Gisteren en vandaag (14 en 15/10/2021) bezocht ik Mildmay Hospital en London South Bank University (LSBU). Dit waren meteen ook mijn laatste twee bezoeken voor mijn internationale ervaring.
Nadat ik twee woonzorgcentra bezocht in Londen, vond ik het ook interessant om een ander soort zorgsetting te bezoeken. Ik koos hierbij voor een ziekenhuis en meer bepaald ’the Mildmay Hospital’.
Mildmay Hospital is een ziekenhuis gespecialiseerd in de zorg voor mensen met HIV. Tot een jaar geleden boden zij enkel zorg aan HIV-patiënten maar sinds corona is de zorg in het ziekenhuis veranderd. Ze bieden nu ook zorg aan daklozen en men werkt enkel individueel met de patiënt. Vóór corona werkte men veel in groep. Tijdens mijn bezoek had ik de eer om met Dr Camilla Hawkins te praten. Zij is een ergotherapeute met jarenlange ervaring in het ziekenhuis. Zij is enorm gepassioneerd door haar werk. Zij gaf mij een beter beeld over wat een ergotherapeut kan betekenen voor mensen met HIV.
Het team van ergotherapeuten in Mildmay neemt in de eerste plaats vooral assessments af om daarna een therapie op maat te kunnen geven aan de patiënt. De therapie bestaat meestal uit fysieke, psychologische en cognitieve interventies. Het doel achter de therapie is dat de patiënt zolang mogelijk zelfstandig kan wonen en zo zelfredzaam mogelijk is. De ergotherapeuten geven hierbij regelmatig hulpmiddelen-advies en woningaanpassing-advies.
Camilla vindt het een groot nadeel dat de therapieën momenteel niet meer in groep mogen plaatsvinden. Dit omdat de patiënten nu geen sociale interactie meer hebben met elkaar. De patiënten vonden het fijn om met ‘lotgenoten’ te kunnen praten. Ook de therapieën zelf zijn heel erg veranderd door de coronaregels. Er zijn nu veel minder middelen voorhanden om een therapie te kunnen geven.
Persoonlijk vond ik het ziekenhuis er nogal ‘klinisch’ en kil uitzien. Op een van onderstaande foto’s is een therapieruimte te zien. Deze ruimte wordt niet alleen door ergotherapeuten gebruikt. Ik vond het niet aangenaam om in de ruimte aanwezig te zijn. Ik kan mij voorstellen dat patiënten zich hier ook niet helemaal op hun gemak voelen. Als dit mijn werkveld zou zijn dan zou ik de ruimte er aangenamer laten uitzien. Dit geeft immers ook een weerslag op de patiënten.
(Deze kleine therapieruimtes worden door corona ook gebruikt door de ergotherapeuten, voor corona hadden zij grotere lokalen om therapie in groep te geven)
Ik vond dit bezoek wel leerrijk omdat ik eigenlijk niet wist dat een ergotherapeut iets kan betekenen voor mensen met HIV. Door dit bezoek heb ik kunnen zien dat ergotherapeuten heel veel kunnen betekenen voor deze mensen. Ik voelde mij er ook zeer welkom. Het personeel van het ziekenhuis leek enorm blij dat ik als student het ziekenhuis kwam bezoeken. Ik denk dat dit komt omdat het ziekenhuis er momenteel niet goed voor staat. Er is momenteel nog geen zekerheid dat dit ziekenhuis nog lang kan blijven bestaan. Daarom hebben zij een ‘doneer-actie’ opgezet. Het zou heel jammer zijn mocht dit ziekhuis zijn deuren sluiten want Mildmay is het enige ziekenhuis in Europa dat zich volledig toelegt op de revalidatie van mensen met hiv-geassocieerde neurocognitieve stoornissen.
Vervolg zie volgend bericht op deze blog