar huis gaan schenken aan het weeshuis van Pokhara. ‘S middags zullen we pannekoeken bakken voor het personeel van het hospitaal. En afscheid nemen van al deze vriendelijke mensen die ons twee maanden lang veel bijgeleerd en geholpen hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ps: 1 april

 

Alweer een week met veel bewogen dagen achter de rug. Op dit eigenste moment ben ik dit blogbericht aan het schrijven in de cinema van Pokhara. Studenten verpleegkunde van het hospitaal hadden ons uitgenodigd, het was slecht 1€ voor een ticket dus daar konden we moeilijk nee op zeggen. Op het ticket staat dat de film ging beginnen om 8u. Wat we echter pas later te weten kwamen is dat ze 8u in de morgen bedoelden. Dus hier zitten we dan. Na de film onmiddellijk terug naar ons werk in het hospitaal!

             

Zaterdag 28/02

Deze dag zouden we het noorden van Pokhara verkennen en de Bat’s cave bezichtigen. Voor we vertrokken uit het hospitaal kwamen we twee nieuwe Nederlandse studentes tegen, Mirte en Eline en we werden meteen overdonderd met honderden vragen. Maar daar we een lange wandeling voor de boeg hadden besloten we om die avond samen te gaan eten en dan pas te antwoorden op al hun vragen. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een wandeling van 3 uur. Heel wat mooie gebouwen, tempels en markten tegengekomen. Enkele kilometers voor de grot stapten we een restaurantje binnen, helaas hadden ze hier geen engelse kaart en konden ze ook enkel nepalees praten dus was het voor ons gokken wat we op ons bord gingen krijgen. Pikant, maar het viel wel mee. De Bat’s cave bestond uit 1 grote kamer met een paar 100-tal vleermuizen, dat was wel indrukwekkend. We namen de taxi terug naar het hospitaal om op tijd in het restaurant ‘Don’t pass me by’ te zijn, waar we afgesproken hadden met de 2 nieuwe Nederlanders.

 

Zondag 01/03

Vandaag is het de 22ste verjaardag van het hospitaal! Deze dag ziet er als volgt uit: in de voormiddag een bloeddonatie, gevolgd door een normale werkdag en ’s avonds een avondmaal met feest. Jonas en ik gaven in de voormiddag bloed. In België wordt het bloed met behulp van een elektrisch machientje uit ons getrokken maar hier laten ze het gewoon in een zakje lopen, naast dit feit verliep alles wel op dezelfde manier als we in Begië bloed geven. Hierna kregen Jonas en ik nog een bordje vol fruit om terug op kracht te komen. Hierna volgde een normale werkdag. Deze week zit, volgens het schema, Jonas in de operatiezalen en Noemi en ik in respectievelijk lokaal 4a en 4b, waar de biomicroscopen staan. Maar al snel was duidelijk dat we hier geen hele week wilden staan omdat we er niet veel mogen doen. En daar we het zo goed doen in de screeningslokalen keren we vaak terug naar daar. Ik heb een woordenlijst gemaakt dat we kunnen gebruiken voor een screening volledig in het nepalees (zie foto). Dit is vooral handig bij de oudere mensen want de jonge Nepalezen kunnen wel engels. ‘S avond was er een bedankingsmoment voor iedereen, daar kregen Jonas en ik een premie voor de bloeddonatie. Daarna werden we uitgenodigd om met alle personeelsleden en familieleden te dineren. Er was een uitgebreid buffet maar geen tafel om aan te eten. Het was superlekker, dus we bleven maar opnieuw ons bord vullen. Mensen waren al raar aan het kijken dat we zo veel aten. Wat we echter niet wisten is dat dit buffet enkel het voorgerecht was en dat daarom de mensen ons zo bedenkelijk aankeken. We werden verplicht door Narayan om bij het hoofdgerecht ook nog eens aan het buffet aan te schuiven, toen namen we allen enkel een lepeltje rijst in ons bord. De gezellige avond werd afgesloten met een vleugje muziek en een ‘dansspektakel’. Wat op en neer springende en in het ronddraaiende Nepalezen, veel dansen was er niet aan, maar dit was voor ons geen probleem daar we zelf geen danstalenten zijn. Zo vonden ze elke move van ons spektaculair en werden we telkens nageaapt door iedereen. Grappig was ook dat iedereen 1 of hoogstens 2 glazen op had en dat alle Nepalezen dronken waren.

