Dag iedereen.
Week 5 zit er op. Het blijft me verbazen hoe snel het gaat. Ik begin nu al een klein beetje heimwee te krijgen naar mijn buitenlandse ervaring…
Vrijdag en zaterdag heb ik een kleine vlog gemaakt van mijn leven hier in Genève. Op het Instagram-account @ergotherapie_odisee kunnen jullie alvast een kijkje nemen.
Deze week ben ik voor een halve dag op verkenning gegaan in de adolescentenpsychiatrie. De adolescenten hebben een leeftijd van 14 jaar tot en met 16 jaar. Dit domein is in het ziekenhuis dat centraal gelegen is in de stad Genève.
Samen met de ergotherapeut hebben we een therapie gegeven genaamd “Le nez dehors”. Kinderen krijgen de mogelijkheid om samen een activiteit te kiezen en voor te bereiden dat buiten de psychiatrie gelegen is. Het doel van deze groepsactiviteit is dat adolescenten meer zelfvertrouwen krijgen en het is belangrijk dat kinderen “en lien” of in verbinding staan met elkaar en de omgeving. Deze adolescenten kunnen namelijk in een kwetsbare thuis-/familiesituatie zitten en kunnen sociale- en hechtingsproblemen hebben. Ik heb dit eerst als moeilijk ervaren omdat ik mijn therapeutische houding op een korte tijd moest veranderen. Ik heb het gevoel gehad meer een rol van ‘opvoeder’ op te nemen in plaats van ergotherapeut. Omdat ik er zelf ook nog ‘jong’ uit zie vond ik het ook belangrijk om niet de rol van ’therapeut’ op te nemen. Voor mij is het belangrijk om vertrouwen te krijgen. Wat de kinderen bijvoorbeeld belangrijk vonden is het afdoen van mijn badge. Zo kregen kinderen ook minder het gevoel van ‘in behandeling’ te zijn. Wat belangrijk bleef in de adolescentenpsychiatrie is het bieden van een vaste structuur. Het aanbod van een vaste kader rond de patiënt is een essentieel aspect in de psychiatrie van HUG.
De adolescenten hebben als buitenactiviteit bowling gekozen. We gingen met de trein naar La Praille. Dit is een winkel- en vrijetijdscentrum gelegen in een buitenwijk van Genève.
Ik vond deze ervaring zeker de moeite waard. Ik werd heel goed ontvangen door een collega ergotherapeut en het was heel interessant om nog eens een ander domein te leren kennen. De MAX !
Verder deze week heb ik een sportactiviteit gegeven aan patiënten van mijn eigen afdeling (volwassenenpsychiatrie). Omdat het deze week prachtig weer was zijn we gaan wandelen op het domein. Ik vind het belangrijk om patiënten te motiveren om deel te nemen aan activiteiten. Patiënten komen naar het psychiatrisch ziekenhuis omdat ze gedesoriënteerd zijn en hebben nood aan een structuur. Om deze structuur te bekrijgen/behouden hebben ze motivatie nodig.
Verder merk ik dat mijn Frans zich nog steeds verder ontwikkelt en mijn kennis in de werking van de organisatie telkens wordt verbreed. Elke dag leer ik nieuwe zaken bij.
Ik kan concluderen dat ik weer een leuke en interessante week achter de rug heb met veel nieuwe ervaring. De komende week ga ik proberen een sessie mee te volgen met de Psychomotricien.
“Psychomotorische therapie is voor kinderen, adolescenten en volwassenen met motorische, gedrags-, relationele of emotionele moeilijkheden. Het houdt zich bezig met de wijze waarop iemands percepties, gevoelens en gedachten op het lichaam inwerken en het lichaam beïnvloeden, met name het bewegen. Het lichaam in beweging staat dus centraal in het psychomotorische werk. Psychomotorische therapie houdt niet alleen rekening met het lichaam, maar met de hele persoon, dat wil zeggen dat ook rekening wordt gehouden met het psychische leven van de persoon en met zijn of haar fysieke, sociale en culturele omgeving.”
https://www.hug.ch/pluriprofessionnels-sante/psychomotriciens-mission
Ik laat jullie volgende keer weten hoe het concreet in zijn werking ging en hoe ik het heb ervaren.
Tot dan!