Hallo iedereen, we hebben onze eerste stage week achter de rug. Wat een cultuurschok!! We stonden alle drie op een andere afdeling. Emmy stond op de ‘kids ward’, Karolien op de General OPD en Laura op de ‘female ward’. Hieronder een beetje uitleg over de verschillende diensten en ervaringen die we hebben meegemaakt in de eerste week.
Kids ward (Emmy) :
Ik stond mijn eerste week op de pediatrie. Een heel zware afdeling om mee te starten vind ik persoonlijk. Ik werd onthaald door de hoofdverpleegkundige die mij een rondleiding gaf op de dienst. Het eerste wat mij direct opviel en waar ik toch wel moest aan wennen was dat de afdeling bestond uit een grote zaal met ongeveer 27 bedjes. Dit was al het eerste grote verschil tussen België en Ghana. De verpleegkundige waren heel vriendelijk en waren natuurlijk heel nieuwsgierig naar mij en wat ik kom doen in Ghana.
De meest voorkomende pathologiën waren kindjes met malaria, meningitis, brandwonden en tuberculose. Op verpleegtechnisch vlak heb ik zeer veel technieken kunnen uitvoeren. Ik heb twee maal een blaassonde mogen plaatsen. Verschillende keren een maagsonde mogen plaatsen en daarbij ook de sonde voeding klaarmaken. Dit vond ik wel leuk om te doen aangezien we als verpleegkundige in België de sonde voeding klaargemaakt op dienst krijgen. Ik heb verschillende keren bloed mogen prikken (met spuit en naald) wat ook een grote uitdaging was. Voor mij was het ook de eerste keer dat ik een infuus plaatste in een babyhandje. De eerste keer was dit echt heel onwennig, vooral omdat de baby zo aan het huilen was. Maar naarmate de week vorderde kreeg ik het goed onder de knie om in zo een klein handje te prikken ( leuk voor mij, minder leuk voor de kindjes natuurlijk).
Wat me het meeste is bijgebleven is een wondzorg die ik heb mogen uitvoeren die ongeveer 2 uur heeft geduurd. Er waren twee zusjes van ongeveer 8 jaar op de dienst met derdegraads brandwonden van aan de enkels tot aan de navel. Het was emotioneel heel zwaar om de kinderen vaak te horen huilen en ze echt letterlijk pijn te zien lijden. Vooral omdat ik op die momenten besefte dat we in België heel veel middelen en technieken hebben om dit leed te voorkomen. Het duurde een halfuur om het verband gewoon van de wonde te krijgen. Omdat ze niet veel middelen hebben gebruiken ze voor elke wonde hetzelfde materiaal. In mijn ogen absoluut geen goed verband voor een brandwonde omdat het in de wonde blijft plakken. Daarom dat men zo lang bezig was met het verband er voorzichtig af te halen.
Op donderdag kwam er een acute opname binnen, een kindje dat dringend moest geopereerd worden. Het kindje had een abces in de onderbuik en dit moest zo snel mogelijk verwijderd worden. We kregen de opdracht om een klein gaatje te maken in de buikwand waardoor we het abcesvocht al konden evacueren voor ze aan de operatie begonnen. De wondzorg heb ik mogen uitvoeren en was zeer spectaculair. Ik heb letterlijk een kwartier het abces zitten uitduwen. Ik kan echt niet beschrijven wat er allemaal uit de buikwand van het kleine meisje kwam. Deze handeling was zeer pijnlijk voor het kind waardoor het nog zwaarder was voor mij om deze uit te voeren.
Conclusie van mijn eerste week: heel emotioneel zwaar maar super leerrijk en heel veel ervaring opgedaan.
