Hola chikas y chikas!
Commo estas?
Muy bien?
Deze week zijn we gestart met een blitsbezoek aan La Carpio.
La Carpio is een illegaal vluchtelingenkamp waar mensen met een Nicaraguaanse nationaliteit reeds meer dan dertig jaar verblijven. Om verschillende redenen zijn ze indertijd naar Costa Rica gevlucht en hebben er zich gevestigd aan de rand van San José. Stapsgewijs kwamen er meer en meer vluchtelingen en ontstond er een echte krottenwijk. Zo zijn er een aantal in San José alleen al terug te vinden. Ze vormen een beetje ‘de schandplekken’ van Costa Rica.
De tico’s kijken hen met de nek aan, omdat ze volgens hen voor veel overlast en criminaliteit zorgen, en ook geen belastingen betalen. Voor de Costa Ricaanse wetgeving zijn het illegalen en ‘bestaan’ ze op papier voor hen dan ook niet. Met erbarmelijke levensomstandigheden tot gevolg. Op het einde van de krottenwijk bevind zich namelijk een enorme vuilnisbelt waar dagelijks 400 vrachtwagens het vuil van heel San José komen dumpen op de vuilnisbelt. Omdat zij geen belastingen betalen wordt het vuil bij hen NIET opgehaald en moeten zij hier zelf in voorzien.
Nu, om één of andere reden slagen deze mensen er niet om zich te organiseren en hun vuil naar de vuilnisbelt te krijgen. Het beland dus met grote hopen, open en bloot op straat. Gecombineerd met open riolen, en de gigantische vuilnisbelt die in de verte ligt te ‘blinken’ hoef ik er geen tekening bij te maken dat de geur AFSCHUWELIJK is, en dit een zeer onhygiënische manier van leven is met vele gezondheidsrisico’s tot gevolg! Lange tijd hadden ze nochtans een eigen vrachtwagen waardoor het vuil na verloop van tijd dan toch werd opgehaald. Maar nu is deze stuk… Dus het vuil geraakt nu zeker niet meer weg en stapelt zich meer en meer op.
Ik wil hierbij zeker niet voor activiste spelen die zegt dat Costa Rica hier volledig in de fout gaat. Want het moet gezegd ondertussen heeft de Costa Ricaanse overheid wel gezorgd voor stromend water, elektriciteit, scholen, ziekenhuis en een EBAIS centrum. En is dit bovendien geen probleem dat enkel Costa Rica treft. Ook bij ons in Europa hebben/hadden we een aantal schandvlekken waar illegale vluchtelingen in erbarmelijke omstandigheden proberen te (over)leven : het voormalige vluchtelingenkamp Calais in gedachten! We hebben daarbij met de hele groep samengezeten en gebrainstormd over mogelijke oplossingen voor het vuilnisprobleem en deze overgemaakt aan de organisatie die zich ontfermt over La Carpio. Benieuwd wat ze er mee zullen aanvangen..
Ik was danig onder de indruk werd er wat verdrietig van. Je kiest namelijk niet waar je wieg zal staan… Ben ik blij dat het mijne in de botermelkstraat 19 mocht staan. En dan nog in ‘OILSJT dé weireldstad’! 🙂
Hoe dan ook de week vorderde alweer, ik ging naar het EBAIS centrum om afscheid te nemen en de nodige papieren te laten ondertekenen en ging samen met de Amerikanen nog een dag naar het strand. Allemaal heel gezellig! Zaterdagavond ging ik samen met Marissa nog een biertje drinken en klinken op onze mooie tijd samen. Daags nadien vertrokken ze terug naar Amerika en ik richting de Chirripo…
Mijn lieve deugd als iemand dat ooit nog een ‘wandeling’ durft te noemen!!! Dat is dus géén wandeling, maar een pure marteltocht van de eerste tot en met de laatste kilometer. Ik voelde me als Christus die zijn kruis de berg opdroeg, gekruisigd werd en minstens tien keer weer herrees!!! Ik ben mezelf daar meermaals tegengekomen…
Ik zal nu niet beweren van mezelf dat ik zo sportief ben, maar met een ware wandelfanaat als mama ben ik nu wel van kleins af ‘gewoon’ om te ‘wandelen’. Laatst hebben we de Toebkal in Marokko beklommen, de Christoffelberg in Curaçao en de tafelberg in Zuid-Afrika dat was allemaal al erg vermoeiend maar verbleekt bij de beklimming van de Chirripo .
