Hej allihopa
ondertussen is mijn stage in Zweden reeds afgelopen, maar zoals mijn titel zegt, is het voor mij nog geen afgesloten hoofdstuk en zal dit waarschijnlijk ook nooit afgesloten worden. Ik heb er zoveel geleerd, zoveel indrukken opgedaan die ik mee wil nemen naar België en daar wil verderzetten. Daarnaast wil ik zeker nog eens terug naar Zweden en wil ik ook na mijn studies de taal volledig onder de knie krijgen, puur uit interesse.
Wat is me bijgebleven aan mijn 3 weken stage in Zweden:
- Het kan helemaal anders als in België! 🙂
- Ergotherapie aan huis is zeker mogelijk, mits de nodige financiële ondersteuning en enkele politici die willen meewerken en het allerbelangrijkste: ergotherapie dat erkend wordt door de maatschappij. Hierdoor zal het voor velen gemakkelijker zijn om ergotherapie te krijgen en zal het ook betaalbaarder zijn voor hen.
- Het imago ‘stagiaire’ is in Zweden helemaal niet van toepassing. Zij zien een student/stagiaire als iemand die geïnteresseerd is in het beroep, die nog moet leren, nog moet oefenen en niet als iemand die de meeste dingen al hoort te kunnen en dit ook af en toe getest moet worden… De band tussen mentor en stagiaire is ook totaal anders, er wordt samengewerkt er wordt vaak overlegd en mentoren en studenten en andere paramedici eten samen, doen activiteiten samen etc. Dit zorgt er ook voor dat je het gevoel krijgt dat je ten eerste al heel welkom bent en dat je ten tweede eerder een collega bent dan een student = heel leuk gevoel
- De sfeer op de werkvloer is heel belangrijk om je goed te voelen en je job graag te doen en bepaal je voor een groot stuk zelf. Een open communicatie en open visie is heel belangrijk om goed te kunnen samenwerken. Iedereen stond daar ontzettend open voor nieuwe dingen, nieuwe ervaringen, feedback… De ‘leden’ van het team zijn allemaal op dezelfde moment beginnen werken (en dit zal ook wel een invloed hebben gehad op hoe de sfeer nu is) maar de verantwoordelijke is er later bijgekomen. In het begin liep dit helemaal niet goed, waardoor iedereen besloot om aan tafel te zitten en te luisteren naar elkaar… Communicatie, inderdaad! 🙂
- Hulpmiddelen bij de vleet, echt waar EN gratis! ‘U hebt een rollator nodig mevrouw? Geen probleem, morgen hebt u deze!’ In België duurt dat allemaal veel langer, moeten ze deze vaak zelf gaan halen, moeten ze ervoor betalen… Soit, kunnen we nog van leren!
- Efficiënt werken met oog voor rust en ontspanning, tussendoor!!! Heel belangrijk! Dit hoop ik te kunnen meenemen naar België en dit ook zelf te kunnen hanteren, in het drukke, stressvolle en chaotische België!
Je hebt het misschien gemerkt, maar het was voor mij een ontzettend goede en leerrijke ervaring. Het afscheid viel me dan ook zwaar! Iedereen gaf me een knuffel, was zo blij dat ik hen drie weken vergezeld heb, gingen me missen 🙂 Ik heb hen bedankt met een uitgebreide fika (zie, donuts, koffiekoeken,…) Van A-C heb ik een kaartje gekregen waarop ze me veel succes wenst en het recept van de chokladbullar (lekkere Zweedse chocoladeballetjes) en uiteraard ook een dikke en altijd welkom knuffel 🙂 Karin heeft me zaterdag heel vroeg in de morgen me de auto naar de luchthaven gebracht (ja inderdaad, dat is uitermate lief van haar, maar er reed jammer genoeg zo vroeg nog geen bus van mijn verblijf naar het centraal station.) Ze bracht me dan maar ineens naar de luchthaven 🙂 (ongeveer 30 min rijden) Ook zij had nog een cadeautje in petto: een koffietas met ‘FIKA’ op, zo ontzettend lief en een cadeau met veel herinneringen.
Voor mijn vertrek ben ik ook nog een laatste keer bij mijn ontzettend vriendelijke en engelssprekende volgpatiënte langs geweest. Zij had eigenhandig bloemetjes voor mij geplukt (iets wat we zouden oefenen maar nog niet waren toe gekomen). Wat een dame! Ze had dan ook tranen in haar ogen toen ik vertrok.
Maar oké, afgelopen is daarom nog niet afgesloten denk ik dan. We zien wel wat er volgt en waar de toekomst ons brengt, maar ik denk dat het een Zweeds kantje zal hebben! 🙂
Bedankt aan de ouders om deze ervaring mogelijk te maken (vooral financiëel :D), aan mijn vriend Daan om me te steunen in mijn keuzes en er te zijn wanneer het moeilijk gaat, aan Irina die plots veranderde van klasgenoot naar goede vriendin, aan familie die in stilte mijn blog volgde en stiekem trots was op wat ik aan het doen was en bedankt aan zoveel anderen die me nauw aan het hart liggen 🙂
Bij deze sluit ik mijn blog af, maar het avontuur daarom niet! 😛
Hej doå!
Lotte
Mooie foto aan een mooie herinnering
