Sarah in Pforzheim

Hallo Iedereen,

Vandaag was mijn laatste dag in der zentum der rehabilitation Geerlofs. Vrijdag loopt hier een beetje anders, we moeten maar werken tot 14u dus ik had onverwacht een namiddagje vrij. Vandaag heb ik drie patiënten behandeld, een vrouw die de ziekte va Lyme had en daardoor veel spierkracht was verloren. We hebben dan oefenopstellingen gemaakt om zo de hamstrings te trainen. Deze vrouw sprak ook zeer goed Engels dus we hebben een aangename conversatie gehad over Duitsland, terroristen in België en over op vakantie gaan. Deze vrouw kreeg drie uur aan één stuk therapie, soms kan het wel een beetje saai worden. Zeker als ze de oefeningen perfect uitvoeren en je ze niet moeilijker kan maken, maar een geluk dat het gesprek leuk was.

Dan ben ik meegegaan naar een wachcomapatient (iemand in een comateuze toestand) hier hebben we gemobiliseerd en ademtherapie aan gegeven. Het was een leuke ervaring, omdat ik de cliënt helemaal zelf mocht mobiliseren en de therapeut gaf me aanwijzingen, maar alles ging goed.

Als laatste heb ik samen met de therapeut een cognitieve training geven aan een cliënt die een cva heeft gehad. De cliënt sprak zeer traag, dus was zeer moeilijk te verstaan voor mij. We hebben samen een soort quiz gespeeld, wat heel grappig was. Alle vragen waren over Duitsland, dus ik was als laatste geeindigd, wat ik niet erg vind.

Hierna heb ik afscheid genomen van alle therapeuten waarmee ik heb samengewerkt deze week, ook het afscheid was zeer hartelijk. Alle duitsers hebben mij geknuffeld. Toen ik net de deur uit was riep er ineens iemand “Sarah waaaacchhhtt!!!!”. Ik moest mijn adres nog geven en kreeg een afscheidscadeau. Ik heb een boek in het Duits gekregen waarin oefningen en weetjes voor het brein staan, dit zodat je je brein ten volle benut. Daarnaast heb ik ook een bevestiging gekregen dat ik hier stage gelopen heb  en een aanbevelingsbrief voor in de toekomst. De grote baas had me ook nog verteld dat ik na men studies zeker eens aan hier moest denken om te komen werken, ze zoeken hier altijd goede therapeuten.

Toen ik werkelijk ging vertrekken vroeg één van mijn mentoren of ik mee naar de kerstmakt ging. Aangezien ik een overwachte vrije middag had, leek dit me een top idee. Samen met ze’n drieën hebben we wat rondgekuierd op de Kerstmakt en hoe kan het ook anders ghlüwein und ein bratwurst  gegeten. Hieronder dus ik samen met twee van mijn mentoren bij de geweldige mutsenstand.

Al bij al vind ik dit centrum een zeer unieke ervaring en ben ik blij dat ik naar hier gekomen ben, ik ben echt een ervaring rijker. Dit centrum is uniek in Europa en dit merk je aan alles. Zeker iets om mee te nemen voor de rest van mijn leven.

Morgenvroeg vertrek ik terug naar huis. Het gaat een lange tocht worden (+- 8u), dus nu ga ik nog een rustige avond tegemoet.

Auf wiedersehen Pforzheim! 

Sarah

Hallo iedereen,

Een aantal dagen op stage zijn voorbijgegaan, maar ik ben het nog niet gewoon. Ze pakken hier dingen zo anders aan vb. met een patiënt die tetrapleeg is gaan ze met 5 therapeuten beginnen lopen. Filosofie die er achter zit? Hoe meer men mensen, die eigenlijk niks meer kunnen, activeert zoals vb. wandelen, zal het lichaam andere wegen vinden om te compenseren. activatie is dus de boodschap. Eén van de therapeuten beweert  zelf dat iemand met een c3 letsel na de intensiv therapie weer kon lopen. Wetenschappelijk onderbouwd? Volgens hun wel, maar als ik dan vraag waar ik die info ook kan vinden is het altijd later.

Het contact met de patiënten gaat beter. Ik heb afgelopen dagen enkele Duitsers gehad die geen spraakproblemen hebben. Ze spreken tegen mij in het Duits en ik antwoord in het Duits. Natuurlijk is dit Duits met haar op, maar dan zeggen ze: “AAAAHHH, Du bist den praktikant aus Belgien!” . Ik ben de eerste buitenlandse student dat naar hier komt, dus het is wel een gespreksonderwerp zowel bij patiënten als bij therapeuten. Ze blijven allen supervriendelijk, vragen of ik meer uitleg nodig heb of het duidelijk is of ik hulp nodig heb….

