‘My face above the water, My feet can’t touch the ground’ ~ Waves – Mr Probz

Het is weer even geleden, dus hier opnieuw een update!

Na enkele dagen te hebben geobserveerd in Dora hospital, waar de kakkerlakken over de grond kruipen en steriliteit dus onbestaande is, net als empathie voor de patiënten…, zoek ik ook steeds nieuwe uitdagingen om mijn stage zo rijk mogelijk te maken voor mezelf.

Ik observeer op de spoedgevallen in een ander ziekenhuis, waar er tenen afvallen door diabetes (en geloof mij, een frisse geur is anders…), waar er zaken gewoon vergeten worden door verpleegsters, waar er geen orde heerst en waar er 60 patiënten zijn voor 3 dokters, die dan ook nog elks hun ‘break’ nemen.

Ook spendeer ik een dagje in het Ultrasound center. Meekijken en vertellen aan ouders of het een jongen of een meisje is en om te kijken of alles in orde is en ze wel degelijk 10 vingers en 10 teentjes hebben. Af en toe zwaait er eens eentje enthousiast naar de camera, terwijl een ander zich dan weer verstopt achter zijn handjes. Dit was een heel fijne ervaring. Het was er super fancy qua interieur, heel groot en het waren radiologen die de echo’s uitvoerden. De radiologe waar ik bij zat, was een super leuke en een heel sociale. Komende week probeer ik er nog eens langs te gaan!

Vorig weekend deden we even een citytrip naar Tsitsikamma national park en Plettenberg bay. We huurden een auto, dat ging al niet van een leien dakje. Kom nooooit naar Zuid-Afrika met een mastercard zonder geëmbosseerde cijfers! Ze zijn hier te lui om effectief een kopie te nemen of de nummer over te schrijven. Gelukkig had Jasmien haar kaart bij en is het zo wel gelukt. We vertrekken en onderweg overschrijden we de grens van die Oostkaap naar die Westkaap. Het weer was ni zo baie lekker ni. Reën was daar in die luch. Na een half uur rijden over putten en stenen kwamen we aan in ons hotel, wat echt een geweldig uitzicht had. Het was gelegen in the middle of nowhere en we kregen een welkomstdrankje en werden naar onze privéhuisjes gebracht. Van hieruit moesten we meteen vertrekken naar ons eerste avontuur van de dag, namelijk kajak.  We vinden uiteindelijk waar we moeten zijn en enkele zwarte gidsen komen naar ons toe. Ze zeggen al kaaskoppen en wij hebben dan maar beklemtoond dat we GEEN Nederlanders zijn, maar Belgen. Hierna stapten we een kwartiertje naar onze instapplaats en klommen we in onze kajak. De gidsen brachten ons eerst een klein stukje in de zee. Omdat Jasmien en ik onze beste armpjes meebrachten, waren we ook als eerst op de zee. We zaten nu ter hoogte van de riviermond van Stormsrivier.  De wind was nogal stevig en plots zagen Jasmien en ik schuin achter ons een grote golf komen. Jasmien riep nog luid: GOOOOOLF !!!!! We probeerden nog snel in de juiste richting te peddelen, maar de golf was ons te slim af. Ze overspoelde eerst Jasmien, maar de golf kwam vooral neer op mij. Ze schepte me uit de kajak in de zee, samen met onze flesjes water die los in de boot lagen. Ik lag dus in de zee. Gelukkig hadden we allemaal zwemvesten aan. Jasmien maakte dat ze weg was van de zee, met onze boot, terwijl de gids riep: zwem naar je boot. Toen ik zei: mijn boot vaart weg, zag hij het ook en besloot om mij te komen redden. Ik moest in de boot klimmen (dat is dus echt wel makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je een reddingsvest aanhebt). Dat lukte dus initieel niet echt. Dan hing ik aan de boot en hij bracht me een beetje verder in de rivier naar rustiger water. Daar probeerde ik nogmaals. Toen ik er eindelijk opzat, kantelde de boot helemaal om, waardoor we nu allebei, de gids en ik, in het water lagen. Opnieuw een poging om er in te geraken, terwijl de andere van op een veilige afstand toekeken 😀 EINDELIJK zijn we beiden in de boot geraakt en ging de rest van de kajak vlot. We deden een stukje op lilo’s, dit zijn luchtmatrassen waar je op ligt en dan peddel je met je handen. Sommigen hebben wat cliff diving gedaan van enkele rotsen en de gids speelde wat met ons door ons van de lilo af te duwen. We waren dus lekker nat. Opeens begon het dan ook nog te regen en kwam de wind opzetten. Tegen de tijd dat we terug in onze kajak zaten om terug te keren, was de wind en regen zo stevig dat vele van de meisjes gewoon werden weggeblazen in hun boot naar de zijkant van de rotsen. Jasmien en ik gingen er meteen door, door gecoördineerd peddelgebruik en spierkracht. De golven werden weer sterker en ik denk dat de gidsen blij waren dat we opnieuw veilig op de grond stonden. Dat was een avontuurtje op zich! Die avond ging de geplande ‘braai’ niet door, omwille van het weer, maar vlees kunnen we uiteraard ook in een pan bakken. Dit met de nodige wijn en spelen en de avond kon niet meer stuk!

