Sarah in Pforzheim

Hallo iedereen,

Een aantal dagen op stage zijn voorbijgegaan, maar ik ben het nog niet gewoon. Ze pakken hier dingen zo anders aan vb. met een patiënt die tetrapleeg is gaan ze met 5 therapeuten beginnen lopen. Filosofie die er achter zit? Hoe meer men mensen, die eigenlijk niks meer kunnen, activeert zoals vb. wandelen, zal het lichaam andere wegen vinden om te compenseren. activatie is dus de boodschap. Eén van de therapeuten beweert  zelf dat iemand met een c3 letsel na de intensiv therapie weer kon lopen. Wetenschappelijk onderbouwd? Volgens hun wel, maar als ik dan vraag waar ik die info ook kan vinden is het altijd later.

Het contact met de patiënten gaat beter. Ik heb afgelopen dagen enkele Duitsers gehad die geen spraakproblemen hebben. Ze spreken tegen mij in het Duits en ik antwoord in het Duits. Natuurlijk is dit Duits met haar op, maar dan zeggen ze: “AAAAHHH, Du bist den praktikant aus Belgien!” . Ik ben de eerste buitenlandse student dat naar hier komt, dus het is wel een gespreksonderwerp zowel bij patiënten als bij therapeuten. Ze blijven allen supervriendelijk, vragen of ik meer uitleg nodig heb of het duidelijk is of ik hulp nodig heb….

Wat ik jullie nog niet vertelt heb, maar wat hier ook  is: ze hebben een kleine tuin met verschillende ondergronden en zo kunnen cliënten leren lopen op verschillende ondergronden. Ik vind dit superleuk :). Daarnaast hebben ze ook looprobots (lokomat) en vector. Van de vector zijn slechts enkele in Europa  van de Lokomat zijn  er 5 warvan twee in dit centrum. Ik heb een halve dag bij de lkomat gestaan, maar er was eigenlijk niet veel aan. mensen in het harnas heisen en de machine opzetten en dan wachten tot het gedaan is dan de volgende, enzo verder. Lijkt redelijk saai, maar deze machine is overbevraagd. Zelfde leuze als hiervoor, hoe meer men activeert en beweegt, hoe meer het lichaam zal ondervinden welke omwegen men kan nemen. Eén machine kost zo’n 250.000 euro en hebben er hier twee staan. Alle robotten samen kosten in dit centrum 2 miljoen euro. De lokomat zit niet in het therapieprogramma inbegrepen en kost per uur zo’n 200 euro. Dus de machines hebben zichzelf al lang terugbetaald. (ps: foto genomen met toestemming patiënt)

Leuk verhaal van bij de Lokomat: Een patiënt keek zeer boos voor zich en kon met niks lachen. Oplossing van de therapeuten? Danceparty. We hebben zeker een kwartier aan een stuk zot gedaan, met zo’n 3 therapeuten. Het werkte aanstekelijk, want plots verscheen er toch een glimlach op de patiënt zijn gezicht. De sfeer is hier heel tof, er worden veel grapjes gemaakt en zot zijn doet geen zeer. Op een bepaald moment zijn we zelfs beginnen zingen met alle therapeuten en patiënten, er werd ook een polonaise gedanst. Superleuk!

Wat ze in dit centrum meer doen dan dat ik in België al gezien heb, is dat de therapeuten hier echt veel huisbezoeken doen. Ik ben een dag meegeweest met huisbezoeken en het was iets dat ik eigenlijk niet gewoon ben.  Vaak ging het om mobilisaties bij bedlegerige patiënten, maar ik heb ook kooktherapie mogen geven en heb met iemand leren lopen met de rollator. Als je echt therapie kan geven is dit zeer leuk, omdat het bij mensen thuis is. Je pakt de problemen dus daar ook aan waar ze zich stellen. Ergotherapeuten doen hier ook wat taken van de kine, zo heb ik ademhalingstherapie gegeven. Iets wat ik nog niet gezien had in België. Daarnaast heb ik samen met de therapeut ook schrijftehrapie gegeven aan  drie kindjes en aan een ander kindje balanstraining.

Grappig verhaal; Toen ik in de wagen zat en deze door het oranje licht reed, raakte de ergotherapeut het dak van de wagen aan. Ze keek een beetje verbaasd in mijn richting en ik keek verbaasd in de hare. Dan vroeg ze of wij dat ook niet doen in België, het brengt geluk. Toen ik vertelde dat dit gebruik bij ons niet gedaan werd was ze echt verbouwereerd. Hoe kan dat? Vanaf heden ben ik verplicht door mijn ergo om dit te doen. Dus mensen als je door het oranje licht rijdt altijd het dak van je wagen aanraken!

Ik heb ook een halve dag bij de cognitieve therapie gestaan, waarbij cliënten achter de computer oefeningen moesten maken. Voor mij minder interessant, omdat de oefeningen gelijken op die uit België en de cliënten zelf al wisten wat ze moesten doen.

De Duitsers zijn gründlich unt punktlich , iedereen is altijd stipt op tijd klaar of vertrekt stipt op tijd. Daarnaast zijn de therapeuten hier wel streng voor de patiënten, wie te laat is of de oefening niet naar behoren doet (uit slechte wil), wordt gevraagd om volgende keer terug te komen. Reden? Moesten therapeuten dit niet doen, zouden de cliënten minder rescpect hebben. Therapeuten staan hoog aangeschreven in deze instelling.

Wat ik me vandaag bevraagd heb, en wat toch opviel, is dat hier geen assessments worden afgenomen. Mijn ergo wist te vertellen dat ze dat hier gewoon niet doen. Ze basseren zich op het patiënten dossier en kijken zo wel wat de cliënt wel of niet kan. Als ik dan vroeg of er een neurlogische intake was, of op wat ze zich baseren om therapie te geven, kreeg ik het antwoord dat ze gewoon kijken en bevragen wat de wens is van de cliënt en zo verder doen. Ook doen ze binnen dit centrum geen ADL, dit omdat het tot de taak van de verpleegkundeigen hoort en niet die van de ergo’s. Er zijn veel oefenopstellingen, maar echt functionele oefeningen buiten wandelen worden hier niet gedaan. De translatie maakt zichzelf wel, volgens de ergotherapeut.

Daarnaast is het in Pforzheim viel spass! Ik ben gisteren naar de millelaltermarkt (middelleeuwse markt) geweest en het was verrassend. Iedereen van de markanten liep in middelleeuwse kledij en scandeerden dat we naar hun winkel moesten komen. Ik ben ook de plaatselijke heks tegengekomen en ze heeft een of andere spreuk over me uitgesproken, hopelijk geluk. Ook waren er dieren en ambachtelijke shops echt leuk om te zien. Toffe sfeer en ik heb hier een soort van middelleeuws brood gegeten als avondmaal, maar dat is met niet goed bekomen.

 u

Altijd als ik van stage terukom, ben ik zeer moe. dit kom doordat je bijna  9u aan één stuk doorwerkt, it takes it’s toll people.Desaniettemin vind ik het een ervaring om nooit meer te vergeten.

 

groetjes,

Sarah

This entry was posted on donderdag, november 26th, 2015 at 19:05 and is filed under Nieuws. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. Both comments and pings are currently closed.