Ola chikas y chikos!
Comme estas? Muy bien?
De week vloog hier alweer voorbij: ongelooflijk hoe snel de tijd nu gaat, het komt er nu echt op aan om slim te kiezen wat ik nog allemaal wil doen. Wat de stage zelf betreft zag mijn week eruit zoals alle voorgaande. Het is nu echt aangenaam om op het EBAIS centrum te mogen werken. Ik ken nu echt goed de werking, ik begrijp de taal ook veel beter en men begint me nu ook echt als deel van het team te beschouwen. Kortom: een heel fijn gevoel!
Het regenseizoen begint hier wel zijn tol te eisen, door de grote vochtigheid zijn er véél meer insecten: zo ook op mijn kamer!!! Een hele troep vliegen zaten overal verspreid: op de ruiten, in de gordijnen, de kast, mijn bed… Ze vlogen verdorie tegen mijn hoofd en vielen in mijn decolleté! Tot mijn verbazing waren er plots ook welgekomen helpers ter plaatse( gekko’s) die ze vrolijk allemaal oppeuzelden. Ik dacht: ‘Oké mannen doe zo voort , maar ondertussen ga ik toch even een speciale spuitbus aan Rosa vragen, alsook een borstel en vuilblik om de al de dode vliegen bijeen te rapen!’
De week kabbelde dus rustig voort en ik keek alweer volop uit naar het weekend: want dan zou ik de vlieger nemen naar Panama! Het was géén goedkoop ticket maar ik wou echt graag het Panamakanaal gezien hebben nu ik ‘in de buurt’ was en met de bus was het meer dan tien uur rijden. Voor enkel het weekend daar te zijn had ik die lange busrit er niet voorover. Dus dan maar liever de dure vlieger op!
Tijdens die vlucht heb ik mijn goed hart laten zien, het meisje naast mij was heel erg zenuwachtig. Ik had eerst de indruk dat ze aan het huilen was omdat ze misschien afscheid had moeten nemen, maar ze had vooral last van vliegangst… Ze was ook wat kortademig aan het worden en klampte haar vast aan haar stoel en zat er helemaal gespannen bij. Ik vroeg haar wat er scheelde: en ze zei direct dat ze erg bang was om te vliegen maar dat ze van haar werk op verplaatsing naar Panama moest.
Ik probeerde haar voor het opstijgen wat af te leiden door met haar een babbeltje te slaan en dat leek gelukkig te helpen. Ik had haar ook gezegd dat ze gerust mijn hand mocht vasthouden wanneer ze dat nodig vond. Je kan het al raden eens de motors van het vliegtuig in gang waren gezet: had ze mijn hele arm vast en klampte zich bibberend aan me vast. Uiteraard vond ik dat helemaal niet erg integendeel. Ik probeerde haar terug gerust te stellen, en zei dat ze heel rustig in en uit moest ademen… Eens we goed op weg waren verdween die spanning terug. Gelukkig maar!
Naarmate de vlucht vorderde zag ik dat ze terug zenuwachtig werd ook omdat we wat turbulentie hadden. Ik dacht bij mezelf wat kan ik nu nog doen om haar te helpen? En plotseling wist ik hoe: ik gaf haar mijn tweede paar oortjes waardoor ze een serie kon bekijken op de schermpjes. Dat wist haar te kalmeren doordat ze haar aandacht op iets anders kon vestigen.
Uiteraard eens we begonnen aan de daling was ze terug één en al spanning en klampte ze zich terug aan me vast. Wat moet dat vreselijk zijn vliegangst hebben… Ik kan het me niet voorstellen maar het zag er alvast niet aangenaam uit! Anyway, eens we veilig en wel waren geland, bedankte ze me uitgebreid. Ook ik vond van mezelf dat ik flink was geweest en nu wel wat ‘good karma’ verdiende om er een geslaagde solo Panamatrip van te mogen maken…
Panama kom je echter niet zomaar binnen! Wanneer je de douane passeert trekken ze een foto van je en nemen ook vingerafdrukken. Wat anders als bij ons dus… Je kan er enkel betalen in dollars: er is geen plaatselijke munt zoals in Costa Rica. Ik nam een taxi richting mijn hostel. Onderweg doemde ’the skyline’ van Panama city al voor me op. Wauw!
Mooie indrukwekkende hoge wolkenkrabbers her en der verspreid (zoals onder andere de Trumptower). Alsook veel banken, casino’s, alle grote luxemerken winkelcentrums, met andere woorden veel ‘glamour and glitter’… En in de schaduw van dat alles de kleine krottenhuisjes van de gewone mensen die toch proberen een beetje te ‘leven’. Het contrast kon eigenlijk niet groter zijn en oogde ook erg triestig…
Hoe dan ook ik ging naar mijn hostel en installeerde me daar op de slaapzaal voor vrouwen. Waarna ik terug een taxi nam richting de hop on/off bus die ik had gereserveerd. En dat bleek een goede investering te zijn! Het was een aangename manier om Panama te verkennen. Ik stapte af aan een halte en een uur later was de volgende bus daar alweer. Op dus naar het Panamakanaal: wat een indrukwekkend bouwwerk!!! Echt de moeite om eens gezien te hebben. Reusachtige schepen die eventjes hun poep moeten intrekken en door het kanaal worden geduwd richting de grote oceaan en zo ongeveer 38 per dag ! Voor één gigantisch reuzen vrachtschip is er ongeveer een twintigtal minuten nodig om hem te ‘versluizen’. Machtig om te zien en zijn 15 dollar waard. Wie dus ooit hier in de buurt is MOET het zeker gezien hebben!
En zo vorderde mijn weekendje alweer, en was het alweer snel tijd om mijn trolley te nemen en richting de luchthaven te trekken. Mijn vlucht was om 9AM. Dus ik had heel flink een taxi genomen om 6AM zodanig dat ik er twee uur op voorhand zeker zou zijn. Ik ging door de douane en wachtte aan de borden om te zien waar mijn gate zou zijn. Het werd 8u, 8u15, 8u30 en nog steeds NIETS op de borden. Ik begon al wat ambetant te worden en begaf me naar de balie waar de dame mijn ticket bekeek en me grijnzend aankeek. Ze zei dat mijn vlucht om 9PM was met andere woorden vanavond!!! O.MY. GOD. ARE YOU SURIOUSLY???
Pahahaha ik heb mezelf daar vijf minuten echt zwaar staan uitlachen. Gelukkig was het op deze manier en niet andersom! Ik was in ieder geval meer dan op tijd wakker om er nog een extra dagje Panama van te maken… En dat heb ik ook gedaan: ik nam terug een taxi naar mijn hostel (waar ze ook eens goed met mijn kop gelachen hebben) om me dan vervolgens terug naar de toeristenbus te begeven en de rest van de Panama city plekjes te verkennen… Om dan s’avonds om 6PM terug te keren naar de luchthaven en op de vlucht van 9PM te springen richting San José ! Eind goed, al goed!
Tja, op zijn ‘Astrids’ zeker… 😉 😉 Hihihihihi
Daarmee weet ik weer wat te vertellen :):)
Hasta luego !!!
Astrid
