Hannah en Freya gaan vreemd Op stage in Jaszkotle, Polen

Cześć!

Het is ondertussen al donderdag! Onze laatste week hier in het weeshuis is bijna voorbij en weldra keren we weer huiswaarts… Deze week zetten we onze therapieën met onze volgkindjes natuurlijk verder  en probeerden we de leukste dingen nog eens opnieuw uit! We gingen nog een laatste keer snoezelen met enkele kindjes, we deden nog een laatste keer de babymassage, gingen nog eens naar de speeltuin…

   

Woensdag deden we onder andere een therapie samen met O. en S. Aan de hand van een twistermat en gevulde ballonnnen met zand, probeerden we samen met hen de kleuren (rood, geel, groen, blauw) aan te leren. Wat een opgave! Eerst moesten we de kleuren zelf leren en vooral de uitspraak van de Poolse woorden inoefenen… Dat was voor ons al niet zo gemakklijk. We deden enkele oefeningen met de kinderen. Eerst leerden we hen de kleuren aan en sprongen we van kleur naar kleur op de twistermat terwijl we luid de kleur riepen. Nadien was het de bedoeling dat de kinderen de ballonnen bij dezelfde kleur legden op de twistermat. Hierbij moesten ze ook steeds de kleuren herhalen, de uitspraak was zowel voor O. als S. nog moeilijk! En tot slot moesten ze van op een afstand proberen om de ballonnen naar de juiste kleur te gooien. 🙂

In Polen wordt Pasen op een andere manier gevierd dan in België. In België staan we ’s morgens op en liggen er in de tuin allemaal chocolade eitjes die we dan met ons mandje kunnen gaan rapen. 🙂 Hier in Polen doen ze dit (tot onze verbazing) niet! Hier nemen ze hun paasmand, vullen deze met eieren, brood, worst… en gaan hier mee naar de kerk. Tijdens de misviering met Pasen wordt elke paasmand gezegend door de pastoor.
In het weeshuis hielpen we bij het maken van de paasmandjes van Steven en Julie. Samen met onze volgkindjes bestempelden we deze met verf. 🙂 Zo konden we nog wat extra werken aan hun fijne motoriek.

Zoals jullie weten oefenden we intensief met beide volgkindjes op het zelfstandig leren stappen. B., het volgkindje van Freya, kon reeds twaalftal stapjes zonder hulp zetten en wordt hier alleen maar beter in. Donderdag gingen we met enkele kindjes op wandel in het weeshuis om nog wat extra te oefenen op dit stappen. Op onze voorlaatste dag stage verraste W. (volgkindje van Hannah) ons met zijn eerste stapjes zonder hulp! Hoera! Hij kon meermaals een vijftal stapjes zetten zonder de hand van Hannah vast te houden. 😀 Hij heeft lang op zich laten wachten, maar het intensief oefenen wordt dan toch beloond! 😀

We merkten tijdens de twister-activiteit dat zowel O. als S. de verschillende delen van het lichaam niet goed konden benoemen. Daarom besloten we om samen met hen een activiteit uit te voeren waarbij deze kennis nog eens extra kon ingeoefend worden. We tekenden de verschillende lichaamsdelen op papier en knipten deze uit. Het was de bedoeling dat beide kinderen de lichaamsdelen correct op een groot papier kleefden zodat er een correct lichaam ontstond. Ze moesten telkens de lichaamsdelen benoemen. (Niet makkelijk in het Pools! Zowel voor hen als voor ons :D) Nadien mochten ze de kindjes ook aankleden en werden deze naast de speelruimte omhoog gehangen! 🙂 De ene kon het al een beetje beter dan de andere. :p Wat waren ze beide fier op hun resultaat!

Vandaag keerden er ook twee kindjes terug naar het weeshuis. Zij waren enkele weken afwezig doordat ze opgenomen waren in het ziekenhuis. Een van hen is een baby’tje met het syndroom van Down dat voor een hartoperatie naar het ziekenhuis moest. We zijn blij dat ze gezond en wel terug zijn, en dat we ze nog een laatste keer kunnen zien voor we vertrekken! 🙂

Morgen is het onze laatste stagedag in Polen. Het afscheid met de kindjes zal moeilijk zijn.

Do widzenia 🙂

 

 

 

Steven en Julie kwamen op onze laatste thuiswerkdag een bezoekje brengen met enkele kids. 🙂 We maakten er gebruik van om al eens te testen of ze al dan niet in onze valies passen. En ja hoor, ze passen in onze valies! We nemen ze mee naar België!

