¡Hola!

Naast het Cecudi- en Pani-project, geven we ook twee keer per week therapie aan kinderen met een beperking. De beperkingen die we hier tegenkomen zijn o.a. cerebrale parese, syndroom van Down, autisme en het Kabuki-syndroom. Vorige week vrijdag werd een trip naar het zwembad gepland met alle kinderen. Zowel de moeders als de kinderen waren hier enorm enthousiast over. Het is voor hen namelijk moeilijk om zich te verplaatsen, dit zowel omdat ze geen vervoer hebben of dit kunnen betalen alsook de beperking van de kinderen die verplaatsingen moelijk maakt. Velen hebben een aangepaste rolstoel nodig maar kunnen deze niet betalen. Om in de stageplaats Cepia te geraken rijdt er een bus die de kinderen één voor één ophaalt, betaald door Cepia zelf.

We hebben het over de moeders en hun kinderen omdat vele kinderen met een beperking geen vader hebben die voor hen zorgt. Hier in Costa Rica verlaten vaders vaak de moeder en hun kinderen wanneer zij weten dat het kind een beperking heeft. De moeders in Cepia vertelden ons hierover aangezien ook zij alleen instaan voor de opvoeding van hun kind.

Deze uitstap betekende dus enorm veel voor zowel de moeders als kinderen. Met in totaal 15 man vertrokken we samen richting het zwembad. Althans, dat dachten we, want een halfuur later kwamen we aan aan het strand ipv aan een zwembad. Dit bevestigt opnieuw het feit dat hier niet altijd alles verloopt zoals gepland. Voor de meeste kinderen maakte dit niet uit aangezien zij ook graag in de zee zitten. Eén moeder echter kwam ons vertellen dat zij dacht – net als wij- dat we naar het zwembad gingen. Haar dochter, een 13-jarig meisje met een cerebrale parese, houdt namelijk niet van het strand. Het gevolg was dat zij niet mee in de zee ging en de hele voormiddag in een ligstoel heeft gelegen. Ze sliep de hele tijd waardoor het niet mogelijk was een activiteit met haar te doen. De andere kinderen moesten vanuit het busje naar het strand gedragen worden, aangezien er geen rolstoelen aanwezig waren. Voor de jongere kinderen ging dit, maar het dragen van een 16-jarige jongen is toch wel zwaar.

Eénmaal gearriveerd aan het water plaatsten we ons allen aan de rand van de zee. De kinderen hadden enorm veel plezier en hoewel we niet dieper de zee ingingen was het duidelijk zichtbaar dat ze genoten van de kleine plas water waar ze in konden spelen. Wij hadden oefeningen voor in het water voorbereid die we nu niet konden uitvoeren aangezien deze voorzien waren voor een zwembad. We moesten beroep doen op onze creativiteit en deden enkele bewegingsoefeningen om de spasticiteit in de ledematen van enkele kinderen te verminderen. Ook ‘speelden’ we met modderig zand om de handfunctie te verbeteren. Voor de rest stroomde het water van de golven heen en weer over de kinderen, Het water kan namelijk zorgen voor een vermindering van spierspasmes, vergrootte beweeglijkheid en pijnvermindering. Na het water zaten we allemaal samen in de schaduw en kreeg iedereen een drankje en een hapje.  Het was een enorm leuke voormiddag, zowel voor de moeders, de kinderen als ons aangezien ook wij ervan genoten dat de kinderen zoveel plezier hadden!