Dobar dan!
Mijn eerste stage week in Zagreb zit erop! Op maandag 23 januari ben ik gestart met mijn stage in Artis Includum. Gelukkig had ik twee van mijn stagementoren (Morana en Sasa) al ontmoet de dag ervoor, waar ik al mijn vragen en onzekerheden kon aan stellen. Zij waren super lief en hebben mij meteen op mijn gemak gesteld. Zo vertelde ze me wat ze van mij verwachten gedurende de stage en wat ik van hen kan verwachten.
Ik zal misschien eerst een beetje uitleg geven over mijn stageplek. Dus ik loop gedurende 4 weken stage in een privé praktijk genaamd Artis Includum. Artis Includum is een organisatie gericht naar kinderen dat problemen ervaren in hun dagelijks leven. De doelgroep is heel gevarieerd, zo werken ze van baby’s tot tieners waarbij de voornamelijk diagnose ASS is maar er komen ook kinderen met CP, syndroom van Down, Fragiele X-syndroom, ADHD,… en zelfs kinderen zonder een diagnose. Het team bestaat uit 5 ergotherapeuten met elk hun eigen specialiteiten. Maar ze voeren allemaal sensorische integratietherapie en speltherapie uit. Dit team voelt echt aan als een familie en je wordt heel rap opgenomen in deze familie! Zo hadden ze zelfs voorgesteld om samen naar een kattencafé te gaan (ze zijn allemaal dol op dieren!) maar deze was jammer genoeg gesloten.
Het leuke aan deze organisatie is dat ze niet op voorhand interventies plannen en deze uitvoeren aan een tafel maar ze laten het kind spelen, lopen, springen, dansen, klimmen,… in de therapieruimte. De ergotherapeuten spelen mee met het kind en proberen het spel vorm te geven zodat de opgestelde doelstellingen bereikt kunnen worden. Hierdoor heeft het kind niet door dat hij/zij therapie krijgt waardoor de intrinsieke motivatie tot deelname heel hoog is! Kinderen krijgen hier een uur therapie ipv een halfuur zoals in België waardoor je veel meer kan doen met de kinderen. Ook worden de ouders, broers, zussen, andere familieleden,… betrokken tijdens de therapiesessies. Zo moedigen de therapeuten de ouders altijd aan om mee te spelen wat heel leuk is om te zien want de kinderen zijn meteen enthousiaster!
Het tofste ben ik nog vergeten te vertellen, ze doen aan hondentherapie! Er zijn twee therapiehonden die ‘voltijds’ werken: Blondie en Lisa. En dan is er nog één hond (waarvan ik de naam vergeten ben) die af en toe op bezoek komt. Deze honden worden op verschillende manieren ingezet. Zo is Blondie een heel rustige hond en wordt zij meer ingezet als kalmerende factor en emotionele ondersteuning voor het kind maar ook voor de ouders. En Lisa is een heel actieve hond. Ze is dol op spelen en lopen en wordt hierdoor meer ingezet tijdens het spel zelf. Ook kunnen deze honden ingezet worden om te kijken hoe kinderen interactie zouden voeren met leeftijdsgenoten, waardoor Lisa en Blondie ook gebruikt worden tijdens assessments en observaties. Soms zegt een kindje op de laatste moment af waardoor je tijd hebt om te knuffelen en te spelen met de honden, wat Lisa en Blondie super graag hebben!
Tijdens mijn eerste week heb ik vooral geobserveerd. En in het begin van de week was ik heel vaak in de war en niet op de hoogte van wat er gebeurt aangezien de kinderen Kroatisch spreken. Hierdoor had ik een klein paniekmomentje want ik dacht: ‘Ik ga nooit therapie kunnen geven, als ik de taal niet spreek!’. Maar na twee – drie dagen begon ik al wat woordjes op te pikken en begon ik de routine door te hebben van het spel waardoor de taal niet zo veel uitmaakt. Ik heb zelfs een paar keer deelgenomen aan de therapie wat heel leuk was. Ook wordt er gebruikt gemaakt van communicatieborden, wat alles veel makkelijker maakt, maar dit zal ik in een andere blog uitleggen 😉 .
Groetjes!
Ze zijn hier ook van het idee: ‘Waarom opruimen als het toch terug rommelig wordt?’ 🙂