Tot binnen drie dagen! Xoxo

 

Vandaag (zaterdag 21 maart) gingen we voor een laatste keer naar Wroclaw! Ja ja, we hadden de stad nog steeds niet helemaal ontdekt en probeerden de laatste keer nog zo veel mogelijk sfeer op te snuiven en zo veel mogelijk te zien. Het was een dag met echt terrasjesweer! 😀 We bleven dan ook even ‘plakken’ op een leuk terrasje op de Rynek! Zalig zo in het zonnetje met onze smoothie. Bij de start van onze laatste week moesten we eens iets gezonds proberen… We gooiden onze eetgewoonten dan ook over een andere boeg. Byebye chocolademelk!

 

Op deze mooie eerste dag van de lente is het Wereld-Downsyndroom-dag. Niet voor niets vindt dit op deze dag plaats. Het syndroom van Down wordt namelijk veroorzaakt doordat er drie exemplaren zijn van het 21e chromosoom. Personen met het syndroom van Down worden dan in de kijker gezet. 🙂 Om aandacht te trekken voor deze aandoening wordt er gevraagd om op deze dag twee verschillende sokken aan te trekken. Zo gezegd, zo gedaan.

Hiermee wil men vooral diversiteit positief benaderen, het is oké om anders te zijn! 😀 Gek genoeg was er op deze zelfde dag op het plein in de stad een fototentoonstelling over een andere aandoening. We verschoten even dat dit hier in Polen gedaan werd, aangezien dit niet zo vaak gebeurd en personen met een beperking hier niet vaak in het straatbeeld op te merken zijn.

We hadden vandaag een bezoek gepland aan de ‘eilandjes’ van Wroclaw. Ze noemen Wroclaw niet voor niks het ‘venetië van Polen’. 🙂 Deze eilandjes zijn via allemaal kleine bruggetjes met elkaar verbonden, het was dan ook heel gezellig om hier met het mooie weer rond te lopen. Op één van de eilanden ontdekten we een festival! Zoals we in ons vorige bericht al vertelden, wordt de start van de lente hier stevig gevierd. Niet enkel in het weeshuis doen ze dit, ook in Wroclaw werd er stevig gevierd dat de winter eindelijk voor bij is. Op het eiland was er een gezellig en kleurrijk festival aan de gang met stevige muziek en veel leuke activiteiten! Zo werden er  verschillende activiteiten voor groot en klein georganiseerd zoals: koorddansen, jongleren, boogschieten, djembe spelen, sumo worstelen, stelten lopen, hoela hoepen, kindergrime, knutselen van lente-poppen en andere knutselwerkjes, frisbee, optreden op het groot podium,… Het was er heel druk!

Tijdens dit festival werd er ook een specifiek ritueel uitgevoerd om de winter uit het land te verjagen en de lente welkom te heten. Ook hier hadden kinderen poppen van stro en papier gemaakt en versierd. In stoet met alle mensen aanwezig op het festival, stapten we samen naar de brug. Daar werd onder luid applaus de pop naar beneden in het water gesmeten, samen met nog andere knutselwerkjes van de kinderen, waar ze wegdreven met de stroming. Bye bye winter, Hallo lente! 😀 De Polen zijn hier blijkbaar heel blij dat de winter gedaan is, ze feestten dan ook de hele dag lekker verder met luide muziek. De Polen weten hoe ze moeten feesten. 😉

Bij het eerste ‘warme’ lenteweer hoort natuurlijk ook een lekker ijsje! We smulden van een heerlijk ijsje bovenop de slotjesbrug. Ja, ook hier in Wroclaw hebben ze een brug waar geliefden samen een slotje kunnen hangen. De andere Polen dachten hier duidelijk ook zo over, er ontstond dan ook een eindeloze lange rij aan het ijssalon!

P.S.: Wij waren een beetje slimmer dan de massa in de rij, en vonden een ander ijsjeskraam met minder volk 😉

We sloten onze dag af met een tweede bezoek aan het aquapark hier in Wroclaw en gingen nadien nog voor een laatste keer gezellig eten in een restaurantje op de rynek van Wroclaw. 🙂

Do Widzenia!

Dobry wieczór!