 

Maandag 02/03

Na een normale werkdag zijn we naar Lakeside geweest om wat inkopen te doen en souvenirs te kopen. We hebben ook geleerd hoe we moeten afdingen in het Nepalees en dat lukt al bijzonder goed. We hadden ook vernomen dat Qi-qi en Yet door weersomstandigheden in de bergen hun trecking moesten annuleren. Dus spraken we s’ avonds met alle Hollanders samen af om te gaan eten in de Buzzy Bee. Yet en Qi-qi namen ook nog twee mannen dat ze op hun trektoch hadden ontmoet mee, een Canadees en een Duitser.

 

Dinsdag 03/03

Normale werkdag.

 

Woensdag 04/03

Na opnieuw een normale werkdag werden we door BJ uitgenodig om deel te nemen aan zijn les voor de studentes verpleegkunde over glaucoom. De powerpoint was in het engels, het was een goede presentatie, het meeste wisten we wel al maar het was wel goed om het nog even op te frissen. Daarna vroeg Darma mij om samen met hem op de motto naar Begnaas Lake te rijden, dat leek me wat onwennig maar toen BJ zei dat hij ook mee ging zag ik het wel zitten. Ondertussen gingen Noemi en Jonas inkopen doen voor Holi de dag erna. Pokhara is gekend voor ’the 7 lakes’, Begnaas Lake is daar 1 van. En wat voor een. We hebben er een korte wandeling gemaakt en bootje gevaren. Net voor de donker was ik terug in de guesthouse. Dan samen met Jonas en Noemi gegeten en een film bekeken.

 

Donderdag 05/03

Mo yes é, Holi Color Festival! Waterballonnen gemaakt, zakken volgepropt met verschillende kleuren en een witte T-shirt, nu zijn we klaar om er in te vliegen. Het personeel van het hospitaal vierde dit in het hospitaal zelf. Er werd gedanst op muziek en vooral met veel kleur en kleurwater gesmost. Tegen de middag gingen we allen samen eten net buiten het hospitaal. Daarna verlegden we ons naar Lakeside. Op de baan naar Lakeside werden we regelmatig aangevallen door andere feestgangers met kleuren, waterpistolen, lucht- en waterbalonnen. Zolang je er maar ‘Happy Holi!’ bij roept kan en mag alles. De weergoden waren ons ook goed gezind waardoor ik me aan een plonsje heb gewaagd in het meer bij Lakeside. Tenslotte zijn we nog een lassi (soort milkshake) gaan drinken met zen allen om dan als prachtige kleurboeken terug te keren naar het hospitaal.

 

Vrijdag 06/03

Momentueel zit ik dus nog steeds in de cinema. Het geluid staat er oorverdovend luid en om de vijf minuten zijn die jonge Nepalezen hier aan het fluiten en brullen als een bende apen. Zal blij zijn als de film over is. Hierna gaan we terug werken en na het werk zou ik met de directeur Narayan naar een klerenwinkel gaan om een deftige broek voor mij te kopen. Want ik heb voornamelijk korte broeken mee en twee zware jeansbroeken en dat vindt hij niet deftig voor in een ziekenhuis te werken.

