Kleine tussenstand na een week zelfkapotmakerij (van zaterdag 4 tot vrijdag 10 maart):
-levensenergie: 10%
-staat van decompostatie: 9/10
-logisch denkvermogen: 404 Error! This page can not be found!
-aantal centimeter visus zich wegens het toevallen van mijn oogleden: 1,5
-gewicht: ongetwijfeld 5kg verdikt wegens afschuwelijke prefabmaaltijden
-hartproblemen: ongetwijfeld op komst wegens de massa’s zout in deze maaltijden (pluspunt: hierdoor heb ik wel veel gedronken en zijn mijn nieren weer grondig gereinigd – always look on the bright side, no?!)
-totaal aantal uren slaap: 25
-frustratiemeter tov kotbazen: to explode
MAAAAAAR…..: Met trots kan ik jullie allen meedelen dat mijn stagerapportering af is! Hiep hiep hoera! Jeej! Wauw! Applaus!! Danku danku. Jaja, na een week zwaar doorwerken, alles geven en vooral niet opgeven, is het me gelukt. En ook van BOA heb ik reeds alle info verzameld dus daar kan ik morgen aan beginnen schrijven in de hoop dat dit vrijdag af is. (Geen zorgen, dit doe ik op mijn eigen tempo en zal ik mijn slaap niet voor laten 🙂 )
Met de moraal heeft het wel een hele week goed gezeten, waarschijnlijk omdat ik mezelf een dag ‘niksen’ had beloofd als het zou lukken.
Dat heb ik gisteren dan ook gedaan: tot ’s middags in mijn bed gelegen (helaas wel al heel wat vroeger wakker met dank aan de kotbazen en hun klein jung), maar goed, ik kon blijven liggen, zonder stress om mij te overslapen, geen wekker, … heerlijk! Daarna een bezoekJE aan de kapper (of dat moest het toch worden), na 3u!!! wachten was het aan mij en, as usual, heeft die mij haar weer mooi verneukt. (Ja, ik weet dat dit een blog is voor school, maar er is echt geen andere manier om dit te beschrijven, geloof me.) Achja, haar groeit ook wel weer, maar ik zou toch willen vragen om mij de volgende keer tegen te houden als ik nog eens beslis deze mensen een bezoekje te brengen… Vervolgens zonnebril op en gaan zonnen in het park met Joyce en Elfriede, hoe zalig was dat!!?? Gewoon, niks doen, aan niks denken, na zo lang opgesloten te zitten op nog geen 9m² zonder natuurlijk licht, de zon nog eens op je armen en gezicht voelen stralen, echt fantastisch!! ’s Avonds, wanneer de zon weg was en de onweerwolken kwamen aangevlogen, heb ik mij verstopt in mijn bed en genoten van een relax avondje (credits to: pizza, Bridget Jones en red wine). Echt waar, hoe heerlijk kan het leven zijn??!! Na een deugddoende nachtrust (mijn bed ligt echt té goed!) is het weer zondag, ben ik al wat marktjes gaan bezoeken, een vreemde tentoonstelling gaan bezichtigen, de was gedaan, bezig met de voorbereidingen voor de spaghetti-avond met mijn tiptiens (allen welkom trouwens op 13 mei in Chiro Wijgmaal!! 😀 ), de blogs van mijn medestudenten gelezen (goe bezig iedereen!!) en nog wat kleine prullen die al veel te lang liggen te wachten. Straks gaan we normaal (hopelijk) weer samen eten (Joyce, Elfriede en haar zus) en dan weer mijn bedje in om morgen vol goede moed te starten aan het tweede deel van de stage.
Zoals vorige week gezegd, moet ik dus veranderen van stageplaats aangezien mijn stagementor zwanger is en stopt met werken in het centrum. Ik ga dus nu naar een ziekenhuis en mijn stagementor van daar heeft al laten weten dat ik mij moet voorbereiden op de ‘guerra’ (oorlog). Wat dit precies inhoudt, zal ik jullie volgende week weten te vertellen. Het zal wel weer een grote verandering zijn, een hele aanpassing maar ik moet zeggen dat ik er wel zin in heb. Ik hoop dat ik nu wel veel met patiënten ga mogen werken zodat ik alles wat ik de voorbije zes weken in theorie gezien heb, in de praktijk kan omzetten, dat lijkt me echt geweldig.
En aangezien ik mijn stagerapportering af heb, zou het dus ook veel rustiger moeten zijn de komende twee weken (indien ze mij niet te veel werk geven op stage – fingerscrossed!), dan kan ik op het gemak verder werken aan alle andere taken die ik graag wil af hebben op het einde van de stage en binnen twee weken met een gerust hart terugkeren naar huis, ik zie dat helemaal zitten! 🙂
Vandaag komt ook mijn zus terug thuis na 6 maanden Peru. De vorige weken was ik steeds stiekem wat jaloers dat zij al naar huis mocht, maar nu is dit veranderd. Nu zit ik in een soort van onverschilligheidsfase waarin het me niet uitmaakt of ik thuis zit of hier. Ik denk dat dit is omdat ik weet dat ik hier nu nog even goed kan doorwerken (want ik ben toch alleen) en dat ik binnen twee weken naar huis mag, naar vrienden en familie, om dan daar weer van te kunnen genieten aangezien ik al veel werk af heb hier.
De komende twee weken dus nog goed werken, weer gezond eten, insanity’en, goed slapen en af en toe eens ontspannen en dan komt dat helemaal in orde 🙂 Ik heb er alvast massa’s zin in!!