Bonjour à tous! 🙂

Vandaag was ik van plan een uitstap te maken naar Valenciennes. Een stad op zo’n 6km van Onnaing. Net aan mijn verblijf is er een bushalte, wat dus heel gemakkelijk is ;).

Na een klein kwartiertje op de bus kom ik aan in Valenciennes. Hier is het wat groter en levendiger als in Onnaing. Voor ik vertrok had ik mijn ontdekking in de stad al volledig uitgestippeld. Ik maakte een wandeling door een park, bezocht kerken, enkele lokale winkeltjes, een winkelcentrum, etc.
Ik merkte dat de huizen allemaal vrijwel in dezelfde stijl waren, hoge herenhuizen, gevels van in de jaren 50 (na wat opzoekingswerk) etc.

Ook lopen de Fransen er hier heel trots rond en zijn ze vaak te vinden in een ontbijtbar met een koffie en koek/gebak. Het is hier ook heel multicultureel waardoor je verschillende talen door de stad hoort. Leuk ook de diversiteit in de stad te zien. Helaas zijn de Fransen hier niet zo open, gastvrij en vriendelijk. In de winkel kijken ze je aan zonder enige emotie, als je lacht naar mensen, bots je vaak tegen een muur helaas. Daarentegen zijn de uitbaters van restaurantjes wel heel vriendelijk. Bij het voorbijlopen begroeten ze je al, als je er eet babbelen ze met je en proberen ze de beste service te geven. Heel uiteenlopend dus.

Toen was het tijd om terug te keren naar Onnaing want de stage begon om 14u. Er stonden 5 kinderen op de planning. Bij aankomst vertelde de ergo mij dat enkele ouders hadden afgebeld omwille van bepaalde redenen :/ Heel jammer dus maar al snel kwam het eerste kind voor schrijftherapie. Afhankelijk van het kind beginnen ze soms met fijn-motorische oefeningen vooraleer het effectieve schrijven. Dit is wel herkenbaar.

Erna kwam er een kind met zijn ouder. De ergo en zij hadden elkaar een jaar geleden gezien voor enkel een bilan. Hier besloot de ergo om de assessments opnieuw af te nemen en de resultaten te vergelijken. Naast de tests i.v.m. het schrijven heeft hij ook de fijne motoriek getest a.d.h.v. het pegboard. Bij elke assessmentafname, krijg ik zelf ook een scoreblad om dit erna samen met de ergo te bespreken. Daarna bekijken we samen de beoordeling en bevindingen.

Helaas zijn de andere kinderen niet gekomen… dit is nadeel van het zelfstandig zijn. Je hebt dit veel minder in de hand, maar zij gaan hier heel los mee om. Ze ervaren hier opvallend veel minder werkdruk. Ookal hebben ze een zware dag voor de boeg, gaan ze zich niet opjagen en hun pauze nemen als ze hier nood aan hebben zonder dat het kind of de therapie hieronder moeten leiden.

Hierdoor had ik wel ruimte voor vragen te stellen en eens uitgebreid in de kasten en boeken te kijken. Zo eindigde mijn dag wat rustiger maar minstens even boeiend.

A bientôt! 🙂