“I know it isn’t easy, but nothin’ worth the time ever really is” ~ Not too late – Norah Jones

Deze blog is niet geschikt voor gevoelige lezers.

W O W. Zo beschrijf ik mijn dag vandaag. Het is zelfs zó straf, dat deze dag een eigen blogbericht krijgt.

Om te starten kwam ik binnen en zag ik meteen een stuitbevalling. Het 2de kindje van een 2-ling. Eerst en vooral is steriliteit een begrip dat de vroedvrouwen hier dus absoluut niet kennen. Steriele handschoenen raken we overal aan en laten we eerst het bed nog goedleggen met die handschoenen om dan een bevalling te doen. Ach ja. Dus, om het zacht uit te drukken, werd er niet zo zacht omgegaan met de baby, die op dat moment enkel geboren was met de voetjes en beentjes. Er werd aan getrokken en gemanipuleerd en ik stond erbij en ik keek er naar. Want ik mag enkel observeren, tot er nieuws komt van mijn papieren. Wat een overheid hier… verschrikkelijk. Hoe dan ook, om niet te ver af te wijken, werd de baby gelukkig gezond geboren. Maar oooh hoe veel zin had ik niet om daar gewoon mee de bevalling te doen, op de manier die ik al verschillende keren heb moeten leren (theoretisch) en moeten toepassen op het praktische examen! Ik wou er meteen al weer invliegen. Nadien heb ik de vrouw wel geholpen bij het opstarten van de borstvoeding. Dit was dan enkel de technische kant van de zaak.Hoe de vroedvrouwen met de menselijke kant omgaan … daar heb ik niet heel veel positiefs over te zeggen. Ik durf zelfs zeggen: slachthuisgewijs. Ze behandelen de vrouwen in arbeid niet eens als mensen. Er wordt niets tegen gezegd, tenzij boze dingen als ze iets doen wat de verpleging niet wil. Er waren gelukkig ook 1 of 2 vriendelijke vroedvrouwen. Tegen mij deden ze wel allemaal heel vriendelijk.

Ik was de ene verloskamer nog niet uit of ik werd naar de andere gestuurd. Was er daar opnieuw een bevalling. Heel vlot, na een lange arbeid. De vrouw was gescheurd, voor zover ik kon zien in de 3de graad. Ik kon het niet zien, maar de vroedvrouw zelf ook niet. Ik vroeg haar: wie gaat er hechten, de dokter of jij?, waarna ze vriendelijk antwoordde dat zij de hechtingen doet als het niet te erg is (voor mij persoonlijk was het dus al té erg). Ze begon ergens, geen idee waar, met de hechting. Dan zag ze dat de ruptuur nog verder ging, dus ging ze eerst dieper en dan weer naar voor toe. Och! Wat heb ik daar toch allemaal gezien. Het was precies een peuter die een tekening aan het inkleuren was en dit bij een 20 jarige vrouw. De vroedvrouw was ook niet vriendelijk en zei niets tegen de jonge mama. Ik stond er naast en gaf haar steun tijdens het hechten, wat zo goed als zonder verdoving gebeurde, want die was ondertussen, na al dat gefoefel wel uitgewerkt. De vroedvrouw duwde tegen de vrouw haar benen en zei op een boze manier dat ze haar benen goed moest openhouden. Nadien zei de vrouw tegen mij: I love you! Omdat ik er gewoon was en liet zien dat ik met haar meevoelde. Van empathie is er hier bij vele vroedvrouwen geen sprake, maar steeds vriendelijk naar mij toe. Dat er niet meer mensen sterven aan postnatale infecties, snap ik niet, want ook bij het hechten is er geen sprake van steriliteit. Meer nog, ze hoestte er nog eens bovenop ook. Ik viel bijna achterover. Deze vrouw heb ik nadien ook weer geholpen met de borstvoeding en heb ik gevraagd of ik een foto kon nemen van haar en haar pasgeboren zoon. Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zoveel dankbaarheid heb gezien in 1 blik.