Wat ik jullie nog niet vertelt heb, maar wat hier ook  is: ze hebben een kleine tuin met verschillende ondergronden en zo kunnen cliënten leren lopen op verschillende ondergronden. Ik vind dit superleuk :). Daarnaast hebben ze ook looprobots (lokomat) en vector. Van de vector zijn slechts enkele in Europa  van de Lokomat zijn  er 5 warvan twee in dit centrum. Ik heb een halve dag bij de lkomat gestaan, maar er was eigenlijk niet veel aan. mensen in het harnas heisen en de machine opzetten en dan wachten tot het gedaan is dan de volgende, enzo verder. Lijkt redelijk saai, maar deze machine is overbevraagd. Zelfde leuze als hiervoor, hoe meer men activeert en beweegt, hoe meer het lichaam zal ondervinden welke omwegen men kan nemen. Eén machine kost zo’n 250.000 euro en hebben er hier twee staan. Alle robotten samen kosten in dit centrum 2 miljoen euro. De lokomat zit niet in het therapieprogramma inbegrepen en kost per uur zo’n 200 euro. Dus de machines hebben zichzelf al lang terugbetaald. (ps: foto genomen met toestemming patiënt)

Leuk verhaal van bij de Lokomat: Een patiënt keek zeer boos voor zich en kon met niks lachen. Oplossing van de therapeuten? Danceparty. We hebben zeker een kwartier aan een stuk zot gedaan, met zo’n 3 therapeuten. Het werkte aanstekelijk, want plots verscheen er toch een glimlach op de patiënt zijn gezicht. De sfeer is hier heel tof, er worden veel grapjes gemaakt en zot zijn doet geen zeer. Op een bepaald moment zijn we zelfs beginnen zingen met alle therapeuten en patiënten, er werd ook een polonaise gedanst. Superleuk!

Wat ze in dit centrum meer doen dan dat ik in België al gezien heb, is dat de therapeuten hier echt veel huisbezoeken doen. Ik ben een dag meegeweest met huisbezoeken en het was iets dat ik eigenlijk niet gewoon ben.  Vaak ging het om mobilisaties bij bedlegerige patiënten, maar ik heb ook kooktherapie mogen geven en heb met iemand leren lopen met de rollator. Als je echt therapie kan geven is dit zeer leuk, omdat het bij mensen thuis is. Je pakt de problemen dus daar ook aan waar ze zich stellen. Ergotherapeuten doen hier ook wat taken van de kine, zo heb ik ademhalingstherapie gegeven. Iets wat ik nog niet gezien had in België. Daarnaast heb ik samen met de therapeut ook schrijftehrapie gegeven aan  drie kindjes en aan een ander kindje balanstraining.

Grappig verhaal; Toen ik in de wagen zat en deze door het oranje licht reed, raakte de ergotherapeut het dak van de wagen aan. Ze keek een beetje verbaasd in mijn richting en ik keek verbaasd in de hare. Dan vroeg ze of wij dat ook niet doen in België, het brengt geluk. Toen ik vertelde dat dit gebruik bij ons niet gedaan werd was ze echt verbouwereerd. Hoe kan dat? Vanaf heden ben ik verplicht door mijn ergo om dit te doen. Dus mensen als je door het oranje licht rijdt altijd het dak van je wagen aanraken!

Ik heb ook een halve dag bij de cognitieve therapie gestaan, waarbij cliënten achter de computer oefeningen moesten maken. Voor mij minder interessant, omdat de oefeningen gelijken op die uit België en de cliënten zelf al wisten wat ze moesten doen.

De Duitsers zijn gründlich unt punktlich , iedereen is altijd stipt op tijd klaar of vertrekt stipt op tijd. Daarnaast zijn de therapeuten hier wel streng voor de patiënten, wie te laat is of de oefening niet naar behoren doet (uit slechte wil), wordt gevraagd om volgende keer terug te komen. Reden? Moesten therapeuten dit niet doen, zouden de cliënten minder rescpect hebben. Therapeuten staan hoog aangeschreven in deze instelling.