De dag nadien besloten we om de ‘waterfall hiking trail’ uit te proberen. Het bordje aan het begin van de tocht zei:

Ik hoorde het al donderen in Keulen …, maar we gingen ervoor. We startten met een stevig uitdagend pad, maar dat was nog geen enkel probleem. We denken dus: ‘da’s hier in de sjakosh’. Niets was minder waar. Na een half uurtje stappen komen we aan een rotsstrand met allemaal grote rotsen en stenen. Het pad bestond uit hier en daar een geel pijltje op een steen. Ek zeg het jelle, das ni voor een tweede keer ni. Uiteindelijk zijn we er geraakt en kwamen we ook goed terug aan. We waren zo slim om er niet aan te denken om eten mee te nemen, wat dus duidelijk een les geleerd is voor volgende keer! We kwamen aan en we zijn direct dan maar een ijsje gaan eten. Dat was nodig om ons suikerpeil wat op te krikken en om ons stressniveau wat te verlagen. Hierna namen we de auto en reden we nog een uurtje verder naar Plettenbergbay. Om daar in een backpackerslodge op het strand te verblijven. We aten iets lekkers en gingen dan verder de avond in. De prachtige maan over het zeewater betoverde me en ik besloot om wat naar de zee te kijken, samen met Liesbeth. Zij was samen met mij, nogal verbrand van de tocht… 😮 Gelukkig is dat al verleden tijd. Het verbranden en vervellen gaat hier redelijk snel! 😀 Op zondag deden we nog enkele winkeltjes in Plettenbergbay en daarna gingen we nog naar een ‘wilde katten reservaat’, waar je leeuwen, tijgers, jaguars, luipaarden enzovoort kon zien. Jammer genoeg zaten deze allemaal in omheinde stukken land, wat niet echt vrijheid is voor die dieren. Hierna reden we samen (ik ook aan het stuur en we rijden hier links en het stuur staat rechts, I love it!) terug naar huis toe, met enkele avonturen onderweg, zoals het zoeken naar een tankstation waar er geen was en de andere auto die een platte band had. We kwamen dan toch allemaal veilig aan na een McDo bezoek en mochten thuis nog een nieuw meisje Emily ontmoeten. In de McDo in Zuid-Afrika hebben ze geen water. Dit moest ik toch even vermelden.

Dan weer gedaan met de citytrip en op naar het serieuze werk. Vorige week had ik aan Michelle (mijn supervisor) gevraagd of het mogelijk was om zelf ook eens een stuk van de prenatale lessen te doen. Zij heeft dan een volledige sessie aan mij overgelaten. ‘Ante-natal class’ voor aanstaande mama’s die niet de financiële middelen hebben om de volledige prenatale lessenreeks te bekostigen. Ik was volledig vrij en ik moest de moeders/vaders zoveel mogelijk bijbrengen in een uur tijd. Hier had ik dus duidelijk wel wat stress voor aangezien het dus volledig in het Engels is. Ik maakte een begeleidende powerpoint met enkele filmpjes en foto’s en na mijn tussentijdse evaluatie tijdens de middag, maakte ik me klaar om de prenatale les te geven. Wat heb ik er van genoten. De moeders waren wel allemaal van plan om een keizersnede te laten uitvoeren (je kan hier gewoon kiezen voor een keizersnede als je een gewone bevalling niet echt ziet zitten, de cesarean rates zijn dan ook enorm hoog hier). Ik paste mijn uitleg dan wat aan naar een keizersnede, maar probeerde ze toch nog voor een gewone bevalling te winnen. Ze vroegen nadien enkele vragen die ik beantwoordde en we namen een mooie groepsfoto. Het Engels viel al bij al nog goed mee en ik kreeg er zelfs enkele complimentjes over nadien. Ik was dus super blij!