Het duurt niet lang meer of we moeten onze Poolse woordenschat alweer inruilen voor het Nederlands. Het is toch wel even wennen aan het idee dat we binnenkort weer thuis zijn. We mogen onze familie en vrienden dan wel heel hard missen, de kids hier hebben ons hart toch wel veroverd. En het lijkt erop alsof wij ook dat van hen veroverd hebben…

  

Dat het afscheid volgend week zwaar zal worden is al zeker. :'( Nog een weekje alles geven! 😀 Volgende week proberen we een laatste keer zoveel mogelijk interventies uit te voeren bij ons volgkindje. Toch zijn we benieuwd wat er zal overblijven van wat we samen met de kinderen bereikt hebben. We hopen dat -al is het maar weinig- er toch nog iets van onze acht weken durende therapieën over zal blijven. 🙂

Geloof het of niet, onder elkaar zijn we al druk plannetjes aan het smeden om terug te keren. Hopelijk zijn we hier dan ook welkom! 😀

Do widzenia!

Hier in Polen houden ze wel van een feestje! Dat bewezen ze hier al enkele keren gedurende ons verblijf. Voornamelijk worden de katholieke feestdagen hier strikt gevierd, steeds met de nodige lekkernijen. (Daar zorgen de nonnetjes wel voor 😉 ) Vandaag was het een specialere feestdag. Vandaag werd HET BEGIN VAN DE LENTE gevierd! 😀
Het vieren van de start van dit nieuw seizoen werd gevierd met alle kinderen van het weeshuis! Alle kinderen groot en klein (ook de baby’s), de verzorgsters, therapeuten en leerkrachten verzamelden zich in de speeltuin voor een voormiddag vol leuke activiteiten en een traditioneel ritueel. Alle kinderen hadden in de klas, of met de verzorgers, een knutselwerkje gemaakt in thema lente! Ze maakten hoeden met bloemetjes, boeketten bloemen gemaakt van crêpe-papier, tekeningen over de lente, droegen knutselwerkjes rond hun nek als ketting,… Wat een kleurrijke bende! 🙂 Er werden spelletjes gespeeld op het basketbalpleintje in de speeltuin. Er werd een wedstrijd touw trekken georganiseerd! Oudere en jongere kinderen, kinderen in een rolstoel of zonder rolstoel deden mee aan de touwtrek-wedstrijd! Heel leuk om te zien hoe de kinderen zonder rolstoel de andere kinderen in de rolstoel hielpen bij het touwtrekken. Leve inclusie! 🙂 Er werd stevig gesupporterd door de kinderen aan de zijlijn.
In Polen hebben ze een ritueel om het begin van de lente te vieren. Ze maken poppen uit papier en versieren deze kleurrijk met allerlei materialen, bloemen,… Elke klas maakte een pop en mocht deze aan de andere kinderen en personeel voorstellen! Er werd een luid applaus gegeven bij elk knutselwerk. Nadien werden deze geknutselde poppen verzameld achteraan in de weide en onder luid applaus van de kinderen in brand gestoken. Op deze manier verdrijven ze de winter uit het land en verwelkomen ze de lente! 🙂 Na dit ritueel, werden er tafels vol koekjes en snoep naar buiten gebracht en werd er nog stevig feest gevierd. Polen houden duidelijk van veel en lekker eten tijdens hun feestdagen. Ook de traditionele oliebollen met fruitvulling waren weer van de partij, mmmmm! 😉

    

 

Zoals jullie ondertussen al een aantal keer hebben kunnen lezen, wordt er met onze volgkindjes hard geoefend op het zelfstandig leren stappen. Zowel B., het volgkindje van Freya, als W., het volgkindje van Hannah, konden beiden niet stappen toen we hier arriveerden op 1 februari. Ze hielden ervan om rond te kruipen of zich over de grond te schuiven met hun poep. Ze werden weinig gestimuleerd om te stappen en worden maar al te graag gedragen door de verzorgers. 🙂 Daar probeerden wij verandering in te brengen! En met vooruitgang! B. het volgkindje van Freya kan ondertussen al enkele stapjes alleen zetten. Het record dat we telden waren 12 stapjes zonder hulp, hoera voor B.! 😀 Hier werd dagelijks hard op geoefend, niet altijd met de volle goesting van B… Maar we kunnen fier zijn dat het ons samen gelukt is! Natuurlijk is er nog veel oefening nodig zodat ze volledig zelfstandig kan stappen. Ze staat nog een beetje wankel op haar benen en valt nog dikwijls op haar poep. Maar het begin is er al! 🙂