Elke kilometer bleef stijl stijgen. Ik was eerst van plan om de tocht alleen te doen men beweerde dat alles goed stond aangeduid. Maar ik voelde me daar toch niet zo goed bij en heb me toch maar een een gids ‘gehuurd’. Het heeft me een berg geld gekost maar ik was heel dankbaar dat ze bij me was. Ze was diegene die zei: ‘Kom we gaan weer verder!’ of ‘nog 200 m en we zijn aan de volgende kilometerpaal’ aanmoedigingen die je wel kunt gebruiken. Ik moet wel zeggen de momenten dat we stopten ik wel steeds onder de indruk was van de vegetatie en mooie vogels. De zon scheen niet, het was vooral mistig en donkerder wat het REGENwoud een sprookjesachtig decor gaf! Heel mystiek!
Het basecamp was koud maar groot en goed voorzien van onder andere extra dekens. Er is ook personeel dat kookt, onderhoud , de administratie doet, telt of iedereen die gestart is ook echt aangekomen is! Met andere woorden die mannen moeten voor hun werk die beklimming meermaals per maand doen, en mogen s’avonds nog uitrukken wanneer iemand niet aankomt… Pfffffft jawadde zeg! Goed zot als j’et mij vraagt! Maar gelukkig uiteraard dat ze er zijn, ik kan er alleen maar veel respect voor opbrengen!
Om half drie s’nachts zijn we vertrokken richting de top. De laatste 500 meter moest ik zoals een aapje op handen en voeten omhoog klauteren. Eenmaal boven: wat een zicht, wat een voldoening! Tranen van contentement! Mijn naam en datum in het boek genoteerd. En konden we aan de terugtocht beginnen. Voorzichtig voetje voor voetje, meter voor meter. Laatste dat ik wou was daar op mijn smikkel vallen, iets breken en daar uren liggen vooraleer ze je kunnen helpen. NO THANK YOU!
Maar uiteraard het REGENwoud zou het regenwoud niet zijn wanneer het er bijna dagelijks eens goed regent!!! Aan kilometerpaal 14 begon het te gieten, te gieten, en nog is te gieten. Waardoor het hele pad in een grote modderpoel veranderde. Meerdere keren ben ik languit op mijn kont gevallen, werkelijk alles was doorweekt. Tot mijn paspoort toe! Om den duur keek ik er niet meer naar of ik nu in een plas trapte of niet, maakte toch geen fluit meer uit. Liever uitkijken dat ik niet weer viel… En dan EINDELIJK was de verlossing daar: het was gedaan ik had het gehaald! Met enorme spierpijn de volgende dagen tot gevolg. Een oud vrouwtje heeft er niets tegen. Manken, gezwollen voeten, keel die dicht zit… Hohohho Chirripo you almost got me but i DID IT !
De laatste dagen werden hier verder gevuld met afscheid nemen, mijn pijnlijke spieren laten soigneren en inpakken voor vrijdag! Vandaag zijn we donderdag, en vanavond houd ik nog een afscheidsdiner met Rosa, waarbij ik haar ook zal bedanken voor de voorbije weken. Ik vind het bijzonder jammer dat ik haar niet (direct) meer zal terugzien… Maar wie weet ooit… We zien wel!
Speciale dank hierbij aan mijn ouders die me voor de tweede keer zo’n kans gaven. Het was dé perfecte afsluiter van mijn verlengende studententijd en ik blik tevreden en dankbaar terug naar dit hele avontuur. Waarbij ik vele mensen mocht ontmoeten en vele plaatsen kon ontdekken. Maar toch… zoals het klokje thuis tikt… tikt het nergens… Ik ga graag weg, maar keer ook even graag weer terug. Ik kijk ernaar uit iedereen terug te zien en Gregory een dikke kus te geven. Hem heb ik toch wel het hardst gemist, hehehehehehehehe 😉
Hasta luego!
Astrid