Even later mocht ik 4 keizersnedes bijwonen, met daartussen nog ergens een gewone bevalling. De keizersnedes zijn nog redelijk steriel. Hoewel ik er nog mijn twijfels bij heb. Qua hechten van de baarmoeder heb ik toch ook al wel wat beter gezien in België. De gewone bevalling die ertussen kwam, was een vrouw die maar lag te brullen en schoppen. De vroedvrouw ging onderzoeken en de vrouw had volledige ontsluiting. De vroedvrouw zei: ze is volledig, maar het hoofdje zit nog hoog, ik ga eerst wat eten. Nog geen minuut later schreeuwde de vrouw opnieuw. Niemand was bij haar in de buurt. De vroedvrouw kwam dan eens kijken en ze moest snel zijn, of de baby lag gewoon op het bed, naast de moeder. Ze pakt dan maar een laken om het hoofd nog wat tegen te houden terwijl ze opnieuw onsteriel steriele handschoenen aantrekt, om dan de baby op te vangen. Wederom, helpen met de borstvoeding (getting good at this), want de vroedvrouwen daar laten ze gewoon liggen. Dieren worden niet slechter behandeld.

Babybedjes worden niet schoongemaakt. Als er een nieuw baby’tje komt, gaat die in dezelfde couveuse of transportbedje, zonder daar iets aan te poetsen of ontsmetten. Ondenkbaar in BE.

Dan liep er nog een kleine kakkerlak rond in het keukentje en waren ze banaan aan het eten terwijl ze bezig waren met een bevalling. Smakelijk.

Ik heb waarschijnlijk nog 20 andere shockerende dingen gezien, maar dit zijn toch wel de hoofdvogels. Tegen mij waren ze altijd supervriendelijk. Wat een ervaring om dat allemaal te kunnen zien. Tegelijkertijd doet het pijn om dit te moeten aanschouwen, als je weet hoe het wel kan.

Om deze dag af te sluiten in Xhosa (je klikt met je tong op de plaats van de X):

Ndifuna usela = I need a drink.

“We just wanna make the world dance” ~ Price tag – Jessie J

Here I am, this is me, there’s no where else on earth I’d rather be.

Hoewel ik toch graag zou starten met mijn bevallingen! Die administratie hier is toch niet te doen! Ze sturen je van paaltje naar de muur en naar een andere paal in een andere straat (bij wijze van spreken). SANC moet 1 briefje uitschrijven, blijkt dat ik nog veel te veel betaald heb ook, dus WAAR doen ze toch moeilijk over??? Bezie dat dan als geld om het sneller in orde te krijgen … maar nee. Kipkes!

Valentijn is ook gepasseerd en we hebben allemaal superleuke geschenkjes voor elkaar gekocht! Dikke knuffel aan the girls voor het geweldige gezelschap dat ze mij elke dag geven ^_^.

Hoe dan ook, heb ik de voorbije weken me toch hier en daar nuttig bezig gehouden en zoek ik dingen om te doen, waar ik toch enorm van kan bijleren. Natuurlijk doen we ook leuke dingen naast de stage-uren. Ik help nog steeds af en toe op de baby-haven en daar heb ik nu de vrouwen even up to date gebracht met de SOA’s en anticonceptiemiddelen. De helft viel gewoon uit de lucht. Merkwaardig. Daaraan zie je ook hoe ‘armzalig’ de educatie rond seksualiteit ligt in Z-A. Natuurlijk moet je als vroedvrouw heel veel GVO geven (gezondheidsvoorlichting en -opvoeding), dus probeer ik dat overal wel wat te doen, om toch enkele vrouwen te informeren. In het crisis pregnancy centre geef ik voorlichting over de mijlpalen in de ontwikkeling van de baby’s en geef ik kleine sessies babymassage, die ik ook bij Michelle (mijn supervisor hier) meevolg. Daarna doe ik weer zwangerschapstesten bij jonge meisjes en vrouwen. Daar ben ik al gepromoveerd tot diegene die de uitleg over HPV mag doen. Daar maak ik dan gretig gebruik van om wat medische achtergrond te geven. De meisjes weten gewoon niets. ALS ze al een anticonceptiemiddel gebruiken, is het vaak de 2 maandelijks injectie. Hiervan hebben sommige meisjes bijwerkingen, waardoor ze hiermee moeten stoppen. Als ik hen dan vraag of ze weten welke andere opties ze hebben, krijg je zonder twijfel, een nee. Ook heb je meisjes die tijdens de periode van hun injectie komen voor een zwangerschapstest… Blijkbaar laten ze een injectie zetten, zonder te beseffen dat dit er voor zorgt dat ze niet zwanger kunnen geraken… again my point: ignorance. Ik probeer dus zoveel mogelijk extra informatie te geven aan de meisjes en probeer hen ook op te vangen als de test dan toch positief terugkomt. Dit was het geval vorige week. De test kwam positief terug en ze was helemaal in de war. Gelukkig hebben we geprobeerd om meteen de basis te geven om een band met haar baby te creëren, waarna ze toch wel geïnteresseerd was in de ontwikkeling en haar zwangerschap. Het is voor vele van deze meisjes een schok en vooral ook ongewild. Jammer genoeg gebruikt ook 90% van deze meisjes geen enkele vorm van anticonceptie en laten we dan nog niet beginnen over SOA’s.

