Eeeeeeeeeeen iiiiik beeeeen ziek! O jawel, ik, Irina Jeurissen, die normaal NOOIT ziek is, lig al sinds woensdagavond strijk met het aangezicht van een uitgewrongen dweil. Ach ja, ’timing is everything!’, toch?
Momenteel zit ik dus in Spanje, Zaragoza meer bepaald om acht weken stage te lopen in de fysieke revalidatie. Op deze blog zal ik proberen iedereen die wilt wat op de hoogte te houden met wat ik hier doe. De blog is een verplicht medium van school dus verwacht hier geen heuse avontuurlijke verhalen. 😉
Hoe doe ik dat nu eigenlijk? Een blog schrijven. Zijn er bepaalde regels in de blogwereld? Ongeschreven wetten over wat kan en wat niet of wat moet en wat niet? Geen idee, nooit les over gekregen (en laat me even duidelijk zijn, dit mag ook zo blijven!) laat ik dus maar in mijn eigen voordeel spelen en uitgaan van mijn eigen ‘schriftelijke vrijheid’, take it or leave it. 🙂
Bij deze dan het begin van mijn acht weken Zaragoza. De vliegtuigreis gisteren was niet optimaal (ziek, remember), niet te vergeten dat er ook één 4-jarige kleuter op het vliegtuig zat, oh yes, de rij voor mij! Waarom moeten die net dan ook zo veel lawaai maken? Geen zorgen, ik heb het overleefd! 😉 (en ja, de kleuter ook…) In België had ik opgezocht (goed voorbereid als ik ben) hoe ik van op de luchthaven tot in het centrum kon geraken met het openbaar vervoer, viel dat even tegen! Bijna een half uur stappen tot aan de eerste bushalte, dan twee bussen nemen en dan nog een stuk te voet gaan en dit alles in een donkere stad waar ik niks ken… De moed zonk me even in de schoenen toen ik mijn koffer van de band had gehaald, want ik had nog een lange weg te gaan. Maar toen ik uit de luchthaven kwam, stonden daar opeens Elfriede en Joyce (en haar vriend) mij op te wachten!! Een gevoel van gelukzaligheid overviel mij, totaal verrast en door het dolle heen! Een grote last viel instant van mijn schouders en ik voelde meteen de rust terugkeren. Voor diegenen die niet kunnen volgen: Elfriede en Joyce zijn twee medestudenten ergotherapie die een Erasmusprogramma volgen in Zaragoza. Zij zitten hier al twee weken en zullen hier ook drie weken langer blijven. We hebben dan samen de taxi genomen (wat de meesten hier blijkbaar doen gezien de slechte regelingen met het openbaar vervoer) en aangezien we de prijs konden delen door vier, viel dit zeer goed mee.
Ik heb mij dan eerst even gesetteld en dan was ik uitgenodigd bij Elfriede en Joyce om mee avond te eten. Helaas, aan de andere kant van ’t stad. Enfin, het is niet de eerste keer dat ik alleen op pad ga dus ik dacht “Ik red mij wel”. Haha! Na meer dan een uur te hebben rondgedoold in het centrum had ik het uiteindelijk gevonden (de normale wandelafstand is ongeveer 30 minuutjes). Tja, kaartlezen, nog steeds niet zo mijn ding… 🙂
Na een heerlijke maaltijd ben ik vertrokken (met de bus deze keer, dat ging zó snel!) en ben ik in mijn bedje gekropen.
Morgen begint dan (eindelijk) de stage. Starten doen we (mijn stagementor en ik) in een cafetaria met ontbijt, benieuwd wat dat gaat geven. Deze namiddag ga ik dus nog wat op verkenning uit om Zaragoza eens bij daglicht te zien, al eens kijken waar mijn stageplaats ligt,… en vandaag is het ook een feestdag, dus misschien ga ik nog wel wat festiviteiten opzoeken.
Heel veel succes aan alle medestudenten met jullie stage! Aan al mijn vriendjes en vriendinnetjes met de laatste examen(s)! Geniet van de vakantie voor de examenloze vriendjes en vriendinnetjes! En aan al de rest: veel plezier op school/werk/thuis/op het toilet of voor de buis !