General OPD (Karolien)
Afgelopen week stond ik, samen met Jolien, op de general OPD. Dit is eigenlijk de spoedafdeling, maar valt helemaal niet te vergelijken met een spoedafdeling in België. General OPD heeft eigenlijk 2 ‘functies’, namelijk: ontvangst en doorverwijzing van alle patiënten die het ziekenhuis binnenkomen en een emergency room. De eerste twee dagen hebben we vooral geholpen bij het onthaal omdat het toen heel rustig was in de emergency room. Hier komen alle mensen, die op één of andere manier hulp wensen te krijgen in het ziekenhuis, toe. De erg dringende spoedgevallen worden natuurlijk meteen naar de emergency room gebracht, maar alle andere mensen die een ‘gewone’ consultatie willen, moeten aanschuiven en wachten. Als het aan hen is wordt hun bloeddruk genomen en moeten ze op de weegschaal gaan staan. Daarna moeten ze zeggen wat hun probleem is, waarvoor ze naar het ziekenhuis zijn gekomen. Dan wordt in de computer een consultatie voor hen aangemaakt onder de juiste specialisatie (vb: tandarts, gynaecologie, algemeen, pediatrie,…) en daarna worden ze doorgestuurd naar een kamertje, waar ze weer moeten aanschuiven en wachten voor ze een dokter te zien krijgen. Ik heb de eerste twee dagen dus vooral bloeddrukken genomen. Hiermee kon ik mijn dag redelijk gemakkelijk vullen, maar erg interessant of leerrijk was dit natuurlijk niet. Woensdag, donderdag en vrijdag besloten Jolien en ik op de emergency room door te brengen, in de hoop daar wat meer te kunnen doen en bijleren. Woensdag viel dit wat tegen. Erg veel emergencies waren er toen niet en die dag ging erg traag vooruit. Donderdag en vrijdag kwamen er wel wat interessante emergencies binnen. Erg veel handelingen heb ik niet kunnen doen. De dringende gevallen worden wel meteen naar de emergency room gebracht, maar eigenlijk wordt hier toch nog niet echt veel gedaan. Standaard worden de parameters genomen, een infuus geplaatst en een bloedstaal afgenomen. Indien nodig wordt er al pijnstilling toegediend. Maar verder gebeurt er niks voor de patiënt door de dokter onderzocht is. Wanneer de dokter zijn onderzoek gedaan heeft en er medicatie voorgeschreven werd, moet de familie de medicatie gaan kopen en eens deze er is wordt de patiënt overgebracht naar de hospitalisatieafdeling. Tenzij de patiënt geen verdere hospitalisatie nodig heeft, dan gaat hij gewoon met de nodige medicatie naar huis. Erg veel heb ik dus niet kunnen doen de afgelopen week, maar ik heb wel al redelijk wat bijgeleerd, vooral over pathologieën die in België niet voorkomen (vb. rabies, malaria en slangenbeten). De week begon dus wat minder, maar is ,ondanks dat ik niet zo veel handelingen kon doen, toch nog uitgedraaid in een interessante en leerrijke week.
Female ward (Laura):
Mijn eerste stageweek stond ik op de female medical ward. Dit is een vrij grote afdeling voor vrouwen met zowel een medical deel als een surgical deel. Hier komen dus vrouwen terecht na een operatie, met aandoeningen zoals malaria, hypertensie, en andere ernstige aandoeningen. Ook staat deze dienst dagelijks open voor mensen die niet in het ziekenhuis zijn opgenomen maar verwond zijn en dus wondverzorging nodig hebben.
Wat mij als eerste opviel aan deze afdeling is het gebrek aan structuur. Elke ochtend starten ze met de ‘handing over’, dit is de wissel tussen nachtdienst en de ochtendshift. Ze gaan van patiënt naar patiënt om de informatie over te dragen. Op zich lijkt dit een hele goede manier van informeren maar dit gebeurt heel chaotisch en er wordt vaak over hele andere dingen gepraat dan over de patiënten. Wanneer het patiëntendossier er niet ligt wordt de patiënt vaak gewoon overgeslagen. Geen dossier, geen patiënt.
Ik vond het niet duidelijk wat er nu juist dagelijks moest gebeuren. Er werd geen takenverdeling of een dagindeling gemaakt. Hierdoor is er ook niet echt iemand verantwoordelijk wanneer er een taak niet uitgevoerd wordt.
Emotioneel gezien vond ik dit een hele zware week. Ik werd geconfronteerd met het gebrek aan middelen en de manier van omgang tussen verpleegkundigen en patiënten. Dit vond ik soms heel shockerend. Zowel verpleegkundigen als dokters gaan hier op een hele andere manier om met patiënten dan ik gewend ben. Diagnoses of therapieën worden zelden meegedeeld of verklaard aan de patiënt en zijn familie. De verpleegkundigen gingen in mijn ogen ook veel harder om met de mensen. Wanneer een patiënt pijn had en begon te wenen of te roepen werden ze hier boos voor en moest de patiënt hiermee onmiddellijk stoppen. Dit terwijl het om hele pijnlijke wondzorgen ging en de patiënten hiervoor geen pijnstilling kregen.
Ik heb verschillende keren mijn ogen open getrokken over de manier hoe ze bepaalde technieken uitvoeren. Steriliteit lijkt hier een andere betekenis te hebben. Ook wordt er heel onvoorzichtig met materialen zoals naalden en dergelijke omgesprongen. Paniek in mijn hoofd dus!
Ik heb deze week heel veel nieuwe dingen gezien en geleerd die ik in België nooit zou zien. Bepaalde aandoeningen waarvan ik nog maar vaag iets over gehoord had. Elephantiasis bijvoorbeeld! (Zeker de moeite waard om eens op te zoeken!)
Al bij al heb ik deze week heel veel bijgeleerd over de Afrikaanse manier van denken en handelen. Ik denk dat ik deze week niet snel zal vergeten!
Dit was een verslag van onze eerste week, het weekend gebruikten we om eventjes te bekomen van de nieuwe indrukken. De zondag vulden we traditioneel in door te wassen, te zweten en te puffen.