Wat ik me vandaag bevraagd heb, en wat toch opviel, is dat hier geen assessments worden afgenomen. Mijn ergo wist te vertellen dat ze dat hier gewoon niet doen. Ze basseren zich op het patiënten dossier en kijken zo wel wat de cliënt wel of niet kan. Als ik dan vroeg of er een neurlogische intake was, of op wat ze zich baseren om therapie te geven, kreeg ik het antwoord dat ze gewoon kijken en bevragen wat de wens is van de cliënt en zo verder doen. Ook doen ze binnen dit centrum geen ADL, dit omdat het tot de taak van de verpleegkundeigen hoort en niet die van de ergo’s. Er zijn veel oefenopstellingen, maar echt functionele oefeningen buiten wandelen worden hier niet gedaan. De translatie maakt zichzelf wel, volgens de ergotherapeut.

Daarnaast is het in Pforzheim viel spass! Ik ben gisteren naar de millelaltermarkt (middelleeuwse markt) geweest en het was verrassend. Iedereen van de markanten liep in middelleeuwse kledij en scandeerden dat we naar hun winkel moesten komen. Ik ben ook de plaatselijke heks tegengekomen en ze heeft een of andere spreuk over me uitgesproken, hopelijk geluk. Ook waren er dieren en ambachtelijke shops echt leuk om te zien. Toffe sfeer en ik heb hier een soort van middelleeuws brood gegeten als avondmaal, maar dat is met niet goed bekomen.

 u

Altijd als ik van stage terukom, ben ik zeer moe. dit kom doordat je bijna  9u aan één stuk doorwerkt, it takes it’s toll people.Desaniettemin vind ik het een ervaring om nooit meer te vergeten.

groetjes,

Sarah

Hallo iedereen!!!

De eerste twee dagen stage zijn achter de rug. Om 6u45 gaat mijn wekker, moet ik snel ontbijten en me klaarmaken om op tijd op mijn stageplek te zijn. Om 7u30 beginnen we daar al. De eerste dag was chaotisch. De hoofdergotherapeut, blijkbaar de enige die van mijn bezoek op de hoogte was, was afwezig. Niemand van de therapeuten wist dus dat ik ging komen, wat een probleem was. Ik had voor ik vertrok de mededeling van de hoofdergo gekregen dat ik bij verschillende therapeuten ging staan.  Nu problemen zijn er om opgelost te worden, dus namen verschillende therapeuten mij maandag op sleeptouw. Ze waren boos  op de hoofdtherapeut, maar tegen mij waren ze supervriendelijk, gaven veel uitleg en probeerden me zo goed als mogelijk op te vangen.

Maandag viel meer dan eens mijn mond open. In dit centrum pakken ze alles wel heel anders aan dan in België. Om te beginnen heb je duizend therapeuten. Ok, duizend is overdreven, maar toch een goede 20 (logo’s niet meegerekend). Er zijn ongeveer 10 patiënten die in het centrum verblijven en daarnaast ook een aantal ambulante patiënten. Mijn eerste dag liep ik mee bij de therapeuten binnen het  I.N.P.U.T- programma therapie geven geven. I.N.P.U.T staat voor intensive neuroplasticity utilizing therapy. Dit programma wordt ontwikkeld en enkel aangeboden door dit rehabilitatiecentrum. Binnen dit programma worden de globale en wetenschappelijk onderzochte bevindingen van het centraal zenuwstelsel samengebracht met de filosofie van het Bobath-concept en het gebruik van manuele therapie. Het zou een positief effect hebben op de duur van de rehabilitatie en zou kwaliteitsvoller zijn dan andere methoden.  Cliënten die binnen dit concept gerevalideerd worden zijn voornamelijk NAH’ers en mensen met een ruggenmergletsel.