W. dat is een ander paar mouwen… Enkele weken ging de looptraining heel erg goed en boekte hij veel vooruitgang. Hij stapt ondertussen (als hij er zin in had) slechts met één hand van de therapeut. Hij kan al makkelijker gemotiveerd worden. Maar zoals in het begin al verteld werd, is W. erg lui en houdt hij ervan om gedragen en geknuffeld te worden! Door de vele Poolse studenten die hier dagelijks de deur plat lopen, werd W. niet echt gestimuleerd om te stappen. W. is een heel schattig ventje, dat je met zijn charmes maar al te goed kan inpakken. En ja hoor, ook de studenten knuffelen en dragen hem maar al te graag. Met als gevolg dat W. nu natuurlijk weigert om te stappen.. Maar dan kent hij ons nog niet! 😉 We blijven proberen om hem zelfstandig te leren stappen, ook al is dit soms tegen zijn zin. Dinsdag namen we W. dan ook mee naar buiten voor een stevige wandeling. Een buggy die namen we niet mee. W. protesteerde dikwijls tijdens de wandeling, maar daar gaven we niet aan toe! Stappen moest hij! 😉

 

Na een weekendje Krakau met de familie vliegen we er weer dubbel en dik in!:D Steven en Julie zijn intussen veilig en wel gearriveerd hier in Jaszkotle. Opnieuw zijn we weer met vier! Yeah 😀 Van afwisseling gesproken. Ook zij moeten net zoals ons hun weg zoeken hier in het weeshuis. Ondanks dat we hen graag uitleg geven proberen we hen ook zelf wat te laten uitzoeken, zodat ze er zich zelf een idee van kunnen vormen. Dus gaan wij ook nu gewoon door met therapie geven. Wanneer het weekend voorbij is, is het altijd eventjes opnieuw beginnen. Hup, daar komen we weer met die zelfstandigheid… Door de vele Poolse studenten die de voorbije twee weken op bezoek kwamen kregen we amper de kans om aan Shantala-massage te doen. We zagen vandaag dan ook onze kans (studentenloze dag in de rehabilitatieruimte) om dit nog eens in te oefenen. Steven en Julie konden ons meteen vergezellen en namen ieder een kindje voor hun rekening. Geen kakabroeken deze keer, hoera! De dag is alleszins goed gestart. Nadat de zoveelste priester hier met een lading studenten toekwam was het weer even moeilijk om onze volgkindjes terug te vinden. Het is hier blijkbaar de gewoonte dat hier geregeld een priester op bezoek komt met een hele boel studenten van de middelbare school die met de kinderen komen spelen. Dit stuurt onze planning veelal in de war, maar omdat we het zo gewoon zijn durven we intussen onze volgkindjes terug stelen ;). De dag was dan wel goed gestart, maar al snel kwam de gewoonlijke chaos weer opduiken. Veel geroep en getier tijdens het middagmaal, kinderen die weigerde te eten, veldslagen met wortelpuree, bekogelingen met kip, hier en daar alweer wat getrek aan de haren, kortom een doodgewone dag in het weeshuis. Maar wat zien we hen toch graag! 😀

Iets minder gelukkig waren we na het middagmaal. Hannah wou nog even looptraining geven aan haar volgkindje aangezien hij al de hele dag weigerde door te stappen. De vele knuffels van de studenten en het niet worden verplicht om te stappen werken dit in de hand. Toen het volgkindje van Hannah eindelijk enkele stapjes zette, kwam de verzorgster alweer weghalen en DROEG hem naar zijn bed. Byebye gezag en byebye zelfstandig stappen. Volgkindje happy, want hij hoefde weer niet te stappen. 🙂 Toen Freya A. in bed stopte volgde er heel wat geween en getier (niet ongewoon, slapen is niet hun favoriete bezigheid). Al snel verscheen de verpleegster en zei ze Freya dat ze A. opnieuw uit bed moest halen. Een beetje gek. Alle kinderen moesten toen in hun bed gelegd worden, dus vonden wij het maar normaal dat A. dit ook moest. Ookal was dit dik tegen haar zin, zo creëer je nu eenmaal structuur. Zulke situaties komen geregeld voor en kunnen soms voor wat teleurstellingen en frustraties zorgen. Kinderen krijgen snel hun zin zolang ze maar luid en lang genoeg roepen. Er wordt eerder iets gedaan aan het gevolg dan aan de oorzaak. Wij proberen vol te houden en voorspelbaar te zijn, jammer genoeg wordt dit gezag soms ondermijnt door het andere personeel. Zo boeken we natuurlijk minder vooruitgang, want we weten hoe dit mogelijk anders kan.

