Maandag maakten we kennis met het project ‘Corazones Unidos’ waar we de komende twee maanden stage zullen lopen. We kregen een rondleiding in het nieuwe gebouw van ‘Pro Salud’ (onder deze organisatie zijn een heel aantal projecten ondergebracht, waaronder ook Corazons Unidos). Ook werden alle formaliteiten met Eduardo en Magali, de kinesisten waar we mee zullen samenwerken, in orde gebracht. Wanneer alles besproken en geregeld was, zijn we met hen uniformen en schoolmateriaal gaan kopen dat gratis aan schoolgaande kinderen met een beperking wordt gegeven. ’s Avonds kwam Eduardo ons onverwachts uitnodigen om mee te gaan naar een klein festival ter ere van Ruben Darío. Dit is een zeer bekende dichter die geboren is in dit stadje en waarnaar het later ook vernoemd is. De bevolking is zeer trots dat Ruben zijn roots in Darío liggen en dit was duidelijk merkbaar door de emotionele speeches, voordrachten en dansen. 

Dinsdag werden we opgepikt om naar de polikliniek in Terrabona te gaan. Onderweg naar Terrabona hield de Jeep soms halt zodat collega’s konden instappen. Tot onze grote verbazing bleven er maar mensen bijkomen. Uiteindelijk zaten we met zoveel (15!) in de Jeep dat we zelfs op elkaars schoot moesten zitten. En dat allemaal op een zeer hobbelige weg die ongeveer een uur duurt. Eenmaal aangekomen zaten de patiënten al te wachten in de polikliniek. Toch kregen we nog een korte rondleiding en werden we aan de rest van het team voorgesteld. Gedurende de dag hebben we vooral de therapieën geobserveerd en kennisgemaakt met de kinderen en hun pathologieën. Onze eerste indruk van de omgeving was zeer positief, mooie therapiezalen en een grote hoeveelheid aan materiaal. Ook merkten we op dat het in de voormiddag veel drukker is dan in de namiddag. Na navraag kwamen we te weten dat dit komt omdat de patiënten de laatste bus naar huis moeten halen. Er zijn echter ook enkele verschillen met de Belgische manier van werken. Mensen komen en gaan tijdens de therapiesessies waardoor er weinig privacy is en het redelijk druk kan worden. Ook nemen de kinesisten hier de rol op van zowel fysiotherapeut, logopedist als ergotherapeut. Ze moeten dus een zeer grote waaier aan kennis bezitten.

Woensdag zijn we een halve dag de therapieën gaan mee volgen in Los Pepitos. Dit is een project waarmee een functioneel samenwerkingsverband met Corazones Unidos is uitgebouwd. Magali en Eduardo werken er samen met twee kinesisten die voor een andere organisatie werken. Ook hier merken we op dat er weinig privacy is, aangezien dat de wachtzaal zich in de therapieruimte bevindt. Een groot verschil met de polikliniek in Terrabona is dat er in Darío zwaardere vormen van beperkingen voorkomen maar dat er helaas heel wat minder therapiemateriaal beschikbaar is. In de namiddag hebben we Magali geholpen bij het afwerken en versieren van zelfgemaakte zitortheses. Deze dienen om een juiste zithouding bij de kinderen te stimuleren. 

Donderdag zijn we weer naar Terrabona gegaan. Laurane heeft opnieuw een dag de therapieën in de polikliniek mee gevolgd. Ze kwam tot de vaststelling dat er heel wat andere kinderen aanwezig waren voor de therapie. We verwachten dat dit helaas een grote invloed zal hebben op de opvolging van onze volgpatiënten. Ook zal het moeilijk zijn om therapieën voor te bereiden omdat we op voorhand niet weten wie er allemaal aanwezig zal zijn. Dit zal onze creativiteit zeker op de proef stellen. Maar we gaan de uitdaging graag aan! Heleen is mee huisbezoeken gaan doen in de regio rond Terrabona. Ze maakte een eerste kennismaking met de meest arme bevolking van Nicaragua en hun leefomstandigheden. Het doel van de bezoeken was om potentiële patiënten te leren kennen, hun omgeving te analysen en hen uit te nodigen om naar de polikliniek te komen.

De vele maaltijden met bonen werden Laurane vrijdag wat te veel waardoor ze niet meekon naar de laatste stagedag van de week. Heleen is naar een bergdorpje geweest, genaamd Ocote. Hier wordt therapie aangeboden aan 5 kinderen met een beperking. Om de twee weken gaat Eduardo naar hen omdat zij te afgelegen wonen om naar de polikliniek te komen. De therapieën vinden allemaal in hetzelfde huis plaats. Tijdens de behandeling van het eerste kind kwam de huismoeder een kip tonen. Heleen wist niet goed wat er aan het gebeuren was. Later hoorde ze gekrijs vanuit de keuken afkomstig van de kip. Toen werd het allemaal wat duidelijker. Als middageten kreeg ze dan ook diezelfde kip voorgeschoteld. Verser kan het niet! 

We kunnen besluiten dat het een zeer leerrijke en vermoeiende week was. Vanaf volgende week zullen we al wat meer doen dan alleen observeren. We kijken er naar uit maar zijn ook blij dat we een weekend kunnen ontspannen.