Voorbije vrijdag ben ik met mijn Afrikaanse papa (Gordon, a.k.a Gordie) naar Cradock gereden. Dit is een dorp helemaal landinwaarts. Ik vroeg hem of ik meemocht om dat deel van het land ook eens te zien en het was de moeite! We zaten in semi-woestijn en zagen enorme verschillen in vegetatie en klimaat. Het was daar dan ook 38 graden. Toen we terugkwamen ging ik iets eten met de meiden en keken we naar de film (Vir Altyd). Dit was zo een mooie film! Ik heb gelachen en gehuild en bovenal was deze film in het Afrikaans, wat ook echt een verrijking is van de taal.

Gisteren was het hier carnaval! We hadden allemaal een outfit voorzien en hadden ons helemaal opgemaakt om dan aan te komen op het festival aan het strand. De meeste waren niet verkleed, maar dat kon ons niet schelen. We waren dan ook de enige blanken op een volle weide van festivalgangers! We hadden zoiezo al veel beziens. We hebben daar gedanst en gelachen met enkele zwarte dames, die ons verbaasd zeiden dat ze het geweldig vonden dat wij er waren en dat het leek alsof er geen racisme bestond.

Vandaag weer even een marktje gedaan en enkele winkeltjes en oeps, ik heb weer een bikini gekocht en icici (oorbellen in het Xhosa)  😀

Zo! Jullie zijn weer helemaal mee met het verhaal en enkosi/baie dankie om mijn avonturen te volgen!

X

“I know it isn’t easy, but nothin’ worth the time ever really is” ~ Not too late – Norah Jones

Deze blog is niet geschikt voor gevoelige lezers.

W O W. Zo beschrijf ik mijn dag vandaag. Het is zelfs zó straf, dat deze dag een eigen blogbericht krijgt.

Om te starten kwam ik binnen en zag ik meteen een stuitbevalling. Het 2de kindje van een 2-ling. Eerst en vooral is steriliteit een begrip dat de vroedvrouwen hier dus absoluut niet kennen. Steriele handschoenen raken we overal aan en laten we eerst het bed nog goedleggen met die handschoenen om dan een bevalling te doen. Ach ja. Dus, om het zacht uit te drukken, werd er niet zo zacht omgegaan met de baby, die op dat moment enkel geboren was met de voetjes en beentjes. Er werd aan getrokken en gemanipuleerd en ik stond erbij en ik keek er naar. Want ik mag enkel observeren, tot er nieuws komt van mijn papieren. Wat een overheid hier… verschrikkelijk. Hoe dan ook, om niet te ver af te wijken, werd de baby gelukkig gezond geboren. Maar oooh hoe veel zin had ik niet om daar gewoon mee de bevalling te doen, op de manier die ik al verschillende keren heb moeten leren (theoretisch) en moeten toepassen op het praktische examen! Ik wou er meteen al weer invliegen. Nadien heb ik de vrouw wel geholpen bij het opstarten van de borstvoeding. Dit was dan enkel de technische kant van de zaak.Hoe de vroedvrouwen met de menselijke kant omgaan … daar heb ik niet heel veel positiefs over te zeggen. Ik durf zelfs zeggen: slachthuisgewijs. Ze behandelen de vrouwen in arbeid niet eens als mensen. Er wordt niets tegen gezegd, tenzij boze dingen als ze iets doen wat de verpleging niet wil. Er waren gelukkig ook 1 of 2 vriendelijke vroedvrouwen. Tegen mij deden ze wel allemaal heel vriendelijk.

Ik was de ene verloskamer nog niet uit of ik werd naar de andere gestuurd. Was er daar opnieuw een bevalling. Heel vlot, na een lange arbeid. De vrouw was gescheurd, voor zover ik kon zien in de 3de graad. Ik kon het niet zien, maar de vroedvrouw zelf ook niet. Ik vroeg haar: wie gaat er hechten, de dokter of jij?, waarna ze vriendelijk antwoordde dat zij de hechtingen doet als het niet te erg is (voor mij persoonlijk was het dus al té erg). Ze begon ergens, geen idee waar, met de hechting. Dan zag ze dat de ruptuur nog verder ging, dus ging ze eerst dieper en dan weer naar voor toe. Och! Wat heb ik daar toch allemaal gezien. Het was precies een peuter die een tekening aan het inkleuren was en dit bij een 20 jarige vrouw. De vroedvrouw was ook niet vriendelijk en zei niets tegen de jonge mama. Ik stond er naast en gaf haar steun tijdens het hechten, wat zo goed als zonder verdoving gebeurde, want die was ondertussen, na al dat gefoefel wel uitgewerkt. De vroedvrouw duwde tegen de vrouw haar benen en zei op een boze manier dat ze haar benen goed moest openhouden. Nadien zei de vrouw tegen mij: I love you! Omdat ik er gewoon was en liet zien dat ik met haar meevoelde. Van empathie is er hier bij vele vroedvrouwen geen sprake, maar steeds vriendelijk naar mij toe. Dat er niet meer mensen sterven aan postnatale infecties, snap ik niet, want ook bij het hechten is er geen sprake van steriliteit. Meer nog, ze hoestte er nog eens bovenop ook. Ik viel bijna achterover. Deze vrouw heb ik nadien ook weer geholpen met de borstvoeding en heb ik gevraagd of ik een foto kon nemen van haar en haar pasgeboren zoon. Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zoveel dankbaarheid heb gezien in 1 blik.

