Dinsdag leek het beter te gaan met Heleen dus besloten we om nog eens wat van de omgeving rond Estelí te gaan verkennen. Het was behoorlijk spannend want het was de eerste keer dat we de bus moesten nemen. We voelden ons een beetje onwennig op de bus want wanneer we opstapten waren bijna alle plaatsen al bezet en iedereen keek ons raar aan. Uiteindelijk vonden we toch een plaats en werden we verrast door de vele verkopers die met zware hoeveelheden voedsel op de bus rond kwamen en bedelaars die om een centje kwamen vragen. Op de bus werden we geëntertaind door luide muziek. We verschoten ervan dat de bus op de rurale steile wegen kon rijden. Wanneer we aan onze halte afstapten begonnen we aan de wandeltocht door het platteland tussen de velden en boerderijen. Voor we het beseften waren we al op onze bestemming. We konden nog verder tot aan een uitkijkpunt maar helaas hadden we niet veel tijd meer en keerden we terug zodat we zeker onze bus niet zouden missen.

Woensdag hebben we een tour gedaan met gids naar el salto de Colocondo. Ze hadden ons op voorhand gewaarschuwd dat het een zware tocht zou worden. Toch begonnen we er met goede moed aan. We namen de bus naar een hoger, in de bergen gelegen, gehuchtje en van daaruit vertrokken we richting de waterval. We passeerden veel verschillende soorten vegetaties. We stapten door uitgestrekte vlaktes maar ook door dichtbebost woud. Hierdoor kwamen we veel verschillende dieren tegen zoals koeien, varkens en paarden die overal gewoon los rondliepen. Meerdere keren hoorden we ook kreten van apen die we zeer graag wilden zien. Maar we moesten geduld hebben tot op de terugweg om een kleine glimp van hen op te kunnen vangen. Ook zagen we een slang waarvan de gids zelfs verschoot van zijn grootte. Na drie uur te hebben gewandeld kwamen we eindelijk aan de waterval aan waar we op adem kwamen, iets aten en ons verfristen. De terugweg was het zwaarste gedeelte van de wandeling met veel steile beklimmingen. We moesten elkaar aanmoedigen om de top te bereiken, het was zelf zo erg dat Charlot dacht dat ze ging sterven en op een van de kleurrijke kerkhoven terecht zou komen. Om energie op te doen, gingen we langs een kleine boerderij waar we mandarijnen van de bomen mochten plukken. Gedurende de hele wandeling kwamen we niemand anders tegen. Wat een verschil met de drukte in Estelí! Omdat hier slechts enkele bussen per dag rijden moesten we een tijdje wachten op de bus terug. Ook maakten we kennis met de snelle weersveranderingen in Nicaragua. We hadden de hele dag volle zon en plots werd het bewolkt en begon het uit het niets te miezeren. Dit was een toffe verfrissing na de inspanning.