Onze week vakantie is voorbij en de laatste weken zijn ingegaan.
Woensdag 4 april werden we uitgenodigd voor een voetbalmatch ten voordele van het goede doel, kinderen met kanker. De ploeg van onze universiteit speelde tegen de nationale ploeg. Wij, als buitenlandse studenten, waren vooral reclame voor ‘Het jaar van de internationalisering’ van UNAN-Managua. ’s Middags hielpen we met broodjes te smeren voor de kinderen en ’s avonds hadden we een gezellige avond samen met onze docenten, hun vriendinnen en enkele familieleden.. en veel Toña natuurlijk, het plaatselijke bier.
De week erna gaven we een presentatie over België aan de 2de jaars optiek en optometrie. Die waren alvast blij dat ze geen meetkundige optica hadden. We hadden het over de typische kenmerken van België, het eten, over de opleiding Optiek en Optometrie in Odisee en het verschil tussen optometrie in België en in Nicaragua, in het Spaans natuurlijk! Daarna beantwoordden we nog heel wat vragen. De fotograaf was een beetje te laat waardoor we na onze presentatie nog even ‘moesten doen alsof we presenteerden’, voor de facebook pagina van ’t unief.
De dag erna, vrijdag, was het Diete haar laatste dag, dus hadden we een afscheidsfeestje met de docenten gepland. Tegen middernacht was de meerderheid al terug naar huis vertrokken, maar we besloten toch nog een stapje in de wereld te zetten en het nachtleven van Managua te verkennen. Wij moesten de dag erna gelukkig niet vroeg op, een van onze docenten helaas wel.
Nadat we allebei was hadden bijgeslapen, vertrokken we uit ons huisje dat we 2 maanden hadden gehuurd. We hebben hier heel veel problemen mee gehad en ook onze laatste dag verliep helaas niet vlekkeloos. Blij dat we daar weg waren, gingen we ieder onze eigen weg: Diete ging haar vriend ophalen aan de luchthaven en ik verhuisde naar een hostel enkele straten verder. Ik had normaal nog anderhalve week stage te gaan voor ook mijn vriend naar Nicaragua kwam, als alles goed ging…
Een week voor het einde van de stagen braken er rellen uit. De regering plande om de pensioenen drastisch te verlagen, waarop de ouderen en later ook de studenten gingen protesteren. De politie trad met geweld op tegen de demonstraties en de regering riep op tot tegendemonstraties en zo escaleerde het dag na dag.. De eerste dagen was het afwachten, de lessen voor die dag waren afgeschaft. ’s Avonds werden ook de lessen voor de volgende dag afgeschaft, daarna tot het weekend en daarna voor onbepaalde duur. Van de ene op de andere dag van de universiteit gesloten, waardoor we geen afscheid konden nemen en wat natuurlijk ook administratieve problemen met zich meebracht. De Amerikaanse docent, Ben, vertrok weer naar huis en ook in wou graag weer naar huis, alleen was dat praktisch gezien niet mogelijk.
Ondertussen was het een kwestie van binnenblijven en alleen voor noodzakelijke dingen (eten kopen) naar buiten gaan, maar best niet in de buurt van de universiteit. In de buurt waren enkel wat kleine winkeltjes, een beetje zoals een nachtwinkel, waar je wat koekjes, bonen en rijst en drinken kon kopen maar geen groenten of fruit. Die zondag was het een grote drukte in de anders zo rustige winkel. Iedereen was voedsel aan het hamsteren, omdat men niet wist wat ging komen. Heel wat rekken waren al leeg. Ik verbleef in een studentenwijk, die zowiezo niet toeristisch was, maar nu waren er helemaal geen andere gasten in het hostel meer te bespeuren.
Gelukkig werd de situatie iets beter. Mijn vriend besloot toch naar Nicaragua te komen. We wijzigde onze reisplannen naar de veiligste gebieden en maakten er toch een leuke vakantie van: San Juan Del Sur, Ometepe, León en Corn Islands.
Maandag, de dag dat we weer naar huis vertrokken, werden de lessen normaal weer hervat, maar ’s middags werd de universiteit weer gesloten omdat de situatie weer verslechterde.. Een paar weken later is de situatie helaas nog steeds niet verbeterd, integendeel. Er zijn al vele doden en nog veel meer gewonden.