Even later mocht ik 4 keizersnedes bijwonen, met daartussen nog ergens een gewone bevalling. De keizersnedes zijn nog redelijk steriel. Hoewel ik er nog mijn twijfels bij heb. Qua hechten van de baarmoeder heb ik toch ook al wel wat beter gezien in België. De gewone bevalling die ertussen kwam, was een vrouw die maar lag te brullen en schoppen. De vroedvrouw ging onderzoeken en de vrouw had volledige ontsluiting. De vroedvrouw zei: ze is volledig, maar het hoofdje zit nog hoog, ik ga eerst wat eten. Nog geen minuut later schreeuwde de vrouw opnieuw. Niemand was bij haar in de buurt. De vroedvrouw kwam dan eens kijken en ze moest snel zijn, of de baby lag gewoon op het bed, naast de moeder. Ze pakt dan maar een laken om het hoofd nog wat tegen te houden terwijl ze opnieuw onsteriel steriele handschoenen aantrekt, om dan de baby op te vangen. Wederom, helpen met de borstvoeding (getting good at this), want de vroedvrouwen daar laten ze gewoon liggen. Dieren worden niet slechter behandeld.

Babybedjes worden niet schoongemaakt. Als er een nieuw baby’tje komt, gaat die in dezelfde couveuse of transportbedje, zonder daar iets aan te poetsen of ontsmetten. Ondenkbaar in BE.

Dan liep er nog een kleine kakkerlak rond in het keukentje en waren ze banaan aan het eten terwijl ze bezig waren met een bevalling. Smakelijk.

Ik heb waarschijnlijk nog 20 andere shockerende dingen gezien, maar dit zijn toch wel de hoofdvogels. Tegen mij waren ze altijd supervriendelijk. Wat een ervaring om dat allemaal te kunnen zien. Tegelijkertijd doet het pijn om dit te moeten aanschouwen, als je weet hoe het wel kan.

Om deze dag af te sluiten in Xhosa (je klikt met je tong op de plaats van de X):

Ndifuna usela = I need a drink.

“We just wanna make the world dance” ~ Price tag – Jessie J

Here I am, this is me, there’s no where else on earth I’d rather be.

Hoewel ik toch graag zou starten met mijn bevallingen! Die administratie hier is toch niet te doen! Ze sturen je van paaltje naar de muur en naar een andere paal in een andere straat (bij wijze van spreken). SANC moet 1 briefje uitschrijven, blijkt dat ik nog veel te veel betaald heb ook, dus WAAR doen ze toch moeilijk over??? Bezie dat dan als geld om het sneller in orde te krijgen … maar nee. Kipkes!

Valentijn is ook gepasseerd en we hebben allemaal superleuke geschenkjes voor elkaar gekocht! Dikke knuffel aan the girls voor het geweldige gezelschap dat ze mij elke dag geven ^_^.