 

Hieronder nog enkele sfeerbeelden van op de werkvloer:

Himalaya Eye Hospital Facts

 

Het hospitaal bestaat uit enkele gebouwtjes verspreid over een mooi domein. Ieder gebouw heeft een functie:

 

• ROOM 1: visus test, refractie en anamnese
• ROOM 3: refractie, drukmeting, biometrie en keratometrie
• ROOM 4: biomicroscopie
• ROOM 5: operatiezalen
• ROOM 15: pediatrie, low vision en contactlenzen
• ROOM 6 – 7 – 13: allerlei andere toestellen
• Guesthouse
• Cantine
• Slaapzalen
• Huizen van enkele dokters
• Optiekwinkel
• Apotheek
• Administratie
• Receptie

 

Iedere week van onze stage worden we aan andere ROOM toegewezen. We staan nooit samen in 1 ROOM. We werken van 8u tot 16u met een half uur middagpauze. Dat zijn ook de uren voor het personeel van het hospitaal, maar voor noodgevallen is het hospitaal wel 24u op 24u open.

 

De eerste dagen van onze stage zijn goed verlopen. We mogen wel nog niet veel doen. We moeten wel telkens om uitleg vragen, ze gaan niet snel zelf uitleg geven. Ook om eens te kijken of het zelf eens te mogen doen moeten we zelf telkens voorstellen. Veel kunnen we ook nog niet zelf doen vanwege het taalverschil. Maar daar wordt aan gewerkt, we kregen vandaag onze eerste les ‘Nepalees’. Vooral de woorden die we zullen nodig hebben bij het screenen. Tot daarvoor kenden we enkel de woorden ‘Namasté’ (=hallo) en ‘Danjébad’ (=dankuwel).

 

De klassen zijn opmerkelijk aanwezig. Zo betalen de lagere klassen 25 roepies (€0,25) voor een consultatie terwijl de hogere klassen 250 roepies (€2,5) moeten betalen. Zij hebben dan het voordeel dat ze niet moeten aanschuiven en dat ze privacy hebben tijdens de consultatie. Na de consultatie moet iedereen dan gelijk betalen voor de aangepaste behandeling. Ook bij het personeel van het hospitaal zijn de verschillende klassen duidelijk aanwezig, zo verdient een optometrist (Navin) ongeveer €350/maand en iemand als Narayan van de administratie €400/maand, terwijl een dokter tot €1800/maand verdient.

 

In tegenstelling tot het Belgische systeem waar de opticien ons doorverwijst naar en oogarts en die ons dan in bijzondere gevallen doorstuurt naar een specialist, gebeurt alles hier op één dag. De mensen melden zich hier aan met een probleem, worden diezelfde dag gescreend en geholpen en kunnen diezelfde dag terug naar huis. Tenzij ze geopereerd worden, dan houden ze die hier nog een nachtje. De procedure voor de patiënten ziet er als volgt uit:

 

1. Ze melden zicht aan bij de receptie met hun visueel probleem, ze krijgen hun medisch dossier mee en gaan dan wachten in de grote wachtzaal.
2. Patiënten worden eerst volledig gescreend.
3. Volgens de resultaten van de screening worden ze naar het juiste gebouw doorverwezen voor de behandeling.

 

De screening moet heel snel gaan want er passeren hier gemakkelijk 200 tot 300 Patiënten op een dag.

 

1. anamnese
2. met een zaklamp wordt vlug eens in de ogen gekeken
3. visus wordt monoculair bepaald
4. skiacsopie duurt slecht een halve minuut.
5. met pasbril wordt vervolgens de refractie bepaald
6. bloeddruk wordt opgemeten met de stethoscoop (dat hebben we gisteren geleerd)
7. soms doen ze bij de screening ook al tonometrie, biometrie en/of keratometrie
8. dan worden de patiënten doorverwezen.