Nu hoe ziet dit programma in de realiteit er uit? Geweldig!  Patiënten komen naar de revalidatiezaal en hebben een therapeut toegewezen gekregen. Sommige patiënten hebben zelfs 2 therapeuten (meestal een ergo met een kine).  Sommige patiënten krijgen dan 3u  ononderbroken therapie, anderen krijgen 6u therapie. Van 8u tot 14u! Kan je dat voorstellen hoe lang dat is? Daartussen krijgen de cliënten wel kleine rustpauzes, maar het is voornamelijk werken geblazen. De therapeuten maken de meest gekke constructies om bewegingen en andere te oefenen vb. een strijkplank op een bobathtafel en daar een doos op om reiken te oefenen, een omgekeerde bank op een bobathtafel en aan die bank een stok waar de cliënten flexie en extentie mee oefenen en noem maar op ze maken het.  Qua oefeningen en therapie geven zouden we in België gelijksoortige opstellingen maken. Het verschil ligt hem dus voornamelijk in tijd. De patiënten krijgen alle tijd van de wereld om een oefening af te maken, ergotherapeuten hebben stalen geduld. Alles gebeurt im rühe. No stress and no hurry is de leuze. Daarnaast geven de therapeuten veel hands-on therapie en zijn altijd bij hun cliënt. Iedereen heeft 1 cliënt waarbinnen die voor een bepaalde tijd verantwoordelijk is. Eénmaal het middag is, is het nog niet voorbij. De therapeuten gaan mee met de patiënten en begeleiden hun ook aan het middagmaal. Hierna nemen de therapeuten 20 min pauze en beginnen ze met dezelfde cliënt aan het tweede deel van de dag, of gaan ze de ambulate patiënten therapie geven.  Ik heb maandag bij 2 NAH patiënten gestaan, waarvan één 3u intensiv therapie kreeg en de andere ook 3u therapie, maar ambulant. Wat deze setting ook uniek maakt, is dat familieleden ook meekomen naar de therapie en mee helpen. Er zijn dus per therapie een stuk of drie of meer bezig met dezelfde cliënt.  Geweldig toch?  Ik geef wel toe dat het veel van de therapeuten vraagt, drie uur is meer dan voldoende in mijn ogen. de cliënten krijgen binnen dit programma dus minstens 8u therapie per dag, dat is 40u in een week. Ik heb de eerste dagen vooral gekeken en meegeholpen waar ik kon. Tussen 16u en 16u30 mogen de therapeuten naar huis gaan.

weetje: Duitsers kunnen geen Engels. Oplossing voor mezelf: Zij zeggen alles in het Duits, wat ik grotendeels versta, ik antwoord in het Engels. 

Fysiotherapeuten en ergotherapeuten lopen door elkaar binnen dit centrum. Er wordt eigenlijk weinig tot geen onderscheidt gemaakt in hun takenpakket. Het enige waar de ergo en de kine verschillen is bij ambulante kinderen. Hier richt de ergo zich voornamelijk op schrijfstoornissen, rekenstoornissen en sociale vaardigheden, de de kine doet hier echt alleen het fysieke aspect. Daarnaast verschilt het beroep nog niet zoveel met dat uit België, soms worden er andere aspecten belicht.

Het contact met de cliënten loopt voorlopig moeizaam. Dit omdat de cliënten stom zijn (niet spreken) of afasie hebben. Aangezien ik mezelf niet zo goed kan uitdrukken in het Duits, bots ik hier natuurlijk wel op muur. Ik probeer dus alles met handen en voeten duidelijk te maken.

Nog een van de dingen die dit centrum uniek maken is dat het centrum zijn eigen hotel heeft. Hier kunnen patiënten dan overnachten met hun Familie en zo naar het centrum gaan. Het hotel heeft ook een eigen verpleegteam en therapeuten, dus het is echt een 24u-benadering. Het centrum heeft geen grootkeuken, maar een eigen chef die dagelijks vers kookt en gerechten aanpast naar gelang de patiënt.  Sommige patiënten hebben zelf  een privé-verpleegkundige die hun heel de dag opvolgt.

Kostenplaatje voor dit alles? 3000 euro per week. Sommigen komen privé hier naartoe en betalen alles zelf, anderen hebben het geluk dat de verzekering deelt in de kosten.  Patiënten komen van over heel Duitsland, Rusland, Hongarije, Griekenland en Ierland naar dit rehabilitatiecentrum.

Mijn eerste twee dagen kon ik dus mijn ogen en oren niet geloven!

Wat Pforzheim betreft is de stad maandag weer tot leven gekomen. Heel veel mensen lopen door de straat en er hangt een gezellige sfeer. Wat me de afgelopen dagen is opgevallen is hoeveel kerken hier niet aanwezig zijn. Op elke straathoek één om zo maar iets te zeggen. Ik ben ook naar het plaatselijke grootwarenhuis geweest. De winkels zijn hier raar ingedeeld, elke winkel is ingedeeld in verschillende vierkanten. Zo heb je een vierkant voor vleeswaren, melkproducten, huishoudgerief, drinken en rest. Daarnaast heb ik ook zeker een uur in de file gestaan aan de kassa, omdat er maar 2 kassiersters waren. Morgen ga ik naar de middelleeuwse markt, eens zien wat dat geeft.

tchüsss, 

Sarah

Hallo Iedereen,

Zoals de meesten onder jullie weten, ben ik dit weekend naar Duitsland vertrokken voor mijn buitenlandse ervaring. Ik zal een week stage lopen in het zentrum der rehabilitation R. Geerlofs in Pforzheim, nabij Stuttgart.  Maandag begin ik mijn stage, maar hier toch al een blogberichtje over mijn eerste ervaringen op Duits grondgebied.