Hoe dan ook, heb ik de voorbije weken me toch hier en daar nuttig bezig gehouden en zoek ik dingen om te doen, waar ik toch enorm van kan bijleren. Natuurlijk doen we ook leuke dingen naast de stage-uren. Ik help nog steeds af en toe op de baby-haven en daar heb ik nu de vrouwen even up to date gebracht met de SOA’s en anticonceptiemiddelen. De helft viel gewoon uit de lucht. Merkwaardig. Daaraan zie je ook hoe ‘armzalig’ de educatie rond seksualiteit ligt in Z-A. Natuurlijk moet je als vroedvrouw heel veel GVO geven (gezondheidsvoorlichting en -opvoeding), dus probeer ik dat overal wel wat te doen, om toch enkele vrouwen te informeren. In het crisis pregnancy centre geef ik voorlichting over de mijlpalen in de ontwikkeling van de baby’s en geef ik kleine sessies babymassage, die ik ook bij Michelle (mijn supervisor hier) meevolg. Daarna doe ik weer zwangerschapstesten bij jonge meisjes en vrouwen. Daar ben ik al gepromoveerd tot diegene die de uitleg over HPV mag doen. Daar maak ik dan gretig gebruik van om wat medische achtergrond te geven. De meisjes weten gewoon niets. ALS ze al een anticonceptiemiddel gebruiken, is het vaak de 2 maandelijks injectie. Hiervan hebben sommige meisjes bijwerkingen, waardoor ze hiermee moeten stoppen. Als ik hen dan vraag of ze weten welke andere opties ze hebben, krijg je zonder twijfel, een nee. Ook heb je meisjes die tijdens de periode van hun injectie komen voor een zwangerschapstest… Blijkbaar laten ze een injectie zetten, zonder te beseffen dat dit er voor zorgt dat ze niet zwanger kunnen geraken… again my point: ignorance. Ik probeer dus zoveel mogelijk extra informatie te geven aan de meisjes en probeer hen ook op te vangen als de test dan toch positief terugkomt. Dit was het geval vorige week. De test kwam positief terug en ze was helemaal in de war. Gelukkig hebben we geprobeerd om meteen de basis te geven om een band met haar baby te creëren, waarna ze toch wel geïnteresseerd was in de ontwikkeling en haar zwangerschap. Het is voor vele van deze meisjes een schok en vooral ook ongewild. Jammer genoeg gebruikt ook 90% van deze meisjes geen enkele vorm van anticonceptie en laten we dan nog niet beginnen over SOA’s.

Bij Michelle volg ik mee de prenatale lessen en geniet enorm van de manier waarop ze deze brengt. Ook de babymassage is een topper!

Vandaag ging ik observeren in het ultrasound center. Wat een rijke plek is me dat! Ik heb wel enorm veel gezien en geleerd over echografie en zal daar waarschijnlijk nog eens terugkeren! Wauw! Het geslacht bepalen van de baby is ondertussen al één van mijn nieuwe skills.

Dit blogbericht heet niet voor niets ‘forget about the price tag’. Het is hier gewoon allemaal ZO goedkoop. Vorige week even een reflexcamera gekocht, voor nog niet de helft van de prijs in BE. Gekke dingen hier! Ook het eten is supergoedkoop, daarom waarschijnlijk dat het avondmaal bestaat uit rijst en gratin en dan aardappel in de schil en dan butternut en dan vlees EN dan een beetje groenten (of een hamburger). 😀 We zijn ook naar een leuk marktje geweest en we gaan vanavond terug. We = Karolien en ik, want de andere meisjes zijn op weekend naar Kaapstad.

Morgen start ik in Dora Nginza hospital om te observeren in de verloskamer. Dit is een public hospital. Ik ben benieuwd wat ik daar allemaal ga zien. Verder sta ik dit weekend op de spoed in een publiek ziekenhuis. Dit wil zeggen: steekwonden, schotwonden enzovoort. Horror, maar dat zorgt voor wat actie!

That’s it for now.

Om af te sluiten enkele woorden in Xhosa: LAMBILE IHASHE  (ik heb honger paard). Dit is mijn eigen interpretatie 😀 .

xXx

“If God had a face, what would it look like?” ~ One of us – Joan Osbourne

En het is zover! Ik verblijf nu voor even in het surfparadijs Jeffrey’s Bay.
Vorig weekend zijn we nog even uit geweest naar een fancy club. Daarna gingen we met 8 in de taxi naar huis en er waren 7 plaatsen. Het zag er min of meer uit als een overvol sardineblikje, maar daarmee vallen we hier absoluut niet uit de toon.
Aangezien er weer nieuwkomers waren, stond er opnieuw een safaritrip op het programma, want dat vraagt om wilde beestjes. Die safari was met eigen auto en wij zaten in de koffer. 😛 (soort truck)
Ook een dag aan het strand mocht er dit weekend niet ontbreken. De cocktails zijn hier verkrijgbaar aan 2 euro! Geef toe, daar kan je niet aan weerstaan.
Toch blijf je een groot verschil zien tussen de armen en de rijken.
Op elke straathoek staat er wel een bedelaar tussen de auto’s, of erger nog, op straat, in het midden van een kruispunt. Er was een vrouw die een bedelend kind wegjoeg, alsof ze tegen een straathond of zwerfkat bezig was.

Maandag mocht ik de dag doorbrengen op Zanethemba. Ik ben er in geslaagd om een doof kindje zijn naam te laten zeggen. Dat diploma logopedie komt hier ook van pas. Iedereen stond weliswaar versteld. Daarnaast ben ik volop bezig om enkele powerpointpresentaties in elkaar te knutselen over SOA’s, contraceptiva, basic health care en milestones for baby’s between 0 and 12 months. Dit allemaal in het Engels en zo weinig mogelijk tekst, want vele mensen die op deze plaatsen komen, spreken vooral Xhosa (ook daarvan heb ik ondertussen al wat woorden, vooral klanken, in mijn bezit).

