We hebben een tijd niets meer van ons laten horen, omdat we het druk hadden met onze stage en wanneer we onszelf een vrij moment gunden, waren we afgesloten van elke vorm van telecommunicatie. We hebben op stage al heel wat uitgevoerd en meegemaakt de afgelopen drie weken. Zo zijn we elk aan de slag gegaan met onze volgpatiënt, waarvan we weten dat zij op bepaalde dagen aanwezig zullen zijn. Voor hen kunnen we op voorhand een therapie voorbereiden, maar bij de andere patiënten gaat het er anders aan toe. We weten van te voren niet wie er aanwezig zal zijn en wat hun problematiek is. Aangezien er hier geen uitgebreide medische dossiers zijn, hebben we ons erover moeten zetten om de ouders in het Spaans te benaderen om meer informatie te verzamelen en vervolgens op hetzelfde moment een therapie samen te stellen. In het begin hadden we het moeilijk om creatief en flexibel te zijn, maar we worden er steeds beter in. Wat het bovendien moeilijk maakt is dat we veel verschillende patologieën tegenkomen en dat we in contact komen met verschillende leeftijden. Het ene moment geven we algemene ontwikkelingsstimulatie aan een baby met cp van enkele maanden oud en het andere moment geven we psychomotorische oefeningen aan een meisje met het syndroom van Down.
We hebben gemerkt dat in Nicaragua de moeders heel betrokken zijn bij de ontwikkeling van hun kind, dit heeft zowel zijn voor- als nadelen. We kunnen steeds bij hen terecht voor eendert welke vraag en zijn we altijd welkom om bij hen thuis de therapie verder te zetten. Het nadeel is dat ze overbeschermend zijn en dat ze ook graag een inspraak hebben in de therapie.
De focus van de therapie bij Heleen haar volgpatiënt met cerebrale parese is de rompstabiliteit verbeteren met als doel om zijn gangpatroon te optimaliseren. Ook vertoont hij tekorten op schoolse vaardigheden waar Heleen tracht om zijn niveau bij te schaven zodat hij beter mee kan volgen in de klas. Ze probeert het kind meer zelfredzaam te maken door hem aan te leren om zich te kleden en te wassen. Laurane focust zich op de schoolse vaardigheden van haar volgpatiënt die een grote leerachterstand heeft. Ze maakt therapieën waarbij er gewerkt wordt rond kleuren, vormherkenning en taal. Ook geeft ze wat rekenoefeningen met als doel om het kind te leren omgaan met geld om hem voor te bereiden op een autonoom leven.
Deze week hebben we een shockerende ervaring meegmaakt bij één van onze huisbezoeken. Bij het afleggen van onze ronde werden we aangesproken door een inwoner en werd ons gemeld dat er in het dorp mogelijks een psychiatrische patiënt leefde. Na een halfuur met de moeder en zussen gepraat te hebben, vroegen we ons af of we de patiënt konden spreken. Deze vraag werd lang ontweken met als excuus dat hij nog aan het eten was. Na enig aandringen, werden we toch meegeleid naar de kamer waar de patiënt in verbleef. Tot onze verbazing was hij al de hele tijd vastgeketend in de kamer naast ons. In deze kamer was enkel een hangmat aanwezig en moet hij er zijn behoeften op de vloer doen. Wij zullen proberen om de familie aan te sporen om zijn levenscondities te verbeteren door de context waarin hij leeft te optimaliseren en hem te betrekken bij huishoudelijk taken.
Elke keer dat we op huisbezoek gaan, snuiven we altijd een klein stukje van de Nicaraguaanse cultuur op. Zo zijn we eens gestopt aan een artisanale pottenbakerij, zijn we tomatenplantages opgegaan om er tomaten af te plukken en hebben we het proces gezien waar pure rietsuiker geproduceerd wordt.
Vrijdag is onze eindevaluatie en we zullen er deze week nog een goeie lap op geven!