Gepakt en gezakt stond ik vrijdagochtend klaar om te vertrekken richting Stuttgart met de wagen.  Ik was zenuwachtig, nieuwsgierig en enthousiast. Je mag veel zeggen, maar zo alleen op avontuur vertrekken is toch spannend. Na de 15de keer gechekt te hebben of ik de essentials mee had; gsm, laptop, laders, portefeuille, reiszak… kon ik de auto instappen richting Stuttgart. Wat een gezellige rit van 5u had moeten worden, draaide uit in een tocht van maar liefst 9u30. De eerste 400 km liepen gesmeerd, bijna geen wagen op de baan te bespeuren. Hier heb ik ook het eerste staaltje van Duitse gründlichkeit kunnen ervaren.  Luttele kilometers van de grens met België stond een goed bewapand politieteam klaar om elke auto te inspecteren, ze waren met een stuk of tien. Zonder al te veel problemen werden we als veilig bevonden en mochten we doorrijden.  De laatste 100 km was andere koek, alles zat vast. We gingen meter per meter vooruit. We hebben in totaal zo’n 3u of meer in de file gestaan. Gelukkig had één van mijn reisgenoten het geweldige idee om de laatste uren wat dragelijker te maken met haar cd vol vlaamse klassiekers. Zo mooi zo blond en zo alleen, Goeie morgen morgen, Ziede gij mij geire,  geen wonder dat ik ween en  veel meer passeerden de revue. Als je geluk had kreeg je er een live-zangconcert bij.  Na zo een anderhalfuur liedjes, kwamen we eindelijk aan in Stuttgart.

Leuk weetje: Stuttgart stond tot vorig jaar op nr.1  wat files betreft in Duitsland, weer een deel van de cultuur dat ik aan de levende lijve ondervonden heb.

Het eerste wat opvalt aan Stuttgart is dat het een vrij nieuwe stad is. Veel appartementsgebouwen en veel moderne architectuur zijn aanwezig. Een deel van de  straten zijn in raster gebouwd zoals in New York. Daarnaast is er een overvloed aan Wagenhandelaars.

Aangezien de persoon waarbij we onze overnachting huurden zelf nog in de file stond, besloten we een hapje te gaan eten. Na wat zoeken hebben we een typische Duitse kroeg ontdekt. Ze waren er duidelijk geen toeristen gewend, want we werden langs alle kanten in het café/restaurant aangekeken. Nadat de locals  hadden kunnen wennen aan onze aanwezigheid, gingen ze gewoon weer hun zelfde luide gangetje.  Het viel op dat er een aantal Duitsers alleen naar het restaurant kwamen en hun maltijd nuttigden aan de toog, een beeld dat in België minder voorkomt.  Ik bestelde een pannenkoekensoep en een schnitzel mit bratkartöfln. Al snel beklaagde ik me het bestellen van soep en een hoofdschotel. Duitse porties zijn GIGANTISCH !! Een halve liter soep en 2 schnitzels met een berg patatten.  Ook het drinken wordt hier met 0,5l geserveerd. Voor relatief weinig geld, krijg je relatief veel ten opzichte van België.

Na een lange vermoeiende reisdag, gingen we vroeg slapen in ons gezellig appartementje.

zaterdag;

Na ons ontbijt te zijn gaan halen bij de plaatselijke bakker en de tijd te nemen om rustig te ontbijten, trokken we de stad in. Wie Duitsland zegt denkt aan bier en auto’s, of ik toch op zen minst. Deze ochtend stond niet in het teken van bier, maar wel in het teken van Auto’s. Eén van de must sees in Stuttgart is het Mercedes Benz- museum. Vijf verdiepingen doen de volledige geschiedenis van dit automerk uit de doeken.  Het gebouw op zich was al vrij imposant en modern, maar de binnenkant maakte het pas echt de moeite waard. Je waande je in een kathedraal van Mercedessen. Van stokoud tot gloednieuw, het was er allemaal. Hoewel auto’s men ding niet zijn, was het museum een aangename wandeling door de algemene wereldgeschiedenis en de geschiedenis van Mercedes.  Zonder het zelf goed en wel te beseffen heb ik 3u in dit museum rondgewandeld. Moest je dus ooit naar Stuttgart gaan, het is echt een aanrader. En geloof het of niet, maar rechts staat de allereeste wagen van Mercedes-Benz.

