Ola chikas y chikos,
Commo estas?
Met mij gaat alles hier zeer goed. De voorbije stageweek liep gelijklopend aan de vorige: nog steeds (te voet) meegaan met ATAPP (thuiszorgorganisatie die bij de mensen thuis langsgaat voor gezondheidspreventie en het toedienen van vaccinaties) en het ontvangen van patiënten die langskomen in EBAIS (gezondheidscentrum waar patiënten op consultatie komen en behandelingen alsook medicatie kunnen verkrijgen).
De week verliep heel vlot: want ik had het zelfs niet door dat het plots al vrijdag was en dus verlengd weekend! Dit keer was het een nog specialere editie dan anders, want ik zou nog maar eens een landgrens kruisen: ik ging naar Nicaragua, meer bepaald richting San Juan Del Sur! Daar zaten twee medestudenten verpleegkunde: Leila & Noémie (ook van Odisee) op stage, en we hadden het in ons hoofd gekregen om elkaar ‘halverwege’ te ontmoeten! Zo gezegd zo gedaan die vrijdagochtend vertrok ik om 7u30 0 richting Nicaragua met de Ticabus. Het was een aangename busrit: met goede WIFI, airconditioning, filmpje, drankje: kortom alles voor een comfortabele reis van uiteindelijk zes uur!
Nicaragua en meer bepaald San Juan Del Sur is mooi, verschrikkelijk warm en vooral ook veel goedkoper dan Costa Rica! Plotseling was ikzelf Astrid Heyvaert ’the ritch bitch’ van ’the rich coast’ (alias voor Costa Rica). Hihihi… En dat gegeven heb ik me zeker en vast laten smaken: met lekkere goedkope cocktails (€2), uitgebreid eten, en een goed beentje zwieren in één van de vele danscafés die je daar treft! Het bruist er namelijk van de toeristen… En volgens mijn medestudenten merkte je dat er ook aan, zij vonden het hier opmerkelijk duurder in vergelijking met de plaatsen waar zij stage lopen in Nicaragua. Ikzelf was me van geen kwaad bewust… Maar mijn geld was wel écht op op het einde van de rit. Woepsieeee 😉 Sorry not sorry!
De hostel waar we verbleven was vlak aan het strand, met zwembad en poolbar inclusief: Heerlijk! Wanneer het donker werd en je ging douchen of naar het toilet dan werd je vergezeld door ‘Sebastiaan de krab’ en ‘Kikker’, die je even aanstaarden en dan plots weer in het muurtje verdwenen… Bye bye kleine gluurders, tot het volgende douchemoment 😉
Ook het ene taximoment zal ik nooit vergeten: om één of andere reden kon onze hostel geen taxi voor ons regelen, Uber werkte er niet. Dus konden we niks anders doen dan er zelf in de donkere op uit te trekken en te liften. In mijn eentje zou ik dit nooit doen maar omdat we nu met drie waren dachten we: ‘kom maar op!’. Ik hield de eerste auto tegen, twee mannen zaten erin, en ik vroeg in mijn beste Spaans (ahum: lees met veel haar op) of we meekonden liften. Ze gingen akkoord en ik hield het handvat van de auto al vast om in te stappen toen , ik Noémie hoorde zeggen: ‘Astrid zijt ge wel zeker e’? En dan plotseling… haalden ze twee geweren boven!!! Holy moly.. Daar stonden we dan met onze mond vol tanden, eventjes perplex niet meer weten wat te zeggen! Ze zaten wat te lachen en te giechelen, tot we plots het logo zagen op hun polo’s : het waren agenten die de stranden controleerden. We konden het dus eigenlijk niet beter getroffen hebben! Maar je kan u best wel voorstellen dat het even slikken was! Achteraf hebben we er goed mee gelachen.
En zo vorderde ons weekendje en kwam er helaas ook een eind aan. Ik nam de taxi terug naar Rivas om daar om 12u de bus terug te nemen. Althans dat DACHT ik toch dat het om 12u was. Maar wat bleek? De bus zou er pas zijn om 14u. GREAT! Daar sta je dan. Zonder plaatselijke munt (want alles was uitgegeven) in de brandende zon om het op zijn Aalsters te zeggen ‘ te zoien’. Zweten, dorstig en hongerig, en een onvriendelijke vrouw in het kantoortje van de Ticabus, just what Astrid needed. De vrouw in dat kantoor: had duidelijk geen zin om te werken. Ze had het poortje gesloten ondanks dat het eigenlijk open moest zijn. Ik wenkte haar meermaals maar ze negeerde me wijselijk. Toen ze dan toch uiteindelijk zuchtend en blazend opendeed: was ze zeer onvriendelijk. Ze begon zelfs te roepen. Beweerde ook dat ik mijn vliegticket zou moeten laten zien en dat ik anders de bus niet zou mogen betreden.
Toen kreeg ik het helemaal. Ik had uiteraard mijn vliegtickets niet mee (ik wist dat niet om te beginnen) en had ook geen WIFI ter beschikking om mijn ticket op te zoeken. Ik liet het dwaas mens voor wat ze was en ging terug naar het bushokje. Daar was gelukkig een Europese medepassagier die engels sprak en me gerust stelde: ik zou zeker de bus op mogen.
Na twee uur wachten in de brandende zon zonder eten of drinken was de Ticabus er dan eindelijk! En kon ik zonder problemen opstappen. Joepie koelte, verfrissing, wifi! Toen ik wat indommelde kwam plotseling dat onbehaaglijk gevoel van die tickets terug binnen… Want effectief je weet maar nooit dat het dwaas mens dan toch gelijk had, en dan stond ik daar zeker mooi voor choco: de bus met wifi al over de grens en bibi lekker zwetend en zonder geld de andere kant ervan. NIETS VAN! Het zekere voor het onzekere genomen en dus snel het thuisfront opdracht gegeven om me een screenshot van de tickets door te sturen (dank u Ine en papa). Allesinds niets te laat want plots was daar dan de grens en effectief om Costa Rica terug binnen te mogen als toerist, moet je kunnen aantonen dat je binnen de dertig dagen het grondgebied ook weer effectief zal verlaten of je komt er niet in! Ai caramba: twee minuten chance gehad! Of dat doemscenario was misschien wel waar geweest. Ik kon alleen maar denken: ‘Dankjewel mevrouw om zo dwaas te doen, want anders had ik het allicht niet geweten, en in de miserie gezeten!’
Na een lange busreis was i k dan uiteindelijk om 22u ’thuis’, ik nam een douche dook mijn bed in, en viel als een blok in slaap!
Hasta la proxima!
Astrid