 

 

Narayan werkt bij de administratie en zorgt voor onze papieren van ons verblijf en stage. Onze stagebegeleider is Navin. (zie foto)

   

Er zijn ook regelmatig screeningskampen. Hier trekken ze met enkele personeelsleden in jeeps de bergen in om in ver afgelegen bergdorpjes mensen te screenen. Dit wordt vaak samen gedaan met dokters en tandartsen om ook de rest van hun gezondheid te screenen. Als er mensen moeten geopereerd worden dan worden die meegenomen naar het hospitaal. Voor de arme gezinnen wordt zit zelfs volledig gratis gedaan. We kijker er al naar uit om mee te gaan op screeningskamp!

 

zaterdag 6 februari ’15

We kregen een eerste rondleiding doorheen de gebouwtjes van het hospitaal. Het was er moderner dan we hadden verwacht. Wel slijpen ze nog de brillenglazen met de hand en gebruiken ze geen foropter maar een skiascoop en geen autorefractie. In de operatiezaal ontmoetten we Chi-Chi, een nederlandse studente geneeskunde. Zij was er al enkele weken en bleef nog een week. We spraken af om ’s middags samen te eten in het restaurantje van het hospitaal. Daar ontmoetten we ook nog Jet en Joliene. Zij hadden een half uur middagpauze  dus nodigden we hen uit om ’s avonds bij ons in de guesthouse wat bij te kletsen. Jonas, Noemi en ik zijn dan naar Demside gegaan om inkopen te doen. We gingen naar de slager om twee kippen, maar die begrepen ons niet, ondanks de uitstekende imitatie van een kip door Noemi begrepen ze het nog niet, maar ze vonden het wel grappig. Gelukkig bestaat er iets als google translate op de smartphone en zo konden we twee kippen kopen. Op deze manier deden we ook de rest van onze inkopen, boontjes, uien, patatten en wat drank.

Buiten in het zonnetje aan onze guesthouse gingen we meteen aan de slag om onze kooktalenten te ontplooien. Noemi nam de kip voor haar rekening, Jonas bereidde de boontjes en ik de patatten. Om 16u30 kwamen de Nederlandse meisjes aan. Eerst wat gezellig buiten aperitieven om vervolgens de overheerlijke maaltijd binnen in de living op te eten.

De meisjes vertelden ons hun verhalen en hadden handige tips voor ons. Zo hebben zij de eerste dag al een aardbeving meegemaakt, maar alles bleef gelukkig onbeschadigd. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker. Chi-chi haar Iphone was al gestolen, op klaarlichte dag werd die blijkbaar uit haar jaszak genomen. En Joliene haar trui was gestolen. Zij verbleven in een appartementje ten noorden van Lakeside waar het blijkbaar ook de moeite is om te gaan. Ze gaven ons ook nog enkele tips over welke locale specialiteiten we zeker eens moesten proberen.

Maandag vertrekt Joliene wat verderop in Nepal voor vrijwilligerswerk en ze zal daar verblijven in een gestgezin. Dus hebben we met hen afgesproken om zondagavond nog een laatste keer allemaal samen te gaan eten.

Wanneer de meisjes vetrokken waren deden wij nog de afwas en keken we nog gezellig naar de film In Bruge om dan ons nest in te kruipen.

  Dinsdag 3 februari ’15

De vlucht van Mumbai naar Kathmandu duurde 2,5 uur. Eenmaal we aankwamen, onze valiezen hadden en door de douanes waren moesten we nog kijken voor onze binnenlandse vlucht van  Kathmandu naar Pokhara. Dit hadden we beter op voorhand vastgelegd want er was geen plaats meer op het vliegtuigje van vandaag. Dus kregen we de keuze, ofwel een dag in Kathmandu wachten en de dag erna vliegen, ofwel meteen vertrekken met de auto. Maar Kathmandu-Pokhara is 200km door de bergen en met de auto 6 uur rijden terwijl we met het vliegtuig er in een half uur zouden staan. Het was nog vroeg in de morgen dus als we met de auto gingen gaan dan waren we nog voor donker aan het hospitaal, het was ook goedkoper dan het vliegtuig en zo hadden we al een eerste kijk op Nepal. De eerste indruk die we hadden van Kathmandu terwijl we erdoor reden was dat we content waren dat we er geen dag zijn gebleven. Vuile en overbevolkte stad. Het verkeer is ook niet te doen, ze claxonneren evenveel als ze gas geven en steken voor en rijden op het andere rijvak alsof het niets is. Toch kon ik enige structuur in de chaos herkennen. Ze claxonneren om andere bestuurders, fietsers of voetgangers te waarschuwen als ze een manoeuvre gaan maken. Maar als iedereen dat doet in zo’n grote drukke stad als Kathmandu dan kan je wel geloven welk tuutconcert dat er hele dagen is.