Na het bezoek aan het Mercedes Benz-museum was de zoektocht gestart naar de binnenstad. Stuttgart heeft een heel uitgebreid netwerk aan U-bahnen, S-bahnen, treinen en bussen, maar de juiste vinden lijkt een hele uitdaging. Na veel vijven en zessen kwamen we dus aan in het stadscentrum. Hier bezochten we  het Schlossplatz, het Versailles van Stuttgart. Helmaal verwoest tijdens de tweede wereldoorlog en helemaal heropgebouwd in de jaren ’50. Op de schlossplatz was een kleine kerstmarkt opgezet die al veel Duitsers en toeristen aantrok. Ik zou natuurlijk mezelf niet zijn, moest ik me in dit koude weer niet bezondigen aan een warme ghlüwhein mit ein Bratwürst.  Geweldige sfeer met leuke Duiste schlagers, gezellige babbels en beginnende schnee (sneeuw). We hebben ons hier wel even warm kunnen houden.

Toen de sneeuw en regen ons net iets te hevig werd,  zijn we drogere oorden gaan opzoeken. Een honderd jaar oude markthal deed dienst als schuilplaats voor ons en zo’n 500 andere personen die hetzelfde idee hadden. Desalniettemin was het een gezellige markt met de typische standjes die je verwacht op zo een markt. Hoewel ik  Duitse producten in overvloed had verwacht, waren er meer Spaanse, Portugese en Israelische producten te vinden.

Na nog wat te hebben rondgekuierd in de winkelstraat besloten we om te gaan eten. Weerom waren de porties gigantisch, maar deze keer viel me iets anders op. Als je in Duitsland gaat  eten krijg je in plaats van groenten op je bord, een bordje apart met groenten. Waarom moet ik me nog eens bevragen, eetgewoonte vermoed ik. Na een lange en vermoeiende dag, was het tijd om mijn bed op te zoeken.

zondag:

Vroeg opstaan was de boodschap vandaag, want ik moest om 12u in Pforzheim bij mijn gastheer zijn. We kunnen Stuttgart natuurlijk niet verlaten zonder eens een kijkje te gaan nemen in de derde must see van Stuttgart nl. het Porschemuseum. Héél kort door de bocht (wat een flauwe humor) is dit een museum vol porches. Anders dan in het Mercedes-Benz museum, krijg je in dit museum bij elke wagen een heel uitgebreide beschrijving van de motor. Mijn intresses liggen al niet bij wagens laat staan de motoren van die wagens, dus dit was een lichte tegenvaller.  Toch heb ik al een kiekje kunnen nemen met mijn toekomstige wagen. 🙂   (Voor de wagenliefhebbers onder ons: Stuttgart is het Walhala van wagens)

Daarna ging ik dus richting Pforzheim. Pforzheim is op het eerste zicht een vrij dode stad op zondag. Straten zijn leeg, er rijdt amper verkeer en “toeristische trekplijsters” zijn gesloten. Gelukkig maakt het enthousiasme van mijn gastheer veel goed. Ik werd zeer hartelijk ontvangen, kreeg uitleg over het appartement en ontdenkte dat ik drie huisgenoten heb. Mijn huisgenoten zijn druk in de weer met het opzetten van een middeleeuwse markt, dus helaas heb ik ze nog niet kunnen ontmoeten.  In de namiddag trok ik de stad in en maakte een grote stadswandeling. Eerst  ben ik eens naar mijn rehablilitatiecentrum gestapt, om zo morgen de weg niet te hoeven vragen. Het ziet er klein, maar gezellig uit. De zenuwen beginnen stilaan te komen, morgen laat ik jullie alvast weten hoe ik de eerste dag beleefd heb!

Hieronder nog enkele foto’s van mijn wandeling, waar ik ook de oudste boom van Pforzheim ben tegengekomen! Hopelijk is er vanaf morgen dus meer te beleven in deze stad  en kan ik jullie dus iets interessantere blogposts geven van Pforzheim zelf en van mijn stageplaats.

Vanavond ga ik nog rustig ontspannen zodat ik morgen vol goede moed en fris kan beginnen aan mijn stage, ik kijk er naar uit!

tot de volgende post!