Er werd vandaag ook hard gewerkt aan het schrijven van ons artikel (zie blogbericht: ‘Poolse harde realiteit!’). Niet gemakkelijk in het Engels en op degelijk niveau, maar we doen ons best. 😉

Do widzenia!

P.S.: O-oh we zitten al in week 7 :'(

 

 

 

Polen mag dan wel slechts een 1000 km van België verwijderd zijn, toch zijn er opmerkelijke verschillen! Vanmiddag zaten we samen met onze stagebegeleidster. Op vraag van haar gaan we een artikel schrijven om ergotherapie in Polen en België te vergelijken. Tijdens dit gesprek werd duidelijk hoe erg het hier gesteld is. We doen dan wel stage in Europa, maar de situatie blijkt erger dan verwacht. Dit gesprek verklaart heel wat bedenkingen die we ons maakte in verband met de samenwerking tussen andere disciplines hier in het weeshuis. Het grootste probleem blijkt communicatie en kennis te zijn. De opleiding die je moet volgen om een ergotherapeut te worden verschilt dan ook gigantisch met hoe het in Polen in zijn werk gaat. Via een opleiding van slechts 2 jaar kan je eveneens een diploma uitgereikt krijgen met de titel OCCUPATIONAL THERAPIST. Ook zijn er twee scholen die een bacheloropleiding aanbieden, deze duurt drie jaar en is gelijkaardig aan onze opleiding. Spijtig genoeg kunnen mensen vanuit beide opleidingen hetzelfde werk uitvoeren. Wij denken dat dit niet gunstig is voor de patiënt zelf. De hoeveelheid kennis verschilt enorm!

Maar je moet alles in de socio-economische context plaatsen. Als je weet dat Polen nog maar 25 jaar in democratie leeft, na jaren lange regering door communisme, verklaart dit al veel. Het is dus helemaal niet zo bizar dat de Polen vrijheid als een raar beestje zien, want moeten ze hiermee? Hoe vullen ze die vrijheid in? Bovendien is Polen een enorm katholiek land, waarbij mensen jarenlang luisterden naar wat de priester hen opdroeg. Zo blijft bijvoorbeeld abortus nog steeds onaanvaardbaar voor de katholieke gemeenschap. Met als gevolg dat er veel kinderen (met een beperking) in een weeshuis belanden.

Een van de meest pijnlijke besluiten dat we konden opmaken uit dit gesprek is het volgende: Wat is het nut van rehabilitatie en meer specifiek ergotherapie? Bij aanvang van onze stage zagen we verschillende uitdagingen, wat we nuttig konden doen. Even later bleek echter dat dit ‘zinloos’ is. Zo ziet de toekomst van de kinderen hier in het weeshuis er naar onze mening niet zo rooskleurig uit. Wanneer ze oud genoeg zijn om dit weeshuis te verlaten, zullen ze naar een andere instelling worden gebracht. Zo gaan ze gedurende hun leven van instelling naar instelling. Je zou kunnen denken: kunnen ze niet alleen gaan wonen? Jammer genoeg is het antwoord hierop nee. Zelfs kinderen met enkel fysieke beperkingen (dwerggroei, syndroom van Marfan …) kunnen hier  niet zelfstandig wonen, en blijven in een instelling. Dit heeft voornamelijk met beslissingen van hogeraf en het financiële aspect te maken. De overheid blijkt liever geld te investeren in verschillende instellingen dan de personen met een beperking te laten participeren in de maatschappij (en zo ook hun steentje te laten bijdragen). Vanuit onze mening is dit zeer paradoxaal. Mensen met een beperking kunnen vanuit ons standpunt ook deel uitmaken aan de maatschappij en bijdragen aan de economie. Mensen met een beperking kunnen ook een auto kopen, kunnen ook werken in een aangepaste omgeving, zelfstandig functioneren met eventuele hulpmiddelen en aanpassingen…) De vraag is: Wat is nu het beste? Het is jammer dat we de kinderen hier proberen zelfstandig te laten functioneren, wanneer ze hier de gewoonte hebben om het in hun plaats te doen en hun zelfstandigheid hierdoor ontnemen. Het is dan ook vanzelfsprekend dat de slabbetjes steeds proper in de keuken liggen. De kinderen denken hier niet over na. Dit omdat ze nog nooit iemand de was zagen doen, nog nooit een supermarkt bezochten, niet weten hoe de afwas gedaan wordt, vanwaar het eten komt … (voor hen is alles MAGIE, het verschijnt gewoon, en dan toevallig nog op het juiste moment).

