Waarschuwing: Indien je niet veel tijd hebt en nog massa’s andere (nuttige) dingen te doen hebt (zoals de gemiddelde mens in deze samenleving), sla dit bericht dan over, veel inhoud heeft het niet.
Bon, vorige week zondag heb ik, voor de eerste keer sinds mijn aankomst hier, een hele dag NIKS gedaan (voor school/stage wel te verstaan). Mijn ouders zijn namelijk een weekendje naar Zaragoza gekomen aangezien mijn zus in het buitenland zit voor 6 maanden, ik hier alleen zit voor 8 weken en zij thuis samen alleen zitten voor 6 weken. En aangezien Zaragoza ietsje korter bij huis is dan Peru (en ik gewoon de tofste dochter ben 😉 ) was de keuze snel gemaakt voor een weekendje Zaragoza. Het weer was fantastisch! We hebben heel de dag dingen bezocht, buiten in de zon gezeten, lekker gegeten en vooral niks gedaan! Heerlijk! 😀
Helaas had ook deze dag maar 24 uur en was het dus weer snel maandag. Ik had reeds enkele therapieën en een assessment voorbereid die ik met mijn volgpatiënt zou kunnen doen, maar helaas was er nooit tijd of een bed vrij waardoor dit alles in het water is gevallen. Volgende week een nieuwe kans zeker… Verder heb ik veel info opgezocht rond het cerebellum, ‘vias motoras’ en artikels rond neuroplasticiteit. Dan was de week ook weer gedaan. Oja, en ik heb mijn voet geraspt aan van die roosters in het zwembad, het was precies een scene uit ‘The Gladiator’ waarin Russell Crowe, tijdens het gevecht met de tijgers, een wapen in de voet van de oude gladiator steekt en deze sterft. (oké, misschien lichtjes overdreven, maar er moet toch iéts spannends te lezen zijn… 😉 )
Goed, ik zit dus halverwege de stage en heb mezelf een ‘zenn-weekend’ gegund. Deze week was mentaal wat zwaar af en toe, eenzaamheid is een vies beestje, dit samen met een zwaar slaaptekort (sinds mijn aankomst slaap ik heel slecht en word ik standaard om de drie uur wakker) én frustraties van mijn marginale kotbazen, hun klein 4-jarig scharminkel en al mijn buren die geen leven lijken te hebben en massa’s luid zijn tot 2-3 uur ’s nachts, maakt je soms wel gek. Ook plannen om eens weg te gaan en nieuwe mensen te leren kennen, zijn steeds wegens omstandigheden in duigen gevallen. Toen kreeg ik het advies van een sublieme, hyperintelligente medestudente om te relaxen en rust te zoeken, innerlijke rust weliswaar. Dit was inderdaad een fantastisch idee, dus heb ik dit weekend vollenbak gewerkt aan mijn taak voor filosofie met, jawel, meditatiemuziek. Net luid genoeg dat ik voor even niet het gekrijs van dat scharminkel moest horen, of het valse gezang van haar marginale ouders of de afgrijselijke muziek van de buren. Ik kon even ongestoord in mijn taak van filosofie kruipen, zat even niet te piekeren en mijzelf gek te maken, moest even niet denken aan de massa’s taken die ik nog moet maken, even helemaal zen. En nu filo deel 1 bijna af is, kan ik dit afvinken van mijn ’to-do-to-graduate-lijst’, mezelf een schouderklopje geven en volgend weekend vol goede moed aan de taak voor BOA beginnen. Halleluja, als dit allemaal goedkomt binnen de vooropgestelde termijn (september), ga ik denk ik solliciteren als nieuwe Mega Mindy, want ja, dan ben ik ook een superheldin en kan ik àlles aan!
Nu ja, zo ver zijn we nog niet, eerst zien dat we stage heelhuids doorkomen, maar met alle steun en lieve berichten van jullie (en de opkikkertjes van mama) zal dat wel lukken.
Voilà, zoals beloofd, een minder lang bericht dan de vorige keer, helaas ook met niet zoveel inhoud, maar het kan niet elke week avontuur en sensatie zijn hé… 😉
Op naar de volgende vier!