Week 4
Deze week mochten we elke dag een uurtje spiertraining geven aan 2 kinderen, dit was zeer intensief maar oh zo leuk!! De ergotherapeut die ons hierbij begeleidde was trots op ons (altijd leuk om te horen!).
Tijdens één van de middagen kregen we bezoek tijdens onze maaltijd:
Donderdag zijn we naar een optreden gaan kijken waarin een jongen uit Artis Includum, de dochter van een ergotherapeut en de 2 dochters van onze stagementor in mee speelden. Het thema ging over het klimaat en dit werd voorgesteld aan de hand van drama, dans en veel Kroatisch gepraat 😅 maar gelukkig zat de ergotherapeut naast ons en vertelde ze ons meer over elke scène. Nadien zijn we met de groep iets gaan drinken in een café (in Zagreb is koffie drinken iets heel belangrijk bij elke gelegenheid) en hebben we kunnen socializen met bijvoorbeeld de ouders van onze stagementor. Nadien hebben we pizza besteld 🍕 met de dochters en lekker gesmuld. Dan hebben we met onze mentor en de dochters een schattenjacht gedaan in de stad Zagreb waarbij je naar bepaalde plekken moet stappen en een raadsel moet oplossen om zo te komen tot een eindpunt. Dit was zo leuk en terwijl vertelde onze stagementor leuke anekdotes over Zagreb, over bepaalde plekken en gebouwen. Nadien is de andere ergotherapeut ons tegemoet gekomen en zijn we met de hele groep een ijsje gaan eten 🍧 Wat een aangename dag!!
Week 5
Dinsdag kregen we de kans (via onze stagementor) om een bezoek te brengen aan een weeshuis voor kinderen waar ook een ergotherapeut werkt. Hier zitten kinderen van 0 tot 5 jaar die ze hebben moeten weghalen bij hun ouders wegens misbruik, verwaarlozing, achterlating,… Het is dus residentieel en wordt echt gezien als een thuis voor de kinderen. Het kan tot 5 jaar of langer duren vooraleer er een kindje geadopteerd kan worden omdat het systeem hier heel traag zijn werk doet.
Met het multidisciplinair team, bestaande uit verpleegsters, fysiotherapeut, ergotherapeut, zorgverleners,… wordt er gewerkt aan de onafhankelijkheid van het kind zoals zelf een jas uittrekken, schoenen aandoen,… aan de hypertonie of hypotonie, aan bepaalde mijlpalen waarin het kind een achterstand heeft, aan de sensoriek,… en nog veel meer.
We hadden de mogelijkheid om de therapieën te volgen waarbij we werden meegenomen in de kinderen of zelfs baby’s hun verhalen. Zo hadden we een baby van 2,5 maand die vlak na zijn geboorte werd achtergelaten in het ziekenhuis en waarvan ze nog steeds niet weten wat er aan de hand is aangezien hij zo klein is en zwakke spieren heeft. Er was ook een kindje waarbij de mama (van 19 jaar) drugs nam tijdens haar zwangerschap en het kind nu moet afkicken. Dit werd haar dan allemaal te veel en ze heeft hem hier achtergelaten als een stuk speelgoed… Of een kindje waarbij de familie nooit de medicatie gaf die ze nodig had en zo verwaarloosd werd. Het weeshuis laat ook onderzoeken doen in het ziekenhuis, zo is er een kindje waarbij ze nog steeds geen diagnose kunnen vinden.
Soms komt het niet enkel vanuit de ouders maar ook vanuit de familie. Zo was er een 16 jarig meisje die een kind heeft van 1 jaar maar binnen haar familie werd dit niet geaccepteerd waardoor ze moest verdwijnen. Zij verblijft hier nu samen met haar zoon en wordt ze ondersteund door het sociale team om werk en een huis te zoeken.
Hartverscheurende verhalen allemaal maar het doet deugd om te weten dat deze kinderen omringd worden door een warme familie van zorgverleners .
Woensdag is de vriend van Margot gearriveerd en hebben we ’s avonds een voetbalmatch gevolgd van Dinamo Zagreb tegen Gorica. Een hele leuke sfeer, er was continu getrommel en terwijl werden liedjes over Dinamo Zagreb gezongen. En uiteraard hebben we gewonnen met 4-0!!! ⚽
