Carl Oskar

Nee het is geen patiënt van mij of een jongen die ik hier heb leren kennen, het is de naam van de rollators die ze hier gebruiken. Ze zijn rood en er bestaat er een voor buiten (deze heeft grotere wielen) en er bestaat er een voor binnen (met kleinere wielen). Maar iedereen heeft dezelfde rode rollator, met een mandje waar ze spullen in kunnen leggen en een klein platform waar ze op kunnen gaan zitten.

Vorige week zei Ann-Charlotte dit weetje tegen een patiënte van ons en ze vond het wel grappig maar ook jammer dat het weer een mannennaam is. Ann-Charlotte grapte dan dat we er een nieuwe zullen uitvinden en haar een vrouwennaam, namelijk haar naam zullen geven. Bij diezelfde vrouw ben ik vrijdag alleen langs geweest omdat A-C ziek was. Mijn andere stagementor Karin heeft me tot ginder gebracht. Doordat het onverwachts kwam had ik me niet echt voorbereid, maar ik wist wel dat ze een douche wou nemen en dat we gingen kijken op welke plaats we een douchebeugel zouden plaatsen waar ze op kan steunen als ze wil rechtstaan (momenteel neemt ze al zittend een douche). Ik heb met tape op de muur gemarkeerd waar hij zou moeten komen maar uiteindelijk zijn we nog steeds niet zeker. Eerst was het de vraag, hangen we hem horizontaal of verticaal, daarna de vraag nemen we een van 30cm of een van 60cm, en daarna was de vraag, op welke hoogte hangen we hem. Als hij te hoog hing was het voor haar te moeilijk om op te steunen omdat haar bewegingsmogelijkheden in de schouder beperkt zijn (haar schouderspieren zijn overgescheurd door de vele transfers die ze zelf deed met haar zieke man), maar als we de beugel lager zouden hangen, zou de douchestoel niet meer tegen die muur kunnen staan, voor het geval dat ze toch op een andere manier wil zitten. Gelukkig bestaat er in dit tijdperk zoiets als een GSM (thank god!) en heb ik even gebeld naar A-C om te vragen wat ik het beste zou doen. Zij wist het zelf ook niet goed, maar ze gaf mee dat we nu nog geen beslissing moesten nemen. Niet gemakkelijk, maar het geeft me wel een groot ergo-gevoel en toch veel voldoening dat er op mij vertrouwd wordt en dat er ook naar mijn mening geluisterd wordt.

In de namiddag ben ik dan bij mijn volgpatiënte geweest, zij is enorm aan het vooruitgaan en komende week zal voor haar ook haar laatste week zijn. (Rarara, voor wie nog? :D) Maar zij krijgt ook nog drie keer per dag hulp van de thuisverpleging/thuishulp, hier wordt dat Hemtjänst genoemd. Toen ik bezig was met haar kwam zij binnen en mijn volgpatiënte (A-M) vroeg haar om enkele dingen te doen, maar op die moment vertrokken we net voor een wandeling buiten en dan mag de thuisverpleging niet alleen binnen zijn bij haar. Dus ging zij maar even mee een wandeling doen. Maar wat ook belangrijk is om weten, dat is dat A-M deze dingen eigenlijk allemaal zelf kan en geen extra hulp nodig heeft (maar dit geheel terzijde). En toen begon het, A-M was haar schoenen aan het aandoen, dit neemt even tijd aangezien ze een linker femurfractuur heeft gehad, en hopla, de thuisverpleging doet het eventjes voor haar. Snel snel die schoenen aan, dan kunnen we naar buiten. Daar stond ik dan, niet kunnen zeggen in het Zweeds dat A-M dit eigenlijk zelf kan. Oké, hoe gaat dit aflopen. We gaan naar buiten, doen een wandeling en we komen terug en ze vraagt of ze de post uit haar brievenbus moet halen, A-M zegt natuurlijk ‘ja’. Alles in mij zei: NEEEEE, ze kan dit zelf! Dit is zelfs een van haar einddoelen, ze wil dit zelf kunnen. Maar nee, ze pakt de post en legt het op haar rollator. Zo ongelooflijk lastig dat ik geen Zweeds kan, en dan nog, zou ze luisteren naar een Belgische stagiaire ergotherapie? Ik weet het niet, ik heb het ook niet geprobeerd want ik wou dit eerst met mijn stagementor bespreken. Dit heb ik dan ook gedaan en ook zij heeft er moeite mee dat er drie keer per dag iemand komt, want dit is eigenlijk niet nodig.

Gelukkig was er die avond een after work activiteit georganiseerd waar ik ook aan mocht deelnemen. We zijn gaan lasershoten (ergo’s tegen kine’s, wie er gewonnen heeft laat ik in het midden) en daarna zijn we bij een kiné thuis gaan eten. Het was heel gezellig, hij had ook een jacuzzi waar we van genoten hebben, iemand anders had een musikquiz in elkaar gestoken…. Ondanks het feit dat ik niet altijd mee was met wat er verteld werd of met de mopjes die ze maakten, genoot ik van de sfeer en deden ze hun uiterste best om alles te vertalen. Conclusie: een ongelooflijk hecht team dat goed kan samenwerken! (Ohja, elke vrijdagochtend is er ook een fredagsfika, een uitgebreid ontbijt dus op het werk. Kwestie van de dag goed te beginnen! :D)

Zaterdag was het dan tijd voor the big city life: STOCKHOLM! Wow, wat een mooie maar grote stad. Helemaal in m’n eentje heb ik me laten opslokken door deze geweldige stad. Ik ben naar het Abba-museum geweest, heb een aquarium bezocht en het Vasa-museum. (moet je maar eens googelen :D) Ook wou ik nog super graag SkyView doen, een soort van glazen bol waar je in kan die over de rails van een gebouw gaat waardoor je de stad vanop een hoogte kan bekijken. Jammer genoeg sloot dit al om 16u en ik was net twee minuten te laat. (Pwoin, pwoin pwoin) Maar, ik ga zeker nog eens terug gaan, want ik heb misschien nog maar 1/100 gezien van de stad. En gelukkig begint het hier ook beter weer te worden (gisteren rond de 10°, vandaag rond de 15° zelfs!) Daarnet heb ik in mijn t-shirt een loopke gedaan! 😮 Lente is coming!