Nu moest ik deze ochtend (dinsdag) het ‘ouderlijk huis’ (en the girls) zéér vroeg verlaten, om mijn kans te wagen in Jeffrey’s Bay.
Ik werk er in de ‘healthy mother en baby clinic’ (zowel private als public) samen met een Zweedse vroedvrouw en verblijf ook in haar huis.
Uiteraard was dit te verwachten: …Enkele kamergenoten op de muur: een spin en een kleine gekko.
Slik.
Deetspray op de spin it will be.

Daarnaast was het weer enorm interessant vandaag. We moesten enkele mensen informeren dat ze HIV+ zijn of dat ze syfilis hebben, of een andere SOA… Ongelooflijk hier!
Wel gek dat in België alles naar het labo wordt gestuurd. Hier doen ze gewoon een hele hoop ter plaatse! Het bepalen van het ijzergehalte in het bloed gebeurt door één of ander ‘briltoestel’, iets wat wij in ieder geval zouden gebruiken om onze ogen te testen. Ook de HIV-test en bepaling van de rhesusfactor duurt enkele seconden of minuten en je hebt het resultaat.
Wat je hier dus ook hebt, zijn dames die voor het eerst op consultatie komen en al 30 weken zwanger zijn. Ze hebben niets van opvolging gehad, geen noodzakelijke vitaminen gekregen en komen dan gewoon even langs om te zeggen dat ze zwanger zijn. Zó ondenkbaar in België.

Eens op mijn slaapplaats aangekomen, mocht ik meteen mee op wandel naar het strand. Hier word je niet overvallen als je hier als vrouw rondloopt! Wat wel een nadeel is: dat huis hier, ligt op een berg. Naar het strand dus allemaal goed en wel, maar terug naar huis.. Hmm.
Ik zag zo rood als een tomaat van de inspanning. Ik hoor ook dat er hier een hele bende flamingo’s leeft!! Daar gaan we dus nog een keer op bezoek!
Vandaag is het bewolkt en we hebben regen gehad, dat is ook een primeur!
Morgen vlieg ik erin en zal ik zelf de bloednames doen, hopelijk ook wat echo’s en HIV-testen (wat standaard is bij een eerste afspraak in de clinic) en fundusmetingen.

Oh, 4 dagen geen wifi! Cool! Dus deze blog is pas online, als ik al terug in PE ben.

——————————————————————————————————————–

Donderdag 4/2: today was a sad day. We lost a baby.
Na minutenlang zoeken, konden we maar geen hartslag terugvinden met de echo.
Meteen werd er gebeden voor de vrouw.
Ze moest 2 uur lang wachten op de ambulance om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze was 35 weken zwanger.

——————————————————————————————————————–

Ps: memo aan mezelf: spinnen gaan niet dood van Deet.
Ps2: mooi weer vandaag! Flamingotime! We reden naar Paradise Beach (mijn Zweedse hosts en ik) en passeerden enkele merkwaardige contrasten tussen arm en rijk. Aan de ene kant van de straat heb je de ‘shacks’, waar er geiten en kippen in de badkamer zitten en er geen electriciteit is en de andere kant van de straat is dan weer pure luxe met een privé jachthaven en grote villa’s, ommuurd.

Vrijdag 5/2: al die studiedagen zijn hier gratis?! Wauw! Met lunch en dozen vol goodies. Daarna kon ik eindelijk terug in mijn vertrouwde bedje kruipen. Het was te kort in Jeffrey’s, maar ik kon de girls toch niet langer alleen laten, toch?! <3

https://www.youtube.com/watch?v=7Gx1Pv02w3Q

“My feet is my only carriage” ~ No woman no cry – Bob Marley

Deze ochtend namen we opnieuw de auto naar Zanethemba baby haven. Daar heb ik enkele baby’s de fles gegeven en de baby’s van 7 maanden oud gestimuleerd om rond te kruipen. Vaak zitten ze ergens in een stoeltje en kijken ze maar wat om zich heen, wat niet bevorderend is voor hun motorische vaardigheden.