Participeren in de maatschappij zit er dus niet in. Jammer genoeg is dit een van de grondideeën van ergotherapie. Het was dan ook pijnlijk om te aanhoren dat dit er eigenlijk niet inzit voor de kinderen hier. De kinderen hier blijven steeds op het domein. Onze stagebegeleidster vertelde bijvoorbeeld dat ze sinds vorig jaar 1 keer per jaar een tripje naar de zoo maken. Tijdens dit tripje waren de kinderen enorm onder de indruk van alle nieuwe indrukken, ze waren immers nog nooit buiten het weeshuis geweest, nog nooit op een bus gezeten (enkel in de auto van de verpleegsters op weg naar onderzoeken in het ziekenhuis), nog nooit dieren van dichtbij gezien… Of dit ook de volgende jaren zal doorgaan blijft een vraagteken. De kinderen hier zien de buitenwereld (alles buiten het weeshuis) ten vroegste op de leeftijd van 3 jaar. Gelukkig verbetert dit wanneer ze ouder worden. De oudere kinderen gaan enkele keren per jaar op dagtrip buiten het weeshuis. Jammer genoeg is dit nog steeds te weinig en kunnen we ons dit moeilijk voorstellen.

Dit is misschien een somber berichtje, maar we vonden het belangrijk dat dit ook verteld werd. Dit is namelijk zoals onze stagebegeleidster het zegt: “De Poolse harde realiteit”. Zo zie je maar dat dit land, ondanks dat het deel uitmaakt van de Europese Unie, niet overeenstemt met het beeld dat we er van hadden.

Ookal zijn we even enorm geschrokken van de realiteit en het lot van de kinderen. Toch kijken we er opnieuw naar uit om morgen met de kinderen aan de slag te gaan!

Do widzenia!

 

Wat een geslaagd weekend!!! Zakopané is zeeeeeer dik oké! 😀 Wat zijn we blij dat we hier geweest zijn en dit konden afvinken van ons ’to do’-lijstje!

Vrijdagmiddag trokken we naar Wroclaw om daar op onze 6 uur durende busrit naar Zakopane te stappen! Tot onze verbazing kregen we tijdens deze rit GEEN snackjes, in tegenstelling tot onze eerdere/kortere rit naar Krakau. 🙁 Maar dit hebben we ook weer overleefd, want we hadden gelukkig zelfgemaakte wraps bij! 😉 Zakopane is een klein stadje in het zuiden van Polen, aan de voet van het Tatra-gebergte, vlak bij de grens met Slowakije. Een echte trekpleister in de winter voor skiliefhebbers. In de zomer verandert dit gebied in een waar hikingparadijs. Ook wij wilden deze ongerepte natuur wel eens met onze eigen ogen bekijken!

Wanneer we ’s avonds aankwamen in Zakopane, werden we meteen overvallen door de kou! Het was daar -11 graden, soms zelf kouder vanwege de ijzige wind! Brrrrrr… Maar we waren voorbereid! Helemaal ingepakt met wel 3 truien, een skijas, thermisch ondergoed, sjaal, muts, sneeuwhandschoenen,… trokken we erop uit en verkenden de stad in het donker. Wauw, wat gezellig met al die houten huisjes, lichtjes, sneeuw,… Na een korte zoektocht werden we vriendelijk ontvangen door het mevrouwtje in ons hostel voor de komende twee dagen. Ze zijn hier van mening “Als het bed juist in de kamer past, is het dik in orde”. Maar we konden niet klagen 🙂

Zaterdag trokken we naar de touristeninfo, we wilden wel wat natuur zien en stevig wandelen door de bergen! We hadden onze trekkingsoutfit en wandelbotinnen niet voor niks aan… Jammer genoeg konden we ons op voorhand niet zo goed voorbereiden en gingen we op goed geluk op zoek naar wat avontuur. Ons doel voor deze dag: in het TATRA-gebergte geraken! :p

We trokken erop uit en wandelden naar Kuznice, een dorpje net buiten Zakopane aan de voet van het Tatra-gebergte. Te voet gingen we door besneeuwde paden richting de kabelbaan die ons naar het hoogste punt zou brengen: Kasprowy Wierch op wel 1987 meter hoogte! 😀 (Hadden we toch maar onze skibroek meegenomen…) Door de besneeuwde en ijzige paden was het niet mogelijk om te voet de bergen in te trekken. De rit met de kabelbaan zag er veelbelovend uit, we konden al een glimp van het gebergte onder ons opvangen. Maar WAAUW, wat een uitzicht wanneer we boven kwamen!!! We bevonden ons op één van de hoogste toppen van het gebergte (1987 m!) en hadden een indrukwekkend uitzicht over de verschillende besneeuwde bergtoppen. Je kan je al voorstellen hoe koud het daarboven wel niet was! Daarnaast bevonden we ons ook midden in het skiegebied en moesten we oppassen om niet onderuit geskied te worden :p We beklommen de besneeuwde stijle helling (om niet te zeggen berg) om daar een indrukwekkend panorama te bezichtigen. We zetten ons hier dan ook voor het komende uur neer en genoten van het uitzicht, de berglucht, de skieërs,… Wat een pret! (Ons fototoestel stond geen moment stil)