Bij Michelle volg ik mee de prenatale lessen en geniet enorm van de manier waarop ze deze brengt. Ook de babymassage is een topper!

Vandaag ging ik observeren in het ultrasound center. Wat een rijke plek is me dat! Ik heb wel enorm veel gezien en geleerd over echografie en zal daar waarschijnlijk nog eens terugkeren! Wauw! Het geslacht bepalen van de baby is ondertussen al één van mijn nieuwe skills.

Dit blogbericht heet niet voor niets ‘forget about the price tag’. Het is hier gewoon allemaal ZO goedkoop. Vorige week even een reflexcamera gekocht, voor nog niet de helft van de prijs in BE. Gekke dingen hier! Ook het eten is supergoedkoop, daarom waarschijnlijk dat het avondmaal bestaat uit rijst en gratin en dan aardappel in de schil en dan butternut en dan vlees EN dan een beetje groenten (of een hamburger). 😀 We zijn ook naar een leuk marktje geweest en we gaan vanavond terug. We = Karolien en ik, want de andere meisjes zijn op weekend naar Kaapstad.

Morgen start ik in Dora Nginza hospital om te observeren in de verloskamer. Dit is een public hospital. Ik ben benieuwd wat ik daar allemaal ga zien. Verder sta ik dit weekend op de spoed in een publiek ziekenhuis. Dit wil zeggen: steekwonden, schotwonden enzovoort. Horror, maar dat zorgt voor wat actie!

That’s it for now.

Om af te sluiten enkele woorden in Xhosa: LAMBILE IHASHE  (ik heb honger paard). Dit is mijn eigen interpretatie 😀 .

xXx

“If God had a face, what would it look like?” ~ One of us – Joan Osbourne

En het is zover! Ik verblijf nu voor even in het surfparadijs Jeffrey’s Bay.
Vorig weekend zijn we nog even uit geweest naar een fancy club. Daarna gingen we met 8 in de taxi naar huis en er waren 7 plaatsen. Het zag er min of meer uit als een overvol sardineblikje, maar daarmee vallen we hier absoluut niet uit de toon.
Aangezien er weer nieuwkomers waren, stond er opnieuw een safaritrip op het programma, want dat vraagt om wilde beestjes. Die safari was met eigen auto en wij zaten in de koffer. 😛 (soort truck)
Ook een dag aan het strand mocht er dit weekend niet ontbreken. De cocktails zijn hier verkrijgbaar aan 2 euro! Geef toe, daar kan je niet aan weerstaan.
Toch blijf je een groot verschil zien tussen de armen en de rijken.
Op elke straathoek staat er wel een bedelaar tussen de auto’s, of erger nog, op straat, in het midden van een kruispunt. Er was een vrouw die een bedelend kind wegjoeg, alsof ze tegen een straathond of zwerfkat bezig was.