We hadden een vriendelijke chauffeur die helaas geen Engels kon dus veel uitleg kregen we niet. Eerst dachten we dat hij een slechte en onverantwoordelijke chauffeur was, maar dan zagen we dat iedereen zo reed dus viel het nog wel mee. Het was beter om je niets aan te trekken van het verkeer of je hebt de ene bijna-doods-ervaring na de andere. Hij reed heel snel in de bochten en waagde het ook veel om in bochten voor te steken. We hebben verscheidene keren ons hart vastgehouden. Het was eigenlijk beter om te slapen, maar de een kan dat al beter dan de ander. Eenmaal we Kathmandu uitreden was alles al veel mooier. Het was ook heel zonnig. Maar plots begon het te regenen, helaas ging onze chauffeur door de regen zijn rijstijl niet aanpassen, met alle gevolgen van dien. Hij ging nog steeds in de bochten heel snel. Het lag op het puntje van mijn tong om de andere twee te zeggen dat ik de chauffeur echt gevaarlijk vond, maar voor ik dat had gezegd waren we al aan het slippen in een bocht. BOENK PATAT, tegen een rotsblok. Ik zag het al aankomen dus heb me stevig kunnen vasthouden. Noemi en Jonas zagen het niet aankomen en werden tegen de zetel voor hen gesmakt. Gelukkig bleef iedereen ongedeerd. De autogordels hebben wel een afdruk nagelaten in Noemi haar schouder en zij en Jonas was aan het slapen en heeft door de klap op zijn tong gebeten. Maar het stelde gelukkig allemaal niet zo veel voor. De auto was er erger aan toe, deze was père total. Onze chauffeur waagde nog enkele pogingen om de auto op gang te krijgen maar dit was verloren moeite. Hij had nog wel een reserveband liggen in de koffer en probeerde deze te vervangen, maar ook dat was verloren moeite daar het karkas van de auto rond het rechter wiel ook volledig ingedeukt was. Het was gedaan met regenen en de zon was aan het ondergaan, maar het was nog 30km naar het hospitaal. Vele Nepalese bestuurders passeerden en vertraagden wel, sommige stapten uit maar dat was altijd om gewoon te kijken of er zelfs mee te lachen. Erg behulpzaam zijn ze er dus niet. Plots passeerde er een taxi, die heeft onze chauffeur dan tegengehouden en ons met onze bagage met de taxi de laatste kilometers laten gaan. Dus zo zijn we toch veilig en wel, al was het wel al donker, aangekomen in the Himalaya Eye Hospital in Pokhara.

In Kathmandu hebben we kunnen bellen naar Baral Narayan, onze contactpersoon van het hospitaal, om hem te laten weten dat we er later zouden aankomen. Het hospitaal was zelfs al gesloten wanneer we er aankwamen, maar Narayan had de security al ingelicht van onze komst dus de security heeft ons dan binnen gelaten en leidde ons dan naar onze guesthouse. Dat was een aangename verrassing: 4 slaapkamers met telkens een badkamer met warm water, keuken met al het nodige kookmateriaal, living, balkons en een mooi tuintje. We waren allemaal doodop van de lange reis (ongeveer 30 uur), dus zijn we vroeg in ons bed gekropen.