    
Wat één foto moest worden, eindigde in een fotoshoot wanneer we één van de chinezen op de berg vroegen om een foto van ons te maken voor het berglandschap! Haha, wat hebben we toen gelachen, hij bleef maar foto’s trekken vanuit alle mogelijke hoeken. :p
Na twee uur genieten van dit pareltje van Polen, moesten we de daling opnieuw inzetten. Eenmaal weer aangekomen aan de voet van het gebergte warmden we ons even op met een warme chocomelk en startten we nadien onze wandeling naar Zakopane. Onderweg verlieten we het wandelpad en gingen een stukje door het besneeuwde bos. We kwamen een uitgestrekt, onbetreden besneeuwd veld tegen en konden de verleiding niet weerstaan om ‘Engelen’ te maken in de sneeuw! We konden hier geen genoeg van krijgen! We probeerden ook een sneeuwman te maken, maar jammer genoeg plakte de sneeuw niet genoeg 🙁 ’s Avonds gingen we lekker eten in één van de traditioneel Poolse restaurants in het gezellige stadscentrum. We trakteerden ons op een heerlijk dessertje na deze vermoeiende dag in één van de vele theehuisjes! We konden niet kiezen, wat een assortiment. :p ’s Avonds ontdekten we dat we beiden verbrand waren in ons gezicht, maak dat mee, verbranden in Polen. 😉

 

Zondag hadden we enkel in de voormiddag tijd om Zakopane verder te ontdekken. We besloten om naar de Gubalowka-berg te gaan! Aan de top aangekomen, kregen we ongelooflijk uitzicht over het dal (Zakopane) en het Tatra-gebergte aan de overkant! We herkenden zelfs de top waar we de dag voordien gestaan hadden! 😀 Impressionant! Op de berg werd ook hevig geskied en stonden enkele rampen waar de snowboarders hun beste trucjes showden, spektakel alom! :p We zetten ons voor de rest van de voormiddag op het gezellige houten terras boven op de berg, met aan de overkant het zalige uitzicht over de bergen! Een lekker drankje hield ons fris want het was bakken en braden op het terras! Heeeeerlijk!

 

 

Dit was een zeeeeeer geslaagd weekend, één van onze leukste weekends hier in Polen! (En we hebben er al heel wat leuke achter de rug!) En we gaan nog niet naar huis, dat beloofd voor onze komende weken… 😉

Do widzenia! 😀

 

 

Hello!

Aangezien Pasen een katholieke feestdag is, wordt dit natuurlijk ook uitgebreid gevierd hier in Polen! Ze kunnen er daarom maar niet vroeg genoeg mee beginnen en vroegen ons om de gangen van het weeshuis op te fleuren in thema Pasen, of in het Pools gezegd “Wielkanoc”! 🙂  We zouden geen ergotherapeuten zijn als we hier geen ideale therapie in zagen. Daarom riepen we de hulp van enkele kindjes in om ons hierbij te helpen. We gingen op zoek naar activiteiten, technieken,… die aansloten bij de noden van het kind en konden op deze manier op een leuke en creatieve manier extra oefenen. Met enkele kinderen werd er geoefend op knip- en plaktechnieken, stimuleren van de oog-handcoördinatie, algemene fijne motoriek bevorderen, verschillende grijpfuncties oefenen, opstart van de pengreep,… Door te werken met felle kleuren (verf) konden we kinderen met zwakke visuele perceptie extra stimuleren en konden zij zich beter focussen op hun opdracht. Voor sommige kinderen was het al een hele opgave om zich gedurende de activiteit te concentreren en het afwerken van hun knutselwerkje.