Na een kleine 2 uur werd ik naar het pregnancy crisis center gebracht. Hier nam ik deel aan de support group voor vrouwen die recent moeder zijn geworden. We werden warm onthaald en er werd veel tijd besteed aan de moeder-kind relatie. Ook werd er vanuit de vrijwilligersorganisatie van deze groep gezorgd dat de vrouwen een hogere kans hebben op het vinden van werken. Ze geven redelijk goedkope cursussen, waardoor je op een lijst terecht komt, vanwaar je net iets makkelijker aan een job zou geraken. Na de bijeenkomst raakte ik aan de praat met enkele jonge moeders. Eén van de baby’s had een oogontsteking. Ik vroeg of ik er eventueel even mocht kijken. Ik heb haar raad gegeven rond het reinigen van de ogen. Enkele minuten later kwam een andere moeder naar me toe en vroeg me ook al meteen wat advies. Wat leuk om te ervaren dat ik, met mijn theoretische en praktische achtergrond, deze mensen raad kan geven. Deze moeders hebben amper geld en lopen rond met gescheurde kleding. Ze stappen vaak kilometers ver met hun baby op rug of armen, om naar het centrum te komen. Zij willen wel werken, maar door het lage niveau van educatie en de beperking in middelen, is dit meestal onmogelijk zonder extra hulp. Hier mag ik volgende week alvast workshops geven over de ontwikkeling en voeding van hun pasgeboren baby’s, waarnaast ik ook voor iedereen individueel even de tijd krijg voor persoonlijk advies en om te antwoorden op mogelijke vragen. Hiernaast is er ook een support group voor zwangeren. Deze zal ik morgen bijwonen en ook deel uitmaken van de counseling die deze vrouwen hier krijgen. Ze hebben vaak maar 1 echografie in een public clinic en worden zelden verder opgevolgd. Hier zal ik mezelf ook zo nuttig mogelijk proberen maken door de meisjes en vrouwen te informeren over de zwangerschap en hen voor te bereiden op de bevalling. Deze meisjes gaan vaak nog naar school en komen tijdens de middagpauze naar de groepsbijeenkomst. Het centrum bestaat enkel uit vrijwilligers en geen medisch geschoolde begeleiders. Ze zijn dan ook heel blij om mij te kunnen ontvangen.

Deze namiddag was het dan weer volledig de omgekeerde wereld. Ik zat mee met Michelle (vroedvrouw) in haar private practice (enkel voor de welgestelde burgers). We zagen enkele zwangere vrouwen voor een prenatale consultatie en ook verschillende ouders die met hun kinderen langskwamen voor enkele vaccinaties. Hier merkte ik al meteen wat verschillen met België. Michelle deed hier ongeveer wat Kind & Gezin zou doen in België: postnatale opvolging en controle van gewicht, lengte en vaccinaties. Tijdens de gesprekken met Michelle kwamen er nog veel andere verschillen aan het licht. Blijkbaar mogen de kinderen in Zuid-Afrika (met de nadruk op ‘kinderen’) vanaf 12 jaar volledig zelf beslissen over medische behandelingen en operatieve ingrepen. Ook mogen ze zelf beslissen over het al dan niet laten uitvoeren van een abortus zonder toestemming van een ouder. Hier ben je dan eigenlijk wettelijk je eigen voogd vanaf 12 jaar…. WOW. Dan speelde ik nog met barbiepoppen.

Vanaf nu zal het drukker en drukker worden, aangezien er veel verschillende plaatsen zullen zijn, waar ik enkele dagen mag stage lopen. Hopelijk raakt alle administratie snel in orde en kan ik mijn agenda snel nog wat meer aanvullen.

Het was een lange, vermoeiende, maar zeker ook belonende dag. Tijd om onder de lakens te kruipen!

Tot de volgende!!

“There’s more to see than can ever be seen” ~ The circle of life – Lion King

Na gisteren te zijn aangekomen in Port Elizabeth, na een goede 27u op vliegvelden en vliegtuigen te zitten, werd ik vriendelijk onthaald door Connie en Gordon. Zij zullen mijn gastgezin zijn voor de komende tijd. Ook meteen al vriendjes geworden met de andere studenten die hier zitten, Sam en Jelle. Jelle kende ik al via de ontmoetingsdag van Amava en daarna wat gepraat op facebook. Ik heb me meteen in het zwembad gewaagd, nadat we nog wat papieren zijn gaan posten voor de stage. Die avond hebben we ook besloten om vandaag op safari te gaan.

Vandaag was het dan zover. Weer een stralende dag en een blakende zon aan de hemel. Eerst even ontbijten en chillen aan het zwembad om dan nadien te vertrekken naar het safari park. Het was een kleine safaritrip, maar toch was er veel kans om de dieren te zien. Het begon al goed met een kleine groep van 10 mensen in 1 jeep. Deze jeep had wel een dakje, maar meer ook niet. De gids gaf ons ook fantastische uitleg. Alleen was er steeds die vervelende Duitser in zijn oranje T-shirt die altijd onze foto’s besmeurde met zijn pet of flashy schouder. We zagen everzwijnen, wildebeest, olifanten, blesbuck, hartbeesbuck, leeuwen, impala’s, nyala’s, rhino’s, croc’s, kudu’s, giraffen, springbuck, en nog veeeel meer. De dieren kwamen echt enorm dicht bij de jeeps (op 2m afstand). Om dan leeuwen te zien passeren op weg naar drinkwater… dat is best impressionant.

