Namasté
Week 5 was toch wel een heel bewogen week, deze week kreeg ik van meer en meer medestudenten die ook in het buitenland zitten voor hun stage het trieste nieuws te horen dat ze hun stage moesten stoppen om zo snel mogelijk terug naar België gaan. Na een aantal onzeker dagen over het verdere verloop van mijn stage kreeg ik maandag telefoon van mijn vader (die druk naar alle belangrijke instanties aan het bellen was) dat het toch wel aangeraden was om ook te stoppen met mijn stage en terug te keren naar België. Na hier lang over na te denken en te babbelen met het thuisfront werd woensdag dan uiteindelijk met heel veel pijn in het hart besloten om aanstaande zaterdag terug naar België te keren. Wanneer tegen vrijdag het grootste verdriet weg was, mijn valies klaar stond en afscheid had genomen van al mijn vrienden in het ziekenhuis kreeg ik het nieuws dat ik toch niet meer in België zou geraken. Ik had nu de keuze om toch te vertrekken en vast te zitten op de luchthaven van Abu Dhabi of niet te vertrekken en vast zitten in Nepal voor onbepaalde duur, want vanaf zondag sluit Nepal zijn grenzen en luchtruim. Dit zijn extra maatregelen die Nepal neemt om te voorkomen dat Corona het land binnen komt want de teller van besmette personen staat hier nog altijd op 0, het is hier waarschijnlijk op dit moment de veiligste plaats ter wereld op gebied van Corona dus heb ik dan ook besloten om hier te blijven en mijn stage gewoon verder te zetten (ik kijk al uit om zondag de verbaasde gezichten te zien van mijn vrienden in het ziekenhuis).
Na al het “al dan niet terugkeren naar België” gedoe zou ik bijna vergeten dat ik ook een week stage achter de rug heb. Deze week was ik van dienst in kamer 6, 7 en 13. In deze kamers zitten de oogartsen die diagnose stellen over de verschillende oogaandoeningen die de patiënten hebben, ik heb hier dus ook de meest smerige aandoeningen gezien. Niet tegenstaande dat ik verschrikkelijke dingen gezien heb was het toch een zeer leuke en interessante week, ik denk ook dat ik mijn volledige cursus pathologie in 1 week gezien heb. De allereerste patiënt die ik deze week zag was een persoon met een pterygium waarbij ze oogarts besloot om deze direct te verwijderen. De oogarts liet me mee volgen met deze kleine ingreep, maar ik denk dat ik al even snel weer uit het operatiekwartier was als ik er in was, ik was hier duidelijk nog niet klaar voor (dat belooft voor volgende week want dan moet ik een week volgen bij de grote operatieve ingrepen).
Zaterdag had ik ervoor gekozen om heel vroeg op te staan en een taxi te nemen naar Sarangkot om daar de mooiste zonsopgang van mijn leven te aanschouwen boven het Annapurna massief. De taxirit naar Sarangkot duurt onweer 30min en was toch wel een belevenis op zich want de baan die richting Sarangkot gaat is in een verschrikkelijke staat (soms kun je zelfs niet meer van een baan spreken) en aangezien de chauffeur er niet vies van was om goed door te rijden was ik verbaasd dat er geen afdruk van mijn hoofd was in het dak van dat veel te klein autootje. De rest van mijn vrije dag verliep zeer gemoedelijk en ik denk dat je wel al kunt raden waar ik afgesloten heb vandaag.
Thibo