Dobar dan allemaal!
Onze laatste week is jammer genoeg van start gegaan…
Dinsdag hadden we de eer om samen met onze mentor naar een congres te gaan over autisme. We werden ingeschreven als vrijwilligers en hadden de verantwoordelijkheid gekregen om in een sensorisch hoekje allerlei sensorisch materiaal aan te bieden. Ook mochten we laten zien wat communicatieborden inhouden. Het sensorisch hoekje was bedoeld om mensen met autisme tot rust te brengen wanneer ze overprikkeld werden. Niet enkel mensen met autisme kwamen bij ons langs maar ook gewoon mensen die geïnteresseerd waren en die we met plezier meer uitleg hebben gegeven.
Tussendoor mochten we zelfs lezingen volgen 🎤. Er waren 3 lezingen die in het Engels gegeven werden door professoren uit andere landen.
De eerste lezing ging over het mentaal welzijn bij mensen met autisme. Een jongen met autisme sprak, via teams, over zijn ervaringen. Hij communiceerde op geen enkel vlak op een verbale manier en had zijn antwoorden op de vragen in een word document getypt om dit zo te laten voorlezen door de computer 🔊 . Er werd gepraat over de impact op zijn leven, over zijn manier van communiceren, over zijn coping strategieën, over zijn frustraties, over het oogcontact en nog veel meer. Dit was zo interessant om te zien hoe hij communiceerde via AAC (Augmentative and Alternative Communication) met een bord waar heel het alfabet op staat 🅰️🅱️.
De tweede lezing ging over waarom mensen met autisme angstig zijn 😨. Dit ging vooral over de triggers en over de omgeving waarin mensen met autisme leven en wat de impact daarvan is zoals familiale omgeving, sociale omgeving, sensorische omgeving, de procedures, de wet,… De lezing werd afgesloten met een mooie quote: ‘The privelege of being oneself is a gift many take for granted, but for someone with autism, being allowed to be oneself is the greatest and rarest gift of all’
De derde lezing ging ook over het mentaal welzijn bij mensen met autisme maar ook over het narratief van de persoon 🙍♂️. Dit ging er vooral over om de mensen te laten inzien dat we autisme niet mogen beschouwen als een ziekte maar dat we moeten kijken naar het individu met een stoornis/aandoening. De evolutie van ASS in de DSM werd weergegeven waarbij we konden zien hoe de definitie ervan is geëvolueerd. Voor de rest ging het vooral over het stigma dat er nog bestaat, over dat mensen met autisme nog steeds niet geaccepteerd worden en hoe wij hier een rol in kunnen spelen.
Het leukste nieuws heb ik nog niet verteld. Met al onze sensorische materialen zijn we op Kroatische tv gekomen, alsook met onze communicatieborden 📺!! Wat een giga ervaring 🤩.
Woensdag mochten met een tool zelf een communicatiebord maken om mee te nemen naar België. Een ergo uit het team had ons een mini opleiding gegeven over hoe we aan de slag konden gaan. Dit was zeer leuk om eens uit te proberen!
Donderdag was onze laatste dag stage 😢. We hebben de EASI testen afgerond, namelijk de Proprioception: Force ✍️, Visual Praxis: Construction👀 , Tactile Perception: Oral👅 en Sensory Reactivity 👂👃✋.
Nadien hebben we onze laatste therapieën gegeven en hebben we afscheid genomen van de kinderen. (en van de honden 🐶)
In de avond zijn we op restaurant geweest met het team om het einde van onze stage te vieren🍽️. We hebben zoveel gelachen en het was een prachtige avond om alles af te sluiten 😍.
Vrijdag was echt onze laatste volledige dag in Zagreb en hebben we voor de laatste keer de stad bezocht. We hebben deze dag kunnen afsluiten met een cocktail en een mooi uitzicht 🍸.
Ziezo… Hier zitten we dan aan ons einde van onze laatste week. Wij gaan ons prachtig en uniek avontuur afsluiten met een wandeling in het Maksimir park en nadien vertrekken we terug naar België.
Hannah en Margot uit Zagreb out 👋👋👋!!