Gisteren na de middag begon ik me nerveus te voelen. Zonder reden. Misschien had ik te veel koffie op. Ik had jeuk aan mijn arm en ik krab mezelf, maar te hard, waardoor ik een wond kreeg. Ik kan me nergens op concentreren en heb het gevoel dat er een emotie wilt ontsnappen. Bingo! Ik weet wat er scheelt: ik krijg een depressieve episode. Ik heb mezelf nog in het gareel kunnen houden tot ik thuis was, ik heb nog een serie gekeken, maar ik kreeg het gevoel niet van me afgeschud. Misschien als ik een wandeling ga maken is het beter.. fout gegokt! Hoewel de verlichting van de huizen sierlijk in de weerspiegeling in het meertje dansten, werd het alleen maar erger. Ik heb het gevoel dan maar even uitgelaten en ben daarna uitgeput gaan slapen.
’s Ochtends niets speciaals aan de gang. Vandaag heb ik zo goed als niets te doen tot 10h. Ik kon dus op mijn gemak voorbereidingen treffen. Toen ik aan mijn computer ging zitten, merkte ik dat er wel wat speciaals aan de gang was: Mijn normaal denken is verdwenen. Als ik me al vijf minuten kon concentreren had het veel geweest. In de plaats is mijn depressieve gedachtegang de redeneringen van mijn rationele gedachtengang aan het betwisten. Het is een beetje alsof Depressie lelijke dingen aan het roepen is en Rationeel die zegt dat ik niet moet luisteren. Maar als Depressie roept, kan ik niet anders dan het horen, en het kwetst mij wat die zegt. Rationeel laat mij koffie drinken als een afleidingsmanouvre, maar het werkt niet zo goed. Kort gezegd: Dit gaat geen productieve dag worden. Ik heb mezelf onvrijwillig sociaal afgesloten, kan me niet meer concentreren op een scherm, gesprek of gezonde gedachte. Tijd dus om mezelf te ontslaan voor vandaag. Om Twee uur ben ik in bed gaan liggen en om drie was ik uit mijn depressieve episode (voor vandaag althans). Raar.
NB: ondertussen heb ik wat artikels opgezocht over mogelijke correlatie tussen malabsorbtie (want ik neem medicatie) of deficientie van bepaalde stoffen en depressie, maar die heb ik nog niet gelezen om bovenstaande reden :p
Mijn excuses voor het ongemak dat ik breng bij het lezen van dit blogbericht. Het bericht is niet bedoeld als provocatie of medelijde-vragend. Ik kon moeilijk beslissen of het al dan niet een belangrijk item is om te vermelden in het onderwerp ‘mijn buitenlandse stage’. Maar het zelfstandig overleven van een onverwachte episode lijkt me ook wel een leerervaring.
de link Black dog verwijst naar een interessante en luchthartige analogie met het hebben van een depressie.
Vi ses i morgen