Na enkele keren bijna uit de jeep te vallen, wegens ‘hobbelige weg’, zag de Nederlander die voor ons zat, iets in het gras zitten. De gids stopte. Het was een baby giraf. We dachten eerst dat het arme beestje dood was, omdat het plat op de grond lag en niet bewoog. After a closer look, zat er toch beweging in. Het diertje werd dan ook meteen tot ‘Georgie’ gedoopt. Waarna de gids zei: aha, de leeuwen zijn op weg naar hier, ze ruiken de nageboorte, die giraffe zal niet lang meer leven … Wij helemaal geshockeerd doorgereden… OCHARME!! ZOOO SCHATTIG! (Georgie was 3 dagen oud)

We kregen een lekkere maaltijd met lekkere drankjes en een typisch dessert. Daarna nog een half uurtje door het park in het donker. We moesten schijnen met een grote lamp om te kijken waar de dieren waren. Dan zie je hier en daar een 50 tal paar ogen naar jou gericht van impala’s die op de vlakte slapen. Die befaamde oranje Duitser had al enkele glazen op en kon dus niet deftig meer richten met die lamp. Ik heb hem dan ook wijselijk gezegd: You should give it to the Dutch people! Hij wisselde gelukkig af en toe eens af met de Nederlander, waarna hij weer vrolijk zat te flashen naar een olifant, die het op een loopje zette en zich achter een boom ging verstoppen … DUH!

Ik mocht ook even cameravrouw van dienst zijn, aangezien Jelle bezig is met haar ‘opnames’ van Vranckx en de Nomaden. Jeej!

Morgen gaan we waarschijnlijk naar het strand. Ook hoop ik Peter en Daphne snel te mogen ontmoeten (ander gastgezin in de buurt). Dit lijken ook super aardige mensen te zijn. Maandag begint mijn stage op Zanethemba. Zo benieuwd hoe verschillend het hier zal zijn met België. Zeker omdat je hier zoveel verschil ziet. Op straat staan er zwarten te bedelen aan het licht (net zoals je in Brussel ook wel mensen dat ziet doen..) en in de townships ligt er afval met hopen! Ook als ik Jelle hoor, zijn er zoveel verschillen te merken… zij ligt er ’s nachts over te dromen, hopelijk kan ik nog wat rustige nachtjes hebben, anders blijven er nog maar 2 nachten deftige slaap over voor mij 😀

Ik zie ook al mooi rood op de billetjes en de schouders, dus dat kleurtje zal geen probleem zijn!

Wel 35 druppels regen gehad vandaag! Mirakel 😀

Tot maandag!  –> kijk snel op de facebookpagina voor foto’s!

Eindelijk is het toch allemaal goed gekomen en kan ik met een opgelucht hart zeggen dat mijn visum in orde is!! Happy me!

+ de examens zijn voorbij! 😀

So excited!

“She’s coming in, 12:30 flight” ~ Africa – Toto

Nu ja, ik kom wel aan om 12.45u, maar dat is maar een detail!

Eerst nog ingepakt geraken! Wat een gekte! Overal ligt er wat en ik moet al een lijst maken van de lijstjes die ik heb gemaakt.

Ondertussen studeren we ook voor het laatste examen, maar dat is toch wel moeilijk.

Ik kon het in ieder geval niet laten om even mijn workstuff te showen.

Tadaa, ik ga op stage vroedkunde en ik neem mee:

Een stethoscoop, om (uiteraard) er fancy uit te zien en veel kloppende hartjes te beluisteren; een thermometer met hoesjes, een schaar, een garrot, een veiligheidsbril en mondmaskers, plakband, een toeter (ook om de hartjes te beluisteren) een set om mijn hechtkunsten nogmaals te oefenen… en mijn kaartje om zwangerschapsduur uit te rekenen.

Nu was ik aan het denken om mijn baby oefenpop ook nog mee te nemen, maar dat gaat er wat over. 😀

Let’s keep packing…

Facebook Stephanie in Afrika

Het is BIJNA zover! Nog 1 weekje en het vliegtuig staat klaar. + Dan heb ik normaal gezien dus mijn visum 😮 STRESS!