Hola chikos y chikas!
Commo estas?
Nu begint de tijd toch echt te vliegen als j’et mij vraagt… De stageweek hier is alvast goed begonnen met de komst van nieuwe medestudenten. Er zijn twee Amerikaanse studentengroepen aangekomen: 1 groep afkomstig uit Texas, de andere uit Arizona. Met beide groepen kan ik het zeer goed vinden! Amerikanen zijn naar goed gewoonte open, erg vlot en zeer enthousiast. Ze nemen je zo op in hun groep. Twee meisjes uit Arizona wonen ook in hetzelfde huis als mezelf: heel aangenaam om s’avonds nog wat te kletsen samen met Rosa alvorens te gaan slapen.
Zo ben ik met beide groepen regelmatig op stap geweest: iets gaan drinken, naar the mall, karaoke… You name it! Heel tof want daardoor zijn mijn avonden hier ook wat meer gevuld (zoals ik het me ook had voorgesteld toen ik naar hier kwam). Overdag loop ik samen met de Texaanse groep stage!
Het is heel erg plezant dat ze erbij gekomen zijn, ik lach me kapot met al hun uitspraken. Het is bovendien ook fascinerend om te zien hoe de twee groepen afkomstig uit hetzelfde land, er tegenstrijdige politieke visies op nahouden die mijlenver uit elkaar liggen… De ene groep is overtuigd Trump aanhanger, pro wapendracht en jagen, de andere compleet het tegenovergestelde! Zeer interessant gegeven als Europeaan en buitenstaander. Zeker wat betreft de wapendracht…
Maar kom die andere manier van denken heeft echter nooit gespeeld tijdens deze stageweek, integendeel! Ik krijg nu plots ook Spaanse lessen voorgeschoteld… En ik ben binnen twee weken bijna weg ! Maar kom beter laat dan nooit zeker?
Deze week zijn we met het ATAPP team de kindjes in het weeshuis gaan vaccineren. Dit weeshuis werd opgericht en gefinancierd door de overheid. En ik moet het zeggen zoals het is: Tico’s dat hebben jullie goed gedaan! Wat een mooie ruime propere en kindvriendelijke omgeving. Ik dacht eerst dat het een privé initiatief betrof. Groot was mijn verwondering : chapeau Costa Rica!!! Er werd heel goed voor de kindjes gezorgd met opvoedsters die de kinderen veel affectie gaven. Deze kinderen groeien (materieel gezien) op in betere omstandigheden, dan het gemiddelde Costa Ricaanse kindje, die wel nog bij zijn ouders leeft. Het is natuurlijk het ene bij het andere: want wie wil nu niet zijn/ haar roots kennen en daarbij liefdevol opgevoed worden door je ‘armere’ biologische ouders ?
In ieder geval alle kindjes hadden direct mijn hart gestolen maar er was er ééntje bij waar ik het nu echt voor had en had ik niet beter geweten ik had het meegenomen 😀 ! Het was een jongetje van amper vier maanden oud: weggenomen van zijn gedrogeerde moeder maar wat een lachebekje :). Hij verwelkomde mij met zen grootste glimlach en vrolijk baby gebral toen ik hem groette en even onnozel deed boven zijn wiegje! Heel aandoenlijk om te zien en menige keer prikte de tranen in mijn ogen. Enerzijds om zoveel babyvreugde anderzijds voor de grote rugzak die hij nu al op zijn kleine schoudertjes moest torsen…
Het was alvast een geruststelling dat er hier zo goed voor hen gezorgd werd en ze omringd werden door liefdevolle opvoedsters! Maar toch: het is niet alle kinderen gegund. Adoptie/pleegzorg in Vlaanderen: het is dan ook iets waar ik zeker voor opensta! Nu nog Gregory overtuigen 😉 <3
Ps: het kindje waarover ik spreek is dus niet het meisje vanop de foto!
De week vorderde en alweer werd het vrijdag. Waarbij ik een tripje had gepland richting Jaco samen met mijn Duits vriendinnetje Viktoria. Jaco is amper twee uur rijden van San José en is een aangename toeristische badplaats! Jammer genoeg was het ook daar regenseizoen (je moet weten dat het hier sinds mei ELKE dag begint te GIETEN DONDEREN BLIKSEMEN WAAIEN alle weergoden die tegelijk in actie schieten rond 15 u en het stopt NIET meer…).Dus de avond was wel plezant gevuld: met lekker eten en een goede cocktail maar het slechte weer was toch pretbederver.
Zondagvoormiddag hebben we ons aan een ‘klein’ wandeltochtje gewaagd: we gingen de twee ‘vieuwpoints’ bezoeken. Jawadde mijn frak aan die ’trektocht’ hadden we ons beiden niet verwacht! Van een kleine hiking gesproken… en dat met mijn flipflops aan en mijn strandtas aan het meezeuelen! Net niet op mijn kont gevallen of in een reuzegrote mierennest getrapt!Maar gelukkig hebben we hierbij ook veel wildlife gespot: crazy monkeys in the threes die veel ambras maakten met elkaar en van tak naar tak sprongen, griezelige zwartgroene gifkikkers, en tucans rechtboven ons hoofd! Deze keer van dichtbij te bewonderen maar niet vlot te fotograferen! Het was dus zeker en vast de moeite waard!Eens we terugkeerden zagen we de regen en donderwolken alweer samentrekken, dus we besloten ons te douchen, te lunchen en de bus om 3pm te nemen richting San José VOOR het alwéér begon te gieten!
Op naar mijn laatste stageweek, waarna naar mijn mening de climax van deze stageperiode eraan komt: mijn tweedaagse hiking naar het dak van Costa Rica: The Chiripo op 3,820 meter ! Benieuwd wat dat gaat geven? IK OOK!!! Vooral omdat dit NIET is opgelegd door moeder de vrouw, neen beste mensen geheel op eigen initiatief en vrijwillig ga ik deze kamikazetocht ondernemen… Ongelooflijk waar gaan we het schrijven? Ik ben nu al een beetje bang, hopelijk breek ik niets… Maar kom we gaan ervoor: vol goede moed! Mama mia wat doe ik mezelf toch aan?!
Hasta luego!
Astrid