Maandag mocht ik de dag doorbrengen op Zanethemba. Ik ben er in geslaagd om een doof kindje zijn naam te laten zeggen. Dat diploma logopedie komt hier ook van pas. Iedereen stond weliswaar versteld. Daarnaast ben ik volop bezig om enkele powerpointpresentaties in elkaar te knutselen over SOA’s, contraceptiva, basic health care en milestones for baby’s between 0 and 12 months. Dit allemaal in het Engels en zo weinig mogelijk tekst, want vele mensen die op deze plaatsen komen, spreken vooral Xhosa (ook daarvan heb ik ondertussen al wat woorden, vooral klanken, in mijn bezit).

Nu moest ik deze ochtend (dinsdag) het ‘ouderlijk huis’ (en the girls) zéér vroeg verlaten, om mijn kans te wagen in Jeffrey’s Bay.
Ik werk er in de ‘healthy mother en baby clinic’ (zowel private als public) samen met een Zweedse vroedvrouw en verblijf ook in haar huis.
Uiteraard was dit te verwachten: …Enkele kamergenoten op de muur: een spin en een kleine gekko.
Slik.
Deetspray op de spin it will be.

Daarnaast was het weer enorm interessant vandaag. We moesten enkele mensen informeren dat ze HIV+ zijn of dat ze syfilis hebben, of een andere SOA… Ongelooflijk hier!
Wel gek dat in België alles naar het labo wordt gestuurd. Hier doen ze gewoon een hele hoop ter plaatse! Het bepalen van het ijzergehalte in het bloed gebeurt door één of ander ‘briltoestel’, iets wat wij in ieder geval zouden gebruiken om onze ogen te testen. Ook de HIV-test en bepaling van de rhesusfactor duurt enkele seconden of minuten en je hebt het resultaat.
Wat je hier dus ook hebt, zijn dames die voor het eerst op consultatie komen en al 30 weken zwanger zijn. Ze hebben niets van opvolging gehad, geen noodzakelijke vitaminen gekregen en komen dan gewoon even langs om te zeggen dat ze zwanger zijn. Zó ondenkbaar in België.

Eens op mijn slaapplaats aangekomen, mocht ik meteen mee op wandel naar het strand. Hier word je niet overvallen als je hier als vrouw rondloopt! Wat wel een nadeel is: dat huis hier, ligt op een berg. Naar het strand dus allemaal goed en wel, maar terug naar huis.. Hmm.
Ik zag zo rood als een tomaat van de inspanning. Ik hoor ook dat er hier een hele bende flamingo’s leeft!! Daar gaan we dus nog een keer op bezoek!
Vandaag is het bewolkt en we hebben regen gehad, dat is ook een primeur!
Morgen vlieg ik erin en zal ik zelf de bloednames doen, hopelijk ook wat echo’s en HIV-testen (wat standaard is bij een eerste afspraak in de clinic) en fundusmetingen.

Oh, 4 dagen geen wifi! Cool! Dus deze blog is pas online, als ik al terug in PE ben.

——————————————————————————————————————–

Donderdag 4/2: today was a sad day. We lost a baby.
Na minutenlang zoeken, konden we maar geen hartslag terugvinden met de echo.
Meteen werd er gebeden voor de vrouw.
Ze moest 2 uur lang wachten op de ambulance om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze was 35 weken zwanger.

——————————————————————————————————————–

Ps: memo aan mezelf: spinnen gaan niet dood van Deet.
Ps2: mooi weer vandaag! Flamingotime! We reden naar Paradise Beach (mijn Zweedse hosts en ik) en passeerden enkele merkwaardige contrasten tussen arm en rijk. Aan de ene kant van de straat heb je de ‘shacks’, waar er geiten en kippen in de badkamer zitten en er geen electriciteit is en de andere kant van de straat is dan weer pure luxe met een privé jachthaven en grote villa’s, ommuurd.

Vrijdag 5/2: al die studiedagen zijn hier gratis?! Wauw! Met lunch en dozen vol goodies. Daarna kon ik eindelijk terug in mijn vertrouwde bedje kruipen. Het was te kort in Jeffrey’s, maar ik kon de girls toch niet langer alleen laten, toch?! <3

https://www.youtube.com/watch?v=7Gx1Pv02w3Q