  

Zoals je op de foto’s kan zien werden er verschillende werkjes gemaakt. Zo maakten we een grote klok aan het raam waaruit verschillende gekleurde paaseitjes vallen, knippen en plakken van bloemetjes, kleuren van vliegende vlinders, kuikentjes gestempeld met oorstokjes (driepunts- of pincetgreep) , stempelen met wc-rollen (cilindergreep), paaseitjes maken om in onze “paasbomen” te hangen (= de planten in de gang deden hier goed dienst voor), versieren van de lettters “wielkanoc” met verschillende materialen (kleuren, knippen, plakken, stempelen met stempelstiften,…) Zoals je kan zien probeerden we vanalles uit samen met de kindjes en hadden we een mooi resultaat als gevolg! 😀  Niet alle kinderen waren zo’n fan van de verf, sommige aten dit liever op dan ze op hun blad stempelden… :p

 

Om deze knutselwerkjes in elkaar te steken, konden we gebruik maken van het materiaal aanwezig in het weeshuis. Het beschikbare materiaal voor onze therapieën werd aangekocht en achtergelaten door eerdere studenten die hier stage liepen. Het lijkt hier allemaal heel uitgedost, maar het valt nogmaals op dat veel materiaal hier via giften en donaties terecht komt. In tegenstelling tot kinesitherapeutisch materiaal (de therapiekussens, statafels,… in overvloed) is er weinig materiaal aanwezig om ergotherapeutische activiteiten te laten doorgaan. Maar door gebruik te maken van onze creativiteit kunnen we met het weinige materiaal veel verschillende activiteiten uitvoeren! 🙂 Om niet steeds naar de supermarkt te moeten lopen, verzamelen we waardeloos materiaal om mee te knutselen en oefeningen uit te voeren. Onze kamer lijkt daardoor steeds meer op een opbergplaats dan een slaapkamer door de vele plastieken flessen, wc-rollen,… die we bijhouden én verstoppen voor de kuisvrouw! (anders smijt ze het in de vuilbak 🙁 )

Naast het versieren van de gangen in thema, wordt er nog steeds hard gewerkt aan de looptraing van W. en B. Jaja, onze volgkindjes zien af met ons. 😉 Er is nog veel werk aan de winkel vooraleer ze alleen kunnen stappen, maar we zien toch al vooruitgang. Goed nieuws 🙂 : eerder deze week kon Freya haar volgkindje al 4 stapjes zetten zonder hulp + het volgkindje van Hannah komt zelf vragen om te stappen en kan enkele seconden zonder hulp blijven staan (in plaats van te vluchten zoals hij in het begin deed.. :p ) Jaja, ze boeken vooruitgang, ook al is het maar met kleine “stapjes”. 😉

We toverden de rehabilitatieruimte om tot een basic snoezelruimte. Ze hebben hier een super goed uitgeruste snoezelruimte in het weeshuis (zoals je op eerdere foto’s al kon zien), maar deze is jammer genoeg niet steeds beschikbaar voor ons. De psychologe is hier verantwoordelijk voor en deze is jammer genoeg niet vaak aanwezig. Maar met wat improvisatie kom je hier al heel ver, dus we maakten gewoonweg zelf een snoezelruimte! 😀 We namen enkele kindjes om beurten mee naar de snoezelruimte en lieten hen kennis maken met de verschillende snoezelmaterialen en prikkels. (Snoezelen is een manier om kinderen extra basale stimulatie te bieden. Ze leren omgaan met verschillende prikkels.) Het was leuk om te zien hoe een zeer passief kindje plots actief kon participeren en initiatief nam om toenadering te zoeken tot de materialen en therapeuten. Het was grappig om te zien hoe hij in de ban was van de buis met de gekleurde bubbels. 🙂

Naast onze individuele therapieën wordt er elke dag ook flink geoefend op ADL-activiteiten. 🙂 (= Activiteiten van het dagelijkse leven) We weten niet waarom, maar alle kinderen haten hier het tanden poetsen. Jammer voor hen, want wij geven niet meteen toe en zetten door. Het is de bedoeling dat de kinderen dit zelfstandig uitvoeren, maar dit is niet zo vanzelfsprekend. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan het zelfstandig eten tijdens de maaltijd! Hier begeleiden we kinderen die hier nog moeite mee hebben (voornamelijk door guiding) en voelen we ons soms in een veldslag wanneer we voor de zoveelste keer bekogeld worden door voedsel als ze er genoeg van hebben. :p

Vrijdagmiddag vertrok ons Duits buurmeisje terug huiswaarts. 🙁 Vanaf nu  zijn we een weekje weer met twee… Wat een afwisseling hier, binnenkort krijgen we alweer bezoek van Steven en Julie, spannend! 🙂

Do widzenia!