Hola todos!

Vorig week vond opnieuw de terapia fisica plaats op woensdag en vrijdag. Woensdag echter was een emotionele voormiddag voor de mama’s van de kinderen. Terapia fisica vindt normaal plaats in sala de bienestar, een zaal met veel materiaal waar we mee kunnen werken. Deze zaal moet goed gepoetst worden, vooraleer de kinderen hier therapie kunnen krijgen. Zij hebben namelijk een verminderde weerstand, waardoor een beetje vuil hen ziek kan maken. Het was met dit schoonmaken dat er een probleem was, dit was voor de zoveelste keer niet gebeurd. Het feit dat dit niet gebeurd was, heeft te maken met het schoonmaaksysteem in Cepia: Onder de vrouwen die Cepia helpt zijn er enkele die wekelijks komen poetsen en in ruil hiervoor een voedselpakket krijgen. Deze vrouwen komen vaak niet of later opdagen zonder waarschuwing. Het is niet dat Cepia hier geen gevolgen aan stelt, want wanneer dit meerdere keren gebeurt wordt er iets uit het voedselpakket weggenomen. Het feit dat de zaal dus opnieuw niet gepoetst was, gaf de moeders het gevoel uitgesloten te worden. Alsof hun kinderen niet telden. Als gevolg hiervan hadden zij een lang gesprek met Karen, de fysiotherapeute en enkele medewerkers van Cepia, terwijl wij de kinderen behandelden. De emoties liepen hoog op en ook wij kregen het op een bepaald moment moeilijk. Sinds dit gesprek is de zaal steeds gepoetst geweest en hebben we hier therapieën kunnen geven.

De therapie zelf bestaat uit het mobiliseren van het bovenste en onderste lidmaat van het kind. Hierbij gaan we alle gewrichten af. Andere vlakken waar we op werken zijn evenwicht, mobiliteit coördinatie, sensibiliteit,… Dit doen we aan de hand van oefeningen waaronder o.a. traplopen, op een omgekeerde halve bal balanceren en op  een rechte lijn lopen. Ook werken we vaak met een Bobath-bal. Hierover hadden we al veel gehoord in de lessen en daarom interessant om eens te zien en zelf te gebruiken in de praktijk!

Na vandaag hebben we nog maar drie dagen waarin we terapia fysica geven aan de kinderen in Cepia. We voelen nu al dat we hen toch gaan missen, want ondanks dat ons Spaans niet super is hebben we op deze tijd toch een sterke band met hen kunnen opbouwen! Ook de moeders vroegen om foto’s opdat ze nog een herinnering aan ons zouden hebben.

¡Hola!

Naast het Cecudi- en Pani-project, geven we ook twee keer per week therapie aan kinderen met een beperking. De beperkingen die we hier tegenkomen zijn o.a. cerebrale parese, syndroom van Down, autisme en het Kabuki-syndroom. Vorige week vrijdag werd een trip naar het zwembad gepland met alle kinderen. Zowel de moeders als de kinderen waren hier enorm enthousiast over. Het is voor hen namelijk moeilijk om zich te verplaatsen, dit zowel omdat ze geen vervoer hebben of dit kunnen betalen alsook de beperking van de kinderen die verplaatsingen moelijk maakt. Velen hebben een aangepaste rolstoel nodig maar kunnen deze niet betalen. Om in de stageplaats Cepia te geraken rijdt er een bus die de kinderen één voor één ophaalt, betaald door Cepia zelf.

We hebben het over de moeders en hun kinderen omdat vele kinderen met een beperking geen vader hebben die voor hen zorgt. Hier in Costa Rica verlaten vaders vaak de moeder en hun kinderen wanneer zij weten dat het kind een beperking heeft. De moeders in Cepia vertelden ons hierover aangezien ook zij alleen instaan voor de opvoeding van hun kind.

Deze uitstap betekende dus enorm veel voor zowel de moeders als kinderen. Met in totaal 15 man vertrokken we samen richting het zwembad. Althans, dat dachten we, want een halfuur later kwamen we aan aan het strand ipv aan een zwembad. Dit bevestigt opnieuw het feit dat hier niet altijd alles verloopt zoals gepland. Voor de meeste kinderen maakte dit niet uit aangezien zij ook graag in de zee zitten. Eén moeder echter kwam ons vertellen dat zij dacht – net als wij- dat we naar het zwembad gingen. Haar dochter, een 13-jarig meisje met een cerebrale parese, houdt namelijk niet van het strand. Het gevolg was dat zij niet mee in de zee ging en de hele voormiddag in een ligstoel heeft gelegen. Ze sliep de hele tijd waardoor het niet mogelijk was een activiteit met haar te doen. De andere kinderen moesten vanuit het busje naar het strand gedragen worden, aangezien er geen rolstoelen aanwezig waren. Voor de jongere kinderen ging dit, maar het dragen van een 16-jarige jongen is toch wel zwaar.

Eénmaal gearriveerd aan het water plaatsten we ons allen aan de rand van de zee. De kinderen hadden enorm veel plezier en hoewel we niet dieper de zee ingingen was het duidelijk zichtbaar dat ze genoten van de kleine plas water waar ze in konden spelen. Wij hadden oefeningen voor in het water voorbereid die we nu niet konden uitvoeren aangezien deze voorzien waren voor een zwembad. We moesten beroep doen op onze creativiteit en deden enkele bewegingsoefeningen om de spasticiteit in de ledematen van enkele kinderen te verminderen. Ook ‘speelden’ we met modderig zand om de handfunctie te verbeteren. Voor de rest stroomde het water van de golven heen en weer over de kinderen, Het water kan namelijk zorgen voor een vermindering van spierspasmes, vergrootte beweeglijkheid en pijnvermindering. Na het water zaten we allemaal samen in de schaduw en kreeg iedereen een drankje en een hapje.  Het was een enorm leuke voormiddag, zowel voor de moeders, de kinderen als ons aangezien ook wij ervan genoten dat de kinderen zoveel plezier hadden!